ตอนที่ 95 ซื้อผ้าอนามัยให้เธอ

ตอนที่ 95 ซื้อผ้าอนามัยให้เธอ ตลอดการเดินทาง นัชชาถูกเขากอดทั้งตัว ขาที่แยกจากกันที่บริเวณด้านข้างเอวของเขา เผชิญหน้ากับหน้าตาที่หล่อเหลา เขาทั้งเรียกร้องพร้อมทั้งโจมตีเธออย่างต่อเนื่อง มันไม่ง่ายเลยที่จะกลับถึงบ้าน คนขับไหวพริบดีรีบลงจากรถ เขาเอาแผ่นกั้นระหว่างเบาะหลังกับคนขับรถออก แต่มันทำให้อายมากขึ้นกว่าเดิม นัชชาตัวอ่อนเลยทีเดียว เหตุผลมันยังอยู่ เธอยกมือสัมผัสกับมือใหญ่ของเขาที่ชายเสื้อเชิ้ตที่เขาใส่เมื่อครู่ “เข้าบ้าน เข้าบ้านเถอะ” เตชิตรู้ว่าเธอหน้าบาง รู้ถึงความรู้สึกศีลธรรมของเธอ เลยอุ้มเธอออกจากรถ แล้วเดินไปยังวิลลาอย่างรวดเร็ว นัชชาถูกเขาอุ้มช้อนตัวอุ้มเหมือนเธอเป็นเด็กน่าอายชะมัด อายจนอยากเอาเข็มมาเย็บหน้า เขาพลังกำลังเยอะจนน่าตกใจ แปบเดียวก็เดินขึ้นไปชั้นสอง “เปิดประตู” เขาใช้เสียงต่ำพูด เสียงมันก้องอยู่ในหู นัชชาเองก็เพิ่งเอาหัวห่างออกมาจากอ้อมกอดของเขา เขากอดเธอจนไม่มีมือเปิดประตู ใช่สิต้องอาศัยเธอ เธอยื่นแขนออกไปเพื่อเปิดประตูแบบสั่นๆ เตชิตไม่เห็นมีความลังเลเลยรีบเตะประตูแล้วเดินเข้าไปแล้วก็ยังไม่ลืมเตะประตูกลับเพื่อให้มันปิดลง ร่างกายวางอยู่บนเตียงใหญ่ที่อ่อนนุ่ม บรรยากาศ การตกแต่งที่คุ้นเคย นัชชาค่อยผ่อนคลายลง เธอถูกเขาประโลม ก็เพราะว่าอาการแบบนี้แหละทำให้เหมือนมีน้ำอุ่นไหลแรงอยู่ในช่องท้อง... เธอตัวแข็ง ผู้ชายที่อยู่ข้างบนทับเธอลงมา หน้าอกแข็งใกล้ชิดับเธอ นัชชาคิดอะไรอยู่หรอ สีหน้าเปลี่ยนเป็นกังวล แต่เตชิตกลับไม่ได้สังเกตุ เขายื่นมือเข้าไปดึงกางเกงเธอ แต่ถูกเธอกั้นไว้ ผู้ชายเงยหน้าขึ้น ตาดำคู่นั้นทำให้คนตกใจกลัว หน้าผากที่มีเหงื่อผุดบางๆเริ่มย่น ดูไม่ยากเลยเขาถึงต้องใช้ความอดทน “เป็นเด็กดีนะ ให้ผมเถอะ” ฟังน้ำเสียงความต้องการของเขา นัชชาไม่เพียงไม่ยอมแต่กลับปฏิเสธหนักกว่าเดิม เธอมองสายตาของผู้ชายที่ทำเหมือนไม่เข้าใจ นัชชาเม้มปาก “เอ่อ ฉันเหมือนมีไอ้นั่นอ่ะ...” เขาไม่เข้าใจ “ไอ้ไหนอ่ะ” นัชชาเริ่มเม้มปากอีก มันเป็นคำที่ยากจะพูดออกไป “…ประจำเดือน” สิ้นเสียง ในห้องที่อุณหภูมิคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆกลับเย็นลงทันที ดวงตาของเตชิตแปลกไปนิดหนึ่ง สักแปบเขาก็พลิกตัวกลับแบบเจ็บปวด แล้วนอนไหล่ชนกันคู่กับเธอ เอาแขนก่ายหน้าผาก หน้าอกเต้นขึ้นลงอย่างแรง นัชชาอายจนไม่หน้าสู้ใครได้ รีบลุกเข้าห้องน้ำ “ปึง”เสียงปิดประตู เตชิตย่นคิ้ว