ตอนที่14 ผู้หญิงของเขา ห้ามคนอื่นมาแตะต้อง

ตอนที่14 ผู้หญิงของเขา ห้ามคนอื่นมาแตะต้อง “สุมิตร มันไม่ใช่อย่างนี้ นายฟังฉันอธิบายก่อน！”จันวิภาเห็นสุมิตรที่มีสีหน้าอึมครึม จึงได้พูดออกมาทันที แต่พอมองเห็นพวกอันธพาลนั้นกำลังจะเริ่มลงมือกับเขา จึงตระโกนออกไปอย่างรีบร้อน“ระวัง！！！” แต่พวกอันธพาลนั้นได้หยิบขวดไวน์เพื่อจะโยนไปยังสุมิตร พอได้ยินชื่อที่จันวิภาร้องตระโกนออกมา กลับหยุดชะงักลงอย่างรวดเร็ว แล้วรีบทิ้งขวดไวน์ไป หันตัววิ่งหนีไปด้วยความหวาดผวา！ สุมิตร คาดไม่ถึงเลยว่าชายคนนั้นจะเป็นสุมิตร? สุมิตรที่ในเมืองหลวงมีฉายาที่ว่าเป็นมีปีศาจอันชั่วร้าย จักรพรรดิมืดที่เลือดเย็นนั้นหรอ？！ เวรเอ๊ย ถ้าหากว่าไม่รีบวิ่งไป ถูกเขาจับได้ เกรงว่าคงไม่รอดพ้นแน่ๆ！ จันวิภาเบิกตากว้างขึ้นมาในทันที จ้องมองเหล่าอันธพาลพวกนั้นวิ่งหนีกันด้วยความหวาดกลัวอย่างแปลกประหลาดใจ จนเกือบที่จะคิดว่าตนเองตาลายไปเสียแล้ว ในเวลานี้ สุมิตรกลับเดินเข้ามาข้างหน้า ยื่นมือออกไปดึงข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากไปอีกทางหนึ่งอย่างแรง！ จันวิภาไม่ทันตั้งตัว เลยล้มลงสู่อ้อมแขนของสุมิตร แต่สิ่งที่เธอได้สัมผัสไม่ใช่อ้อมกอดที่อบอุ่น กลับคือแผ่นหลังที่แข็งๆ ชนเข้ากับจมูกของเธอจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา “จันวิภา เธอกล้ามากนัก แค่กลับบ้านพ่อแม่ เธอก็ไปเที่ยวบาร์เสียแล้ว แล้วยังจะออกไปเกลือกกลั้วกับไอ้พวกผู้ชายป่าเถื่อนนั่นอีก” สุมิตรเข้าไปในห้องส่วนตัวอย่างคุ้นหูคุ้นตาดี หลังจากโยนจันวิภาเข้าไปในห้องแล้ว ก็ปิดประตูอย่างรุนแรง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเสียดสี จันวิภารู้สึกหวาดผวาอย่างแปลกประหลาด เธออ้าปากอยากจะอธิบาย แต่กลับได้ยินเสียงดูถูกเหยีดหยามไม่หยุดหย่อนของเขา“ผมดูถูกเธอจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอมีเลศนัยขนาดนี้ ก็ถูก ลูกสาวของนังร่านก็คือนังร่าน รู้แต่ล่อล่วงผู้ชายอยู่ตลอดเวลา” เสียงของเขาช่างเย็นชาและดุดาล ทำให้จันวิภาจึงรู้สึกไม่สบายมาก“มันไม่ใช่อย่างนั้น นายฟังฉันก่อน.....” แต่เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกสุมิตรขัดจังหวะอย่างไร้เยื่อใย“ทำไม ไม่ใช่อย่างนั้นหรอ แล้วเป็นอย่างไหน เธอคิดว่าผมเป็นคนตาบอดหรือไง เมื่อกี้นี้พึ่งจะเสแสร้งทำเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์ต่อหน้าผม ลับหลังผมก็หาข้ออ้างวิ่งเข้าไปในบาร์เพื่อเล่นสนุกกับผู้ชายเสียแล้ว ทำไม ผมทำให้เธอพอใจไม่ได้หรือไง” สุมิตรพูดด้วยนัยน์ตาแดงฉาน ยื่นมือออกมาด้วยความโกรธ จับคางของจันวิภาอย่างแรงๆ บีบบังคับให้เธอแหงนหน้าขึ้นมามองตนเอง ความเจ็บปวดบริเวณคางค่อยๆแผ่ซ่านออกมา ทำให้จันวิภาตื่นตัวอยู่ไม่น้อย จ้องมองดูสายตาที่อึมครึมคู่นั้นของสุมิตร เธอรีบเอ่ยปากพูดขึ้นมาทันที “นายฟังฉันอธิบายก่อน เรื่องไม่ได้เป็นแบบที่นายคิด ฉันได้เห็นคนที่เหมือนกับพ่อของฉัน ก็เลยเดิมตามเข้ามา แต่ยังไม่ทันที่จะหาพ่อเจอ ก็ไปชนกับพวกนักเลงกลุ่มนั้นเข้า.....” “เฮ้อ！”จันวิภายังอยากจะอธิบายต่อ แต่สุมิตรกลับอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา กระดกรอยยิ้มที่ริมฝีปากขึ้นมาอย่างชั่วร้าย น้ำเสียงเยือกเย็นสุดจะบรรยาย “จันวิภา ผมควรจะบอกว่าเธอเสแสร้งมากเกินไป หรือว่าต่ำช้าดี? เธอคิดว่าผมจะเชื่อคำพูดตอแหลพวกนั้นที่เธอพูดงั้นหรอ? เธอคิดว่าผมไม่มีตาที่จะมองมันหรือไง?” เขาพูดพร้อมกับสะบัดมือ จันวิภาก้ล้มลงบนโซฟา จันวิภาถูกโยนเสียจนทั่วทั้งเรือนร่างปวดร้าว แผลที่อยู่บนหน้าผากก็สะเทือนด้วยเช่นกัน ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้ามา “จันวิภา ถึงแม้ครั้งนี้เธอจะพุ่งเข้าชนเสาอีก ก็อย่าหวังว่าผมจะเชื่อในตัวเธอ！”พูดจบ สุมิตรก็กดทับเธอไว้อย่างหนักหน่วง โดยไม่มีความสงสารใดๆ การกระทำของสุมิตรนั้นช่างหยาบคายเสียจริง จันวิภานั้นคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเอาเธออยู่ที่นี่เลย เขาไม่เชื่อเธอ? แถมยังจะทำกับเธอเช่นนี้อีก จันวิภารู้สึกปวดหัว ดิ้นรนต่อสู้กับสุมิตรอย่างสุดชีวิต แต่ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธเพียงใด เขาก็ไม่สนใจใยดีอะไรทั้งสิ้น แค่คิดถึงเรื่องจันวิภาไม่ใช่สาวพรหมจารี และคิดถึงภาพที่เธอหลอกล่อผู้ชายอยู่ในบาร์นั่น สุมิตรก็โกรธจนถึงขีดสุด ผู้หญิงของเขา ห้ามให้คนอื่นมาแตะต้อง