ตอนที่87 ความคิดถึงกลายเป็นโรค

ตอนที่87 ความคิดถึงกลายเป็นโรค เตชิตพาเธอมาถึงห้องตรวจสอบร่างกาย ชี้ไปทางหน้าจอสังเกตที่อยู่ในห้อง “ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อน” จินต์พยักหน้าอย่างหนัก แล้วเดินเข้าไปตามพยาบาล เตชิตกับจอร์จ และปรัณด้วยเดินมาหน้าจอสังเกต มองไปหน้าจอเห็นอุปกรณ์หลากหลายแบบเข้าๆออกๆจากร่างกายของทีนาร์ อีกขณะเล็ก ผลตรวจสอบของเธอปรี้นต์ออกมาตามเครื่อง ปรากฏออกความรายละเอียด อุปการณ์ระดับสูงขนาดนี้ที่ประเทศแทบไม่มี ถ้าไม่ใช่ว่าปรัณเคยให้ยาพิเศษที่เขาวิจัยมาเองให้โรงพยาบาลนี้ ตอนนี้เตชิตคงยังไม่รู้ โรคเลือดของทีนาร์พิเศษมาก พิเศษจนแทบไม่เคยได้เจอบนโลกนี้ เธอเคยแพ้แสงอัลตราไวโอเลต แล้วค่อยๆกลายเป็นไม่สามารถพบเจอแสงแดดได้ ไม่งั้นผิวจะถูกเผาไหม้ แล้วตอนนี้กลายเป็นการแผลยากที่จะดีขึ้น การภัยใต้สภาพที่การตรวจสอบเลือดผิดปกติของเธอในทุกๆปี ความลำบากพวกนั้สำหรับจิรต์ ทุกข้อก็วามารถทำให้เธอเสียชัวิตไปได้ แต่สำหรับเตชิต มันก็ทรมานที่สุด หลังการคอยรอยาวนาน การตรวจสอบเสร็จแล้ว ได้ผลตรวจทุกอย่างออกมา เตชิตไม่ใช่คุณแพทย์ มีข้อมูลหลากหลายเขาอ่านไม่เข้าใจ แต่ปรัณกับจอร์จอ่านอย่างสบายๆ เตชิตหายใจออกอย่างหนัก “มันดีกว่าผลที่เราคิดไว้” “ใช่ ดูแล้วมันเป็นเราห่วงเกินไป”คุณแพทย์จอร์จพูดจบแล้วยิ้มด้วย มองไปทางเตชิต “คุณเตชิต คราวนี้คุณสามารถวางใจได้ยัง อาการของทีนาร์ไม่ได้หนักเท่าไหร่ ดูสิ นอกจากข้อมูลของเกล็ดเลือดต่างไปหน่อย ทุกอย่างก็ดีอยู่” เตชิตหลับตาแล้วสูบหายใจอย่างลึก เหมือนเป็นคนที่จมเข้าทะเลแล้วได้กู้ขึ้นมา ความรู้สึกที่เหมือนถูกกดใต้ของที่มีน้ำหนักหลายพันตันหายไปแล้ว ปรัณเห็นเขาอย่างนี้ ยกมือตบไหล่ของเขาอย่างเบาๆ ระหว่างความมิตรภาพเป็นเพื่อน ไม่ต้องพูกอะไร แค่การกระทำบางอย่างก็เข้าใจกันแล้ว หลายปีที่ผ่านมา เขารู้สึกแย่มากเพราะว่าได้รู้โรคของทีนาร์ เขาเสียเงินทองและความพลังงานไปเยอะ ปรัณรู้ดีอยู่ เห็นได้ชัดเจนว่า ทีนาร์ก็รู้ข่าวดีนี้แล้ว เตชิตเพิ่งเดินออกห้องก็ถูกเธอชนเข้าหน้าอก ผู้หญิงคนนี้กลายเป็นแบบนี้ ก็มีความผิดของเขาด้วย ถ้าตอนนี้ไม่ใช่เพราะเขา อาการของเธออาจจะไม่หนักขนาดนี้ ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนสั่นขึ้นอย่างแรง แต่สมองของเขาปรากฏออกผู้หญิงอีกคนหนึ่ง นั่นเป็นหญิงสาวที่สวยงามน่ารักอายุเพิ่งยี่สิบกว่าปี