ตอนที่ 112 กับดักของปณิตา

ตอนที่ 112 กับดักของปณิตา ทยาวีร์หลังจากกลับถึงบ้านในเย็นวันนั้น เขาก็รีบเรียกดวิษไปที่ห้องหนังสือทันที สองพ่อลูกเผชิญหน้ากันโดยมีโต๊ะกั้นกลาง อากาศภายในห้องเหมือนจะกลั่นตัวเป็นไอน้ำหมดแล้ว จรรยารออยู่หน้าประตูห้องหนังสือ ร้อนรนจนอยากจะเปิดประตูเข้าไป คราวก่อนเห็นทยาวีร์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เรื่องสภาพคล่องทางการเงินของบริษัท ครั้งนี้ก็คงจะไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ "ได้ แกเก่งนักใช่มั้ย ถึงได้ไปโผล่ที่บริษัทไอ้เตชิตโน่น แกหย่าแล้วสมองก็ไม่มีแล้วเหมือนกันใช่มั้ย"ทยาวีร์แผดเสียงกร้าว ดวิษไม่รู้สึกสะทกสะท้านแม้แต่น้อย สีหน้ายังคงนิ่งเฉย "พ่อ หรือว่าเพราะพ่ออายุมากแล้วเลยทำให้ความอดทนต่ำลง เรื่องแค่นี้ก็ต้องโวยวายใหญ่โต หรือว่าพ่อกลัวไอ้เตชิต" "เพี๊ยะ" ทยาวีร์ฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะอย่างแรง "แกไม่กลัว แกมันก็ดีแต่สร้างปัญหา ตั้งแต่แกเข้ามาบริหารแกเคยทำผลงานอะไรบ้างมั้ย หรือเคยทำเรื่องอะไรดีๆบ้าง บริษัทตอนนี้ก็เข้าตาจน ถ้าจะให้ดีแกรีบไปหาเตชิตโดยด่วนไปซะวันนี้ตอนนี้เลย" ไม่บ่อยที่จะมีโอกาสได้พูดคุยธุรกิจกับหุ้นส่วนด้วยรอยยิ้ม แต่อยู่ๆเตชิตก็มายกเลิกกระทันหัน ตอนนี้สถานการณ์ของบริษัทก็ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก หากถูกยกเลิกอีก เกรงว่าจะประคองไปไม่รอด "เตชิตเรียกไปที่บริษัทแล้วหรือ"ดวิษนัยตาบีบเกร็งนึกไม่ถึงว่าเพื่อนังสารเลวนั่นเตชิตจะยอมทำถึงขนาดนี้ "ก็แค่ของที่ผมทิ้งไปแล้ว แต่ไอ้เตชิตมันอยากได้ขึ้นมา" "มันไม่ใช่แค่อยากได้ ตอนนี้ไอ้เตชิตหลงนังนั่นจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว ถ้าแกยังไปหาเรื่องแม่นั่นอีก สิ่งที่แกต้องสูญเสียมันจะไม่ใช่แค่นี้ บ้านหลังนี้ บริษัทอีกหน่อยก็คงต้องไปอยู่ในมือของไอ้เตชิต" คิดถึงเรื่องที่อาจจะเกิด ทยาวีร์ก็รู้สึกหายใจไม่สะดวก แล้วก็ไอออกมาอย่างรุนแรง ในใจดวิษก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกกังวล แต่เขาก็ยังไม่ยอม "พ่อ พ่อเห็นไอ้เตชิตมันยิ่งใหญ่คับฟ้าขนาดนั้นเลยเหรอ เมืองนี้ไม่ใช่ของมันคนเดียวนะพ่อ" "หึ "ทยาวีร์ส่งเสียงเย็นในลำคอ"แกคิดอย่างนั้นเหรอ ใช่เมืองนี้ไม่ใช่ของมันคนเดียว แต่มีใครในเมืองนี้กล้าเป็นศัตรูกับมันมั้ย" ดวิษนิ่งเงียบไม่กล้าพูดอะไร หลังจากทยาวีร์พูดจบทำให้เขาเองหายใจไม่ทั่วท้อง "ฉันรู้ว่าแกเจ็บใจ แต่ในเมื่อเราสู้เขาไม่ได้เราก็ทำได้แค่ก็ก้มหน้าต่อไป ดวิษ บริษัทบอยูเทคโนโลยี่มันคือผลตอบแทนของการต่อสู้มาตลอดชีวิตของฉัน ถือซะว่าทำเพื่อพ่อ เลิกไปตามจ้องล้างจองผลาญเตชิตซะเถอะ" ทยาวีร์ใช้ทั้งไม้อ่อนไม้แข็งในการโน้มน้าว ดวิษ น้ำเสียงแฝงความอ้อนวอน แกกับนัชชาจะดีจะร้ายมันก็คืออดีตที่ผ่านไปแล้ว