ตอนที่89 โทรศัพท์มือถือ

ตอนที่89 โทรศัพท์มือถือ หาเตชิตยังไม่พบ ธนัทได้เพียงให้คนพยายามกดกระแสข่าว แต่แค่นี้ยังไม่เพียงพอนัก เพราะสื่อต้องการคำตอบที่ที่แน่ชัด แม้กระทั้งหลังเลิกงานนัชชาเองก็ต้องระมัดระวังอย่างยิ่งเพราะกลัวว่าจะเจอกับนักข่าว ตอนกลางวัน เธอไม่มีความอยากอาหารแต่อย่างได เธอเพียงแค่กินขนมปังไม่กี่คำเสร็จก็นั่งงีบค่าโต๊ะ สองวันมานี่เธอได้อยู่ในสภาวะความตึงเครียดทางจิตอย่างรุนแรง มันทำให้เธอนอนไม่ค่อยหลับ ทันใดนั้นเธอรู้สึเหมือนมีอะไรอยู่บนไหล่ของเธอ พอได้หันไปก็เจอแก๋ เธอกำลังเอาเสื้อคลุมที่อยู่ในมือมาคลุมให้เธอ เมื่อเห็นว่านัชชาตื่นพอดี ใบหน้าของแก๋ก็ดูเหมือนอึดอัดใจ“ ฉันเห็นว่าเธอใส่ชุดบางเกิน ” "ขอบคุณ" บทสนทนาเงียบไปสักพัก แก๋ได้เลื่อนเอาเก้าอี้แล้วนั่งลงข้างๆนัชชา เวลานี้คนในสำนักงานก็ต่างพากันไปพักเที่ยงหมดแล้ว เธอเห็นขนมปังที่กินไปได้เพียงครึ่งเดียววางบนโต๊ะเธอรู้สึกไม่สมอารมณ์"นัชชา เพราะฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนนะถึงได้ถาม เธอกับประธานเตชิตเป็นอย่างที่ในข่าวพูดเหรอ? นัชชามองเข้าไปในดวงตาของเธอ ในนั่นไม่มีความคาดเดาหรือการวางแผ่น และไม่มีความสงสัยหรือความอยากรู้อยากเห็นทั้งสิ้น มีเพียงแค่ความกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเธอ นัชชาหลบสายตาเล็กน้อยและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เธอบอกได้แค่ว่า"ไม่ใช่แบบสิ่งที่พวกเธอคิด" การให้การรายงานของ ดวิษนั้นพิถีพิถันมากและไม่ง่ายเลยที่จะหาช่องโหว่ จะให้นัชชาอธิบายยังงัยก็ไม่ถูก "งั้น เธอกับประธานเตชิตคบกันอยู่จริงหรือปล่าว?" นัชชาเงียบไปครู่หนึ่ง ยอมปรีปาก "อืม แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันหวังว่าเธอจะไม่บอกคนอื่นนะ" แก๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่นัชชายอมบอกเธอนั่นแสดงว่าเธอได้ยอมรับเธอในฐานะเพื่อน ความพยายามครั้งก่อนของเธอที่มีให้นัชชาไม่ไร้ประโยชน์ แก๋ตบไหล่เธอเบาๆปานปรอบใจ "ฉันขอโทษ ฉันตกใจมากเมื่อข่าวออกมาแบบนั่น และก็ไม่คิดว่าเธอกับประธานเตชิต แต่เมื่อเธอบอกว่ามันไม่ได้เป็นอย่าที่ข่าวเขียนไว้ ฉันเชื่อเธอ" นัชชาหันมองหน้าเธอ "แก๋ " แก๋ยิ้มอย่างอ่อนๆ "ฉันเชื่อในบุคลิกภาพและอุปนิสัยของเธอ ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอะไรฉันรู้ว่าเธอจะไม่ทำอย่างนั้น" เธอชี้ไปที่ขนมปังบนโต๊ะ "นี้เธอกินแค่นี้หรอ " "อืม มันไม่ค่อยอยากนะ" “ อย่านะ ตอนนี้ในโรงอาหารยังมีข้าวขายอยู่ เธอต้องการอะไรเพิ่มเติมไหม?” แก๋พูดแล้วก็ลุกขึ้นดึงเธอไปด้วย นัชชาไม่อยากขยับไปไหน เลยส่ายหัว "ไม่เป็นไรหรอก หากฉันไปเดี๋ยวพวกเขาต้องว่าฉันอีก" แก๋หยุดเดินกระทันหัน