ตอนที่99 แนะนำคนรักให้รู้จัก

ตอนที่99 แนะนำคนรักให้รู้จัก หลังจากที่กลับมาถึงโต๊ะทำงาน เธอได้รับการแสดงความยินดีทางสายตาจากทุกคน ที่ถึงแม้จะดูเหมือนเสแสร้งก็ตาม พอเดินมาถึงโต๊ะทำงาน นวียาก็รีบเดินออกมาเรียกเธอทันที "นัชชา มานี่หน่อย" เมื่อนัชชาเดินเข้าไปในห้อง นวียาก็ไม่รอช้าถามนัชชาออกไปตรงๆว่า "ฉันเห็นข่าวเธอกับท่านประธานแล้ว อยากรู้ว่าเธอคิดอย่างไร" คำถามของนวียา ทำให้นัชชารู้สึกอึดอัดไม่น้อย " ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ ผู้จัดการ ฉันก็แค่อยากจะทำงานของตัวเองออกมาให้ดีที่สุดแค่นั้น" นวียากำลังมองที่เธอ ยิ้มเล็กน้อยแล้วถามต่อว่า"แล้วเธอเคยคิดมั้ยว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับท่านประธานจะส่งผลต่อเพื่อนร่วมงานอย่างไรบ้าง" การประกาศความสัมพันธ์ครั้งนี้ เพื่อนร่วมงานหลายคนต่างกังวล แน่นอนว่าต้องมีผลกระทบเป็นอย่างมาก นัชชาตอบเหมือนพึมพำกับตัวเองเบาๆ หากเป็นดังเช่นที่เตชิตบอก " ผลกระทบแน่นอนว่าต้องมี หากแต่แค่ช่วงสั้นๆเท่านั้น ผลกระทบส่วนใหญ่น่าจะอยู่ที่ตัวบุคคลมากกว่า ขอแค่ดิฉันอดทนก็จะผ่านมันไปได้ ทุกคนก็จะตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่" "เธอคิดแบบนั้นได้ก็ดี แต่การทำงานของเธอฉันก็จะคอยจับตาดูหากมีอะไรไม่เหมาะไม่ควร ฉันก็จะรายงานให้ผู้บริหารทราบ จะได้แก้ไขปรับเปลี่ยนต่อไป" พูดจบ นวียาก็ยังเสริมอีกว่า "แน่นอน ว่าเธออาจไม่ได้รู้สึกกลัว แต่ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่ของฉัน" นัชชาพยักหน้า พร้อมตอบว่า "ฉันเข้าใจค่ะ" หากเปรียบกับเวทิดาแล้ว เธอชอบความเป็นผู้นำของนวียามากกว่า เวลาทำงานเธอจะบอกเลยว่างานนี้เราต้องโฟกัสที่อะไรต้องเสริมตรงไหน ไม่ใช่แค่ต้องการจะยก ตนข่มท่าน นับว่าเธอเป็นคนมีความยุติธรรมคนนึง ก็เหมือนกับสิ่งที่นวียาพูดเมื่อสักครู่ เธอไม่รูสึกว่าเธอไม่ได้รับความเป็นธรรมแม่แต่น้อย แต่กลับเพิ่มแรงกระตุ้นให้เธอตั้งใจทำงานออกมาให้ดียิ่งขึ้น "ไม่มีอะไรแล้ว เธอกลับไปทำงานเถอะ มีปัญหาอะไรมาหาฉันได้ตลอด" นัชชาเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของตนเอง ข้างๆเธอคือโต๊ะทำงานของเก๋ ที่มีเพียงที่กั้นคั่นกลางเท่านั้น ซึ่งก็สามารถได้ยินเสียงพูดคุยกันได้อย่างชัดเจน นัชชาเปิดแอพพลิเคชั่นที่ใช่ติดต่อสื่อสารกันในที่ทำงานขึ้น แล้วส่งข้อความไปหาเก๋ รอสักพักใหญ่เก๋ถึงตอบกลับมา มีเพียงคำทักทายธรรมดาเท่านั้น นัชชา: ฉันไม่รู้จะอธิบายให้เธอฟังยังไงดี เมื่อก่อนมีหลายเรื่องที่ตัวฉันเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ ฉันก็เลยไม่ได้เล่าให้เธอฟัง หวังว่าเธอจะไม่โกรธฉัน ฉันไม่ได้คิดจะโกหกเธอจริงๆ ฉันขอโทษนะ ในขณะที่อีกฝั่งยังไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เพียงแต่ขึ้นข้อความแสดงว่าอีกฝ่ายกำลังพิมพ์ข้อความตอบกลับ ในที่สุด เธอก็ตอบกลับมา :แล้วทำไมตอนที่ฉันถามเธอไม่ยอมบอกฉัน นัชชา: ก็ตอนนั้นฉันเองก็ยังไม่แน่ใจ แก๋ : ตกลงว่าเธอกับท่านประธานคบกันจริงๆเหรอ ในสายตาของคนอื่น ฉันกลายเป็นคนที่รู้เห็นเป็นใจให้พวกเธอคบกันไปแล้ว ในตอนแรกนัชชาถูกมองว่ามีคนคอยหนุนหลังให้ท้าย เลยถูกทุกคนหมางเมิน มีเพียงเธอที่ยอมเป็นเพื่อนกับนัชชา เพราะเธอคิดว่า นัชชาเป็นคนที่นิสัยดี ทัศนคติก็ดี แต่กลับถูกทุกคนมองว่า มีเบื้องลึกเบื้องหน้า แต่มาตอนนี้ เตชิตออกมายอมรับว่าเขาและนัชชากำลังคบหากัน คนในบริษัทไม่มีใครรู้สึกแปลกใจ แค่รู้สึกว่าไม่ทันไรทั้งคู่ก็ออกมายอมรับว่าอยู่ด้วยกันแล้วจริงๆ ไม่ใช่เพราะคำนินทาปากต่อปากของคนในออฟฟิศ แต่เพราะทั้งคู่คบกันจริงๆ ตอนที่เธอเห็นข่าวครั้งแรก ข้าวต้มในปากเธอแทบจะพุ่งออกมา มากกว่าความตกใจก็คือความผิดหวัง เธอเคยถามนัชชาหลายต่อหลายครั้ง แต่เธอก็มักจะปฏิเสธทุกครั้ง แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องส่วนตัวก็ตาม แต่เธอก็อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้ เธอเคยคิดว่าฉันเป็นเพื่อนเธอมั้ยนะ นัชชาเห็นข้อความที่ตอบกลับมา ก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อเพื่อนนัก ไม่อยากแชทต่อแล้ว จึงลากเพื่อนไปห้องชงชากาแฟ นัชชาเริ่มก่อน" เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิดนะ ฉันกับคุณเตชิต เราก็รู้จักกันมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่สถานะก็ไม่ได้ชัดเจนแน่นอน ตอนที่แกถามฉันก็ไม่รู้จะตอบยังไง จนมาวันนี้ อยู่ๆเขาก็บอกกับทุกคนว่ากำลังคบอยู่กับฉัน" "แล้วที่ผ่านมา ที่ว่าสถานะยังไม่ชัดเจนนี่แกก็อยู่กับเขาแล้วเหรอ" มาถึงตรงนี้ นัชชาเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พยักหน้าตอบ "อืม" พวกเขาเริ่มต้นไม่สวยนัก ผ่านเรื่องราวแย่ๆร้ายๆมามาก ถ้าหากไม่รักผู้ชายคนนี้ เธอก็ไม่กล้าแม่แต่จะคิดว่าเธอต้องผ่านอะไรมาบ้าง เก๋มองนัชชาก้มหน้านิ่ง เหมือนกับรู้สึกผิดมาก อันที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เรื่องความรู้สึกไม่มีผิดถูก มันเป็นเรื่องของคนสองคนที่พวกเขาย่อมรู้ดีที่สุด เธอเป็นเพียงคนนอก ไม่ควรไปวิพากษ์วิจารณ์และยิ่งไม่มีสิทธิ์โกรธที่นัชชาปิดบังเธอ สิ่งเดียวที่เธอแคร์ ก็คือนัชชา เพื่อนของเธอ เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว เธอจึงถามนัชชาว่า "นัชชาเธอเคยเห็นฉันเป็นเพื่อนของเธอมั้ย" คำถามนี้ทำให้นัชชาตกใจจนต้องเงยหน้าขึ้นมา ตาที่ปกติโตอยู่แล้วก็แทบจะถลนออกมาจากเบ้า "เธอพูดอะไรของเธอ ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนฉันมาตลอด" ในใจของนัชชา เก๋เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีสุดในเตนัทลอว์เฟิร์ม แม้จะไม่ใช่ในที่ทำงานเธอก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีเสมอ ทำไมเธอถึงได้ถามแบบนี้ ทั้งสองอายุยังไม่มาก เกิดปีเดียวกันพอดี ทั้งคู่เปิดใจคุยกันโดยไม่โกหกกัน สังเกตุได้จากแววตาของทั้งสอง ดวงตาของเก๋ค่อยๆแดงขึ้น "แล้วทำไมแกไม่บอกก่อน ข่าวออกจะใหญ่โตขนาดนี้ ตอนแรกฉันก็หลงคิดว่าแกเป็นนางซิน ที่ไหนได้แกเป็นเจ้าหญิงบนหอคอยงาช้างต่างหาก" ได้ยินเธอพูดหยอกเล่นแบบนี้ ค่อยสบายใจหน่อย นัชชาส่ายหัว "แกยังมีเวลามาพูดล้อเล่นกับฉันอีก" "เป็นแฟนท่านประธาน อยากได้อะไรก็ต้องได้รึป่าว" "แกมองคุณเตชิตดีเกินไปหน่อยรึป่าว" นัชชาไม่รู้จะพูดอะไรดี ลากมือเพื่อนมา สายตาจริงจังแล้วพูดว่า "ฉันไม่เคยมองแกเป็นคนอื่น แกเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีที่สุดถึงแม้จะนอกเวลางานฉันก็ยังเห็นแกเป็นเพื่อนเสมอ เมื่อก่อนฉันมีความจำเป็นบางอย่าง แกอย่าเข้าใจฉันผิด ฉันไม่เคยคิดจะโกหกแกเลย แค่ไม่รู้จะบอกแกยังไงดี" เก๋ได้ยินอย่างนั้นดวงตายิ่งแดงกล่ำไปอีก แค่พูดคุยกันแบบเปิดใจไม่กี่นาที เย้าแหย่กันไม่กี่คำ ก็ใจอ่อนละ "แกอะ ชีวิตมีความสุขดีก็อย่าทำเป็นหดหู่นักเลย เมื่อเช้าที่แกไม่มาทำงาน มีแต่คนอิจฉาแกกันทั้งนั้น รู้มั้ยว่าเค้าพูดกันว่าอะไร ไม่ได้กินองุ่นก็บอกว่าองุ่นเปรี้ยว อย่างนี้อีกหน่อยพวกฝ่ายบัญชีก็ไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องแกแล้ว" เมื่อนัชชาถูกกระทำสารพัด ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว แม้ปากเธอจะบอกว่าไม่ แต่ลึกๆในใจก็ลิงโลดไม่น้อยโดยเฉพาะเวลาที่มีคนพูดชมเตชิต คนที่เธอชอบ ก็ต้องเป็นคนเก่งมีความสามารถแบบนี้แหละ เมื่อปรับความเข้าใจกันแล้ว ทั้งสองดีกันเหมือนเดิม อันที่จริงแล้วก็ไม่ได้ทะเลาะกันซะทีเดียว แค่เข้าใจผิดกันเท่านั้น เก๋กระซิบข้างหูนัชชา "อีกหน่อยได้เป็นภรรยาของท่านประธานแล้วอย่าลืมฉันนะ เพื่อนยังโสด ช่วยแนะนำเพื่อนเขยรวยๆสักคนก็ดี" หลังจากได้ยินที่เพื่อนกระซิบบอก หญิงสาวนัยน์ตาเป็นกายพร้อมกับสีหน้าสดใสแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตอบกลับเพื่อนสาวไปว่า "แกแน่ใจนะว่าจะหาแบบนั้นจริงๆ ก็พอจะมีอยู่นะ" ตอนแรกแค่พูดเล่นๆ แต่ตอนนี้เก๋จริงจังขึ้นมาทันที รีบพยักหน้าตอบ " เอาๆ ไหนมีรูปมั้ย ขอดูหน่อย" "ไม่ต้อง" "แกกับฉันก็รู้จักเขาดี" "ห๊ะ ใครกัน" ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย "ตรัณ" นัชชาทำเสียงต่ำ แล้วเดินออกจากห้อง "พูดถึงโจโฉโจโฉก็มา"