ตอนที่15 ความอัปยศอดสู ถูกประมูลไปเสียแล้ว

ตอนที่15 ความอัปยศอดสู ถูกประมูลไปเสียแล้ว “สุมิตร นายปล่อยฉันนะ......”จันวิภาทั่วทั้งเรือนร่างนิ่มนวล ร่างกายอ่อนแอ ขัดขืนเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่เนื่องจากทนไม่ไหว จึงได้ส่งเสียงร้องครางออกมาเบาๆ “เป็นลูกสาวของยัยร่านนั่นจริงๆ เลวทรามต่ำช้าเหมือนกันไม่มีผิด！”คำพูดอันเยือกเย็นของสุมิตรดังขึ้นมาที่ข้างหูของจันวิภา มันไม่ใช่อย่างนั้น.....ไม่ใช่..... จันวิภาต้องการที่จะพูดแก้ต่างให้ตนเอง แต่ทว่าความรู้สึกของเธอกลับเริ่มเลือนรางขึ้นเรื่อยๆ ศีรษะเริ่มวิงเวียนมากขึ้นทุกที..... ในความมืดมิด จันวิภาฝันเห็นพ่อของตนเองถูกมะลิวัลย์ฆ่าไปแล้ว จากนั้นเธอยังคงยิ้มอยู่และพูดกับเขาว่า“นี่เป็นชะตากรรมของตระกูลวีระนนท์” ในฝัน ใบหน้าของพ่อนั้นช่างดูซีดเซียวและไร้ชีวิตชีวา ทำให้จันวิภาปวดใจอย่างที่สุด เธอร้องไห้เดินเข้าไปยังข้างกายของพ่อ อ้อนวอนขอร้องให้พ่ออย่าตายอย่าจากเธอไปไหน “ลูก.....จัน.....” แต่จันวิภาเพียงแค่ได้ยินเสียงพ่อเรียกชื่อตนเองเป็นครั้งสุดท้าย ท่านก็หมดลมหายใจไปแล้ว “อย่า อย่านะ.....อย่าฆ่าเขา.....ขอร้องล่ะปล่อยพ่อฉันไป.....”ทั่วทั้งเรือนร่างของจันวิภาเต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นเฉียบ เธอลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมาทันที บีบหัวใจของตนเองเอาไว้ อ้าปากหายใจหอบอยู่เฮือกใหญ่ จนถึงเธอได้สติฟื้นขึ้นมาและสงบลง จันวิภาถึงสังเกตเห็นว่าสภาพแวดล้อมรอบตัวของตนเองดูเหมือนเปลี่ยนไปแล้ว แต่ทำไม ทำไมมันถึงมืดไปหมด จนมองไม่เห็นอะไรเลยล่ะ นี่มันที่ไหนกัน จันวิภายื่นมือออกมา ต้องการสัมผัสที่ไหนสักแห่งในความมืด แต่เสียง“แกร๊ก”ก็ได้ดังขึ้นมา เธอได้ยินเสียงของโซ่กำลังถูกัน และรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างผูกติดกับข้อมือของตนเองอยู่ เวรเอ๊ย！จันวิภาตกใจจนม่านตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที ทำไมมือของเธอถึงถูกใส่กุญแจมืออยู่ นี่มันที่ไหนกัน？！ จันวิภามีความคิดที่สับสนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสุมิตรล่ะ เขาต้องการที่จะอัปยศอดสูเธอ จึงใส่กุญแจมือให้เธอ แล้วยังขังเอาไว้อยู่ในกรมที่มืดมิดนี่หรอ กุญแจมือหนักหน่วงเป็นอย่างมาก จันวิภาลุกขึ้นมานั่งอย่างยากลำบาก เหนื่อยเสียจนเอนพิงไปข้างหลัง ก็รู้สึกได้ถึงความกลัวที่มาจากโลหะอันเย็นเฉียบที่อยู่ด้านหลังและใต้ฝ่าเท้า เธอพบว่าตนเองไม่ได้แค่ถูกใส่กุญแจมือเอาไว้ที่มือ แม้กระทั่งเท้าทั้ง สองก็ยังถูกใส่เอาไว้ด้วย แถมยังถูกขังอยู่ในกรงเหล็กนี่อีก เวรเอ๊ย สุมิตรขังเธอเอาไว้อยู่ในนี้จริงๆงั้นหรอ เขาทำไมถึง..... หลังจากคิดดูอย่างรอบคอบแล้ว จันวิภาจึงจะสงบใจลงอีกครั้ง เธอเพียงแค่รู้สึกว่าขันเสียจริง ยังจะมีเรื่องอะไรที่สุมิตรทำไม่ได้อยู่อีกล่ะ！ ก่อนที่จะสลบอยู่ที่บาร์ คนเดียวที่เธอเจอก็คือสุมิตร หลังจากสลบไปแล้วล่ะ นอกจากสุมิตรแล้ว ยังจะมีใครอีกล่ะ เมื่อจันวิภาข่มใจให้ตนเองใจเย็นลง ทันใดนั้นแสงวาบหนึ่งก็ได้ส่องผ่านมาอยู่ตรงหน้า ที่แท้ก็เป็นผ้าสีดำที่ห่อหุ้มกรงเหล็กอยู่ได้ถูกคนเปิดออกมาเสียแล้ว แสงที่ส่องสว่างมาอย่างฉับพลัน ทำให้จันวิภาหลี่ตาทั้งสองข้างของเธอลง ตอนนี้แสงสว่างนั่นมันค่อนข้างที่จะเสียดแทงดวงตาของเธอเกินไปหน่อย “ว้าว！พวกแกดูซิ นึกไม่ถึงเลยว่าการประมูลครั้งนี้จะเป็นผู้หญิง.....” “แม่หนูคนนี้ได้มาตรฐานดีจริงๆ ดูรูปร่างนั่นของเธอถ้าซื้อกลับไปจะต้องได้กำไรงามแน่ๆ.....” แม่หนูนั่นเป็นของผม นายอย่ามาคิดแย่งเธอไปจากผม！” …… เสียงที่วุ่นวายกลลาหลได้ดังขึ้น เมื่อจันวิภาปรับตัวเข้ากับแสงได้ แต่เสียงที่หูได้ยินกลับเป็นเสียงที่ถกเถียงกันเรื่องของตนเอง นี่มันเกิดอะไรขึ้น？！ กวาดสายตามองไปที่ฝูงชนด้านล่างเวทีอย่างรวดเร็ว มีคนอยู่มากมายหลายประเภท อย่างไรก็ตาม สายตาของพวกเขานั้นต่างก็แสดงออกถึงความลุ่มหลง จ้องมองจันวิภาอย่างไม่ละสายตา ราวกับกำลังพิจารณาสินค้าอยู่ สิ่งนี้ทำให้จันวิภารู้สึกขยะแขยงสิ้นดี สายตาที่ร้อนแผดเผาของฝูงชน จ้องถลึงมองเธออย่างเอาเป็นเอาตาย แถมมีลมเย็นพัดมา ทำให้จันวิภารู้สึกเย็นเฉียบไปทั้งตัว..... พระเจ้า！！！ จันวิภาก้มหน้าลง จึงพบว่าเรือนร่างของตนเองกำลังโป๊เปลือยอยู่ ผ้าที่เหมือนกับผ้าโปร่งที่แสนจะบางนั่น แค่คลุมส่วนที่เป็นส่วนลับในตัวของเธอไว้ทนั้น “เงียบหน่อย ทุกท่านเงียบหน่อย！”ทันใดนั้นได้มีคนที่ถือไมโครโฟนขึ้นมาแล้วเอ่ยปากพูด เสียงของเขากังวานไปทั่วทั้งลานประมูล ชั่วพริบตาเดียว ทั่วทั้งลานประมูลก็เงียบสงัดลงในทันที “สิ่งสุดท้ายที่พวกเราจะประมูลกันในวันนี้ ก็คือคืนเดียวของหญิงสาวที่อยู่ในกรงคนนี้” ประโยคนี่พึ่งจะพูดออกมา จันวิภาก็รู้สึกได้ว่าบรรดาฝูงชนที่อยู่ล่างเวทีกำลังเกิดความกระสับกระส่ายขึ้น ต่างพากันถามถึงราคา ถามเกี่ยวกับสิ่งที่ทำได้ในหนึ่งคืนและสิ่งสกปรกโสมมอื่นๆ “แฮ่ม！ผมบอกให้เงียบเสียงลงหน่อย ถ้าพวกท่านไม่เงียบผมจะพูดได้อย่างไง”พิธีกรเจตนาที่จะแสร้งสถานการณ์ขึ้นเพื่อทำให้คนอื่นๆร้อนใจ “ฉันพูดว่า เงียบนี่เป็นใครกันล่ะ จะทำให้พวกเราสนุกได้หรอ?”ด้านล่างที่ไม่รู้ว่าใคร ได้ระเบิดประโยคนี้ขึ้นมาทันที จึงเกิดเสียงหัวเราะตามมาติดๆ “ผมจะบอกพวกท่านทั้งหลาย ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ดีที่สุดในโลก คนที่ซื้อไปได้ก็ถือว่าได้กำไรแล้ว”พิธีกรไม่สนใจคำพูดของคนผู้นั้น และพูดกับเหล่าบรรดาฝูงชนที่อยู่ด้านล่างเวที คำพูดที่เขาพูดออกมานั้น ทำให้เหล่าบรรดาฝูงชนที่อยู่ด้านล่างเกิดความโกลาหลอย่างชัดเจน จันวิภาสีหน้าแข็งทื่อไปในทันที เพียงครู่เดียว ความรู้สึกอับอายขายขี้หน้าก็ได้ทะลุเข้ามายังหัวใจ บัดซบ แท้จริงแล้วเธอในตอนนี้อยู่ในสถานที่แบบไหนกันแน่？！ ตกลงนี่มันสถานการณ์อะไรกันแน่ เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วทำไมถึงได้ถูกประมูลขาย？！