ดอกรักที่ 2 คู่หมั้น! (5)

“ตรงไหนเจ๊?! พูดดี ๆ นะ ไม่งั้นมีเคืองจริงด้วย” “ตรงนี้ไง” หงส์หยกใช้ปลายนิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าอกของน้องสาว ณ ตำแหน่งหัวใจ “ตลกล่ะ” กางเขนปัดมือพี่สาวออกอย่างไม่สบอารมณ์ “กางเขนถามจริง ๆ เถอะ เจ๊หงส์หยกนึกอะไรขึ้นมาถึงอยากกินเด็กขึ้นมา?” หงส์หยกยกคิ้วขึ้นสูงพลางหัวเราะกับศัพท์ภาษาที่ใช้ถาม “เธอจะอยากรู้ไปทำไมล่ะ?” “เอ้า ก็มันน่าสงสัยนี่” “ฉันมีเหตุผลก็แล้วกัน” “รถด่วนขบวนสุดท้ายแล้วหรือไง” หงส์หยกไหวไหล่ “เธอคิดว่าคนที่กำลังจะแต่งงานกัน เขาต้องมีเหตุผลอะไรบ้างล่ะ?” หงส์หยกย้อนถามอย่างอารมณ์ดี ด้วยต้องการแกล้งกางเขนเล่นมากกว่า สำหรับเธอซึ่งเป็นนักเขียนมืออาชีพ ย่อมมีหลายเหตุผลที่อยู่นอกเหนือจากเรื่องความรักมาทำให้พระเอกและนางเอกต้องมาแต่งงานกันอยู่แล้ว และเหตุผลนั้นก็ดันกลายเป็นเรื่องจริงที่อยู่นอกหนังสือนวนิยายที่เธอเขียนซะด้วยสิ “ความรักมั้ง” กางเขนตอบไปตามความเข้าใจ และเป็นเหตุผลสุดคลาสสิกของคู่รักเลยก็ว่าได้ แต่หงส์หยกกลับไม่ตอบอะไรซ้ำยังยิ้มหวานให้กางเขนเก็บเอาไปคิดอีก “ไปนอนเถอะ ฉันก็จะไปทำงานเหมือนกัน” บอกจบ ร่างบางในชุดนอนสีขาวดูงดงามเหมือนนางไม้ก็หมุนตัวกลับเข้าห้องไป ทิ้งให้กางเขนอยู่กับคำถามที่ไร้คำตอบแบบนั้น “อะไรของเจ๊หงส์หยกว้า” หญิงสาวงึมงำออกมาเบา ๆ แล้วผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมา จากนั้นเธอก็เดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเองบ้าง... ##### ดอกรักที่ 3 สินเทา เสียงนกร้องผสานเสียงไก่ขันยามเช้าคือนาฬิกาปลุกชั้นเลิศสำหรับกางเขน หญิงสาวขยับตัวอย่างขี้เกียจไม่อยากลุกจากที่นอนสักนิด แต่ก็ต้องฝืนใจลุกจากที่นอน ทั้งนี้เป็นเพราะคุณย่าดาวเรืองท่านไม่ชอบให้หลานสาวนอนตื่นสายนั่นเอง พอจัดการอาบน้ำอาบท่าและเปลี่ยนชุดนอนออกเรียบร้อยแล้ว กางเขนก็ลงมาเดินเล่นใต้ถุนบ้านเพื่อรอเวลาอาหารเช้า... อากาศยามเช้าสดชื่นมากนัก แล้วเธอก็ได้พบกับนาฬิกาปลุกมีชีวิต เป็นเจ้าไก่แจ้ตัวน้อยหนึ่งฝูงซึ่งกำลังพาบรรดาเมีย ๆ และลูก ๆ ของมันออกหากิน กางเขนพุ่งสายตาไปที่พวกมันอย่างสนใจเป็นพิเศษ พวกมันดูน่ารัก เชื่องคน และดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากนัก เพราะนอกจากไก่แจ้ตัวพ่อซึ่งมีหางสวยรับหน้าที่เป็นหัวหน้าฝูงแล้ว ยังมีไก่แจ้ตัวเมียอีกสามตัวที่ดูรักใคร่กลมเกลียวช่วยกันหาอาหารเลี้ยงลูก ๆ นอกจากนี้ยังมีลูกเจี๊ยบตัวน้อยสีเหลืองอ่อนอีกกว่าสิบตัวที่ไม่รู้ว่าเป็นลูกของแม่ไก่ตัวไหนกำลังเดินตามหลังพ่อแม่มาหากิน กางเขนละสายตาจากฝูงไก่แจ้แล้วมองไปรอบบริเวณเพื่อสำรวจความเปลี่ยนแปลง เธอพบว่าบรรยากาศของที่นี่ยังเหมือนเดิม นอกจากหัวหน้าคนงาน และคนงานอีกห้านายที่ช่วยกันขนไม้กระดานสำหรับทำเรือนไทยประกอบ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเริ่มงาน เธอยังเห็นคุณพ่อของตัวเองกำลังพูดคุยอยู่กับ ‘เสี่ยเชาว์’ ผู้ค้าไม้รายใหญ่ซึ่งเป็นผู้มีอิทธิพลในอำเภอนี้อีกด้วย พอเห็นหน้าเสี่ย กางเขนก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เธอรู้ว่าพ่อคบหากับเสี่ยเชาว์อย่าง ‘จำใจ’ เพราะเหตุผลทางธุรกิจที่เอื้อกันอยู่ เสี่ยเชาว์คอยช่วยหาลูกค้ามาให้พ่อของเธอ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ตาแก่บ้ากามรายนี้ มาป้วนเปี้ยนในบ้านของเธอได้ กางเขนไม่สนใจอะไรมากนัก นอกจากเรือนไทยประกอบหลังน่ารักที่วางเรียงรายไว้โชว์เรียกลูกค้า พอเธอหมายจะเดินไปชมเรือนไทยตัวอย่างใกล้ ๆ หญิงสาวก็สะดุ้งเผลออุทานออกมาด้วยความตกใจ “จ๊ะเอ๋ คนสวย” “เล่นบ้าอะไร ตกอกตกใจหมด” หญิงสาวเอามือทาบอกทำหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับ เมื่อพบหน้า ‘สินเทา’ ลูกชายคนเล็กของเสี่ยเชาว์ซึ่งเธอไม่ค่อยชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่ “โอ๋ ขวัญเอ๋ยขวัญมา เจ้ากางเขนนกน้อยของพี่สินเทา” สินเทาทำเสียงล้อเลียน และทำท่าว่าจะกอดเธอดื้อ ๆ แต่กางเขนก็หลบได้ทัน “ทำบ้าอะไรน่ะ?!!” หญิงสาวตวาดเสียงดังเพื่อแสดงให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่พอใจ แต่สินเทากลับยิ้มทะเล้นตามประสาผู้ชายกะล่อน เจ้าชู้ “ก็ตกใจไม่ใช่เหรอ เลยจะปลอบใจให้” ไม่ตอบด้วยสีหน้ากวนประสาทเพียงอย่างเดียว สินเทายังขยับตัวเข้ามาใกล้เกินความจำเป็น กางเขนรีบเดินหนีทันที แต่สินเทาไม่ยอมปล่อยให้หญิงสาวที่เขา ‘เพิ่ง’ รู้สึกถูกใจหลุดมือไปง่าย ๆ “ไม่เจอหน้าหลายปี สวยขึ้นจนพี่แทบจำไม่ได้เลยนะน้องกางเขน”