ตอนที่ 12 ถูกไล่ออกจากบ้าน ไม่มีบ้านให้กลับ

ตอนที่ 12 ถูกไล่ออกจากบ้าน ไม่มีบ้านให้กลับ ขณะจันวิภากำลังคิดอยู่ ข้างหลังก็มีเสียงประตูเหล็กบ้านใหญ่ดัง“กึกกึก” เธอจึงรีบหันกลับไปดู มะลิวัลย์กำลังชี้สั่งให้คนใช้ปิดประตูเหล็กบานใหญ่ของคฤหาสน์ และจะใส่กลอนไปด้วย จันวิภาตกใจจึงรีบตะโกนออกไป“มะลิวัลย์เธอทำอะไร?” มะลิวัลย์หัวเราะอย่างเย็นชา สะบัดชุดเดรสแสนสวยของเธอและพูดอย่างเสียดสี“จันวิภาแต่งงานใหม่แค่วันแรกก็ถูกสามีทิ้งซะแล้ว รีบหนีกลับมาบ้าน เธออยากให้พ่อของเธอโกรธจนตายหรือไงฮะ ฉันจะบอกเธอนะ ต่อให้เธอจะคุกเข่าหรือจะคลาน ก็ต้องคลานกลับไปบ้านตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์!” พูดจบ มะลิวัลย์หันตัวกลับไป พาคนใช้เข้าไปในคฤหาสน์ ไม่สนใจจันวิภาอีกต่อไป! หึ เธอก็เซ็นสัญญากับบ้านตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์แล้ว นี้แค่วันแรก จันวิภาก็ถูกไล่กลับมา ใครจะรับผิดชอบสิ่งที่เธอสูญเสียไปล่ะ ! “แก-----”จันวิภาโมโหมาก โกรธจนถึงขีดสุด นัยน์ตาเบิกกว้างจ้องมองอย่างเคียดแค้นไปยังแผ่นหลังของมะลิวัลย์ที่ลับหายไป ตอนนี้เธอจะทำยังไงต่อไป?! เธอไม่มีบ้านให้กลับไปอีกแล้ว...... บ้านตัวเองก็กลับไม่ได้ เธอก็ไม่อยากกลับด้วย บ้านใหม่.....มีสุมิตรอยู่ เธอก็ไม่อยากกลับไป.. พ่อก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน และก็ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง......จันวิภาในหัวเต็มไปด้วยความคิด แล้วขาก็ย่างก้าวออกไปบนถนนอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าเดินออกมานานแค่ไหนแล้ว บางที่อาจเพราะคิดถึงจนแทบจะบ้า จันวิภาเงยหน้า ก็เห็นร่างที่คล้ายๆพ่อของเธอ เธอตกใจทันที ยังไม่ทันได้ทำอะไร เงารางๆที่มองเห็นร่างนั้นได้เข้าไปในกลุ่มผู้คนแล้ว “พ่อ...พ่อ”จันวิภารีบตามไป อยากจะตามคนคนนั้นให้ไวที่สุด แต่คนเยอะเกินไปทำให้เธอตามไม่ทัน ถอนหายไปออกมาหนึ่งเฮือกใหญ่ ตอนกำลังสิ้นหวังอยู่ เงาร่างนั้นกลับโผล่ออกมาอีก จันวิภาบังเอิญเห็นเขาเดินเข้าไปที่บาร์ด้านข้าง จันวิภาไม่เคยเข้าบาร์มาก่อน แต่เธอก็รู้ว่าข้างในไม่ค่อยจะสะอาดเท่าไหร่ หลังจากลังเลเดินอยู่หน้าประตูไปพักใหญ่ พอคิดถึงคนข้างในนี้อาจจะเป็นพ่อตัวเองจริงๆ เธอก็กัดฟันเดินเข้าไปทันทีอย่างไม่รอช้า ขณะที่เข้าไปในบาร์ ข้างหูก็ได้ยินเสียงดังของเครื่องดนตรีทองเหลือง ลานเต้นอัดแน่นไปด้วยชายหญิงที่สวมเสื้อผ้าแฟชั่นทันสมัย โบกสะบัดขยับร่างกายของตัวเองอยู่ ไม่มีคนไหนไม่ปดปล่อยความบ้าคลั่งของตัวเองออกมา จันวิภาไม่สนเรื่องเหล่านี้ เธอมองออกไปรอบๆ พยายามมองหาเงาของพ่อตัวเอง แต่ทว่าไม่ทันรู้ตัวก็ชนเขากับคนคนหนึ่ง กลิ่นบุหรี่รุนแรงทิ่มเข้าจมูก จันวิภาไอออกมาสองสามที แล้วเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าวและพูดขึ้น“แค่ก แค่ก ขอโทษ…ฉัน..” “เห้ย ไม่มีตาเหรอไง!”