ตอนที่ 117 เธอหายตัวไป

ตอนที่ 117 เธอหายตัวไป นัชชาแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืน ทั้งใจถลําลึกอยู่ในห้วงน้ำตา ร้องไห้จนปวดตา แต่ก็ไม่สามารถหยุดได้ เธอไม่ต้องการร้องไห้อีก แต่ทั้งร่างกายและจิตใจมันดำดิ่งอยู่ในความขมขื่น จะทำยังไงก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากมันได้ วันรุ่งขึ้นเธอลุกขึ้นจากเตียง หมอนยังคงเปียกด้วยน้ำตา เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ จองมองดูเงาที่สะท้อนจากกระจกหน้าของเธอซีดเซียวเหมือนผี ดึงมุมปากตัวเองเบา ๆ หลังจากรอทั้งคืน ยังไม่มีข่าวคร่าวเกี่ยวกับเขา ผิดหวัง หมดหวัง ไม่มีความหวังอะไรอีกต่อไป แค่นี้หล่ะ ความคิดนี้ผ่านเข้ามาในสมองของเธอ ดวงตาคู่นั้นเริ่มแดงก่ำอีกครั้ง ก้าวไปข้างหน้าเปิดก๊อกน้ำ เสียงน้ำไหลออกมาจากก๊อก เธอจวงน้ำกระทบที่ใบหน้า แยกไม่ออกว่านั้นคือน้ำหรือน้ำตา ไม่ได้ไปทำงาน ไม่อยากไป ไม่ต้องการไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเตชิต กลัวว่าอารมณ์ที่แปรปรวนเจออะไรมากระทบแล้วจะปล่อยโฮออกมา เธอไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นเธอเป็นคนอ่อนแอ และเธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับสิ่งของหรือสถานที่ ที่มีความทรงจำอันแสนหวานของเธอและเขาได้ ‘กริ่งๆ’—— ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอปรับระดับเสียงสูงสุดเพราะกลัวที่จะพลาดทุกสายที่โทรเข้ามา นัชชาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดูที่หน้าจอ สายที่โทรเข้ามาไม่ใช่คนที่เธอต้องการให้โทรเข้ามาที่สุดในตอนนี้ เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ไม่นาน เธอก็รับสาย เสียงสดใจของจินต์ออกมาจากโทรศัพท์“ ฉันทนไม่ได้แล้วนะ ฉันทนไม่ได้แล้วจริงๆ พ่อของฉันอาการเก่ากำเหริบอีกหล่ะ กวนใจฉันทั้งวันเลย!” นัชชาฟุ้งซาน ไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งสิ้น "มีอะไร？" “ก็เป็นเรื่องงานนะสิ พวกเขายังอยากจะบ่งการชีวิตฉันอีก ฉันกับคุณแม่ไม่ใช่คนเดียวกันสักหน่อย อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่เครื่องมือของใคร ฉันอายุตั้งยี่สิบสี่แล้วยังเลือกทางเดินของตัวเองไม่ได้อีกหรอ？ "ถ้าฉันรำคาญจนทนไม่ไหว ฉันจะหายตัวไปหาที่พักผ่อนหย่อนใจสักระยะ ปล่อยให้พวกเขาเป็นห่วงหาฉันไม่เจอสะให้เข็ดเลย!" นัชชา กระพริบตาถี่ "เธอจะไปที่ไหน？" "ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่น่าจะเป็นเมืองH มั้ง ที่นั้นมีเกาะด้วย ฉันอยากไปนานแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสไปสักที" "ไปด้วยกันเถอะ" "อืม แต่สิ่งสำคัญคือ ... เอ้ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ ไปด้วยกัน