已经是第一章了
ตอนที่ 98 ยอมรับสถานะของเธอ
ตอนที่ 98 ยอมรับสถานะของเธอ
นักข่าวชายคนนั้นยังคงตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพอได้สติเขาก็หันไปดูกล้องของเขาที่ตอนนี้แตกออกเป็นสี่ห้าส่วน " คุณ คุณมีสิทธิ์อะไรถึงมาทำของผมแบบนี้ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้
"สิทธิ์อะไรเหรอ"เขามองนักข่าวที่รายล้อมตัวเขาอยู่ "ก็ใช้สิทธิ์ที่ผมไม่ให้สัมภาษณ์พวกคุณ และคุณที่ชนผู้หญิงของผมเจ็บ"
แน่นอนว่าประโยคนี้เหมือนกับเป็นการจุดชนวนระเบิด ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เขา
เมื่อสักครู่เขาพูดว่าอะไรนะ
ผู้หญิงของเขา!
นั่นเท่ากับว่าเขายอมรับสถานะของผู้หญิงคนนี้แล้วใช่หรือไม่
เกิดคำถามขึ้นในใจมากมาย แต่กลับไม่ใครในที่นั้นกล้าถามออกมาเหมือนเมื่อสักครู่ ด้วยนิสัยบวกความสามารถของเตชิต ทางที่ดีอย่ามีเรื่องกับเขาจะดีกว่า
เตชิตก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว เหล่านักข่าวรีบหลบทางให้เขาโดยอัตโนมัติ เขาเดินตรงไปที่ด้านหน้าของหญิงสาว แล้วยื่นมือออกไป "ลุกขึ้น"
ไหล่ของหญิงสาวสั่นเล็กน้อย นัชชารู้สึกอายมาก บวกกับประโยคที่เขาพูดเมื่อสักครู่ทำให้เธอน้ำรื้นขึ้นมา
เดิมทีเธอไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใช่คนขี้แย่ แต่เวลาที่มีเขาอยู่ข้างๆเธอกลับกลายเป็นอ่อนแอแบบนี้ได้ยังไง
ในเวลานี้ ผู้ชายคนนี้ เป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของเธอ
นัชชาวางมือลงบนมือของเขา เพียงเสี้ยวนาทีเขาดึงตัวเธอมาอยู่ในอ้อมกอด ใช้มือกดด้านหลังศรีษะของเธอไว้
ปกป้องเธอจากแสงแฟลชและสายตาของคนทั้งหมด มีเพียงอ้อมกอดอันอบอุ่นนี้ให้เธอเท่านั้น
เพียงแค่การแสดงออกเท่านี้ ทุกคนในที่นั้นก็ไม่มีใครกล้าดูถูกนัชชาอีก ทุกสายตาที่มองเธอตอนนี้แฝงไปด้วยความกลัว
คนที่ทำให้เตชิตกล้ายอมรับต่อหน้าสาธารณะชนว่าเธอคือผู้หญิงของเขา เธอคือคนแรก
แต่เขาก็ยอมรับแล้ว เขาไม่กลัวจะตกเป็นขี้ปากให้คนอื่นนินทาบ้างรึไง
แม้กระนั้นเตชิตก็รู้ดีว่าคนเหล่านั้นคิดอะไรในใจ จึงไม่ปล่อยให้คนพวกนี้มโนไปไกล"ทนายกรณ์เป็นคนแนะนำให้เรารู้จักกัน หลังจากนั้นเราก็คบหากัน ซึ่งเกิดหลังจากที่คุณนัชชายื่นฟ้องหย่า ดังนั้นจึงไม่น่ามีอะไรไม่เหมาะสม รวมถึงข่าวที่มีก่อนหน้านี้ด้วย"
เตชิตออกตัวก่อน ทุกคนตกตะลึงทำให้เกิดความเงียบขึ้นในวงนักข่าว สักพักจึงมีนักข่าวคนหนึ่งถามขึ้นว่า "แล้วเมื่อก่อนคุณเคยให้สัมภาษณ์ว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรพิเศษกับคุณนัชชาล่ะครับ"
" ก็ชายหญิงจะคบกันแบบธรรมดาไม่ได้รึไง "ชายหนุ่มตอบสวนทันควัน
ก็ดูเหมือนจะไม่ผิดอะไร
นักข่าวไม่รู้จะโต้ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้า "….แบบนี้ก็ไม่ผิด"
