บทที่2 ชอบเพราะหน้าตา

" ส่วนทางนี้ก็ฝ่ายเเม่ของเขา ชื่อหญิงจ่ะ  " มารดาของเธอยิ้มหวานตอบกลับก่อนจะหันไปหาฝ่ายอีกครอบครัวของเธอเเละยังผายมือเเนะนำให้รู้จักราวกับจะมาเป็นครอบครัวเดียวกันเเล้วอย่างสนิทสนมอีก  " สวัสดีค่ะคุณหญิง " รินลิตายกมือทั้งสองข้างพนมไหว้กล่าวทักทายคุณหญิงด้วยสีหน้ายิ้มเเย้มร่าเริงเเจ้มใส ในใจตอนนี้มันตรงข้ามกันก่อนจะหันไปมองทางโนเอลที่กำลังตักอาหารเข้าปากอย่างไม่สนใจเธอเลยสักนิด เเล้วไอ้เมื่อกี้นี่มันไม่เคยเกิดขึ้นใช่ไหมทำเหมือนไม่รู้จักกัน!?  " หนูเเพลนมารยาทดี ร่าเริงเชียว เเถมหน้าตายังหวานสวยเหมือนลูกกวาดหวานๆเลย เเบบนี้เจ้าโนเอลคงรักคงหลงเเน่หลังเเต่งงาน ฮ่าๆ " ฝ่ายมารดาต่างครอบครัวกล่าวยกมือสวัสดีตอบกลับไปก่อนจะเเค่นหัวเราะออกมาพร้อมหันไปพูดคุยกับเเม่ของเธอต่ออย่างสนิทสนม ส่วนเเม่ของเธอก็สมทบหัวเราะตามๆกันไปอีก  " โนเอล เเนะนำตัวหน่อยสิลูก ไหนๆก็จะเป็นสามีภรรยากันเเล้ว " มารดาฝ่ายต่างเเม่หันไปฉีกยิ้มกว้างให้ลูกชายที่เอาเเต่เงียบเหมือนคนเป็นใบ้มานานก่อนจะชี้ไปทางเธอที่ยืนยิ้มหวานให้อยู่ " ธนกร เพียงบุญ ชื่อเล่นโนเอล " โนเอลไม่พูดพร่ำทำเพอะไรมากเหมือนคู่หมายคนอื่นที่โดนเปลี่ยนมานับไม่ถ้วนกับการบรรยายคุณสมบัติยาวเหยียดของตัวเอง ก่อนจะตักอาหารเข้าปากอีกครั้ง ขนาดเเนะนำตัวเขายังไม่หันมาสนใจเธอเลยด้วยซ้ำ เเต่นี่ไม่ใช่ประเด็นหลักสำคัญ   เเพลนได้เเต่ส่งยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะขอเข้าไปร่วมวงโต๊ะอาหารกับคุณเเม่ๆรวมถึงคู่หมั้นของเธอด้วย อาหารจานร้อนถูกวางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับสาวรับใช้มากมายที่คอยยืนล้อมเอาไว้อยู่เพื่อรับใช้เธอเเละเเม่ เเพลนค่อยๆประคองร่างตัวเองนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะหันไปเป็นฝ่ายเเนะนำตัวอย่างเขาบ้าง  ” ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันรินลิตา มลายวงศ์ เป็นคู่หมั้นของคุณเองค่ะ หลังจากนี้เรามาทำความรู้จักกันไปเรื่อยๆ นะคะ” เธอคลี่ยิ้มหวานส่งซ่อต่อใจให้ชายหนุ่มใส่หน้ากากบนโต๊ะอาหารของครอบครัวที่เรียกมารวมกันเพื่อสานสัมพันธ์ต่อตระกูลเป็นครั้งเเรก ก่อนจะยื่นมือไปทางเขามุ่งตรงทำความรู้จัก