ตอนที่108 ฉันขออยู่เคียงข้างคุณต่อได้มั้ย

ตอนที่108 ฉันขออยู่เคียงข้างคุณต่อได้มั้ย นัชชาจมตายอยู่กองน้ำตา ในใจรู้สึกเจ็บแสบขึ้นมา เธอรู้สึกกังวลใจแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง โดยเฉพาะรูปที่อยู่ในมือถือ เป็นสิ่งที่ทำลายความหวังสุดท้ายของเธอ เธอไม่เคยทำเรื่องอย่างว่า แล้วถ้าอธิบายปากเปล่าก็คงจะไม่มีใครเชื่อ ที่เตชิต ปิดบังเรื่องนี้กับเธอ แต่การที่เขารับปัญหาไว้เองมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น นอกจากจะทำให้ตัวเองเครียดเปล่าๆ คนในครอบครัวเตชิตคงไม่เชื่อ สังคมก็ไม่มีทางเชื่อ เธอไม่อยากเป็นตัวถ่วงของเขา หน้าที่การงาน ชื่อเสียง ไม่ว่าจะเป็นด้านไหนเธอก็ไม่อยาก นัชชาที่กำลังร้องไห้เสียใจ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลัง เธอตกใจ รีบลุกขึ้นหันหลังกลับทั้งๆที่ยังไม่ได้เช็ดน้ำตา เสียงฝีเท้าของผู้ชายข้างหลังยิ่งเดินยิ่งใกล้เข้ามา จนกระทั่งยืนอยู่ข้างหลังเธอ เขาวางมืออุ่นๆของเขาลงตรงไหล่เธอ หลายวิต่อมาออกแรงบีบ นัชชายืนตัวแข็งทื่อ ยกมือเช็ดน้ำตาตัวเอง พยายามกลั้นเสียงไม่ให้สั่น “เดี่ยวฉันลงไปทำอะไรให้กิน คุณกลับไปนอนรอ..............” “นัชชา หันหน้ามามองฉัน” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่สบายรึเปล่า ทำให้เขาเสียงแหบแห้ง เธอไม่รู้จะเผชิญหน้ายังไงกับหลังจากที่รู้ว่าพวกท่านคิดยังไง เธอในตอนนี้.............น่าอับอายมาก เตชิเห็นเธอไม่มีที่ท่าว่าจะขยับตัว เขากดบังคับให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับเขา ตามคาด เห็นตาแดงๆของและริมฝีปากซีดขาวของเธอ พวกเขาสบตากัน ทุกวินาทีที่สบตากันเป็นเหมือนการทำร้ายเธอ หลังจากนั้นมือหนาก็เอื้อมเช็ดคราบน้ำตาให้เธอ ถามด้วยเสียงอ่อนนุ่ม “ร้องไห้ทำไม” นัชชาหลับตาลง เขาคงจะไม่ทันได้ยินสิ่งที่ดวิษพูดในสาย เธอส่ายหัว “ไม่มีอะไร แค่ชนะคดีแล้วปรับอารมณ์ไม่ทัน มันขึ้นๆลงๆ” “ไม่ดีใจหรอ” “เปล่า.......” นัชชาเปิดปากพูด แต่จะให้บอกว่าดีใจเขาก็พูดไม่ออก เธอกำลังคิดหนัก โทรศัพท์ที่จับอยู่ในมือก็ถูกดึงออกไป เธอรีบจับแต่ก็สายไปแล้ว โทรศัพท์ตกอยู่ในมือเขาแล้ว “เอาคืนมา” เหมือนไม่มีประโยชน์ นัชชายื่นมือไปแย่งคืนมา แต่ด้วยความที่เขาสูง ถ้าเขาตั้งใจจะดูเธอก็ห้ามอะไรเขาไม่ได้ รูป ข้อความ สายเรียกเข้า เขาเห็นทุกอย่าง หน้าเขานิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เป็นเพราะเขานิ่งผิดปกติเลยทำให้นัชชาหายใจติดขัด ดูเสร็จ เขากดล็อคหน้าจอแล้วยื่นมันคืนให้กับนัชชา “ร้องไห้เพราะเรื่องนี้หรอ” นัชชาถอนหายใจ ยกยิ้มแบบฝืนๆ “ที่ฉันไม่บอกคุณ ไม่อยากพูดถึงเพราะฉัน......รู้สึกอาย” หน้านิ่งของเขาเริ่มเปลี่ยนไป ยื่นมือไปจับไหล่เล็ก “ทำไมเธอต้องอายด้วย” “ฉันไม่อยากให้คุณตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายเพราะฉัน ฉันไม่โทษใครเพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันเลือกพลาดเอง ถึงจะไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ถึงแม้ว่าจะถูกคนอื่นๆเข้าใจผิด ฉันไม่สามารถโทษใครได้.....................” นัชชาไม่รู้ว่าควรทำอะไรนอกจากส่ายหัวและพยายามกลั้นพูดให้จบประโยค “แล้วยังไง เธอจะเดินจากไปหรือจะอยู่เคียงข้างฉันต่อไป หืม” ในสายตาของเขามีเพียงความอ่อนแอของเธอ ถามคำนี้ออกไป เขายังคงหน้านิ่งเหมือนเดิม มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าในใจเขากำลังร้อนผ่าว