ตอนที่10 ห้ามบอกเขา ฉันป่วยหนัก

ตอนที่10 ห้ามบอกเขา ฉันป่วยหนัก สุพจน์ลากจันทรัตร์ออกจากรถอย่างหยาบกร้าน จันทร์ทำตัวไม่ทัน เกือบล้มลงบนพื้น ยังดีที่นพพลประคองไว้ จันทรัตร์หันหลังจ้องมองสุพจน์ ด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ “สุพจน์ อย่าลืมซิ วันนี้คุณสองคนจะไปหย่ากันนะครับ”นพพลพูดเตือน สุพจน์พูดอย่างเย็นชาว่า “ก่อนที่ยังไม่หย่า จันทรัตร์ก็ยังเป็นเมียผม คนอื่นอย่ามายุ่ง ” ตามนี้ จันทรัตร์ถูกลากเข้าในรถของสุพจน์ จันทรัตร์ต่อต้าน แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากมือสุพจน์ได้ เธอตะโกนพูด “นี่ คุณหมายความว่าไงค่ะ ปล่อยฉันนะคะ ” สุพจน์หัวเราะเยาะ หันไปจ้องมองจันทรัตร์ “มิน่าอยากหย่ากัน เธอคิดนานแล้วใช่ไหมที่จะเข้าสู่อ้อมแขนของนพพล คิดว่าไม่มีคนรักแล้ว ก็ไปรักนพพลเหรอ เธอเปลี่ยนใจได้เร็วจริงๆ ” ได้ยินคำพูดเยาะเย้ยของสุพจน์ สีหน้าจันทรัตร์เปลี่ยนไปทันที เธอไม่อยากอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่มีคนช่วย อย่างน้อยนพพลดีกว่าเขา “แล้วคุณละ ดีกว่าคนที่กะจิตกะใจไม่อยู่กับฉัน ” วินาทีนี้ สุพจน์ไม่พูดสักคำ ขับรถด้วยอารมณ์หม่นหมอง บรรยากาศอึดอัดในรถทำให้จันทรัตร์หายใจไม่ออก กดปุ่มเปิดหน้าต่าง ลมหนาวพัดขึ้นมาใบหน้าทำให้เธอตื่นตัวบ้าง จริงเหรอเราจะได้รับอิสระแล้ว จันทรัตร์น้ำตาพร่ามัว ไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าสุพจน์ เธอไม่อยากให้เขารู้สึกไม่เต็มใจ ไม่อยากให้เขาคิดว่าเธอเสแสร้ง ทั้งๆที่เธอเป็นผู้เสนอว่าจะหย่าร้างกัน เหมือนแกล้งทำเป็นฝ่ายเสียใจอีก รักคนๆหนึ่งมากเกินไปเหมือนในโลกนี้มีแค่ผู้ชายคนเดียว ประนีประนอม อ่อนน้อมถ่อมตน สุดท้ายแค่เงาเขาก็จับไม่อยู่ ระหว่างทาง จันทรัตร์รู้สึกปวดท้อง เหมือนถูกเข็มแทง ไม่สบายมาก จันทรัตร์หน้าซีดเผือด กดท้องไว้แน่ สุพจน์สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ หันมาดูเห็นจันทรัตร์เหงื่อแตก รีบเบรครถ “เธอเป็นอะไร” “ส่งฉันไปโรงพยาบาล” จันทรัตร์จับมือสุพจน์ ร้องขอ “ฉันปวดท้อง ฉันกลัวลูกเป็นอะไร” สุพจน์ขมวดคิ้ว ลูกคนนี้มาอย่างกะทันหัน แต่เขาก็ไม่สามารถทำนิ่งเฉยมองจันทรัตร์ปวดท้องจะเป็นจะตายได้ รีบกลับรถเปลี่ยนทิศทาง พาเธอไปส่งโรงพยาบาล “คุณสุพจน์ ทารกในครรภ์ภรรยาคุณไม่มั่งคง ต้องนอนรักษาที่โรงพยาบาลสองสามวัน” จันทรัตร์นอนบนเตียงสีหน้าซีดเผือด กดท้องไว้ ขอให้ลูกยังอยู่ งั้นเธอก็มีความหวัง สุพจน์สีหน้าซับซ้อน พูดอย่างเย็นชาว่า “ผมออกไปแป๊บเดียว” รอห้องผู้ป่วยไม่มีคน ศุภกิจก็เข้ามา ในมือถือผลตรวจสุขภาพเข้ามาด้วย พูอย่างจริงจังว่า “จันทรัตร์ เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอเป็นโรคมะเร็งกระเพาะอาหารขั้นสูง” จันทรัตร์ไม่อยากคุยเรื่องนี้ มะเร็งกระเพาะอาหาร ความตาย ความเจ็บป่วยของโรค จันทรัตร์คิดได้หมด แต่เธอไม่เสียใจที่ทำเช่นนี้เลย “ฉันรู้ค่ะ ฉันเหลือชีวิตไม่ถึงสิบเดือน” “สุพจน์ไม่รู้หรือครับ” ศุภกิจถาม “เขาไม่รู้ค่ะ” จันทรัตร์หลบสายตา ไม่อยากให้เขารู้ “ขอร้องนะค่ะ อย่าบอกเขา ตอนฉันมีชีวิตอยู่ ฉันขอให้เขาไม่รู้อะไรเลย ให้เขารู้สึกจริงๆว่าฉันตามตื้อเขาอีกสิบเดือนก็จะหย่ากัน เขาจะได้ไม่ต้องปวดร้าว” พูดไป จันทรัตร์แฝงด้วยเสียงรองไห้ เธอรักเขามาสิบสามปี ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด แต่เวลารู้ว่าตัวเองเหลือชีวิตสิบเดือนเท่านั้น รู้สึกเศร้าใจและร้องไม่หยุด สุพจน์ไม่รักเธอ ไม่เป็นไร เธอเชื่อว่าเธอสามารถมีชีวิตอยู่เพื่อสุพจน์ได้ “เธอทำแบบนี้เพื่ออะไร” ศุภกิจถอนหายใจ “หากคุณเป็นฉัน คุณก็ต้องทำอย่างนี้ค่ะ ฉันไม่อยากให้เขาปวดร้าว ความตายเป็นสิ่งที่น่าเศร้าสำหรับฉัน ฉันไม่อยากให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับความเศร้าโศกนี้ บางทีเขาอาจรู้สึกโล่งใจหลังจากที่เขารู้ แต่ฉันไม่กล้าเสี่ยง” นี่เป็นวิธีที่จันทรัตร์รักสุพจน์ แมลงเม่าลุยไฟ ถึงตายก็ไม่กลัว จันทรัตร์ดีขึ้นนิดๆ เพื่อลูกในท้อง เธอระมัดระวังมาก เธอจะใช้พลังสุดท้ายไปคลอดตัวน้อย สุพจน์ส่งข้อความให้จันทรัตร์ ให้เธอขึ้นไปชั้นดาดฟ้า จันทรัตร์ไม่เห็นสุพจน์ครึ่งวันแล้ว รู้ว่าเขาอยู่ดาดฟ้า ก็พาร่างหนักและอ่อนแอขึ้นดาดฟ้า ที่ดาดฟ้าลมแรงไปนิด ลมพัดผ่านร่างจันทรัตร์รู้สึกหนาว จันทรัตร์หาสุพจน์ไม่เจอ แต่กลับเห็นกรรณารายืนอยู่ตรงหน้าเธอ