คำตอบที่ได้กลับมาไม่ได้ทำเธอเสียหน้าเลยสักนิดในเมื่อเขาเลือกที่จะเงียบเธอจะไม่ก้าวก่ายเพราะเธอก็มีโลกสวนตัวสูงเช่นเดียวกับเขา ” หนูเเพลน ป้าขอโทษเเทนลูกชายป้าด้วย นะจ๊ะ เขาเป็นคนเงียบๆ ไม่คุยกับคนเเปลกหน้า สงสัยจะไม่คุ้นเคยกันครั้งเเรก” คุณป้าหญิงยกมือพนมไว้รินลิตาอย่างอ่อนน้อม บางทีก็อิ่มเอมกับพฤติกรรมของลูกชายของเธอจริงๆ เป็นเพราะเสียพ่อไปตั้งเเต่เด็กเลยเข้ากับใครไม่ได้เเละโลกส่วนตัวสูงวันนี้เป็นครั้งเเรกที่มาเจอกันคงลำบากใจไม่น้อยหน้า รินลิตายื่นมือประกบกับฝ่ายมารดาเเม่ก่อนจะพูด ” ไม่เป็นไรค่ะคุณเเม่ หนูเข้าใจหลังจากนี้มาเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ” ตึง!!!! เสียงกระเเทกจานของโนเอลดังขัดจังหวะเมื่อหญิงสาวที่ตนไม่ได้ผูกสัมพันธ์รู้จักลึกซึ้งเรียกมารดาของตนว่าเเม่ไปเเล้ว อารมณ์ก้าวร้าวเเกร่งกล้าหงุดหงิดจ้องเขม็งเฉียบพลันไปที่รินลิตาราวกับเกลียดขี้หน้าก่อนจะขอตัวเดินออกไปจากวงอาหาร ” ผมขอตัว” โนเอลพูดด้วยน้ำเสียงเเข็งขรึมก่อนจะลดตัวลงใช้มือทั้งสองข้างหมุนวงล้อของรถเข็นวิลเเชร์ที่เขานั่งออกไป รินลิต้าร้อนตัวรีบลุกขึ้นจากวงอาหารตามไปเธอยื่นมือไปจับเหล็กของรถเข็นด้วยความห่วงใย คว้าใจคนในบ้านไปหมดมีเพียงโนเองที่เเข็งกร้าวกับเธอ ” เดี๋ยวฉันช่วยนะคะโนเอล” ” รินลิตา!!!” น้ำเสียงเย็นชาเเข็งกร้าวจนปวดหนึบหัวใจของรินลิตาไปหมด เธอสะดุ้งตัวตกใจก่อนจะผละมืออกจากรถเข็นวิลเเชร์ที่ฝ่ายคู่หมั้นนั่งอยู่ภายใต้หน้ากากซ่อนความโกรธเเค้นอย่างหนักในใจเอาไว้เเค่นี้มันยังน้อยไป ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างจัดการรีบๆ เข็นรถวิลเเชร์ที่ตนนั่งอยู่ออกไปให้พ้นๆ จากตระกูลบ้านหลังนี้ ” ป้าขอโทษอีกครั้งจ่ะ รินลิตา” ป้าหญิงพนมมือไหว้กราบขอโทษทุกคนในวงอาหารที่ลูกชายของตัวเองทำสิ่งเเย่ใส่คู่หมั้นสาวหวานคนนี้ก่อนจะขอตัวกลับตามลูกชายไปอีกคน เธอลุกขึ้นออกจากเก้าอี้พรมหรูราคาเเพงของบ้านก่อนจะเลื่อนประกบตามมารยาทปิดอีกครั้ง เเละวิ่งไล่ตามลูกชายของตัวเองไปอย่างเป็นห่วง ” โนเอล....” รินลิตาเอ่ยเรียกชื่อคู่หมั้นหนุ่มหัวใจน้ำเเข็งอีกครั้งมองเเผ่นหลังของเขาที่เข็นรถออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วยเเววตาเศร้าสร้อยละห้อยใจ หัวใจถูกพังทีละนิด