เตชิตแทบไม่สนใจเลยว่าคนพวกนี้จะมองแบบไหนคิดแบบไหน "สิ่งที่ผมพูด แล้วแต่พวกคุณจะเอาไปเขียน หากไม่ได้ บิดเบือนความเป็นจริง ผมก็จะไม่เรียกร้องหาความรับผิดชอบ"
พูดจบ เขาก็โอบหญิงสาว เดินเข้าลิฟต์ไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย
เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง บรรดานักข่าวที่อยู่ในลานจอดรถยังคงอยู่ในอาการตกตะลึง ผ่านไปสักพักจึงได้สติกลับมา รีบร้อนแยกย้ายกันกลับรถของตนเพื่อรายงานการให้สัมภาษณ์เมื่อสักครู่ไปยังสำนักข่าวของตัวเอง
ข่าวใหญ่ขนาดนี้ ใครได้เขียนออกมาก่อนรับรองว่าคนเข้ามาอ่านกันถล่มทลาย
ในขณะเดียวกัน นัชชาถูกเตชิตพามาที่ห้องทำงานของเขา เธอเงยหน้าจากอ้อมอกของเขาในตายังสีแดงเรื่อ พร้อมถามเขาว่า "คุณตอบนักข่าวไปแบบนั้น ไม่กลัวจะเป็นผลเสียต่อคุณภายหลังหรือ"
ในโซเชียลมีเดีย เธอถูกกล่าวหาต่างๆนาๆ ทั้งนังแพศยา ไร้ยางอายไม่มีอะไรที่น่าฟังนัก
แต่เวลานี้ทุกคนคงพุ่งเป้าไปที่เขาแทน
แต่เขากลับทำเป็นทองไม่รู้ร้อน "ผมไม่สนใจ"
"แต่ฉันสนใจ" นัชชาตอบ
สิ่งเธอกลัวที่สุดก็คือ เตชิต ทนายคนดังผู้ที่ใครๆต่างยกย่องนับถือ ถูกเธอผลักลงไปในบ่อเกรอะโสโครก เธอไม่อยากเห็นเขาต้องถูกผู้คนสาปแช่งเกลียดชังเพราะเธอเป็นต้นเหตุ
น้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความจริงจังของเธอทำให้เขาใจเต้นขึ้นมา ไม่มีอะไรหรอก ผมไม่ใช่ดวิษนะ สิ่งที่ผมพูดออกมาผมย่อมเตรียมพร้อมรับสิ่งที่จะเกิดตามมาและ พร้อมที่จะปกป้องคุณ
คุณจะทำยังไง
เตชิตยกมือขึ้นมาจับใบหน้ากังวลของเธอ "คุณไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ผมรับมือได้"
คนอื่นอาจกล่าวหาด่าว่าเธอต่างๆนาๆ เพราะเขาไม่เคยออกมายอมรับอะไร แต่เมื่อเขาออกมาพูดอย่างนี้แล้ว คนนอกอาจจะไม่กล่าวหาด่าทอเธอเหมือนเมื่อก่อน แต่เขากังวลว่า หนึ่งในกลุ่มนั้นจะเป็นคนที่ดวิษส่งมาก่อกวน
เรื่องเขาจัดการเพียงลำพังก็พอ ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาเดือดร้อนลำบากอะไรด้วย
สิ่งที่เตชิตได้ประกาศต่อหน้านักข่าวถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขาและหญิงสาว ไม่นานก็กลายเป็นข่าวใหญ่ครึกโครม เพียงแค่ไม่เกินครึ่งชั่วโมงสื่อทุกสำนักต่างพาดหัวข่าวนี้
รวมทั้งการค้นหาข่าวสารในโลกโซเชียล ที่ขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งในการค้นหา
นัชชายังคงอยู่ในห้องทำงานของกรรมการผู้จัดการ ไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากออกมา แต่ทว่าเธอไม่กล้าออกไปสู้สายตาของคนภายนอก ยิ่งหลังจากที่ทุกสำนักข่าวลงข่าวของทั้งสองออกมา
เธอมองไปที่หลังโต๊ะทำงานซึ่งชายหนุ่มนั่งทำงานอยู่ แล้วเดินออกไปสองก้าว "เตชิต คุณเห็นข่าวรึยัง"
อืม เสียงออกจากจมูกของเขา แต่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารตรงหน้า
