已经是第一章了
บทที่ 97 โดนแบน
บทที่ 97 โดนแบน
สัญญา ... สัญญา! รินรดาจำได้ว่าเธอได้เซ็นสัญญากับติณห์ไว้ บางทีทั้งหมดที่เขาทำคือการดำเนินการตามสัญญาอย่างราบรื่นเท่านั้นเอง
ถ้าอย่างนั้น แล้วคนที่คิดจริงจังอย่างเธอ จะทำไงดี?
ทันใดนั้นใบหน้าของรินรดาก็ซีดเซียว เธอดูเหมือนติดอยู่ในห้องเก็บน้ำแข็งที่เย็นมากๆ
ติณห์พูดประโยคนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ และเขาไม่เคยคิดเลยว่ารินรดาจะมีการตอบสนองแบบนี้
"เธอเป็นไรใช่ไหม ... " เขากอดรินรดาอย่างระมัดระวัง เขาเพิ่งรู้ว่าร่างกายของเธอนั้นเย็นมาก
ทันใดนั้น ติณห์ก็ได้ยินเสียงเล็กๆของรินรดา
"ติณห์ แม้ว่านายจะทำกับฉันแบบนี้ แต่ฉันก็ยังชอบนาย"
เพียงแค่เขากอดเธอไว้ในอ้อมกอด เพียงแค่ปลายจมูกของเธอเต็มไปด้วยลมหายใจของเขา เธอก็ไม่สามารถควบคุมความปรารถนาที่อยากจะใกล้ชิดกับเขาให้มากยิ่งขึ้นได้
ติณห์ได้ยินคำสารภาพรักอย่างกะทันหัน ความรู้สึกของเขาเหมือนโดนฟ้าผ่าใส่
"ที่รัก เธอช่วยพูดอีกครั้งได้ไหม คำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้นี้ ... "
รินรดาซุกหัวของเธอไว้ในอ้อมแขนของติณห์โดยไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ แล้วพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า "ฉันชอบนาย"
ติณห์ไม่เคยรู้สึกเลยว่าคำสามคำนั้นที่เรียบง่ายจะมีพลังมากมายขนาดนี้ ตอนนี้เขาอยากจะอุ้มรินรดาและโยนเธอลงบนเตียงทันที
แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะตอนนี้รินรดาแมวน้อยของเขานั้นได้สติแล้ว ในที่สุดก็ตระหนักถึงสิ่งที่ตัวเธอเพิ่งพูดไป
"ฉันฉัน ... ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย ปล่อยฉันได้แล้ว"
ติณห์กัดปากของตัวเอง "เด็กน้อย เพิ่งมาบอกให้ปล่อยตอนนี้ มันสายเกินหรือป่าว? "
……
รินรดารู้ว่าเธอนั้นไม่มีทางสู้แล้ว ดังนั้นเธอจึงยอมแพ้แล้วยกขาขึ้นและเอาขาไปพันเอวของติณห์อย่างเงียบ ๆ
ยัยตัวร้าย ติณห์กล่าวเบา ๆ ในใจ
จากนั้นเขาก็ยินดีตอบรับคำเชิญจากยัยตัวร้าย เขาเอนกายลงอย่างนุ่มนวล "ที่รัก คืนนี้ยังอีกยาวนานนะ"
"ติณห์! พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ!"
