ตอนที่17 เธอถูกคนซื้อไปแล้ว

ตอนที่17 เธอถูกคนซื้อไปแล้ว “คุณผู้ชาย ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันแค่ถูกหลอกมาที่นี่ ฉัน.....ขอร้องคุณช่วย.....ปล่อยฉันไปเถอะ.....”จันวิภาลุกขึ้นยืน อยากคว้ามือของผู้ชายคนนั้นมาจับเพื่อขอร้อง “หึ.....”ชายคนนั้นกลับยิ้มขึ้นมาในทันที จ้องมองดูจันวิภาแล้วพูดออกมาอย่างสนุกสนาน“โดนหลอกมาหรอ” “อืม！”จันวิภาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เธอเกือบถูกรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเขาทำให้สับสนไปเสียแล้ว “ผมเข้าใจแล้ว” ชายคนนั้นพยักหน้า จันวิภารู้สึกยินดีเป็นอย่างมากเมื่อคิดว่าเขาจะปล่อยตนเองไป แต่กลับได้ฟังคำพูดที่หยอกล้อของเขาอย่างช้าๆ“แต่ว่า ผมต้องส่งเธอให้กับคุณบูรพา” จันวิภางุนงง จ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา สุมิตรขายตนเองไป ผู้ชายคนนี้ซื้อเธอไป สุดท้ายก็ต้องส่งต่อให้คนอื่นอีกทีหนึ่ง “เป็นอย่างนี้นี่เอง ฮ่าๆๆ งั้นก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะรองรับความต้องการของคุณบูรพาได้หรือไม่！”พิธีกรที่อยู่บนเวธีหัวเราะขึ้นมา สีหน้าของจันวิภาเปลี่ยนเป็นขาวซีดในทันที ลากเอากุญแจมือที่หนักอึ้งเดินตามหลังของชายที่สวมหน้ากากสีเงินคนนั้น เงยหน้าขึ้นมองชายคนนี้อย่างละเอียด จันวิภาจึงสังเกตได้ว่ารูปร่างของเขานั้นคล้ายคลึงกับสุมิตรเป็นอย่างมาก แต่กลิ่นของร่างกายที่แผ่ซ่านออกมานั้น มันช่างต่างกับความโหดเหี้ยมและเย็นยะเยือกของสุมิตรโดยสิ้นเชิง เขาดูช่างอบอุ่น แต่ถึงกระนั้น กลับแข็งแกร่งจนมิอาจที่จะต่อต้านได้ “คุณผู้ชาย ไม่ทราบว่าบูรพาคนนั้นคือ.....” จันวิภากัดริมฝีปากล่าง อดไม่ได้จะเอ่ยปากถามออกไป ชายคนนั้นหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง และไม่สนใจเธออีก ไม่สนใจงั้นหรือ จันวิภาขมวดคิ้ว มองซ้ายและขวา ไม่ว่าจะเป็นอย่างไง เธอก็ไม่อาจที่จะยอมรับชะตาชีวิตเช่นนี้ได้ เธอจะต้องหนีอย่างแน่นอน！ “ผมจะแนะนำเธอนะว่าอย่าคิดที่จะทำอะไรให้เสียแรงเปล่าเลย ในเมื่อผมได้ซื้อเธอไปแล้ว เธอก็ไม่มีทางหนีได้อีก”เขาคาดการณ์ได้อย่างทะลุปรุโปร่งว่าจันวิภากำลังคิดอะไรอยู่ เสียงของชายคนนั้นก็ดังขึ้นมาทันที จากนั้นจึงยื่นมือออกมาแล้วดีดนิ้ว ก็ได้มีชายสองคนที่ร่างกายกำยำใส่แว่นกันแดดสีดำ สวมใส่สูทสีดำ ยืนอยู่ทางด้านหลังของเธอ คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีบอดี้การ์ด จันวิภาตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที อดไม่ได้ที่จะเราะเยาะตนเอง