ตอนที่ 100 เสียงกระแสที่แปรเปลี่ยน

ตอนที่ 100 เสียงกระแสที่แปรเปลี่ยน มองขึ้นไปด้านบน เงาของคนสองคนที่เดินมาจากระเบียงกำลังใกล้เข้ามา ด้านหน้าคือเตชิต ที่สวมชุดสูทสีน้ำเงิน เนคไทคือเส้นที่เธอซื้อให้เขา กระดุมที่ติดตรงข้อมือก็เช่นกัน รูปร่างที่สมส่วนทำให้เวลาใส่สูทยิ่งดูหล่อเหลาขึ้นไปอีก ดูแล้วหาที่ติไม่ได้เลยทีเดียว ตรัณเดินตามมาด้านหลังเตชิตหนึ่งก้าว ในมือถือแฟ้มเอกสารมาสองแฟ้ม เขาสวมสูทสีดำไม่ได้ติดกระดุม เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านใน และเนคไทสีเดียวกัน เมื่อก่อนไม่เคยได้สังเกต มาตอนนี้ลองตั้งใจมอง จริงๆแล้วตรัณก็ไม่เลวทีเดียว หน้าและศีรษะของตรัณเล็กกว่าเตชิต ตาทั้งเล็กและยาว รอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติ รวมๆกันแล้วกลายเป็นส่วนผสมที่ลงตัวพอดี เตชิตเดินมาหยุดข้างหน้าเธอ มองที่ใบหน้าซึ่งกำลังพินิจพิจารณาเลขาของเขาอย่างไม่วางตา สีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก" มองอะไรอยู่" เก๋เห็นเขาตั้งแต่แรก "ท่านประธาน"นัชชาเพิ่งหลุดจากภวังค์จึงร้องทักเขาเช่นกันว่า"ท่านประธาน" เตชิตยังอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดกับท่านประธานขนาดนี้ ในใจก็ยังแอบกลัวอยู่ จึงรีบบอกไปว่า "ดิฉัน ขอตัวกลับไปทำงานต่อนะคะ" นัชชารีบดึงมือเพื่อนไว้ "ฉันไปด้วย" "อ้อ ไม่เป็นไร " เก๋มองไปมาระหว่างพวกเขา จึงพูดออกไปว่า "แกมีเรื่องจะคุยกับท่านประธานไม่ใช่เหรอ งั้นฉันไม่รบกวนนะ" "รบกงรบกวนอะไร ไม่มีอะไรสักหน่อย " นัชชายังไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ หากเก๋ไปแล้วเธอจะทำยังไง ตรัณเองก็ไม่เคยสังเกตเห็นเก๋มาก่อน จนตอนนี้เพิ่งสังเกตป้ายที่ติดที่หน้าอกของเธอ นัชชากระพริบตาถี่พูดกับเตชิตว่า" คุณยังมีธุระอะไรอีกมั้ยถ้าไม่มีพวกเราขอตัวกลับไปทำงานต่อค่ะ" ตรัณเห็นเตชิตยังคงนิ่งไม่ตอบ เขาจึงออกตัวแทนเจ้านายของเขา"ท่านประธานลงมาประชุม แล้วอดเป็นห่วงคุณไม่ได้เลยถือโอกาสลงมาดูครับ" นัชชาพยักหน้า "ช่างชอบถือโอกาสซะจริงๆ" ถึงเวลานี้เตชิตยอมปริปากพูดแล้ว" เย็นนี้เลิกงานแล้วกลับพร้อมผม" "คุณมีประชุมไม่ใช่เหรอคะ" "รอผมเลิกประชุม" เตชิตมองอยู่นานแล้วและพยายามสะกดกลั้นมาพักใหญ่แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ยกมือขึ้นจับผมข้างหูที่ยุ่งเหยิงของเธอทัดไว้ที่ข้างหู "ห้องทำงานผมมีห้องพัก ไปนั่งพักรอผมที่นั่นก่อน" ณ เวลานั้นอย่าว่าแต่นัชชาเลย แม้แต่ เก๋เองยังหน้าแดง "เอ่อ คุณรีบไปเถอะค่ะ" นัชชาที่สีหน้ายังไม่กลับเป็นปกติรีบดึงต้นแขนเพื่อน แล้วพูดว่า "รีบไปกันเถอะ" เก๋ที่อยากจะหายตัวออกไปจากตรงนี้เต็มทน รีบสาวเท้าออกไปทันที นัชชารอให้เพื่อนหันหลังไปก่อนแล้วจึง หันไปถลึงตาใส่เตชิตพร้อมกับพูดโดยไม่ออกเสียงใส่เขาว่า "หน้า ไม่ อาย" ชายหนุ่มขมวดคิ้วไม่เข้าใจความหมาย ใช้แขนตวัดด้านหลังคอของหญิงสาวเข้ามาอย่างรวดเร็ว โน้นตัวลงไปข้างหน้ากัดเบาๆที่ริมฝีปากล่างของเจ้าเธอหนึ่งที "ไปเถอะ" นัชชา: @#￥%&* รู้สึกเขินมาก ------------------- ดวิษนั่งอยู่ในออฟฟิศรอวันที่นัชชายอมแพ้เขา แต่กลับกลายเป็นข่าวที่เตชิตประกาศควาสัมพันธ์กับณัชชาซึ่งสำหรับเขาข่าวนี้เหมือนกับระเบิดลูกนึง ในลานจอดรถชั้นใต้ดิน สองคนถูกล้อมไว้หน้ารถ ฝ่ายชายโอบหญิงสาวไว้ในอ้อมกอด พร้อมจะปกป้องเธอไว้ ซึ่งคนในอ้อมกอดของเขา ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไหน แต่เป็นอดีตภรรยาของเขา นัชชา ประตูห้องทำงานอยู่ๆก็ถูกดันเข้ามาจากด้านนอก ปณิตาปรี่เข้ามาโดยไม่เคาะประตู "ดวิษ คุณเห็นข่าวแล้วรึยัง นัชชา…" พูดถึงตรงนี้ปณิตาก็ลดเสียงลง เพราะเธอเห็นสีหน้าเรียบเฉยของดวิษจึงเดาได้ว่า เขาคงเห็นข่าวแล้ว ความโกรธพลุ่งพล่านภายในกายของดวิษพร้อมที่จะระเบิดออกมา เขาทุบลงที่โต๊ะทำงานอย่างแรง ต่อจากนั้นก็ปาของที่อยู่ในมือใส่ผนังอย่างแรง "ปึ้ง"เสียงดังขึ้นพร้อมเศษชิ้นส่วน4-5ชิ้นของโทรศัพท์มือถือหล่นอยู่บนพื้น ปณิตาตกใจที่เขาระเบิดอารมณ์ออกมา นั่งลงบนโซฟา "ดวิษ ใจเย็นก่อน นี่ที่ออฟฟิศนะ" “ผมจะเย็นได้ยังไง" ดวิษแผดเสียงด้วยความโกรธ เตชิตนิ่งเงียบมานาน จนเขาคิดว่าเตชิตจะยอมปล่อยนัชชา แต่ไม่คิดเลยว่าเตชิตจะตอบโต้เขาด้วยวิธีนี้ เขารีบคว้าโทรศัพท์มือถือของปณิตามากดเปิดหาข่าวนี้แล้วเลื่อนลงไปจนสุด ที่ทุกคนเข้ามาแสดงความคิดเห็น ก่อนหน้านี้สองสามชม ทุกคนยังรุมด่านัชชาอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้หลายคนเริ่มเปลี่ยนข้างมาด่าเขาแทน เรื่องดำเนินคดีฟ้องหย่าเขาก็ จัดการเรียบร้อยแล้ว แต่อดีตภรรยาก็ยังหน้าไม่อาย ซวยจริงๆ ดูๆไปแล้วเตชิตกับนัชชาคงจะเป็นรักแท้ ตกลงอดีตภรรยาของเขาเป็นอะไร เห็นคนอื่นทำดีด้วยแล้วจิตใจไม่สงบ อยากหาเรื่องตื่นเต้นรึยังไง ตอนนี้ผมรู้สึกว่าละครที่อดีตภรรยาเล่นชักจะมากเกินไปแล้ว เขาสองคนก็ดูเหมือนจะไม่เคยทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเธอ ใช่แล้วมีใครรู้มั้ยว่าทำไมพวกเราสองคนถึงหย่ากัน ----------- เขาอ่านข้อความที่แต่ละคนเข้ามาแสดงความเห็นทีละคนทีละคน ดวิษทั้งโกรธทั้งพาล ก่นด่าสาปแช่งอยู่ตลอด "คนชั่ว ชั่วทุกคน" ปณิตามองอย่างวิตกว่า เขาจะระเบิดขึ้นมาอีกแล้วปาโทรศัพท์ของเธอต่อ ดวิษที่อยู่ข้างหน้าเธอตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่เหมือนดวิษคนเก่าที่สุุขุมเยือกเย็น ตอนนี้เขาถูกความโกรธกลืนกินดวงตาแดงกล่ำ พร้อมจะระเบิดตลอดเวลา ปณิตากลัวว่าดวิษจะเห็นเธอเป็นเครื่องระบายความโกรธ เธอยืนดูเขาระเบิดอารมณ์ออกมาไม่หยุดผ่านไปสิบกว่านาที ดวิษเริ่มเย็นลงบ้างแล้ว เธอจึงพูดขึ้นว่า "อย่าเพิ่งมาโกรธอะไรตอนนี้เลย เรื่องมันก็เกิดมาแล้ว มาหาทางแก้ไขดีกว่า" "แก้ไขเหรอ" "เตชิตมันกล้าพูดออกมาขนาดนี้ มันคงไม่อยู่นิ่งๆดูอยู่ข้างๆหรอก คอยดูมันจะต้องตั้งตัวเป็นศัตรูกับเรา" เขาคร่ำหวอดอยู่ในวงการนี้มานาน และเขาก็ไม่ได้ปัญญาอ่อนถึงขั้นมองไม่ออกว่า เตชิตทำแบบนี้เพื่ออะไร เขาย่อมรู้แก่ใจดี เขาแค่คิดไม่ถึงว่า เตชิตจะยอมแลกชื่อเสียงตัวเองเพื่อนัชขา "เตชิตทำแบบนี้ เขาไม่กลัวว่านัชชาจะทำให้เขาเดือดร้อนไปด้วยเหรอ" ปณิตายังคงไม่แน่ใจว่า เตชิตจะถูกนัชชาจัดการได้ง่ายขนาดนี้ "คุณเห็นมั้ย ว่าท่าทางมันไม่ได้กลัวเลยสักนิด มันเห็นพวกเราเป็นแค่เศษเดนอะไรสักอย่าง ทั้งยังช่วยรักษาหน้าของนัชชาอีก" ปณิตารู้สึกว่าเรื่องมันอาจจะแย่กว่าที่เธอคิด เตชิตคนนี้ ครั้งแรกที่เจอเขาที่สถานีตำรวจ เขาทั้งหล่อด รูปร่างกำยำ เหมือนรอบตัวเขามีบางอย่างที่ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้ เรียกว่าแทบไม่มีที่ติ แต่ในความสมบูรณ์แบบนี้เหมือนมีบางอย่างซ่อนเอาไว้ลึกๆ หากเขาต้องการจะคิดบัญชีกับดวิษ ปณิตาพอจะเดาได้ว่าผลที่ออกมาจะเป็นยังไง ดวิษไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ผู้ชายคนนี้ ช่างน่ากลัวนัก ก็เพราะแบบนี้ นัชชาถึงยอมทำถึงขนาดนี้ ปณิตากำมือทั้งสองแน่น หากเธอได้รู้จักกับเตชิตก่อน เขาต้องไม่มีทางชอบนัชชาแน่ นัชชามีอะไรดี ไม่มีเสน่ห์ ไม่สวยเหมือนเธอ ผู้ชายไม่มีทางชอบผู้หญิงที่เหมือนท่อนไม้หรอก พวกเขาก็แค่ชอบในความเป็นผู้หญิงของเธอเท่านั้น ก็แค่บังเอิญที่นัชชารู้จักเขาพอดี คิดมาถึงตรงนี้ ปณิตายังคงไม่หยุดพูดสิ่งที่เลวร้ายออกมา" เธอก็แค่ผู้หญิงที่ผ่านการหย่าร้างมาคนหนึ่ง ต่อให้เตชิตรับได้ แต่ครอบครัวของเขาก็ไม่มีทางยอมรับเธอหรอก"