คนนั้นรางกับว่าเป็นโชคชะตาส่งเธอมาที่ข้างตัวของเขา ตาชั่งของโชคชะตารางกับว่ากำลังสอบถามมโนธรรมของเขา ไม่รู้ว่าเขาจะสามารถรักษาความสมดุลแบบนี้ได้หรือเปล่า ทีนาร์เป็นปีศาจในใจ แต่นัชชาเป็นความลับที่ไม่สามารถเผยแพร่ได้ รอถึงสองคนนี้แยกกัน ปรัณจึงจะเดินเข้าไป “จอร์จบอกว่าต่อไปต้องมีการรักษาร่วมรวม ต้องการให้เราไปศูนย์วิจัยส่วนตัวของเขา แต่ว่าการสื่อสารอาจไม่ค่อยดี โทรศัพท์อาจไม่มีสัญญาณ คุณต้องแจ้งทุกอย่างให้ล่วงหน้านะครับ” เขาหมายถึงใคร ไม่ต้องเดาต้องรู้ชัดเจนอยู่ เตชิตยิ้มเบาๆ แล้วเดินผ่านเขา“ผมไม่บอกดีกว่า” ............... อีกฝั่งหนึ่ง วันหยุดที่เหลือครึ่งวัน นัชชาอยู่ที่บ้านคนเดียว บ้านหลังใหญ่ๆและเงียบเหงามีแต่เธออยู่คนเดียว เธอไม่รู้ว่าหลายปีที่ผ่านมาเตชิตจะอดทนได้ยังไง เขาอยู่ที่บ้านใหญ่ขนาดนี้ เขาไม่รู้สึกแหงาหรอ ไม่กลัวหรอ ตอนกลางคืนเธอต้องเปิดไฟจึงจะนอนหลับได้ ตอนที่ดูทีวีเธอคิดถึงเขา เวลาที่กินข้าวเธอคิดถึงเขา ขณะที่นอนอยู่บนโซฟาก็นึกถึงภาพที่เขานอนที่นี่ นัชชารู้สึกตัวเองได้รับโรคอย่างหนึ่งที่เรียกว่าโรคไข้ใจ ยังเป็นโรคหนักด้วย เธอซื้อของว่างวางที่บ้าน พลางถือมันฝรั่งทอดพลางคิด ตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่เริ่มทีความรู้สึกกับเตชิต ตั้งแต่เขาไม่ได้ถามแล้วก็บังคับให้เธอพักอยู่ที่นี่? หรือว่าเป็นตอนที่เขาจัดการเรื่องงานอย่างจริงใจ? หรือไม่ก็เป็นตอนที่เขาช่วยเธอแก้แค้นจรรยา? ตอนนี้คิดแล้วคิดอีก อันที่จริง ตั้งแต่แรกนัชชาไม่มีความคิดใดๆต่อเขา พูดตรงๆคือไม่กล้ามี ทุกอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปคือตั้งแต่เขาได้พบเจอดวิษให้เอกสารข้อตกลงการหย่าร้างให้เธอ ตอนนั้นเขาบอกว่าจะช่วยเธอชนะคดีให้ได้ เอาคืนทุกอย่างที่ได้รับ ทำให้เธอรู้สึ้กว่าบนโลกนี้ยังมีบางอย่างที่เธอสามารถพึ่งพาได้ ส่วนวันนั้นเธอเริ่มมีอะไรกับเขา เธอไม่มีความปฏิเสธ หลังจากนั้น ทุกทีที่พวกเขาทำเซ็ก เธอก็ค่อยๆรอยอมรับ เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ ให้เธอหลายอย่างที่เป็นดวิษไม่เคยให้ การแต่งงานที่ไม่มีความหมายจริงจังนั้นก็ไม่สามารถเทียบได้เวลาครึ่งปีนี้ที่เธออยู่กับเตชิต ที่เดิมเขาก็หล่อดีและสูงด้วยในพื้นฐานนื้แล้วยังร่ำรวยและฉลาดด้วย ทุกอย่างก็ดีพร้อมเรียบร้อย ไม่สามารถหาข้อบกพร่องแม้แต่นีดเดียวได้ ผู้ชายแบบนี้ตังเองก็เป็นกับดักอยู่แล้ว ทำให้คนหลงรัก แต่ว่าตอนนี้เขาไม่อยู่บ้าน