ไม่สามารถคลายความต้องการลงได้ทำให้หายใจได้ไม่ทั่วท้อง ความต้องการของเขาสูงมาก แต่ก็ไม่ได้โทษตัวเอง ปกตินัชชาก็ให้ความร่วมมือดี แต่ถ้ามีประจำเดือนเขาก็จะไม่แตะต้องเธอ เพราะกลัวว่าไฟจะปะทุขึ้น แต่วันนี้ เหมือนเอาไฟมาจุดเผาให้ตัวเองอย่างไม้ต้องสงสัย หลายนาทีผ่านไป ประตูห้องน้ำเปิดออก นัชชาโผล่หัวออกมาเธอพูดกับผู้ชายที่เอนนอนอยู่บนเตียง “เตชิต...” เขาส่งสายตาดุดันพลางกัดฟันตอบ “พูดมา!” นัชชาเกร็งคอกลัวเขา แต่ก็ยังทำคอแข็งและตอบเป็นเสียงเล็กไปว่า “นั่นอ่ะ ผ้าอนามัยหมดแล้ว คุณช่วยไปซื้อมาให้หน่อยได้ไหม...” เฮ้อ พูดกับผู้ชายที่ตัวเองชอบแบบนี้ แถมยังคุยเรื่องผ้านามัยกับผู้ชายแบบเตชิต มัน น่า! อาย !มาก! คำขอร้องนี้แบบนี้ของผู้หญิงถือเป็นคำข้อร้องครั้งแรกในชีวิตของเขา หน้าเขาเครียดลง สายตาแข็งและเย็นชามองไปที่เธอ นัชชาอยากร้องแต่ไม่มีน้ำตา ไม่กล้าแม้จะมองหน้าเขา มือเล็กๆเกาะประตู “ขอ ขอร้องนะ” ในห้องก็ไม่ได้เปิดหน้าต่างไว้ ประตูระเบียงก็ปิดอยู่แต่นัชชารู้สึกถีงลมเย็นที่พัดข้างตัวเธอเป็นระลอกๆ พักหนึ่งเห็นเขาไม่ได้ขยับเขยื้อน นัชชาหลบหลังประตู “งั้นฉันไปเอง…” คิดไม่ถึงได้ยินประโยคนี้ เตชิตถึงกับกระโลงจากเตียงก้าวขายาวสองก้าว รีบเดินตรงมายืนหน้าเธอ “แล้วคุณจะไปยังไง” นัชชาอ้าปากจะตอบแต่ถูกเขาแทรกขึ้นมา “ให้เลือดไหลไปเต็มถนนฉางอานหรอ” “…..” นี่มันคำเปรียบเทียบอะไรเนี่ย นี่จะทำให้เธอขายหน้าได้อีกหรอ! นัชชาทั้งโมโหทั้งอายหันหลังกลับแต่ถูกเขาดึงไหล่ไว้ เธอเงยหน้าขึ้น “อย่าห้ามฉันฉันจะเอาเลือดไปนองที่ถนนซีอาน” เตชิตจ้องตาเธอ “เอาแบบไหนล่ะ?” “หือ?” “ถามคุณนี่แหละว่าจะเอาของแบบไหน” นัชชาถามกลับ “ไม่ใช่ว่าคุณไม่ไปหรอ” “ถ้ายังพูดไร้สาระอีกประโยคก็ให้เธอไปเอง” นัชชาเงียบไปพักหนึ่ง ตอบกลับเบาๆ “...เอาแบบใช้กลางวัน แบบใช้กลางคืนอย่างละหนึ่ง” “รอที่บ้านนะ” พูดจบเขาก็หยิบเสื้อคลุม กุญแจ กระเป๋าสตางค์แล้วเดินออกจากห้องไป ไม่ถึงนาทีก็ได้ยินเสียงรถสตาร์ทขึ้นส่งเสียงดังเอี๊ยดที่ลานบ้านของวิลล่า นัชชานอนลงบนเตียง มือกุมแก้มตัวเองรู้สึกถึงหน้าที่ร้อนผ่าวๆขึ้น เวลาที่ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงนี้เหมือนไปอยู่ในนรกและขึ้นสวรรค์ ไม่ใช่เขาไม่ได้สนใจเธอ เขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นในประเทศทั้งหมดแล้วยังเสียใจที่ทิ้งเธอไว้ เรื่องเหล่านี้เธอเห็นกับตาแล้ว ในหัวใจของเธอเหมือนมีนกกระพือปีก