ตอนที่90 คำสารภาพของทีนาร์

ตอนที่90 คำสารภาพของทีนาร์ ในการแสดงออกของเธอไม่มีอะไรแปลกไปราวกับว่าเธอเพียงช่วยเขาเปิดเครื่อง คิ้วของเตชิตขมวดแปบนึงโดยไม่สามารถตรวจจับได้ เขาได้เหลือบไปดูถึงหมายเลขโทรศัพท์มากกว่า 20 สายที่ไม่ได้รับ การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้กระทบกับมันเลยทันที"มาหาฉันมีอะไรไหม" ทีนาร์กัดริมฝีปากตัวเองแล้วเดินไปหาเขาตรงหน้า "เตชิต ฉันมีอะไรจะปรึกษาคุณหน่อย" "คุณพูด" "คุณเห็นผลลัพธ์ของการตรวจนี้ฉันไม่มีปัญหากับร่างกายของฉัน ก่อนหน้านี้ที่แผลไม่หายเป็นเพราะเกร็ดเลือด ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว ฉันคิดว่า" เมื่อเธอพูดสิ่งนี้เธอหยุดและเงยหน้าขึ้นมอง ดูการแสดงออกของเตชิต "ฉันอยากกลับประเทศ" "ไม่ได้" เตชิตปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด "เตชิต ฉัน" ไม่รอให้เธอพูดเสร็จ เตชิตก็พูดขัดขึ้น "ทีนาร์ ร่างกายของคุณตอนนี้ยังไม่มั่นคง" "แต่ฉันอยู่ที่นี่มาห้าปีแล้ว ห้าปีแชวนะ ช่วงเวลาชีวิตวัยเด็กของฉันเสียไห้กับโรงพยาบาลนี้หมด ไม่มีเพื่อน ไม่มีครอบครัว ไม่มีใครพูดด้วย แต่ละวันของฉันนอกจากกินยาและรับการฉีดยา รับการรักษาแล้วก็ไม่มีความหมายอะไรเลย!” ทีนาร์มองดูเขาอย่างเงียบ ๆ และพูดว่า“ ถ้าพ่อแม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่พวกเขาคงไม่อยากเห็นฉันเป็นแบบนี้ ” เธอเพิ่งพูดจบประโยค ใบหน้าของเตชิตเปลี่ยนเป็นลังเล ยกมือแล้ววางบนไหล่ของเธอดูเสมือนจะปรอบใจ "ผมไม่สามารถเอาร่างกายของคุณมาล้อเล่นนะ" "แต่จอร์จบอกฉันว่าฉันสามารถได้แล้วนะ" ทีนาร์เห็นในตาของเขาเต็มไปด้วยความลำบากใจ แต่รู้ว่าคำขอนี้จะต้องโดนปฏิเศษ เธอไม่บังคับเขาอีกต่อไป เพียงแค่คำเสื้อของเขาแน่นขึ้น "และฉันต้องการอยู่เคียงข้างคุณ ฉันกลัวว่าคุณจะทิ้งฉัน ฉันไม่มีอะไรนอกจากคุณ " เตชิตเมิมปากตัวเอง และไม่พูดอะไรอีก สุดท้ายแล้วดึงเธอไว้ในอ้อมแขน นิ้วมือลูบผ่านผมแห้งกร้านของเธอ ครั้งหนึ่งเธอก็เคยมีผมยาวสวยงาม ชายคนนั้นหลับตาลงและพูดว่า "ผมจะไม่ทิ้งคุณ ผมสัญญากับพ่อแม่ของคุณว่าจะดูแลคุณตลอดไป" ประโยคที่อบอุ่น ทีนาร์ฟังแล้วบาดหู พ่อแม่ ๆ ทุกครั้งที่เขาพูดสิ่งเหล่านี้เขามักพูดถึงพ่อแม่ของเธอเสมอ! เธอไม่ต้องการเหตุผลที่เตชิตอยู่กับเธอเพราะพวกเขา! "เตชิตฉันกลายเป็นภาระของคุณหรือปล่าว? ถ้าไช่เช่นนั้น ฉันไปตายจะดีกว่า " " ทีนาร์!" เตชิตพูดเสียงดุเบาๆ "คุณกำลังพูดอะไร! คุณก็รู้ว่าฉันไม่คิดอย่างนั้น