ตอนที่ 115วางยาที่โรงแรม

ตอนที่ 115วางยาที่โรงแรม เตชิตออกมาจากห้องเพื่อโทรศัพท์หานัชชา มือหนึ่งหนีบบุหรี่ใส่ปาก อีกมือถือโทรศัพท์ ภายใต้เสียงสีนวลของไฟที่ทางเดิน ใบหน้าเรียบเฉยของชายหนุ่มค่อยๆดูอบอุ่นขึ้นมา เสียงเรียกจากโทรศัพท์ดังขึ้นไม่กี่ครั้ง เสียงหวานละมุนจากปลายสายของหญิงสาวก็ดังขึ้น "ฮัลโหล" ความเย็นยะเยือกในแววตาชายหนุ่มหายไปทันที "ทานข้าวรึยัง" "ยังเลยค่ะ เพิ่งจะกลับจากสถานสงเคราะห์เองค่ะ เห็นเด็กๆน่าสงสารก็อยู่เลยต่ออีกหน่อย" อีกฝ่ายตอบขณะที่นอนลงบนโซฟา" แล้วคุณล่ะคะ" "กำลังดื่มสังสรรค์กันอยู่" "งั้นคุณก็รีบกลับเข้าไปเถอะค่ะ ฉันจะรอ.." เตชิตสูดควันบุหรี่เข้าไปแล้วปล่อยออกมา รีบขัดจังหวะเธอขึ้นมา"ผมคิดถึงคุณ" ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกพะว้าพะวงแบบนี้มาก่อน ท่านชนัยเคยบอกว่า เขาเป็นพวกบ้างาน แต่พอมีนัชชาเข้ามาในชีวิต เขาก็รู้สึกอยากกลับบ้าน อยากรีบสะสางงานให้เสร็จเพื่อจะได้มีเวลาอยู่กับเธอมากขึ้น นัชชาอยู่ๆก็ใจเต้นแรงขึ้น ตอบเขาด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า"ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ" ต่อจากนั้นก็คุยกันต่ออีกไม่กี่ประโยคเกี่ยวเรื่องในชีวิตประจำวัน ต่างฝ่ายต่างรู้สึกอบอุ่นสบายใจ บุหรี่ใกล้จะหมดมวน เขาก็หมุนตัวเพื่อเขี่ยก้นบุหรี่ทิ้งในถังขยะ สายตาเหลือบไปเห็นเงาของใครคนหนึ่งพอดี ปณิตานั่นเอง "อยู่บ้านทำตัวดีๆนะ รอผมกลับไปพรุ่งนี้เย็นๆ" "มีเรื่องต้องไปจัดการแล้วเหรอคะ" "ครับ ดึกๆผมโทรหานะ แค่นี้ก่อนนะครับ" "ค่ะ" หลังจากวางสายไม่นาน ปณิตาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา ปรับสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะทักทายเขาอย่างคนกันเองว่า" เป็นไงคะ คุณเตชิต ไม่ได้เจอกันซะนานเลย" เตชิตไม่แม้แต่มองเธอ เขามองอย่างไม่สนใจไปทางอื่น ไม่มีแม้คำพูดใดๆ ปณิตามองสีหน้าไม่เป็นมิตรของเขา ในใจแอบกลัวอยู่ไม่น้อย ผู้ชายคนนี้อารมณ์รุนแรงโดยเฉพาะเวลาที่เขาไม่สบอารมณ์ แค่สายตาก็ทำให้อีกฝ่ายไม่กล้าแม้แต่จะพูด มีเพียงตอนที่เขาอยู่กับนัชชาเท่านั้น ที่เขาจะแสดงสีหน้าอ่อนโยนเป็นมิตร ในใจปณิตาถึงแม้จะกังวลไม่น้อยแต่ก็ยังฝืนยิ้มออกมา "คุณเตชิต อย่ามองดิฉันด้วยสายตาแบบนั้นสิคะ จริงๆเราก็ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกัน ก็เพราะเรื่องของดวิษซึ่งตอนนี้ฉันก็แยกกับเขาแล้ว