ปีหมันตีไปถูกห้องดวงใจมันทำให้หัวใจยิ่งเต้นหนักจนปั่นป่วน อีกฝั่ง เตชิตขับรถไปยังร้านสะดวกซื้อ 24 ชั่วโมงที่อยู่ในละแวกบ้าน ร้านไม่ได้ใหญ่อะไรนัก ร้านเปิดไฟสว่าง สินค้าต่างๆวางที่ชั้นอย่างประณีตเป็นระเบียบ เขาสูดลมหายใจเข้าแล้วเดินเข้าไปในร้าน “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าต้องการสินค้าอะไรครับ” พนักงานต้อนรับเขาได้อย่างอบอุ่น ใบหน้าของเตชิตหน้าชาขึ้นมาก อยากถามนัชชากลับว่าของที่จะเอามันวางอยู่ตรงไหน อยากจะถามออกไปแต่พูดออกไปว่า “ไม่มีไร มาดูเฉยๆ” มาดูเฉยๆ? ใบหน้าของพนักงานที่ยิ้มอยู่ถึงกับอึ้งไปพักหนึ่ง ไม่ช้าก็กลับเข้าสู่สภาพเดิม และก็ไม่ได้ถามต่ออะไร กลับไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน ไม่มีคนอยู่รอบๆตัวเขา เขาถอนหายใจอย่างเบาๆ ปกติเวลาประชุมพูดต่อหน้าคนระดับสูงจำนวนมากก็ไม่เคยตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้แค่เพราะมาซื้อของก็ทำให้ประสาทเสีย ถ้าให้พวกปรัณ ชนัยรู้เรื่องเข้าล่ะก็ได้หัวเราะเยาะเขาทั้งปีแน่ๆ เดินทั่วร้านสะดวกซื้อแล้วหนึ่งรอบ ถึงเจอชั้นวางของใช้ผู้หญิงที่มุมร้าน ตรงนั้นมีห่อเล็กๆหลากหลายแบบเต็มไปหมด เตชิตรีบหยิบอย่างไวสองห่อ กำลังจะเดินไปฉุกคิดได้ว่านัชชาสั่งเอาไว้ว่าเอาแบบไหน เลยต้องกลับมาดูอีกรอบให้ละเอียด แต่ว่าหาแล้วหาอีกก็ไม่มีอันไหนเลยที่เขียนว่าแบบกลางวันแบบกลางคืน เห็นมีแต่ตัวเลข ผู้ชายแท้ๆอย่างเขาสีหน้าแสดงออกไม่ค่อยเป็นธรรมชาติสักเท่าไหร่ รีบหยิบโทรศัพท์โทรหาเธอ โทรไปนานกว่าเธอจะรับ เสียงสาวน้อยรับสายแบบมึนๆงงๆ “ฮัลโหล” “แบบกลางวัน แบบกลางคืนมันแยกกันแบบไหน” เสียงอันนุ่มนวลดังมาที่หู ทำให้เธอโล่งใจ ใช้เวลาสักแปบถึงหายมึน “มุมซ้ายมือมีเขียนสัญลักษณ์ไว้ คุณเห็นไหม” เตชิตทำตามวิธีที่เธอบอก จริงด้วย มุมด้านซ้ายมีสัญลักษณ์อยู่ เมื่อกี้เขาไม่ได้สังเกตก็เลยไม่เห็น... วันนี้ผู้ชายแท้ๆอย่างเขารู้สึกเสียหน้ามาก หลังจากวางโทรศัพท์ เขาก็หยิบอย่างละอันไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน พนังงานเก็บเงินที่ต้อนรับเขาเมื่อสักครู่นี้เห็นผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างเขาเดินถือผ้าอนามัยมาหลายห่อก็เปลี่ยนเป็นยิ้มนิดๆ แต่ก็ยังคงปฏิบัติหน้าที่ใส่ถุงอย่างดีให้ “ทั้งหมด 128 หยวน” เตชิตรีบยื่นธนบัตรให้ 200 หยวน พนักงานเก็บเงินกำลังจะทอนเงินให้ แต่ผู้ชายคนนี้รีบเดินออกไปจากร้านสะดวกซื้อ