ไม่ทันรอให้จันวิภาพูดจบ ก็สัมผัสได้ถึงมีคนบุ่มบ่ามจับข้อมือของเธอไว้และสบถออกมาอย่างโมโห ข้อมือของจันวิภาถูกจับแน่นจนเจ็บมาก เธอพูดขึ้น“ฉันไม่ตั้งใจ...” เพราะกลิ่นเหล้าบุหรี่ที่เข้มข้น ทำให้ในตาของจันวิภามีประกายของน้ำตา ประจวบกับความอ่อนโยนไร้เดียงสาของเธอทำให้คนอื่นๆมองรู้สึกได้ถึงความน่าสงสาร “จริงๆแล้วคนสวยนี้เอง ฮ่า ฮ่า ไม่เป็นไร เธอมาจูบพี่ทีนึง พี่จะคิดว่าเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกัน!” ชายข้างหน้านี้ชื่อเสือ คือนักเลงแถวๆนี้ พอเขามองเห็นใบหน้าของจันวิภา ตาก็เป็นประกายทันที และใช้สายตาอันหื่นกามมองไปทั่วตัวของเธอ หลังจากมองเน้นไปยังจุดจุดนั้นแล้ว มือปลาหมึกที่จับจันวิภาอยู่ก็ค่อยๆเคลื่อนมาอยู่ที่หน้าอกของเธอ “คุณผู้ชาย โปรดทำตัวให้ดี” จันวิภาเห็นมือของคนนั้นกำลังยื่นเข้ามา รีบปัดออกไปเดิน และถอยหลังไปหนึ่งก้าว ด่าออกมาอย่างรุนแรง “ฮ่าฮ่า สาวน้อยคนนี้ดุจริงๆ!”เสือไม่เพียงแค่ไม่โกรธแต่กลับยิ้มออกมาอย่างดีใจ “น้องสาว มาคนเดียวเหรอ? อยากจะไปเที่ยวกับพวกพี่ๆไหมน้อง?”เสือพูดขึ้น พอมือกวักเรียก ก็มีกลุ่มผู้ชายที่ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่และเหล้ารุนแรง ดูคล้ายๆนักเลง เดินมาจากสองฝั่งข้างๆ “เสือ วันนี้ก็ไม่เลวเลยนะ สาวสวยคนนี้ใช้ได้อยู่ ยังไงดีล่ะ แบ่งให้พวกเราลองกับสักทีสองทีไหม?”พอคนทั้งสองฝั่งมองเห็นจันวิภา ก็มีคนยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา จันวิภาเดินถอยหลังไม่หยุด มองนักเลงข้างหน้าที่ค่อยๆเดินเข้ามาหาเธอ ในใจของเธอรู้สึกผิดที่ทำไมตัวเองถึงเข้ามาในที่แบบนี้ และยังมาคนเดียวอีกด้วย “น้องสาวเอ๋ย มาเล่นกับพี่สักหน่อยสิ”เสือพูดขึ้น ก็จับข้อมือของจันวิภาอีกที ใช้แรงดึงเธอเพื่อให้เธอเข้าในอ้อมกอดของตัวเอง จันวิภาโซเซเกือบจะล้มลงไปแล้ว แต่การเดินของเธอยังคงสมดุล เพียงแต่จันวิภาจะสลัดแขนยังไงก็สลัดไม่หลุดออกจากมือของผู้ชายคนนี้สักที “ปล่อย.....ปล่อยฉัน....” “ปล่อย?วันนี้ตกมาอยู่ในมือของพวกพี่แล้ว ก็ไม่มีคำว่าปล่อย ....” เสือยิ้มอย่างชั่วร้าย อีกด้านหนึ่งที่มุมของบาร์ สุมิตรจ้องอย่างเย็นชาไปยังที่ที่จันวิภาอยู่ แววตาโหดเหี้ยมมาก