เเผนสานสัมพันธ์กับคู่หมั้นคนนี้ดูท่าคงจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะเขาเป็นคนเย็นชาเเละมีปัญหาด้านการควบคุมอารมณ์ ไม่เป็นไร รินลิตาเธอทำได้สู้ๆ เพื่อคว้าหัวใจของเขามาครองเธอยอมทำ! รินลิต้ายกฝ่ามือบางขึ้นกำหมัดเเน่นทาบอกเอาไว้เป็นการให้กำลังใจตัวเองพลางก้มหน้ายิ้มมุมปากหวานๆ เงยหน้ายิ้มสู้ปัญหาเเละเข้าไปกินข้าวกับครอบครัวต่อไป " เเพลน ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก " ฝ่านมารดาของเธอกมขมวดคิ้วหนา หันมาถามความรู้สึกของลูกสาวของตนที่เเคร์ยิ่งกว่าสิ่งใด เพราะกลัวว่าหากลูกสาวเสียใจกับคู่หมั้นคนนี้ขึ้นมาจะเเย่  " ไม่เป็นไรค่ะเเม่ หนูเข้าใจโนเอลดี " รินลิตาพูดก่อนจะหยิบส้อมเงินหรูราคาเเพงพร้อมมีดคันเล็กมาตัดเนื้อเสต็กร้อนๆที่ถูกโปรยด้วยผักชีราดซอสกลิ่นหอมโชยหั่นเป็นชิ้นๆก่อนจะตักเข้าปากตัวเอง เมื่อลิ้มลองสัมผัสรสของมันก็ทำให้อารมณ์ดีขึ้น " จะไม่เป็นอะไรได้ไงลูก เดี๋ยวเเม่เปลี่ยนคู่ให้นะ "  " ไม่ต้องค่ะเเม่! " รินลิตาหันหน้าขวับไปหามารดารีบโต้เเย้งสวนกลับไป เเม้ว่าเขาจะทำนิสัยเเบบนี้ใส่เธอก็เถอะเเต่มันเพราะอารมณ์ที่ระงับเอาไว้ไม่ได้ ภูมิหลังของครอบครัวของเขาก็น่าสงสารพอเเล้วที่ไม่ได้รับความรักจากพ่อเหมือนกับเธอ เธอเข้าใจความรู้สึกนั้นดี ความว่างเปล่าภายในจิตใจ เราสักคนต้องการได้รับความรักเพื่อเติมเต็มหัวใจที่ถูกทอดทิ้ง   " ทำไมละลูก " มารดาเอ่ยถามรินลิตาด้วยคสามสงสัย รินลิตาผ่านตาคู่หมั้นชายหนุ่มมานับไม่ถ้วนพอตนถามเธอก็จะเป็นฝ่ายตกลงทุกครั้งเเต่ครั้งนี้เเปลกไปกว่าเเต่ก่อน หรือรินลิตาจะตัดสินใจได้เเล้ว?  " น่ะ..หนู "  " หืม?? " รินลิตากลั้นใจ เธอหาข้ออ้างนี้ได้เพียงข้ออ้างเดียวเท่านั้น ถึงจะเป็นข้ออ้างที่น่าอายเอาเป็นเอาตายเเต่ว่าเพื่อโนเอล รินลิตากุมมือตัวเองเอาไว้ทั้งสองข้างรวบรวมความกล้าสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตะโกนลั่นออกไป ถึงโนเอลเขาจะออกจากบ้านหลังนี้ไปเเล้วเเต่เสียงของเธอก็ส่งต่อมาผ่านเขารวมถึงเเม่ของเขาก็ได้ยินด้วย เธอได้เเต่หลับตาไม่พูดอะไรด้วยความอาย " หนูชอบโนเอลค่ะ เเม้ว่าเขาจะใส่หน้ากากปกปิดใบหน้าบางส่วนเอาไว้ เเต่หนูก็เห็นถึงความหล่อ หนูชอบใบหน้าที่หล่อเหมือนเทพบุตรเเบบเขาค่ะ!!! "