นัชชารู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก "คุณจะให้เขาปล่อยข่าวแบบนี้เหรอ"
"ตอนนี้ทางการกำลังเข้าไปจัดการแล้ว คนของท่านชนัย เคยทำความรู้จักกันแล้ว"
ที่แท้เขาก็เตรียมทางหนีทีไล่ไว้แล้ว
แต่ว่า ยังมีอีกคำถาม
"ถ้าหากฉันยังทำงานอยู่ที่นี่คงจะไม่ค่อยเหมาะสม"
เมื่อพูดจบประโยค ชายหนุ่มที่นั่งนิ่งเงียบมาตลอด ถึงกับชะงัก หยิบปลอกปากกาเสียบเข้าที่ปากกา แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ "ไม่เหมาะสมตรงไหน"
ความสัมพันธ์ของเรามันจะดูแปลกๆมั้ย
คิ้วเข้มๆของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย "ใคร คุณรู้สึกแปลกๆ"
"ไม่ใช่ หมายถึงคนอื่น"
แล้วเกี่ยวอะไรกับผม เขาไม่เคยแคร์สายตาของคนอื่น
"แต่คนอื่นอาจจะเอาคุณไปนินทาลับหลัง"
"อย่างนั้นเหรอ" แต่ทว่าอยู่ต่อหน้าผมและคุณไม่มีใครกล้าพูด"
"แต่ว่า…"
เตชิตตัดบท " เรื่องราวอะไรก็แล้วแต่ที่คนส่วนใหญ่คิดว่ามันไม่น่าจะเกิดขึ้นมักจะได้ไม่ค่อยได้รับการยอมรับจากผู้คนในระยะเวลาอันสั้นเหมือนเรื่องของคุณกับผม แต่สุดท้ายพวกเขาก็ต้องยอมรับความจริง ดังนั้นนี่มันแค่ช่วงเวลาสั้นไป คุณต้องกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน"
ถ้าหากต้องการอยู่ด้วยกัน ก็ต้องกล้าเผชิญหน้ากับทุกเรื่อง นัชชาเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการบอก แต่เธอแค่กังวลว่าจะทำให้เขาต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยเท่านั้น"
ดูจากสถานการณ์แล้ว เขาไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเธอเองก็ไม่ควรจะถอย
นัชชาสูดหายใจเข้าลึกๆสองครั้ง รวบรวมความกล้าทั้งหมด "ถ้างั้นฉันจะกลับไปที่ห้องทำงานแล้วนะ"
"มานี่ก่อน" เขากวักมือเรียกเธอ "มาหาผมตรงนี้"
ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรอีก เธอยังเป็นวันนั้นของเดือน ดังนั้นจึงไม่ต้องกลัวเขาจะทำอะไร จึงยอมเดินไปหาเขา
"มีอะไรเหรอคะ"
เขาลุกขึ้นแล้วก้มลงจูบทีบริเวณคางของเธอ อย่างรวดเร็ว แล้วบอกเธอว่า "ไปเถอะ"
ไออุ่นจากริมฝีปากเขา เพียงแค่ช่วงระยะสั้นไป ทำให้เธอเกือบสติหลุด ยื่นมือออกมาผลักเขาแล้วรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมพูดว่า"ฉันไปแล้วนะ"
เตชิตเฝ้ามองจนร่างเล็กๆหายไปจากสายตา ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกแล้วปิดลง เขานั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม เปิดดูเอกสารตรงหน้าใหม่ แต่เขาไม่สามารถดึงสติกลับมาทำงานได้อีกแล้ว
หลายปีที่ผ่านมา นี่นับเป็นครั้งแรกที่เขาไม่มีกะจิตกะใจทำงาน
ห่างกันแค่ไม่ถึงนาที เขาก็คิดถึงเธอเสียแล้ว เตชิตเอ๊ยเตชิต แกติดกับเข้าให้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก
已经是最新一章了
加载中