เป็นอย่างนี้ไปแล้ว จันวิภา เธอยังคาดหวังว่าตนเองจะได้รับความช่วยเหลืออีกหรอ? สุมิตรเพียงต้องการอัปยศอดสูเธอนั่นแหล่ะ แต่พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน เขายังขายเธอไปได้ เฮ้อ เมื่อจันวิภาสูญสิ้นความหวัง ก็ได้เห็นรถเก๋งสีดำของนักธุรกิจระดับสูง จากนั้นชายคนนั้นก็ได้พูดกับเธอว่า“ขึ้นรถ” จันวิภากัดฟัน ลังเลใจอยู่เล็กน้อย แต่ทว่าบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังนั้นไม่ให้โอกาสอะไรแก่เธอเลย ผลักเธอย่างรุนแรง จนจันวิภาสะดุดโซซัดโซเซ ไม่ทันตั้งตัวกำลังจะล้มลง แต่ทว่าวินาทีต่อมา เธอกลับไม่ได้ล้มลง แต่ล่วงหล่นลงสู่อ้อมกอดอันแสนอบอุ่น “โถมตัวเข้ามาสู่อ้อมแขนหรอ”เสียงเยาะเย้ยสดใสของชายคนนั้นดังอยู่บนศีรษะของเธอ“เธอนี่ไม่ทำตัวให้ดีจริงๆ” “ใครโถมตัวเข้ามาสู่อ้อมแขน ถ้าบอดี้การ์ดของนายไม่ผลักฉันล่ะก็ ฉันก็ไม่ล้มลงหรอก！”จันวิภาแบะปาก แล้วลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แหงนหน้าขึ้นมองชายคนนั้นอย่างดื้อรั้นแล้วพูดขึ้นว่า“นาย.....ยังไม่คู่ควรที่จะให้ฉันไปริเริ่มหรอก หึ ” ชายคนนั้นก้มศีรษะลงมา จ้องมองดูท่าทีของจันวิภา ก็อดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้มออกมา เมื่อคนขึ้นรถไปแล้ว คิดถึงตนเองจะต้องถูกส่งไปให้กับบูรพาคนนั้น แถมยังจะหนีไม่ได้อีก จันวิภาจงรู้สึกร้อนใจ เจ้าสารเลวสุมิตรนั่น เจ้านั่นไม่มีความเป็นมนุษย์อยู่เลย หากมีวันหนึ่ง เธอจะต้องล้างแค้นให้ได้ ชายที่นั่งอยู่ด้านข้างจันวิภา ไม่ได้สังเกตถึงการเคลื่อนไหวอันเล็กน้อยของเธอ ตอนนี้เขามองออกไปที่ด้านนอกของหน้าต่าง ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ ในนานนัก รถก็ได้จอดอยู่ที่หน้าประตูโรงแรมอันหรูหราโอ่อ่าแห่งหนึ่ง จันวิภาตะลึงงันทันที มองไปรอบๆ นิ้วมือเริ่มที่จะสั่นไหวไม่หยุดหย่อน ต้องเริ่มแล้วหรือ..... หลังจากลงจากรถ จันวิภาเดินตามหลังชายคนนั้นเข้าไปในโรงแรม ทำอย่างไรดี ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี ถ้าไม่หนีก็สายเกินไปแล้ว..... เมื่อเดินไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นบน จันวิภาคิดได้แผนขึ้นมาอย่างรีบร้อน ร้องสะอื้นทันที“ฮะ.....โอ้ยๆ......อู้ยย....” “เป็นอะไรไป?”ชายคนนั้นหันหน้ากลับมองจันวิภา “ฉัน.....ฉันปวดท้อง.....”จันวิภาขมวดคิ้วขึ้นมาทันที แสร้งทำเป็นว่าเจ็บปวด เธอแหงนหน้าขึ้นมามองชายคนนั้นอย่างขลาด กลัว กระซิบขอร้อง“ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วค่อยกลับมา.....”