ผมไม่อนุญาตให้พูดแบบนี้กับตัวเอง!" เธอพูดอย่างนั้นเขาจะเผชิญหน้ากับพ่อแม่ของเธอในอีกภพได้อย่างไร "ถ้าไม่ไช่เพราะพ่อแม่ของฉัน คุณอาจไม่ต้องมาสนใจฉันก็ได้ เตชิต สำหรับคุณแล้ว ฉันเป็นอะไร" มือที่กอดเธอได้คลายออก เปลี่ยนเป็นกำมือแทน มองดูดวงตาที่เธอมีแต่ความหวังและ ในที่สุดก็ล้มเหลวที่จะปรีปากพูดคำโกหกที่สวยงามเหล่านี้ "คุณคือญาติของผม คือคนที่ฉันต้องรับผิดชอบตลอดชีวิต" หากไม่มีคำประโยคแรกทีนาร์จะดีใจจนกระโดดขึ้นอย่างแน่นอน แต่เขาชอบเป็นเช่นนี้ตลอด ชอบเพิ่มความแน่นอนชัดเจนในคำพูดเหล่านี้ ญาติ ความเป็นครอบครัว สิ่งที่เธอต้องการไม่ไช่สิ่งนี้ ทีนาร์ปิดกั้นความเกลียดชังภายใต้ดวงตาและความรู้สึกที่เธอมีต่อเขา เธอหลบๆซ้อนๆมาห้าปีโดยไม่พูดอะไรเพราะกลัวว่าถ้าเธอพูดไปจะทำให้ความสัมพันธ์นี้หายไป แต่วันนี้เธอทนไม่ได้ นึกถึง 'ยัยเด็กป่า' บนโทรศัพท์มือถือ เธอรู้สึกว่าในที่สุดเรื่องที่เธอกลัวมันกำลังจะเกิดขึ้น หลังจากเงียบไปสองสามวินาที เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ทีนาร์กลับมาเป็นทีนาร์คนเดิม"ทีนาร์ฉันไม่เคยคิดว่าคุณเป็นญาติ คุณเป็นคนพิเศษที่สุดในหัวใจฉัน คุณไม่รู้สึกมันบางเลยหรอ " ใช้เพียงประโยคเดียวเท่านั่นก็สามารถเจาะหน้าต่างกระดาษขาดได้ ทีนาร์ทำมันแล้วและไม่มีการย้อนกลับไปได้ นี่เป็นสิ่งที่เตชิตคาดไม่ถึง เขามองไปผู้หญิงที่มีความคาดหวังในดวงตา พยายามจะเก็บมันไว้ ภายใต้ดวงตาของเขาซับซ้อนถึงทีนาร์จะอยู่ดับเขามานานหลายปีแต่ก็ดูไม่ออกเหมือนกัน ใช่ คำสารภาพของเธอทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ ซึ่งนั่นก็ทำให้ ทีนาร์แทบจะไม่สามารถหลอกตัวเองได้ เธอถอยกลับมา "เตชิตฉันรู้ว่าอาการป่วยของฉันเป็นปัญหาใหญ่ แต่ฉันไม่เคยเสียใจที่ฉันชอบคุณ หรือตกหลุมรักคุณ เราอยู่ด้วยกันมานานหลายปี ตั้งแต่คุณมาสหรัฐอเมริกาจนถึงปัจจุบัน นานมาแล้ว ฉันไม่เคยปฏิบัติต่อคุณในฐานะพี่ชาย บางทีพ่อแม่ของฉันอาจเป็นญาติของคุณ แต่สำหรับฉันคุณเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งในสายตาฉัน " เตชิตฟังและรู้ว่าต้องขัดจังหวะเธอก่อนที่เธอจะพูดไปมากว่านี้ แต่เตชิตก็ถูกเธอขัดจังหวะก่อนที่เขาจะเอ่ยปาก“ คุณไม่ต้องกลัวว่าฉันจะรับไม่ได้เลยตามใจฉันหรอก ฉันยอมให้ร่างกายทรุดลงยิ่งขึ้นก็ไม่หวังว่าคุณเรื่องโกหก แค่ประโยคเดียว ก็ทำให้คำปฏิเสษของเตชิตที่กำลังจะเอ่ยขึ้นนั้นเหมือนถูกผนึกไว้อย่างราบคาบ คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อน