บทที่1 ความหวังของรินลิตา

" คุณหนู อีกสิบนาทีลงไปทานอาหารด้วยนะคะ "  เสียงเบลล่าเอ่ยเเทรกสนทนากับผู้หญิงตรงหน้าของเธอ ดวงตาของผู้หญิงคนนี้เฉยชาราวกับไร้วิญญาณเหมือนศพเดินได้ เธอค่อยๆบรรจงหยิบหวีปลายด้ามสีเลือดหมูสดหวีบนเส้นผมสยายยาวของหญิงสาวตรงหน้าอย่างคุณหนู ’เเพลน’ เเม้เเต่เธอก็เกลียดคุณหนูนอกคอกเเบบนี้เช่นกัน โดยไม่ทันรู้ตัวก็เผลอหวีเส้นผมของเธอซะจนขาดหลุดล่อยบนพื้น  " เบลล่า ฉันเจ็บ " " อดทนไว้สิคะ ดิฉันก็รู้ค่ะว่าคุณหนูเจ็บ " เบลล่าตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิด เธอไม่ได้ตาบอดไม่ได้โง่ที่จะไม่เห็นว่าผู้หญิงคนนี้เจ็บเพราะเธอ เป็นเเค่เด็กนอกคอกนอกตระกูลเธอไม่ได้อยากรับใช้นัก ความคิดของเธออคติกับผู้หญิงคนนี้อย่ามาก เเต่เพราะถูกบังคับให้มาจับตาดูเพื่อเงินเธอต้องยอมทำ ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะเงินผู้หญิงคนนี้เธอไม่มีทางมาหวีผมฟืดๆให้หรอก กึก กึก  เสียงขยับเท้าของเก้าอี้ที่ดูจะล้มไม่ล้มดังไปมาวนเวียนจนน่ารำคาญเหมือนเเมลงวันโดยตัวต้ยเหตุที่ทำให้เกิดเสียงคือคุณหนูยาจกตรงหน้า เบลล่าได้โอกาสเเสยะยิ้มก่อนจะผลักศรีษะของคุณหนูที่เธอรังเกียจขี้หน้ามาตลอดจนล้มลงไปกับพื้นในสภาพชุดลูกไม้ที่เลอะเปื้อนฝุ่นบนพื้นเต็มชายกระโปรงพลิ้วไสวอย่างไม่ละอายใจ  ’ ถ้าอยู่นิ่งๆไม่ได้ก็ไปนั่งบนพื้นซะไป ไม่ต้องอยู่หรอกบนเก้าอี้หรูๆเเบบนี้ ’ " โอ้ย นั่งดีๆอย่าขยับหัวได้ไหมคะคุณหนู "  " เบลล่า ถึงฉันจะเป็นลูกนอกตระกูลเเต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะทำยังไงกับฉันก็ได้ ผมน่ะไม่ต้องหวีเเล้ว ฉันจะลงไปทานอาหารกับคุณเเม่ "  " อึก คุณหนูจะลงไปทานอาหารร่วมกับคุณชายในสภาพเหมือนขอทานเเบบนี้ไม่ได้นะคะ "  ’ ไม่ได้ จะปล่อยเธอไปในสภาพเเบบนี้ไม่ได้ ถ้าหากคุณจินเห็นเธอในสภาพนี้เราเเย่เเน่ ’ " เบลล่า "  เธอเอ่ยเรียกชื่อสาวใช้ตรงหน้าเสียงเข้มกดคิ้วขมวดจนดวงตามองขวางใส่สาวใช้มือทั้งสองข้างกำหมัดเเน่นกึก ในขณะนั้นเบลล่าก็ไม่ได้หวั่นเกรงกลัว ถึงเเม้เธอจะตัวเตี้ยกว่าเเต่คุณหนูยาจกตรงหน้าของเธอ พละกำลังอ่อนเเอกว่าตั้งเเต่เข้ามาอยู่ที่นี่ก็โดนหมายหัวมาตลอด เบลล่าเเสยะยิ้มพร้อมก้าวเท้าลงน้ำหนักเข้าหาเธอไปเรื่อยๆจนต้องชะงักลงเมื่อโดนสั่งเสียงขาด " ถ้าหากเข้ามาใกล้เเม้เเต่ปลายนิ้ว ฉันจะสั่งให้คุณพ่อตัดนิ้วนั่นทิ้งซะเเละไล่เธออกจากบ้านเเน่ "  " ค่ะ..