ตอนที่102 ช่วงเวลาที่หวานแหวว

ตอนที่102 ช่วงเวลาที่หวานแหวว ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่ชอบปวิมล แต่น้ำฝนก็รู้สึกดีขึ้นเพราะนัชชา เธอไม่นึกว่าข่าวก็จะทำให้คนรู้สึกดีขึ้นมาได้ ถ้าคิดดีๆมันก็มีเหตุผลอยู่ เพราะจริงๆความสุมพันธ์ระหว่างเธอกับเตชิตไม่แน่ชัดเจน ทำให้คนเอาไปพูดเดาลับหลัง ตอนนี้ออกมายอมรับกลายเป็นเรื่องที่ไม่ต้องคอยเดาทำให้ไม่ค่อยมีการพูดถึง หลังเลิกงานนัชชาก็มาที่ห้องทำงานของเตชิต เตชิตที่กำลังเตรียมเอกสารการประชุม นัชชานั่งอยู่บนโซฟาชวนเขาคุย นึกถึงตรัณ “ตรัณอายุเท่าไหร่” เขาตอบทั้งๆที่ไม่เงยหน้า “27” แก๋25 เหมาะกันพอดี นัชชาพยักหน้า แล้วถามต่อ “เขาจบมาจากไหน มีตำแหน่งเป็นเลขาของคุณอย่างเดียวหรอ” เตชิตยุดชงักปลายปากกา แต่ก็ตอบเธอ “จบวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่อเมริกา นอกจากเลขาเขาก็ยังเป็นผู้ถือหุ้นของบริษัทด้วย” นัชชาอึ้ง “เก่งขนาดนี้เลยหรอ เขาก็ถือว่าตำแหน่งไม่น้อย ฉันนึกว่าเขาเป็นแค่พนักงานธรรมดา อายุแค่27 ไม่ธรรมดาๆ” เธอยิ่งนึกยิ่งรู้สึกเหมาะกับแก๋ พูดเองเออเอง เตชิตขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร “เออใช่ เขายังไม่มีแฟนใช่มั้ย” ถามโน้นถามนี่ สิ่งสำคัญสุดคือข้อนี้ เขาหรี่ตา อยากทำเป็นไม่รู้สึก ใจกว้างแต่ตอนนี้คงทนไม่ไหวแล้ว วางปากกาลงบนโต๊ะเสียงดัง จ้องมองไปทางเธอ พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “หมายความว่ายังไง” ผู้หญิงของตัวเองถามเรื่องส่วนตัวของเลขา ไม่ใช่แค่นั้น ยังถามว่ามีแฟนรึยัง เขาทำหน้าบูด พูดต่อด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “มีหรือไม่มีแฟน เธอก็ไม่มีโอกาสนั้นแล้ว เพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงแบบเธอ” คำพูดของเขาทำให้เธองง เขาคิดไปถึงไหนแล้ว หรือเขาจะเป็นคน............... นัชชาเข้าใจขึ้นมาแล้ว เธอกลั้นขำ เห็นหน้าของเขา เธอก็นึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้ “อ่อ เขาไม่ชอบคนอย่างฉัน แล้วฉันเป็นยังไงหรอ” เตชิตเห็นเธอกำลังล้ำเส้น ก็พูดอย่างไม่เกรงใจ “หน้าอกเล็ก ก้นแบน แถมเตี้ยด้วย ไม่ตรงกับสเปคของเขา” “…………….” ความโกรธขึ้นมาแบบกะทันหัน นัชชาสูดหายใจ แต่ก็ทนไม่ได้ เธอลุกยืนแล้วเดินไปที่หน้าโต๊ะทำงานของเขา ยื่นมือไปค้ำโต๊ะไว้ แล้วจ้องเข “หน้าอกเล็ก ก้นแบน แถมเตี้ยด้วย” เขาใจหาย แต่ก็ทำเป็นนิ่ง ตอนนี้ท่าทางนิ่งๆของเขายิ่งทำให้เธอโกรธ นัชชากำลังจะระเบิดตัวเอง “ถึงหน้าอกไม่ใหญ่แต่ก็ไม่ถือว่าเล็กมั้ง ก้นแบน........อันนี้ข้ามไปก่อน ฉันสูง167ยังถือวาเตี้ยอยู่หรอ” “เธอสูง167หรอ” เตชิตยกคิ้ว ทุกครั้งที่เธอยืนอยู่หน้าเขาเหมือนแครอท อุ้มเธอได้แบบสบายๆ เขามองเห็นหัวเธอได้แบบง่ายๆ “ที่รู้สึกว่าฉันเตี้ยเพราะคุณสูง แต่ฉันก็ถือว่าปกติไม่ได้เตี้ย” เขาแอนตัวพิงเก้าอี้ ไม่เถียงตอบเธอ “ตอนนี้เธอกำลังไม่พอใจอะไร ไม่พอใจที่ฉันบอกว่าเธอไม่ใช่สเปคตรัณหรอ” นัชชาไม่มีอารมณ์แกล้งเขาต่อ “ฉันจะแนะนำเขาให้เพื่อนฉัน” ได้ยินดังนี้ เตชิตยกยิ้ม แต่ก็ทำเป็นนิ่งเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว “เพื่อนคนไหน” “แก๋ คนที่คุณเห็นเมื่อกลางวัน” นัชชาตอบเขาด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก ยังโกรธที่เขาว่าเธอเมื่อกี้ ถึงแม้เธอจะไม่ใช่สาวสวย แต่ตั้งแต่เด็กจนโตก็มีคนตามจีบเธอไม่น้อย ตั้งแต่ม.ต้นจนถึงมหาลัยได้รับจดหมายรักมากมาย แต่เสียดายที่เขาตาบอดไปหลงรักคนเลวอย่างดวิษ เตชิตเห็นหน้าเธอก็รู้ได้เลยว่าเธอโกรธจริงๆ ดันเก้าอี้ออกแล้วตบหน้าขาตัวเอง “มานี่มา” “ไปทำมั้ย หน้าอกเล็กตูดแบนตัวก็เตี้ย ไม่กลัวตัวเองเสียสายตาหรอ” “จริงจังหรอ” เตชิตแกล้งเธอ “หน้าอกเธอแบนหรือไม่แบนทำไมฉันจะไม่รู้” นัชชาก็ยังไม่พอใจอยู่ “คุณว่าฉันหลายรอบแล้ว คุณคิดว่าฉันไม่สวยใช่มั้ยล่ะ” “ฉันไปว่าเธอตอนไหน” “ก่อนหน้านั้นตั้งหลายครั้ง บอกว่าฉันขี้เหร่ แล้วครั้งนี้ยังมาว่าว่าฉันหุ่นไม่ดี” ปกตินัชชามีความมั่นใจ แต่จุดเด่นทุกอย่างของเธอพออยู่ในสายตาของเตชิตก็ไม่ถือว่ามันเด่น เขาเพอร์เฟคขนาดนั้น แล้วยังมาบอกว่าเธอไม่สวยอย่างโน้นอย่างนี้ เธอก็ต้องเสียความมั่นใจเป็นธรรมดา เตชิตเพิ่งเข้าใจว่าอะไรคือการหาเหาใส่หัว แกล้งจนเธอโกรธตอนนี้ก็ต้องง้อเอง เขายกมือดูเวลา ยังเหลืออีกสิบกว่านาทีจะเข้าประชุม ยืนขึ้นไปจับค้างเธอ “ตอนฉันชมทำไมเธอถึงจำไม่ได้ล่ะ” “คุณเคยชมฉันด้วยหรอ” เตชิตนึกคิด “ส่วนมากจะเป็นตอนอยู่บนเตียง” “………….” นัชชาผลักเขาออก “ไปไกลๆเลยไป” “ไล่หรอ” เขาไม่ออกแต่ยังเข้าไปใกล้กว่าเดิม “เธอลองพูดอีกครั้งสิ” นัชชาหลบสายตา เธอไม่กล้า “กล้าขึ้นเสียงใส่ฉันหรอ” “ครั้งนี้ไม่นับ” เตชิตยิ้ม “กล้าขึ้นมากเลยนะ” นัชชาหน้าร้อน ปัดมือเขาออก คางแดงเล็กน้อย เตชิตเห็นก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับ ผิวเธอบอบบาง ออกแรงแค่นิดหน่อยก็แดงแล้ว “ฉันอยากแนะนำตรัณให้แก๋รู้จัก” “แล้วแต่เธอ” ขอเพียงไม่ใช่เธอเองที่สนใจ จะแนะนำให้ใครเขาไม่มีปัญหา นัชชาตาเป็นประกาย “’งั้นช่วยนัดหน่อย หาเวลาเหมาะๆ” “อืม แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ไม่มีครั้งหน้า” เขายกมือลง ยื่นมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “รักกันในที่ทำงาน ฉันได้ห้ามแต่ก็ไม่สนับสนุน” นัชชาพยักหน้า “รู้แล้วๆ” พูดจบตรัณก็เดินเข้ามาเตือนเรื่องประชุมพอดี ก่อนไปเตชิตหันมาบอกเธอ “คืนนี้ฉันจองโต๊ะไว้ นั่งรอฉันเลิกงานอย่าไปไหน” นัชชาหัวใจเต้นแรง โบกมือไล่เขา “รู้แล้วๆ คุณรีบไปเถอะ” เขาจัดเสื้อ แล้วเดินออกไปด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยอันมีเสน่ห์ นัชชานั่งอยู่ในห้องคนเดียว เดินไปหยิบหนังสือที่ชั้นวางมาอ่าน อ่านไปอ่ามมาก็เผลอหลับไปบนโซฟา เตชิตดินออกมาจากห้องประชุม ไม่ว่าจะพยายามรีบมากแค่หนก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง เขาเปิดประตูออกก็เห็นเธอนอนอยู่บนโซฟา เขายกยิ้ม หันหลังบังไว้ไม่ให้ตรัณเข้า “ไม่ต้องสรุปให้ฉันฟังแล้ว เรียงเอกสารให้เรียบร้อยแล้วส่งมาที่เมลฉัน” “ได้ครับคุณเตชิต” ตรัณรู้ดีว่าเขาหมายความว่ายังไง รีบหอบเอกสารแล้วเดินออกจากห้องไป เตชิตยื่นมือไปปิดประตู นำเอกสารไปวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินกลับมาหาเธอที่โซฟา เธอนอนอยู่บนโซฟาเหมือนกำลังหลับฝันดี เธอยกยิ้มมุมปาก เขามองดูเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าเข้าไปจูบเธอ ช้าๆเบาๆอย่างระมัดระวัง