已经是第一章了
ตอนที่20 ปล่อยฝีมือของคุณออกมาเพื่อเอาใจฉัน
ตอนที่20 ปล่อยฝีมือของคุณออกมาเพื่อเอาใจฉัน
ปล่อยวางจดหมายที่อยู่ในมือ สุมิตรยิ้มอย่างเย็นชา“ทำไม ยังจะมีหน้ากลับมาอีกหรอ?”
จันวิภากัดริมฝีปากล่างอย่างรุนแรงไม่พูดไม่จา เธอค่อยๆก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ เดินเข้ามาหาสุมิตรด้วยแรงทั้งหมด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ในที่สุดเธอก็เข้ามาอยู่ใกล้กับสุมิตร จึงยื่นมือออกมาทันที แล้วใช้ฝ่ามือตบไปที่แก้มของสุมิตรอย่างรุนแรง！
“เพี้ย....”
เสียงฝ่ามือที่ดังชัดแจ๋ว สาวใช้ที่อยู่ด้านข้างถึงกับตกใจจนลืมที่จะกรีดร้อง ลืมที่จะหายใจ ม่านตาเบิกกว้าง รู้สึกแค่เพียงเหลือสุมิตร คุณชายของตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์ที่อยู่เหนือกว่าพวกเขา คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกผู้หญิงที่มีแค่นาม.....ตบหน้า พระเจ้า
“สุมิตร ฉันมองนายสูงเกินไป คิดไม่ถึงเลยว่านายจะระยำขนาดนี้”จันวิภากัดฝัน ความดื้อรั้นปะทุขึ้นถึงขีดสุด เธอมองไปยังสุมิตรแล้วพูดขึ้นด้วยความโกรธเคือง“ฉันเป็นภรรยาของนาย คิดไม่ถึงว่านายจะ.....จะทำกับฉันอย่างนั้น คิดไม่ถึงว่าจะกล้าทำเรื่องอย่างนั้นกับฉัน นายยังมีความเป็นมนุษย์อยู่หรือป่าว”
เมื่อเห็นว่าสุมิตรไม่ตอบอะไร จันวิภาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นก็ตระโกนออกมาอย่างต่อเนื่อง “นายมันคนระยำ ขายฉันคืนเดียว เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฉัน นายคิดว่า.....นายคิดว่าไม่ว่าใครก็ยอมให้นายเหยียดหยามงั้นหรอ สถุล”
เมื่อจันวิภาตระโกนออกมาอย่างดุเดือดจบแล้ว จึงหันตัวเพื่อขึ้นไปยังชั้นบน เธอพยายามปีนออกไปนอกหน้าต่างห้องน้ำของโรงแรมอย่างยากลำบาก หนีออกมาได้ จากนั้นจึงคิดค้นหาวิธีไขกุญแจมือออกจนได้ แล้วจึงรีบวิ่งกลับมาอย่างเร่งรีบ เหนื่อยเสียจนร่างแทบพังทลาย หากไม่ใช่เพราะความโกรธที่มากจนเกินไป ก็เกรงว่าแม้แต่เรี่ยวแรงที่ใช้ด่าสุมิตรก็อาจจะไม่มี
“จันวิภา.....”หลังจากจันวิภาหันตัวไป สุมิตรก็ตะโกนเรียกเธอจากข้างหลังขึ้นมาทันที
“ทำไม นายอยากที่จะอัปยศอดสูฉันอีกหรอ”เมื่อได้ยินเสียงของสุมิตร จันวิภาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอหันตัวกลับไปด้วยความเย้ยหยันเป็นอย่างมาก แล้วพูดอย่างเหยียดหยาม“สุมิตร นายยังอยากจะทำอะไรอีก? หรือตะกูลชาติวิบูลย์ธนภัณฑ์ขาดเงินจนต้องเอาภรรยาของตัวเองไปประมูลขายหรอ”
สายตาของสุมิตรอึมครึมไปในทันที ความโกรธปะทุขึ้นถึงขีดสุด เขาก้ามเดินตรงมาข้างหน้า ยื่นมือออกมาจับมือของจันวิภาอย่างแรง “ผู้หญิงที่กล้าตบฉันสุมิตรคนนี้ จันวิภา มีแค่เธอเป็นคนแรก”
“ถ้านายไม่ถือสา ตอนนี้ยังมีครั้งที่สองอีก”จันวิภายิ้มและพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา แหงนหน้าขึ้นมามองแล้วเตรียมตัวที่จะตบอีกครั้งหนึ่ง
เมื่อสักครู่นี้แค่ไม่ทันระวัง สุมิตรมีหรือจะยอมให้เธอทำอีกครั้ง เขาจับไปที่มืออีกข้างหนึ่งของเธออย่างรวดเร็ว แล้วจับเอาไว้อย่างรุนแรง พูดขึ้นมาอย่างเย็นยะเยือก“เธอคิดว่าฉันจะถูกผู้หญิงคนเดียวตบถึงสองครั้งงั้นหรอ?”
“สุมิตร นายปล่อยฉันนะ！”จันวิภาไม่อยากที่จะสนใจเขา จึงดิ้นรนแล้วพูดขึ้นมาอย่างรีบร้อน แต่แรงของเขาหนักมาก จับเสียจนมือเธอเจ็บ
“หึ”จ้องมองใบหน้าของจันวิภา สุมิตรกระดกริมฝีปากขึ้นมาอยู่เล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา“ฉันตั้งใจจะขายคืนนี้ของเธอออกไป ในเมื่อเธอจะหนีออกมาได้ งั้นผมจะไม่ทำให้มันสูญเปล่า”
พอเขาพูดจบ จันวิภายังไม่ทันที่จะได้ตอบสนองอะไร ก็รู้สึกแต่เพียงร่างกายเบาหวิว เธอถูกอุ้มขึ้นมาทั้งคนเสียแล้ว
“นายทำอะไร ”จันวิภาม่านตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที แล้วกรีดร้องออกมา“สุมิตร นายมันวิปริต！ประสาท เลวระยำ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
“ปล่อยเธอ ฝันไปเถอะ จันวิภา เธออย่ามาแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ต่อหน้าฉันเลย มันขยะแขยงผู้หญิงสารเลวอย่างเธอ ก็สมควรแล้วที่ถูกทำแบบนี้！”สุมิตรหัวเราะเย็นชา พลางแบกจันวิภาขึ้นไปชั้นบน เท้าข้างหนึ่งถีบประตูออกอย่างรุนแรง จากนั้นก็โยนเธอลงบนเตียงขนาดใหญ่
“หึหึ คืนนี้ผมจะขอดูหน่อย จันวิภา ที่แท้เธอมันเลวทรามต่ำช้าขนาดไหนกัน”พูดจบ เขาก็กดทับตัวลงไป.....
已经是最新一章了
加载中