คิดย้อนกลับช่วงสองวันที่ผ่านมานี่ คนในบริษัทบางคนได้นินทากันลับหลังเกี่ยวกับข่าวลือของเธอขนาดเธอเองยังรับไม่ได้ แล้วนัชชาจะรับได้หรอ "ฉันจะไปหาซื้อให้เธอเอง เดี๋ยวเธอกินไปที่ดาดฟ้าก็ได้" นัชชารู้สึกซาบซึ้งจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอมองแก๋เดินจากไป เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋าและก็เงียบเหมือนเดิม ไม่มีโทรศัพท์หรือข้อความจากเขาเลย คนที่มักจะปรากฏยามช่วงวิกฤติของเธอหายไปไหนนะ เตชิต คุณอยู่ที่ไหนกัน? …… ตกเย็น นัชชาได้รับโทรศัพท์จาก ดวิษ น้ำเสียงฟังออกอย่างแท้จริงว่าเขากำลังโอ้อวด "เป็นไงบางนัชชา? ที่ผมเสนอไปคุณยอมตกลงไหม? คุณเห็นไหม ว่าตอนนี้เตชิตไม่สนว่าคุณจะเป็นอย่างไร นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วเขาไม่เห็นทีท่าว่าจะประกาศอะไรเลย ผมขอแนะนำให้คุณตกลงข้อเสนอของผม ก่อนที่เรื่องจะยุ่งเกินจะแก้ไขไปมากกว่านี้ " สำหรับความไร้ยางอายของดวิษ นัชชาไม่แปลกใจเลย ในเวลานี้แม้แต่ความโกรธที่เหลืออยู่ก็หายไป "เรื่องมันหนักหนาถึงขนาดนี้แล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่กลัวที่มันจะยังหนักหนายิ่งกว่านี้อีก" ดูเหมือนว่าเธอจะใจแข็งขนาดนี้ ดวิษชะงัดไปชั่วครู่แล้วพูดว่า "เธอยังรอเตชิตให้มาช่วยอยู่หรอ ผมจะบอกอะไรคุณอย่างนะ คุณก็เหมือนรองเท้าเก่าที่ผมทิ้งไป ยังจะมีผู้ชายคนไหนที่ยังคิดจะรักษาไว้อีก? เตชิตคงกลัวว่าจะถูกเรื่องนี้พัวพันด้วย ดังนั้นถึงได้ไม่มีเสียงตอบสนองอะไรเลย คุณยังจะโง่รอความหวังอยู่เหรอ? " ถึงแม้ว่าคำพูดที่ออกจากปากของดวิษไม่เป็นความจริงเลย แต่ก็อดไม่ได้ว่าคำเขาแท่งใจดำเธอมาก ไม่เพราะอะไร เพีบงแค่ เตชิต สองคำนี้ก็พอมีผลกระทบต่อใจเธออยู่ ยิ่งช่วงสถานะการณ์อึดอัดแบบนี้ ที่ดวิษกล่าวมา เธอไม่ไช่ว่าไม่เคยคิดเพียงแต่เธอไม่ยอมรับมัน เธอยอมโง่ที่จะเชื่อว่าชายคนนั้นจะไม่ผลักเธอตกเหว "ดวิษ ยิ่งคุณรู้สึกภาคภูมิใจมากเท่าไหร่คุณจะยิ่งตกลงมาเจ็บหนัก ฉันไม่เห็นด้วยกับที่คุณพูด" น้ำเสียงของนัชชานั้นสงบจนถึงจุดที่ไม่มีคลื่น "คุณบอกว่าฉันเป็นรองเท้าเก่าใช่ไหม? ไม่ไช่แต่เป็นปณิตาต่างหาก " ดวิษพูดว่า "เธอ!" นัชชาวางสายโทรศัพท์แล้วโยนไปบนเตียง ตามด้วยเอนตัวลงนอนเธอขดตัวนอนเสมือนกรงธนูและมือกอดเข่าไว้อยู่ในสภาพเหมือนกำลังปกป้องตัวเอง คืนที่มืดมิด ไม่มีแสงสว่างจากในห้องและน้ำตาของเธอก็ค่อยๆอาบแก้ม …… เตชิตอยู่ไกลถึงสหรัฐอเมริกาเลยไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในประเทศ เขาได้ติดตามจอร์และให้ ปรัณ มาที่ศูนย์บำบัดที่แยกตัวจากโลกภายนอก เมื่อก่อนเขาไม่มีเงินไปโรงเรียนนอกจากค่าเล่าเรียนแล้ว เขาแทบจะมีไม่พอกิน นักเรียนต่างชาติที่เดินทางไปต่างประเทศคิดจะหางานทำถือว่ายากพอสมควร