คุณหนูไม่มีทางสั่งอะไรโหดร้ายเเบบนี้หรอกค่ะ " เบลล่าโต้เถียงฉอดๆมือกำหมัดเเน่นตอนนี้เธอเริ่มไม่เเน่ใจเเล้วว่าต้องทำยังไงดีทั้งๆที่เมื่อกี้ความกล้าของเธอยังวนเวียนในตัวมาตลอดเเต่ก็ต้องลอยปลิดทิ้งเพราะกะอีเเค่คำขู่โง่ๆของคุณหนูคนนี้ เธอไม่ยอมรับเด็ดขาด!  " อ๋อเหรอ ทำไมฉันจะไม่กล้าล่ะ " เสียงหัวเราะหวานตามมาจากต้นเสียงในลำคอ มองเบลล่าด้วยสายตาเย็นชาเหยียดหยามจากเเรงกดดันข้างใน ตอนนี้เบลล่าไม่สามารถเล่นตามเเผนที่วางไว้เอาได้เเล้วจากคุณหนูรดา เธอตัวสั่นเข่าอ่อนล้มลงไปกับพื้นห้องนอนราวกับคำนับก้มหัวให้คุณหนูคนนี้ เเพลนเเสยะยิ้มชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆประคองร่างกายบอบบางปวกเปียกเช่นนี้ลุกขึ้นมาจากพื้นสกปรกเธอยืนมองเบลล่าอยู่ตรงหน้าในขณะที่เบลล่าศรีษะก็โดนกดจนเธอไม่สามารถลุกขึ้นจากพื้นได้ด้วยฝีมือของเเพลน เธอใช้มือกดศรีษะของเบลล่าเอาไว้ท่าทางตอนนี้เหมือนกับว่าเบลล่ากมกราบเท้าของเธอ ดวงตาสั่นระริกด้วยความกลัวจากใจ  " ค่ะ..คุณหนู ดิฉันขอโทษค่ะดิฉันจะไม่ทำอีกเเล้ว ฮือ " เบลล่าเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นระริก กว่าคุณหนูจะปล่อยเธอได้เธอก็เมื่อยคอปวดเนื้อปวดไหล่ไปจนหมด เมื่อลงมาข้างล่างของคฤหาสรินลิตาไม่ได้สังเกตุอะไรมากนักเท่าไหร่เเถมยังคงเดินก้มหน้าต้อยๆปลอยผมบดบังใบหน้าน้ำนวลขาวหวานเหมือนขนมหวานน่าชื่นชมไปจนหมด เมื่อลงจากบรรไดเหล็กได้ ความเหม่อลอยก็กลับมาอีกครั้ง เธอเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายจนกระทั่งชนกับเขาเข้า ตุบ!! " ว้าย! " เธอร้องเสียงหลงออกมาเมื่อตัวเองเผลอล้มไปนอนทับตักของเขาใครบางคนที่ไม่เคยเห็นหน้าดันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ เขาเป็นใคร เข้ามาในบ้านของเธอได้ยังไง คำถามเหล่านี้วนเวียนในหัวของเธอไม่หยุดใบหน้าที่งดงามราวกับเทพบุตร ดวงตาสีฟ้าเข้ม ในขณะที่พิจารณาถึงใบหน้าหล่อราวกับเทพบุตรเสียงของเขาทำให้เธอได้สติขึ้นมา  " รีบๆลุกออกไปซะ ฉันหนัก " เสียงคีย์ต่ำเย็นชาส่งเเรงกดดันมากมหาศาลกลับไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดตั้งเเต่เข้ามาในบ้านหลังนี้ นอกจากทางจะเต็มไปด้วยความโออ่าทองคำมากมายจนน่ารำคาญยังมาเจอผู้หญิงซุ่มซ่ามล้มมาทับตักอีก บ้านหลังนี้มีเเต่ความซวยรึไงกัน  " ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ " รินลิตารีบลุกออกจากตักของเขาด้วยความเร่งรีบ ชักสีหน้าไม่เข้าใจออกมาพลางครุ่นคิด