เขานึกถึงก่อนหน้านี้ที่จอร์จเตือนมา 'อย่าปล่อยให้เธอทนทุกข์ทรมานกับการเปลี่ยนแปลงทางด้านอารมณ์เฉียบพันมากเกินไปมันจะส่งผลกระทบต่อร่างกายของเธอ' ทีนาร์ดูเขาเงียบไป ในใจแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอทำท่าอ่อนแอ ร่างกายเสียความทรงตัวนิดๆ เตชิตรีบก้าวไปเพื่อช่วยพยุงเธอ น้ำเสียงถามอย่างเป็นกังวล "เป็นอะไรไหม" ทีนาร์แทบไม่มีกำลังเพื่อประครองตัวเองได้เลย เธอพูด "ฉันไม่เป็นไร" เมื่อเห็นการตอบสนองของเธอ เตชิตก็รู้สึกไม่สบายใจ อย่างปรัณก็เคยบอกไว้ ช่วยชัดเจนกับความรู้สึกหน่อย ถ้าไม่รักก็บอกเธอไป จะได้ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม แต่ถ้ารักก็รับรักเธอสะ ทั้งๆที่ไม่รักแล้วยังยึดเยือยแบบนี้มันโหดร้ายเกินไปสำหรับเธอนะ ตอนนี้ เขาพูดถูก นี้ก็หลายปีแล้วควรจะตัดไฟตั้งแต่เริ่มแรก แต่สุดท้ายสักวันก็ต้องได้เผชิญ แต่ตอนนี้เขาสามารถปฏิเสธได้หรอ? การปฏิเสธของเขาจะมีผลกระทบต่อทีนาร์อย่างไรบาง เขาไม่กล้าที่จะคิด กลัวสุขถาพของเธอจะกลับไปสู่จุดเดิมเพราะเหตุการณ์นี้ คิดอยู่ได้พักหนึ่ง เตชิตเลือกวิธีที่ไม่อยากเลือกมากที่สุด เขามองไปที่ร่างผอมบางของหญิงสาวบนเตียงแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ "ทีนาร์ ผมสัญญาตราบใดที่คุณหายดีแล้ว ผมรับคุณกลับประเทศเอง " เขายังไม่ตอบรับคำสารภาพรักของเธอ แต่สำหรับทีนาร์การกลับประเทศก็เป็นผลลัพธ์ที่ดีเช่นกัน ตราบใดที่เธอสามารถกลับไปได้ เธอสามารถขับไล่ผู้หญิงทุกคนด้วยความรู้สึกผิดที่เตชิตมีต่อพ่อแม่เธอและหน้าที่ในการดูแลเธอ ดวงตาของทีนาร์ส่องประกายแวววับ แต่เสียงพูดก็ยังสั่นอยู่“ จริงเหรอ?” ทีนาร์กัดฟันของเขาพูด "อืม" เธอยิ้ม ยิ้มแบบไม่สามารถหุบยิ้มได้ "ฉันก็จะร่วมมือกับการรักษาอย่างแน่นอนและจะพยายามหายดีในไม่ช้าและกลับไปหาคุณ" …… ทีนาร์นอนพักอยู่ในห้อง ส่วนเตชิตไม่รออีก เอาศัพท์มือถือของเขาแล้วเดินไปที่หิ่งทำงานส่วนรวม จอร์จไปทำธุระ เหลือเพียงรัณ เท่านั้นที่อยู่ในห้อง เขาถือข้อมูลชิ้นหนึ่ง สังเกตุเห็นว่าเตชิตเดินเข้ามา "ทำไมคุณถึงไม่นอนล่ะ" เตชิตไม่ได้พูดเกี่ยวกับเรื่องทีนาร์ แค่ถามประโยคกลับว่า "คุณก็ยังไม่ได้นอน" ชายร่างใหญ่ทั้งสองมองตากัน ต่างคนต่างยิ้มด้วยมุมปาก "คุณได้ติดต่อกับนัชชาหรือเปล่า?" ปรัณถามขึ้นอีก เตชิตอึ่ง "อะไรนะ ?" ชายคนนั้นวางเอกสารไว้ใน "คุณไม่ได้ติดต่อนัชชาหรอ? ธนัทเพิ่งโทรมาหาที่มือถือฉันและบอกว่า นัชชากำลังตามหาคุณอย่างเอาเป็นเอาตายเลยแหละ"