ดังนั้นเราก็ไม่ถือว่าเป็นศัตรูกันนี่คะ" "ศัตรูเหรอ" ในที่สุดเขาก็ยอมปริปาก แต่น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยการดูถูก "คุณไม่คู่ควรแม้แต่เป็นศัตรู" ประโยคนี้ของเตชิตทำให้สีหน้าของปาฝณิตาเปลี่ยนไปทันที แต่ความหน้าหนาเธอก็ยังทำให้เธอพูดต่อได้ " คุณเตชิต อย่าถือสาดิฉันเลยนะคะ เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว ลืมมันไปเถอะค่ะ ฉันกับนัชชาเราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเลยนะคะ ฉันเข้าใจว่าเพราะนัชชาคุณก็เลยเกลียดฉัน แต่เรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่อยาก" พูดไปพลางเธอก็ยกมือขึ้นเช็ดขอบตา ท่าทางเหมือนเสียใจมากจนกำลังจะร้องไห้ "คุณคงไม่รู้หรอกว่าเมื่อก่อนนัชชารักดวิษมากแค่ไหน สองคนไม่เคยแยกกันแม้แต่เงา ฉันก็แค่หน้ามืดตามัวไปชั่วขณะถึงได้…" เตชิตไม่ได้อยากฟังสิ่งที่เธอพูด สายตาเย็นชามองไปที่เธอ "ไปได้แล้ว" ปณิตานึกไม่ถึงว่าเขาจะไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกขนาดนี้ ยังพูดไม่ทันจบก็โดนเขาไล่เสียแล้ว ปณิตาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ผู้ชายที่กำลังเดินไปข้างหน้า ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เขาจะรังเกียจเธอมากขนาดที่ว่าต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดมือที่ไปโดนเนื้อตัวของเธอเข้า ดี รังเกียจกันนักใช่มั้ย งั้นก็อย่าโทษหากเธอใช้วิธีนี้ก็แล้วกัน ก่อนที่ปณิตาจะออกจากห้องเธอได้แอบเอาผงบางอย่างใส่ลงในแก้ว ปณิตาถอนหายใจลึกๆหนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินเข้าห้องแล้วทำทุกอย่างให้เป็นปกติเหมือนเดิม "คุณเตชิต คุณมาจากเมืองJพวกเราก็ต้อนรับคุณเป็นอย่างดี ตอนนี้เราก็รับประทานอาหารเสร็จแล้ว พวกเราย้ายไปชั้นบนดูมั้ย "ชายหนึ่งในนั้นออกความเห็น แม้เขาจะไม่ได้พูดชัดเจนแต่ทุกคนก็เข้าใจความหมายดี เตชิตยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย "ไม่ล่ะ คราวหน้าหากมีโอกาสแล้วพวกเราค่อยไปละกัน" "ได้ ได้ ได้ "ชายคนนั้นเลิกเซ้าซี้ให้เขาไปชั้นบน น่าจะเป็นเพราะไม่กล้าเซ้าซี้มากกว่า เขายกแก้วขึ้นพร้อมกับเรียกทุกคน "ถ้างั้นเราก็มาดื่มกันอีกแก้ว ต่อไปเรื่องของธุรกิจ ถ้าเป็นเรื่องในเมืองQ ขอแค่บอกพวกเราคำเดียว ทุกอย่างจะเรียบร้อยแน่นอน" แม้ว่าประโยคนี้เห็นชัดว่าต้องการประจบประแจง แต่ไม่พูดก็ไม่ได้ ฟังแล้วก็รื่นหูอยู่โดยเฉพาะชายที่นั่งอยู่ เตชิตปกติไม่คิดจะหักหน้าใคร เขามองไปที่แก้วของเขาแล้วหยิบมันขึ้นมา "รบกวนพวกคุณด้วย" ปณิตามองชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นดื่มไวน์ในแก้วจนหมด เหมือนกับในที่สุดก็ได้หัวใจของเขามาแล้วรีบยกแก้วของตนดื่มตามจนหมด ทุกคนนั่งลง พูดคุยสัพเพเหระเรื่อยเปื่อย พอมีเวลาให้แต่ละฝ่ายได้พูดคุยเรื่องส่วนตัวอยู่บ้าง ปณิตาคอยเฝ้าสังเกตปฏิกิริยาของเตชินอยู่ตลอด รอประมาณ10นาที ยาก็ค่อยๆออกฤทธิ์ สังเกตได้จากแววตาของเขาที่เริ่ม…. ยานี้เธอฝากคนอื่นซื้อมา เป็นยาที่ปรุงขึ้นตามใบสั่งแพทย์ ไม่ใช่ยาสลบถูกๆทั่วไปตามท้องตลาด ยาอาจจะไม่ได้ออกฤทธิ์ชัดเจนแต่ก็ได้ผลเกินคาดไม่ทำให้รู้สึกอยู่ๆก็มึนงงเวียนหัว แต่จะค่อยๆรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเมา "คุณเตชิต วันนี้ดื่มมากไปเหรอ" หนึ่งในนั้นถามขึ้นอย่างเป็นห่วง เตชิตสั่นหัว เขารู้สึกปวดบริเวณขมับเล็กน้อย อาการแบบเดียวกับคนเมา เขามองไปที่แก้วบนโต๊ะ จำไม่ได้ว่าดื่มไปเท่าไหร่ "ท่านประธาน จะให้ผมประคองขึ้นไปพักด้านบนมั้ย"ตรัณเขยิบเข้ามาใกล้ พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน "อืม"เตชิตพยักหน้า หลังจากพูดคุยล่ำลากันเสร็จ เตชิตก็ให้ตรัณเปิดห้องไว้เรียบร้อย ขึ้นลิฟต์ชั้นบนสุดเป็นห้องเพรสซิเดนท์ สวีท "ท่านประธาน ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนมั้ยครับ" ตรัณเห็นสภาพเจ้านายตัวเองจึงถามด้วยความเป็นห่วง แต่เตชิตชอบความเป็นส่วนตัว จึงยกมือขึ้นห้าม"ไม่เป็นอะไร ออกไปเถอะ" ตรัณไม่อยากเซ้าซี้ จึงวางยาแก้สร่างเมาไว้ให้แล้วเดินออกจากห้องไป ประตูปิดลง เหลือเตชิตเพียงลำพังในห้อง เขาพยายามฝืนตัวเองให้ยืนขึ้น แต่สุดท้ายก็ล้มลงบนโซฟาเช่นเดิม ศีรษะของเขาค่อยๆปวดมากขึ้น เขาเคยปวดหัวอยู่บ้างแต่ไม่ใช่ปวดแบบนี้ สติของเขาค่อยๆหลุดลอย ถูกแทนที่ด้วยความง่วงงุน ยังไม่ทันจะได้อาบน้ำเขาก็เดินตรงไปที่เตียง ล้มตัวลงนอนบนเตียงอันแสนนุ่มสบาย แล้วเขาก็สลบไปทันที ด้านนอก ปณิตาเดินวนไปมาอยู่ที่ชั้นล่างของตึกประมาณ20นาทีแล้ว เธอคำนวณเวลาได้ที่แล้วจึงขึ้นไป เธอใช้บัตร...เปิดประตูห้อง "ตื๊ดตื๊ด" ประตูไม่ได้ถูกล็อคจากด้านใน เธอดีใจ ค่อยๆย่องเข้าไป มองเห็นชายหนุ่มที่สลบไสลอยู่บนเตียง ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ "เตชิต เอ๊ยเตชิต คุณก็มีวันนี้เหมือนกัน"