ติณห์ที่ได้แปรสภาพเป็นสัตว์ร้ายในเวลานี้ เขาไม่สนใจเรื่องของการต้องตื่นเช้าแล้ว เขาแค่ต้องการดื่มด้ำกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้
……
รินรดาลืมตาขึ้นอย่างเหนื่อยล้า แสงแดดภายนอกนั้นแยงตาเล็กน้อย สมองของเธอหยุดนิ่งไปประมาณครึ่งนาที จากนั้นเธอเพิ่งจะรู้ว่าทำไมแสงแดดจึงแยงตา
ในกลางดึกเมื่อวานนี้ นายติณห์ที่ดูดุร้ายก็พูดขึ้นมาว่าเขาต้องการที่จะลองอะไรที่ไม่เหมือนเดิม เขาจึงเปิดม่านแล้ววางเธอไว้ลงบนหน้าต่างกระจก
เมื่อนึกถึงเรื่องนั้น รินรดาก็ยังคงรู้สึกไร้เรี่ยวแรง บ้าจริง นี่มันเกินไปแล้วนะ
และที่สำคัญตัวต้นเหตุยังคงนอนหลับอยู่ตรงนั้นอย่างไร้เดียงสา แถมนอนกรนอีกด้วย
รินรดาพยายามหาโทรศัพท์มือถือของเธอ เพื่อดูเวลา เธอพบว่าตอนนี้สิบโมงเช้าแล้ว
"ติณห์ ... ตื่นได้แล้ว ... " เธอใช้พลังที่มีผลักไปที่ติณห์ ทำให้เสียงกรนหายไป ติณห์ตื่นแล้ว
"เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น?" รินรดามองไปที่เขา เธอพบว่าเขาหล่อที่สุดหลังจากตื่น
ดวงตาลูกพีชคู่นั้น ที่ยังไม่โฟกัส ในดวงตานั้นมีละอองน้ำ ไฝที่อยู่มุมของตรงตา มันทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น
ไม่แปลกใจที่เมื่อก่อนเขาจะใส่หน้ากากไว้ รินรดาคิดในใจ
"ตื่นได้แล้ว นายลืมหรือป่าวว่าวันนี้เรามีเรื่องต้องไปทำ?"
เมื่อพูดถึงตอนนี้ รินรดาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมลางาน เพราะเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้น
เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และส่งข้อความไปให้วรรณ
"วันนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอลางานนะ"
จากนั้นเธอก็หาทุกวิธีทางเพื่อปลุกติณห์ที่ยังคงพยายามกลับไปที่เตียง
"ทำไมพวกเราถึงต้องกรีบขนาดนั้น ... " ติณห์ที่ผมยุ่ง ๆ นั้น เห็นได้ชัดว่าเขาหงุดหงิดมาก
รินรดาสงบสติอารมณ์ "งั้นเดี๋ยวฉันจะเป็นคนขับรถ นายเป็นคนนอนละกัน"
ติณห์หยุดชะงัก แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา "ฮัลโหล มารับฉันด้วย อย่าลืมเติมน้ำมันล่ะ"
ทันทีที่รินรดาล้างหาแปรงฟันเสร็จ เธอก็ได้ยินเขาออกคำสั่งและน้ำเสียงของเขานั้นมันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะมองบนใส่
จากนั้น โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอกำลังจะรับสาย แต่ติณห์กลับเป็นคนที่รับโทรศัพท์แทน
"เธอไม่สบายเหรอ?" วรรณถาม
ติณห์เปิดแฮนด์ฟรีแล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "ใช่"
เมื่อวรรณได้ยินว่าไม่ใช่เสียงของรินรดา เขาเงียบไปครู่หนึ่ง
จากนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่านี่เป็นเสียงของคนที่มาหารินรดาที่บริษัทวันนั้น น้ำเสียงของเขาดูไม่เป็นมิตร
"เอาโทรศัพท์ให้กับเธอ ผมไม่ต้องการพูดกับคุณ"
ติณห์เหลือบมองไปที่รินรดา "ผมบอกคุณแล้วว่าเธอไม่สบายใจ ทำไมคุณถึงดื้อดึงขนาดนี้"
"เธอเป็นอะไร? "
"ยุ่งทั้งคืน ผู้ชายและผู้หญิงอยู่ด้วยกัน คุณคิดว่าทำอะไรกันล่ะ?"
เมื่อรินรดาได้ยินสิ่งนี้ เธอมีความคิดอยากที่จะฆ่าติณห์ ที่จริงจะพูดอะไรก็ได้ ทำไมต้องพูดเรื่องแบบนี้
หลังจากที่วรรณได้ยินคำตอบ เขาก็วางสายทันที
"ติณห์!!!" รินรดาก้าวออกมาข้างหน้าแล้วเล็งไปที่คอของติณห์ เธอพร้อมลงมือ
已经是最新一章了
加载中