ถูกเยาะเย้ยถูกดูถูกจนกลายเป็นกิจวัตร เป็นเพราะพ่อแม่ของทีนาร์ช่วยเหลือเขาไว้ เขาถึงสามารถจบการศึกษานี้ได้ เตชิตคิดไว้สักวันถ้าเขาประสบผลความสำเร็จเขาจะตอบแทนบุญคุณต่อพ่อแม่ของทีนาร์ แต่สิ่งไม่น่าเกิดก็ได้เกิดขึ้น เมื่อหกปีที่แล้วพ่อแม่ของทีนาร์ ออกมาร่วมงานจบการศึกษาของเขา แต่ระหว่างทางท่านทั้งสองเกิดประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และได้จากโลกนี้ไป ตอนนั่นที่อยู่ในห้องไอซียูความปรารถนาสุดท้ายของทั้งสองคือการให้เขาช่วยดูแลทีนาร์ เนื่องจากการตายของพ่อแม่ ทีนาร์ก็ทุกข์ทรมานจากโรคแปลกๆเช่นนี้ เขารู้สึกผิด ความรับผิดชอบและความรู้สึกผิดที่แบกไว้บนไหล่ของเขาทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธคำขอใดๆจากทีนาร์ได้ เขาเป็นหนี้ครอบครัวนี้มากเกินไป เขาคิดว่าเขาคงไม่สามารถทดแทนบุญคุณนี้ได้ตลอดในชีวิตเขา สองวันมานี้หลังจากการรักษาอย่างเข้มงวด ผลลัพธ์ที่ได้ก็ดีมาก ทางกายภาพของทีนาร์นั้นดีที่สุดในรอบห้าปีที่ผ่านมา จอร์จพูดติดตลกว่า“ ถ้าคุณรักษาต่อไปเรื่อยๆ คุณสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน” ปรัณรู้สึกโล่งอก หลายปีที่ผ่านมานี้เขารู้ว่าความรู้สึกผิดและแรงกดดันที่ได้รับเขารู้สึกดีใจแทนเขามาก ทั้งสามกลับไปที่บ้านพักคนชราในประเทศนิวซีแลนด์พวกเขาไม่ได้พกโทรศัพท์มือถือ ถึงจะพกไปด้วยยังงัย ทางนั่นก็ไม่ให้นำเข้าไปอยู่ดี หลังจากกลับมาถึง เตชิตรู้สึกเหนื่อยล้า จึงไปอาบน้ำ ทีนาร์ไม่รู้ว่าเธอไปยังห้องของเขาได้อย่างไร เธอได้ยินเสียงน้ำจากในห้องน้ำและเห็นรูปทรงที่เบลอของกระจกฝ้า ใบหน้าสีซีดแสดงถึงความเขินอาย เธออยู่กับเขามาหลายปีแล้วและแต่ก็ไม่เคยก้าวข้ามเขตเลย เธอนั่งบนเตียง ทึ่งกับลมหายใจที่เขาทิ้งไว้ ผ้าห่มถูกเปิดมุมนิดนึง แต่บังเอิญเห็นโทรศัพท์มือถือของเขา ทีนาร์ชะงัดไปชั่วครู่ หันไปมองเขาอีกครั้ง จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วและกดเพื่อเปิดเครื่อง หน้าจอสว่างขึ้นและมืดลงและจากนั้นการสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง ข้อความและสายที่ไม่ได้รับมากกว่าสี่สิบกว่าครั้ง นอกจากเพื่อน ๆ สองสามคนที่เธอมักจะได้ยินเขาเอ่ยขึ้น และยังมีคนที่ถูกตั้งเป็น "ยัยเด็กป่า" ยัยเด็กป่า ทีนาร์เมอไปเล็กน้อย ในขณะนี้ดวงตาของเธอจ้องมองที่หน้าจอ แต่ความคิดที่ไม่ดียังคงทำให้ใจเธอหัวใจอดคิดไม่ได้ นิ้วมือที่ซีดอยู่แล้วกลับซีดเผือกยิ่งกว่า ทันใดนั้นประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก ทีนาร์รีบจัดวางสีหน้าของเธอทันทีแล้วลุกขึ้นและส่งโทรศัพท์ให้เขา "คุณไม่ได้นำโทรศัพท์มือถือมาสองวันแล้ว ฉันเลยช่วยเปิดเครื่องให้ ดูเหมือนว่ามีหลายคนตามหาคุณนะ "