ตอนที่9 สุพจน์ เราหย่ากัน

ตอนที่9 สุพจน์ เราหย่ากัน คนนั่งตรงข้ามสุพจน์ สวมเสื้อคลุมสีขาวเป็นสามีของหทัยพัชร ศุภกิจเป็นเพื่อนของสุพจน์เช่นกัน “อื้อ เมื่อกี้จันทรัตร์มาโรงพยาบาล เธอท้องแล้ว ” สุพจน์สีหน้ามืดๆ ไม่มีความสุข มองผู้ชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้านี้ เขาก็มีตอนที่ทำอะไรไม่ถูกด้วยหรือ อยู่ในวงธุรกิจ เขาเป็นนักธุรกิจที่ยอดเยี่ยม แต่เรื่องความรักรู้สึกว่าเขาจะถูกบล็อกทุกแห่ง “ผมได้ยินหทัยพัชรพูด เธอพูดบ่อยๆว่าแกเป็นผู้ชายที่เลวมาก สุพจน์ไม่สน ในเรื่องของจันทรัตร์เขาเป็นคนอย่างนั้นจริงๆ “แต่จันทรัตร์รักแกจริงๆนะ ผ่านไปหลายปีแล้ว คุณก็น่าจะปล่อยใจได้แล้ว เธอเป็นภรรยาที่ดีที่สุดสำหรับแกแล้ว ศุภกิจเกลี้ยกล่อม สุพจน์ส่ายหัว เขากับจันทรัตร์ห่างกันหลายพันไมล์ ชาตินี้ก็สื่อสารกันได้ไม่กี่ครั้ง “หากผมอยู่กับจันทรัตร์ กรรณาราก็ต้องเสียใจ ผมเคยทำผิดกับเธอครั้งหนึ่งแล้ว ผมจะทำแบบนี้อีกไม่ได้” “งั้นจันทรัตร์ละ เธอรักแกมานานมาก อย่างนี้เธอจะไม่เสียใจเหรอ ” สุพจน์เม้มริมฝีปาก ใจเขาอึดอัดมาก เขาแต่งกับจันทรัตร์มาเป็น5ปี ให้เธอลิ้มรสผลของการตกหลุมรักเขา เดี๋ยวนี้เธอคงตรมใจละซิ ตกหลุมรักคนอย่างสุพจน์ เป็นความผิดที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตจันทรัตร์ “ผมไม่รู้” สุพจน์ลังเลแล้ว ขณะนี้ เขาไม่สามารถตัดสินใจเด็ดขาดได้ จันทรัตร์เอาผ้าพันคอที่ถักเสร็จออกมาดู สีดำเหมาะกับสุพจน์มาก เพราะในความรู้สึกคนอื่นสุพจน์เป็นคนเย็นชาและเข้าใกล้ยาก แต่เธอรักมากสำหรับภาพภพแบบนี้ของสุพจน์ เพราะเขาให้ควาทเย็นชาต่อทุกคน หากเขาตกหลุมรักใครสักคนก็จะเอาความอบอุ่นทั้งหมดให้เธอ ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะส่งถึงมือสุพจน์ เก็บแรงกระตุ้นนี้ไว้ ค่อยว่ากันภายหลังแล้วกัน ตอนที่สุพจน์กลับมา จันทรัตร์นั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอรู้สึกผิดหวังจริงๆ ความใจร้าย ความเหลียดของเขาทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัววึ่งไม่เคยมีมาก่อน ไม่มี ความกระตือรือร้นเหมือนเดิม ความเชื่อมั่นที่จะรอเขากลับมาก็ถูกหายจางไป เห็นจันทรัตร์ในห้องรับแขก สุพจน์รู้สึกไม่สบายใจ เพราะความอบอุ่นที่จันทรัตร์ให้เขาในเมือก่อนหายไปแล้ว หน้าเงียบสงบเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง จันทรัตร์เงยหน้าขึ้น เพราะร้องไห้หลายครั้งดวงตาเลยแดงเหมือนหลอดไฟขนาดใหญ่สองดวง พูดเสียงแหบๆว่า “สุพจน์ ฉันปล่อยคุณไป เราหย่ากันเถอะ ตึง! เสียงหัวใจสุพจน์เหมือนตกลงไปในเหวลึก การหย่าร้างเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขา ทำไมพอเห็นน้ำตาของจันทรัตร์ เขากลับไม่สบายใจ สุพจน์เข้ามานั่งตรงข้ามจันทรัตร์อย่างสงบ หน้านิ่งคิ้วขมวดพูดอย่างร้ายแรงว่า หย่ากัน เธอคิดดีแล้วเหรอ” จันทรัตร์รักเขาข้างเดียวมาห้าปีแล้ว ตอนแรกเธอคิดว่าสามารถเดินไปได้อีกนาน หรือชาตินี้คงจะอยู่กับสุพจน์คนเดียว แต่หลังจากเธอท้อง สุพจน์ใจร้ายถึงขนาดให้เธอไปทำแท้ง เธอยอมถอย เธอต้องปกป้องลูกของเธอ หลังหย่าสุพจน์สามารถไปอยู่กับกรรณารา งั้นเธอก็ยินดีที่จะอวยพรเขาสองคนขอแค่อย่าทำร้ายลูก “อือ ฉันคิดดีแล้ว เราหย่ากัน ฉันยินดีอวยพรให้คุณกับกรรณารามีความสุข” จันทรัตร์พูดอย่างลำบาก มองใบหน้าคมคายหล่อเหลาของสุพจน์แฝงความหลงใหลอยู่ “ดี” สุพจน์พูดอย่างสงบ แล้วเดินจากไป คืนนี้ พวกเขาแยกห้องกัน จันทรัตร์นอนไม่หลับ สุพจน์ยิ่งไม่กล้านอน กำลังคิดคำพูดที่จันทรัตร์พูดในตอนกลางวัน เธอบอกเขาจะหย่ากัน เผชิญหน้ากับเขาด้วยท่าทีโล่งใจ สุพจน์รู้สึกมืนใจ ทำไมเธอถึงปล่อยวางได้อย่างง่ายๆ ไม่ใช่รักเขาจะเป็นจะตายหรือ วันถัดมา จันทรัตร์ตื่นแต่เช้า แท้จริงไม่ได้นอนทั้งคืน สีหน้าซีดเผือด จันทรัตร์ล้างหน้าแต่งตัวง่ายๆก็ออกจากบ้าน สุพจน์ก็เดินออกมาพอดี ต่างมองหน้ากัน สุพจน์จ้องมองเธอ แต่จันทรัตร์เดินจากไปอย่างไม่สนไม่แคร์ ถึงชั้นหนึ่ง เดิมสุพจน์คิดว่าจันทรัตร์จะไปพร้อมเขา แต่มีรถจอดอยู่หน้าบ้านแล้ว คนที่เดินออกมาคือนพพล สีหน้าสุพจน์เปลี่ยนไปทันที แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เม้มริมฝีปากไว้ไม่ระเบิดออกมาเท่านั้น “นพพลส่งฉัน คุณตามมา ” จันทรัตร์พูดอย่างเย็นชา นพพลมองหน้าสุพจน์ ยิ้มเบาๆ “สุพจน์ ไม่เจอกันตั้งนาน คุณก็เหมือนเดิมนะครับ” สุพจน์ทนไม่ได้อีกต่อไป ก่อนจันทรัตร์จะเข้าไปนั่งรถนพพล ดึงมือเธอไว้แน่น “เมียผม ผมดูแลเอง ไม่รบกวนคนอื่น”