อย่าให้ต้องสูญเสียไปมากกว่านี้เลย แค่นี้ก็ไม่เหลือให้แกผลาญแล้ว" "พ่อ แต่ว่า…" ไม่มีใครจะเข้าใจลูกตัวเองได้ดีไปกว่าคนเป็นพ่อแล้ว เขารู้ว่าดวิษจะพูดอะไร จึงรีบยกมือขึ้นห้าม แล้วดึงเอกสารฉบับหนึ่งจากในลิ้นชักส่งให้ดวิษ "แกลองดูเอง" ดวิษรับเอกสารนั้นมาเปิดดูทีละหน้า มันคือเอกสารแสดงสถานะทางการเงินของบริษัทในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาอย่างละเอียด เขาค่อยๆอ่านทีละบรรทัด ยิ่งดูสีหน้าก็ก็ยิ่งเคร่งเครียดขึ้น พออ่านจบเขาถึงเข้าใจว่า ทำไมเมื่อสักครู่พ่อของเขาถึงได้โมโหเกรี้ยวกราดขนาดนั้น สถานการณ์ของบริษัทตอนนี้ เลวร้ายกว่าที่เขาคิดไว้มาก "พ่อ ทำไมบริษัทถึงกลายเป็นแบบนี้" "แกดูไม่ผิดหรอก" ทยาวีร์สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด "เพราะฉะนั้นแกเลิกก่อเรื่องได้แล้ว ถ้าแกยังไม่หยุด แม้แต่บริษัทก็คงไม่เหลือ เข้าใจมั้ย" ในใจดวิษตอนนี้ตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พูดอะไรไม่ออก หากไม่นับเรื่องของบริษัทกับเรื่องการหย่า เรื่องอื่นเขายังพอทนรับไหว แต่ว่า… "แล้วเราจะปล่อยนัชชาไปง่ายอย่างนี้เหรอ ถ้าไม่เพราะนังแพศยานี่ บ้านเราคงไม่ต้องเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้" ทยาวีร์ค่อยๆถอนหายใจ "ช่างมันเถอะ ดวิษ" …………………….. หลังจากออกจากบ้านฤทธิเดช ดวิษขึ้นรถด้วยจิตใจหดหู่ บนรถ ปณิตานั่งรออยู่บนที่นั่งข้างคนขับ หลายวันมานี้ดวิษอารมณ์แปรปรวน โวยวายโดยไร้เหตุผล ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ต้องคอยสังเกตสีหน้าของเขาก่อน แม้ว่าตอนนี้เธอจะเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ที่นัชชาเคยอยู่ได้อย่างราบรื่นแล้ว แต่เธอกลับรู้สึกหวาดระแวง จิตใจว้าวุ่นตลอดทั้งวัน ตอนนี้สีหน้าของเขาไม่สู้ดีนัก แม้แต่จะหายใจเธอก็ยังไม่ค่อยกล้า ดวิษขึ้นมานั่งบนรถ ยังไม่ได้สตาร์ทเครื่องยนตร์ แต่เขากลับใช้มือขวาทุบลงบนพวงมาลัยอย่างแรง จนเสียงแตรดังขึ้นหนึ่งที“ปรื๊น” ปณิตาตกใจจนสะดุ้ง ถามเขาด้วยเสียงเบาว่า "ดวิษ คุณเป็นอะไรไป" "แม่งเอ๊ย นัชชา นัชชา นัชชา" ดวิษสบถชื่อนัชชาออกมาสามครั้ง แต่ละคำคบเขี้ยวเคี้ยวฟัน โกรธจนกินไปถึงกระดูก "นัชชา ...แม่นั่นทำอะไรอีกล่ะ" "เรื่องแบ่งสินสมรส คุณพ่อให้ผมยอมรับข้อตกลง" ดวิษน้ำเสียงโกรธขึ้ง นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเขายิ่งโกรธจนแทบระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เงินและบ้านของเขาครึ่งหนึ่งต้องตกเป็นของนัชชา ทรัพย์สินเหล่านี้ไม่ใช่ได้มาง่ายๆ แบบนี้ก็เหมือนเขาถูกเชือดเนื้อเฉือนหนังดีๆนี่เอง ปณิตากังวลอยู่ในใจ "ไม่มีวิธีอื่นเหรอคะ" "จะมีวิธีไหนอีก วันนี้ไอ้เตชิตมันมาหาผมถึงบริษัท ตอนนี้อำนาจต่อรองทั้งหมดอยู่ที่มัน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป แม้แต่บริษัทก็อาจจะตกไปอยู่ในมือมัน" "เลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ"ปณิตากรอกตา มองคฤหาสน์ฤทธิเดชตรงหน้า เกิดความกลัวขึ้นในใจอย่างฉับพลัน หรือดวิษจะยอมแพ้ราบคาบเสียแล้ว ผู้ชายที่ชื่อเตชิตดูท่าจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว ขนาดสองพ่อลูกทยาวีร์และดวิษยังต้องกลัวเขา ถึงเวลานั้นเธอไม่เท่ากับคว้าน้ำเหลวเหรอ คิดถึงตรงนี้เธอก็ตัวสั่นเล็กน้อย แล้วค่อยๆหันมามองดวิษที่นั่งข้างๆ เมื่อก่อนเธออิจฉานัชชาที่อยู่กับดวิษ เพราะดวิษทั้งหนุ่มทั้งรวย หน้าตาก็ไม่เลว เธอจึงเลือกทรยศเพื่อน แล้วเลือกที่จะอยู่กับดวิษ แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกถึงความหมดอาลัยตายอยากบนตัวของเขา เหมือนเธอเดินมาเจอทางตันเสียแล้ว แม้ว่าเขาจะโกรธแค่ไหน อยากจะคว่ำฝ่ายตรงข้ามยังไง แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ หากว่าทรัพย์สินต้องถูกแบ่งไปครึ่งนึงจริงๆ บ้านฤทธิเดชจะเหลืออะไร ไม่ใช่สิ ต้องถามว่าบ้านฤทธิเดชจะให้อะไรเธอได้บ้าง ด้วยนิสัยเสแสร้งของจรรยาและเมทนี ยิ่งจะเป็นอุปสรรคต่อเธอมากเป็นสองเท่า ปณิตาที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงไม่รู้เลยว่าดวิษขับรถกลับมาถึงนิเวศน์วิลล่าตั้งแต่เมื่อไหร่ "เหม่อลอยอะไรอยู่ ลงได้แล้ว" เสียงดวิษตะคอกออกมา ไม่สนใจว่าเธอมีปฏิกริยาตอบกลับอย่างไร เขาก็เปิดประตูลงจากรถทันที ปากก็ยังคงสบถออกมาไม่หยุด "แม่งเอ๊ยทำไมโชคร้ายจังวะ" ปณิตาเม้มริมฝีปากแน่น ข่มความรู้สึกทั้งหมดไว้แล้วเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน สองวันนี้คุณก็เก็บข้าวบองให้เรียบร้อย ผมกับพ่อตัดสินใจยกบ้านหลังนี้ให้ศาล" ดวิษใช้มือดึงเนคไทออก ระหว่างคิ้วกับตาเหมือนถูกรัดแน่นด้วยความเครียด ปณิตาที่กำลังเปลี่ยนรองเท้าอยู่ถึงกับชะงัก"อะอะไรนะ" "ผมบอกให้คุณเก็บข้าวของ หูตึงรึไง"น้ำเสียงของ ดวิษแข็งกร้าว เหมือนกับว่าเธอเป็นแค่ที่รองรับอารมณ์ของเขาเท่านั้น "แล้วพวกเราจะไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ" "ไม่รู้ " ดวิษตอบแบบตัดรำคาญ ไม่อยากจะพูดให้มากความ "คงไปหาตอนโดอยู่ละมั้ง" จากคฤหาสน์กลายเป็นคอนโด ในใจปณิตาเคร่งเครียดขึ้นมาทันที เหมือนเชือกเส้นนึงที่ขาดลงหลังจากดวิษพูดจบประโยค ปณิตาเงยหน้ามองไปรอบๆบ้าน แล้วหันมามองดวิษ จบแล้ว ทั้งหมดมันจบแล้ว คดีฟ้องหย่าแพ้แล้ว สิ่งที่ต้องสูญเสียไม่ใช่แค่เงิน แต่เป็นทุกอย่าง ปณิตาจิตใจสับสนวุ่นวาย หมุนตัวเดินขึ้นชั้นสอง สีหน้าของเธอแย่ขึ้นอย่างชัดเจนเมื่อเข้าไปในห้องนอน นึกถึงนัชชา คนที่เธอเกลียด ทำให้นึกถึงเตชิตไปด้วย เธอเลื่อนหาบางสิ่งในโทรศัพท์มือถือ และแล้วเธอก็หาเจอสัญลักษณ์ที่เธอตั้งขึ้นเพื่อบันทึกเบอร์โทรสำคัญเบอร์นึง เมื่อก่อนดวิษเคยหานักสืบเอกชน เธอเคยลองใช้บริการด้วยตัวเองแล้ว ตอนนี้ ได้เวลาออกโรงแล้ว