เมื่อกี้คิดไปเองมั้ยนะว่าเขาพยามจะกอดรอบเอวของเธอเอาไว้ไม่ให้ไปไหน คงจะคิดไปเองเพราะสายตาฉับพลันยิ่งกว่าเหยี่ยวของเธอมองนัยต์ตาสีฟ้าน้ำทะเลลึกล้ำ เขาดูเหมือนจะมองเธออย่างกับพวกโรคจิตเลยอ่ะ! น่ากลัว เธอรีบถอยกรู่ก้าวเท้าขยับเชิงออกห่างจากเขาไปไม่กี่เซนติเมตรก่อนจะกล่าวพนมเรียวขาวทั้งสองข้างไหว้กล่าขอโทษเขา เเต่เมื่อสังเกตุในดวงตาคู่งามสีฟ้านั่นเหมือนจะ... อีกเเล้ว! เขามองเธอด้วยสายตาหื่นกระหายอีกเเล้ว ผู้ชายมีอารมณ์ง่ายกันขนาดนี้เลยเหรอ ขนาดพ่อกับเเม่เเค่เจอกันครั้งเเรกยังไม่มีอารมณ์เลยนะ สงสัยเป็นคนโรคจิต  สิ่งที่ได้ตอบกลับมาคือความเงียบจนบรรยากาศน่าอึดอัดครึ้มไปหมด ในเมื่อเธอกล่าวขอโทษเเล้วหมดธุระอะไรเเล้ว เธอก็รีบก้าวเท้าส้นสูงสีชมพูสดอ่อนเดินออกจากเขาไปให้โดยเร็วที่สุด ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้างหากอยู่นานมากกว่านี้ อาจจะเป็นเเขกของเเม่ เเต่เเม่ของเธอมีเเขกคุยธุรกิจรุ่นเดียวคราวเดียวกับเธอด้วยเหรอหรือว่า...!? เมื่อคิดได้ดังนั้นข้อสันนิฐานก็ผุดขึ้นมาในความคิดคุณเเม่คอยย้ำกับเธอเสมอว่าเมื่ออายุครบ18ปีบรรลุนิติภาวะได้คุณเเม่จะหาคู่หมั้นจากตระกูลร่ำรวยมาให้เธอเพราะกลัวว่าเธอจะขึ้นคานไปก่อน เธอคิดมาเสมอว่าคุณเเม่ล้อเล่นเเต่นี่มันไม่ใช่! คุณเเม่ไม่มีทางเป็นเพื่อนกับคนรุ่นราวคราวเดียวกับเธอหรอก เธอวิ่งไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องรับประทานอาหาร ที่นั่นมีสองเเม่ลูกหน้าตาที่เธอไม่คุ้นเคยมาก่อนหรือจะรู้จักเลยสักนิด เมื่อมารดาเห็นลูกสาวของตนวิ่งมาจนถึงห้องรับประธานอาหารใหญ่ก็รีบเอ่ยปากชวนมาให้นั่งทานข้าวด้วยกันเพราะจะสร้างความสัมพันธ์ดีๆกับคุณชายตระกูลร่ำรวยอย่างโนเอล  " อ้าว เเพลน มานี่มาลูกมากินข้าวกัน " มารดาตบเก้าอี้ราคาสูงเรียกลูกสาวมานั่งด้วยกัน เเผนเเม่ๆที่วางไว้กับอีกครอบครัวจะดำเนินไปอย่างราบรื่นอย่างเเน่นอน!  " เเม่ คนๆนั้น... " รินลิตาอึ้งอ้าปากค้างจนพูดไม่ออกก่อนจะหันหน้าชี้ไปทางโนเอลที่นั่งทานอาหารอยู่บนโต๊ะ คนๆนั้นคือคนเดียวกับที่เธอเจอเมื่อกี้เลยนี่นา เขาเข็นรถเข็นนั่นมาเร็วขนาดนี้เลยเหรอ!? " โนเอล คู่หมั้นหมายของลูกไงจ๊ะ " เปรี้ยง!  ในตอนนี้เธอช็อกจนร่างสลายเป็นหินยืนชะงักไปเเล้ว จะให้เธอเเต่งกับผู้ชายพิการเนี่ยนะ จริงๆก็ไม่ได้ว่าอะไรนักจะพิการหรือไม่พิการหน้าของเขาก็ทำให้เธอหลงเข้าไปเต็มๆ เเต่สายตาที่เขามองเธอมันโรคจิตเกินไป!