นัชชาคิดลังเล ในหัวเขามีคำตอบมากมายแล้วหายไป แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะโยนคำถามให้เขาเป็นคนเลือก “ให้ฉันอยู่ข้างคุณต่อได้มั้ย” เตชิตรู้สึกได้เพียงเหมือนหัวใจจะถูกคนกำไว้แน่น เขาขมวดคิ้ว เธอถามด้วยความระมัดระวังและท่าทางคาดหวังคำตอบของเธอ ทำให้เขาหัวใจแตกสลาย เขาไม่ได้ตอบ มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ก้มหน้าลงมาจูบเธอ จูบที่ร้อนๆ ยากที่จะจากกันคือสิ่งที่เขาทั้งสองรู้สึก ตอนนี้เวลานี้ แค่คำพูดคงใช้อธิบายไม่ได้ ต้องทำอะไรสักอย่าง นัชชาถูกละลายไปกับจูบนี้ สิ่งที่เธอกังวลหายไปแล้ว เธอรู้ตัวว่าต้องการผู้ชายตรงหน้าอย่างมาก อยากอยู่เคียงข้างเขามั้ย อยาก........อยากมาก เตชิตมองดูผู้หยิงที่ยืนหายใจหอบอยู่ตรงหน้า หน้าที่เล็กเท่าฝ่ามือเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง น่ามองกว่าเดิม “ไม่ว่าเธอจะอยากหรือไม่อยากอยู่ต่อ ฉันก็ไม่มีวันปล่อยเธอไป” “แต่คนในครอบครัว.............” “พวกเขาไม่รู้จักเธอและไม่เข้าใจฉัน เรื่องของฉันคนอื่นพูดหรือตัดสินใจยังไงก็ไม่มีประโยชน์” ทำไมนัชชาจะไม่รู้ เขามีอำนาจและความสามารถนี้ แต่นั่นมันคนในครอบครัวเธอไม่อยากให้เขาเป็นต้นเหตุทำให้พวกเขามีปัญหา แตกแยกกันเพราะเธอ เหมือนรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขายกค้างเธอขึ้นจ้องมองเธอ “นัชชา เชื่อใจฉัน ปล่อยฉันจัดการเรื่องนี้เอง เธอแค่คอยอยู่เคียงข้างฉันแค่นี้ก็พอแล้ว เข้าใจมั้ย” นัชชามองเขา เธอลังเล “ฉันไม่ได้ไม่เชื่อคุณแต่ฉันไม่เชื่อตัวเองมากกว่า” “ดวิษมันทำได้มากสุดก็แค่นี้แหละ เธอไม่ต้องเป็นห่วง” เตชิตไม่อยากบอกเรื่องพวกนี้ให้เธอรับรู้แต่เห็นเธอยังรู้สึกกังวล “รูปถ่ายพวกนั้นไม่สามารถทำอะไรได้มาก รอให้พวกท่านคิดได้ เขาแค่ต้องการเวลา” “พวกท่านจะคิดได้จริงหรอ ขนาดฉันยัง.............” “ได้” เตชิตไม่เปิดโอกาสให้เธอสงสัย ดึงเธอเข้ามากอด “เชื่อใจฉัน” พูดจบ เขาปล่อยนัชชาออก เดินลงบันไดไปปล่อยให้นัชชาแปลกใจว่าเขาจะไปไหน เขากลับขึ้นมาพร้อมกับถือนมอุ่นๆในมือ “ดื่มนม จะได้ไม่คิดมาก” นัชชารับมา ถึงเขาจะยังใส่ชุดนอน เปิดหน้าอก นัชชาก็รู้สึกได้ถึงความร้อนมาจากตัวเขาถึงนึกขึ้นได้ว่าเขากำลังไม่สบายอยู่ ไม่มีเวลาคิดอะไรมาก เธอดันตัวเขาให้กลับเข้าห้องนอนไป หยิบปรอทวัดไข้ไปวันไข้ใหม่ให้เขา และดูเหมือนไข้เขาขึ้นอีกแล้ว นัชชาหยิบผ้าชุบน้ำวางไว้บนหน้าผากของเขา มือใหญ่กุมมือนุ่มเล็กไว้ เขาออกแรงดึงเธอมาอยู่ใกล้ระหว่างขาเขา ผมนุ่มของเธออยู่บนหน้าผากของเขา “อยู่ข้างๆฉัน” นัชชาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ มองดูเขานิ่งๆ เตชิตถอนหายใจอุ้มเธอนอนลงบนเตียง ห่มผ้า ปลายจมูกมีแต่กลิ่นหอมของตัวเธอ เขารู้สึกโล่งสมอง นัชชาอยากพูดอะไรต่ออีก “เตชิต.............” “ชูว ฉันขอนอนแปปหนึ่งพอตื่นมาแล้วค่อยคุย” พูดจบก็ก้มจูบเธอ แล้วหลับตาลง ท่าทางเหมือนจะเหนื่อยมาก ในห้องเงียบสนิท นัชชาไม่อยากรบกวนเขา มองดูเขาอย่างเงียบๆ ในหัวมีความคิดมากมาย คิดไปคิดมาก็รู้สึกเหนื่อย เธอเผลอหลับไป หลังจากที่เธอเข้าสู่ห่วงนิทรา เตชิตที่นอนอยู่ข้างๆเธอก็ได้ยินเสียงหายใจนิ่งเรียบของเธอ เขาลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ทั้งหมดถูกปกปิดเอาไว้แต่ก็ยังไม่สามารถปิดบังไว้ได้ เขาดึงมือออกอย่างระมัดระวัง กลัวเธอจะตื่น เขารับเปิดประตูออกไปทั้งๆที่ยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้า