ที่บ้านเหลือนัชชาอยู่คนเดียว เป็นครั้งแรกที่เธอหวังว่างานทำงันรีบมา ถ้าหากว่าเธอยุ่งกับงาน อาจไม่มีเวลาไปคิดสิ่งบ้าๆแบบนี้แล้ว นัชชาเก็บของว่างแล้วกลับไปห้องนอน ตอนที่จะนอนก็ส่งข้อความไปให้เตชิต แต่ว่ารอไปรอมาก็ไม่มีข้อมูลตอบ จนถึงเธอจับมือถือในมือก็หลับไปแล้ว ........... ตอนเช้าวันที่สองเธอตื่นมา สิ่งแรกที่นัชชาตื่นมาทำก็คือเปิดมือถือ แล้วก็มีแค่ข้อความที่เธอไป ไม่มีคำตอบ หรือว่าเขากำลังยุ่งอยู่? นัชชารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แล้วลุกขึ้น ไบห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน แต่ว่าอีกไม่นานความผิดหวังก็กลายเป็นความประหลาดใจ ตั้งแต่แปดโมงเช้า โทรศัพท์ของเธอก็เริ่มมีคนโทรเข้ามา คนแรกเป็นจินต์ แล้วเป็นแก๋ ในที่สุด ณัชชนม์กับเมทนีก็โทรมา แล้วพวกเขาโทรมาแจ้งประโยคเดียวกัน“ดูข่าวเด่นวันนี้หรือยัง” หัวใจของนัชชาโคลงคลึง ในความรู้สึกตรงของเธอก็คือ เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเธอแน่ เธอพยายามเตรียมใจให้พร้อม แต่เวลาเปิดเว็ปดูแล้วงงหมด รูปภาพที่ดึงดูดใจอยู่ครึ่งหน้าแรกของเว็ปไซต์ ไม่ใช้คนอื่น เป็นรูปที่เธอกับเตชิตกำลังกอดกัน พื้นหลังของรูปภาพคือสนามบิน ถูกคนอื่นถ่ายสนามบินวันนั้นที่เธอไปส่งเขา เธอกอดกับเตชิต รูปภาพที่เป็นเตชิตสัมผัสใบหน้าของเธอชัดเจนมาก แล้วหัวข้อข่าวไม่ต้องคิดก็รู้ว่าต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องหย่าร้างครั้งที่แล้วแน่ เธออ่านถึงสุดท้าย ชาวเน็ตเกียจมากไม่สามารถใช้คำหยาบคำร้ายแรงมาด่าเธอ คนA“ก่อนหน้านี้ไหนบอกว่าความสัมพันธ์เป็นเพื่อนร่วมงาน เป็นเจ้านายกับเจ้าหน้าที่ทำงาน ตอนนี้ตบหน้าตัวเองหรือมั้ง ไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไม่รู้สึกความอัปยศเช่นนี้เลย ครั้งนี้เราจะดูว่าเตนัทลอว์เฟิร์มจะแก้ตัวยังไง” คนB“ใช่สิ ไอ้คนที่ชื่อนัชชามันไม่รักษาชื่อตัวเองจริงๆ ยังไม่หย่าก็ไปหาผู้ชายแล้ว คบกับผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ว่าซวยขนาดไหนจริงๆ” คนC“ก่อนหน้านี้ ฉันจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้อยากได้ทรัพย์สิน น่าเกียจที่สุดเลย เธอทำไมยังไม่ตายไปล่ะ ใครให้กำลังใจเธออยู่ต่อบนโลกนี้ล่ะ ” ................. อ่านไปหมด ทันไดนั้นสีหน้านัชชาซีดขึ้น เธอถอยหลังไปสองก้าว ร่างกายพึ่งพาบนตู้จึงจะสามารถยืนให้ดีๆ