เธอก็จะไปกับฉันหรอ?" จินต์สังเกตเห็นว่านัชชามีบางอย่างผิดปกติไป "เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?" นัชชาปากสั่นเทา ในที่สุดเธอก็สะกดอารมณ์ลง "ไม่มีอะไร ตอนนี้ฉันแค่อยากจะหยุดพักสักหน่อยแค่นั้น" “ ถ้าเธอไปเที่ยวกับฉัน ท่านประธานเตชิตจะยอมหรอ?” จินต์มุ่ยปากอย่างเร็ว เธอชักจะเสียใจที่ปากตัวเองไวไปหน่อย แบบนี้ระหว่างสองคนนั้นต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆเลย เธอจึงเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็ว” หรือไม่เธอก็มาหาฉันสิ ออกมาคุยกัน” "ได้สิ ฉันขอเวลาเก็บกระเป๋าสักครู่นะ” จินต์ ได้ยินว่าเธอต้อง 'เก็บกระเป๋า' เธออ้าปากค้างแล้วหุบปากลง แล้วพูดว่า "เดินทางปลอดภัยนะ" “จ๊ะ” เวลาเก้า โมงเช้า นัชชาเก็บกระเป๋าเสร็จ เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น และดูโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ หน้าจอยังคงว่างเปล่า ไม่มีข้อความเข้า ไม่มีเบอร์ใครโทรเข้ามา เธอวางโทรศัพท์ลงอย่างช้าๆ ลากกระเป๋าเดินทาง แล้วหันไปทางประตู เดินไปทีละก้าว สองก้าว ปิดประตู ออกจากห้องทุกอย่างในห้องเงียบสงัด …… สี่สิบนาทีต่อมา แท็กซี่จอดอยู่หน้าวิลล่า แม้ว่าจะดูไม่หรูหราเท่าไวโรจน์วิลล่า แต่มันก็ถือว่าหรูมากแล้ว นัชชากดออดที่ประตู สักครู่ประตูก็เปิดออก เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น จินต์ชนเธออย่างจัง แล้วจินต์ก็กอดเธอไว้ "ในที่สุดเธอก็มาหาฉันสักที ฉันอยู่บ้านเซ็งจะตายอยู่แล้ว!" วันนี้วันจันทร์ ครอบครัวของจินต์เงียบมาก ดีที่ในบ้านมีเพียงจินต์คนเดียว นัชชาผ่อนคลายขึ้นเยอะ เมื่อไม่นานมานี้เธอตกเป็นข่าวมากมาย กลัวว่าถ้าต้องเจอกับคุณพ่อคุณแม่ของจินต์แล้วจะทำตัวไม่ถูก “ นี่เธอเก็บกระเป๋ามาจริงๆเหรอนี่？” จินต์ให้แม่บ้านลากกระเป๋าเดินทางของนัชชาเข้าไปในห้อง“ เกิดอะไรขึ้น ทะเลาะกับท่านประทานเตชิตหรอ？” “ อืม ไม่มีอะไรหรอกพอดีว่าฉันอยากจะผ่อนคลายสักพัก” นัชชาไม่ได้เล่าเรื่องให้จินต์ฟัง ไม่ใช่ว่าไม่อยากเล่า แต่ไม่รู้ว่าจะเล่าอย่างไร เรื่องแบบนี้ จะเล่าอย่างไรก็ดูเหมือนว่าจะยอมรับยาก จินต์รู้สึกถึงความลำบากใจของนัชชา จึงไม่ได้ถามอะไรต่อ พรางปรบมือ“ ถ้าอย่างนั้นเราไปเที่ยวที่ เมืองเอชดีกว่า เธอกลับไปลาพักร้อน แล้วเราไปพักที่นั่นสักสิบวัน ครึ่งเดือน คงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง?” “ได้สิ” นัชชายิ้ม ไม่ต้องพูดถึงว่าไปสักสิบวัน หรือครึ่งเดือน ไปนานกว่านั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร ทั้งสองมองหาตั๋วเครื่องบินสำหรับไปเมืองHของวันนี้ พอดีว่ามีเที่ยวบินตรง จองตั๋วเรียบร้อยพวกเธาก็ไปยังสนามบินทันที ระหว่างทาง จินต์ขับรถ นัชชานั่งอยู่ข้างคนขับ เธอมองออกไปนอกหน้าต่างรถตลอดทาง สายตาทอดผ่านต้นไม้ใบหญ้าคนเดินเท้าข้างทาง และหัวใจที่เต็มไปด้วยความว้าวุ่นของเธอ "นี่จินต์ ฉันไม่ได้พกโทรศัพท์มือถือของฉันมา ถ้ามีใครติดต่อมาถามหาฉัน เธอก็บอกว่าไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนนะ" จินต์มองดูเธออย่างประหลาดใจ "นี่เธอเล่นซ่อนหาอยู่หรอ ถึงเวลาเตชิตหาเธอไม่เจอ ฉันจะถูกเขาฉีกเนื้อเอาหรือเปล่า？” นัชชายิ้มอย่างหมดแรง "เขาไม่มีเวลามาตามหาฉันหรอก" จินต์รู้สึกเป็นห่วงเธอมากขึ้น ดูจากสีหน้าของเธอ จินต์รู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันซับซ้อนมากกว่าที่เธอคาดคิดไว้เสียแล้ว "นัชชา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ เธอรู้แค่นี้ก็พอ" นัชชา ซึ้งใจมาก พยักหน้าเบาๆ พูดเสียงหนักแน่น "ขอบคุณนะ" …… เตชิตอยู่ที่กำลังอยู่เมืองQที่ไกลออกไป ตอนนี้เรื่องที่เกอดขึ้นกับนัชชาเขาไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ตอนสิบโมงเช้าเขาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูอย่างดุเดือด เขาลุกขึ้นจากเตียง หัวปวดสะจนเหมือนหัวจะแยกออกจากกัน ตัวเขายังคงใส่ชุดที่ไปงานเลี้ยงเมื่อคืนวาน เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาก็ขมวดคิ้วอันคมเข้ม เขาดื่มเยอะมากเลยหรอ ถึงได้เมาได้ขนาดนี้？ เขาเดินอย่างลอยๆไปเปิดประตู ตรัณยืนอยู่ข้างนอกประตู สีหน้าดูกังวล "ท่านประทานเตชิตคุณสบายดีใช่ไหมครับ ผมเคาะประตูอยู่นาน แต่ไม่มีใครมาเปิดประตู วันนี้เที่ยงเรามีการประชุมด้วยนะครับ" เตชิตยกมือขึ้นกดขมับ รู้สึกปวดแปร๊บๆขึ้นมา "เมื่อคืนฉันเมามากเลยหรอ?" ตรัณระลึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จำได้ว่าท่านประทานของตนยืนเซไปมา จึงพยักหน้า "ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนั้นครับ" เตชิตรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร "เมื่อคืนนี้มีอะไรเกิดขึ้นไหม? "เกิดอะไรขึ้น ... " ตรัณพูดตามตรง "เมื่อคืนหลังจากที่ผมพาท่านกลับมาที่ห้อง ท่านก็ให้ผมกลับไป" เตชิต ครุ่นคิดสักพัก แล้วพยักหน้า "โอเค ฉันรู้แล้ว" หลังจากกลับเข้าไปในห้อง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบันทึกการโทร หาหมายเลขของนัชชาแล้วโทรออก แต่สายไม่ว่างเป็นเวลานาน เขาโทรซ้ำหลายรอบแต่ก็ยังไม่มีใครรับสายเหมือนเดิม เขาหันไปดูเวลา ตอนนี้สิบโมงครึ่งเธอคงจะกำลังยุ่งอยู่ล่ะมั้ง? เตชิตวางสายโทรศัพท์ คิดถึงการประชุมของวันนี้ ก็รีบเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็คิดว่าจะโทรหาเธอหลังจากการประชุมจบลง แต่เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่า การรอนี้ ไม่เพียงแต่เป็นการรอที่เปล่าประโยชน์ แต่รอจนเธอหายตัวไปแล้ว เมื่อเวลาเที่ยงครึ่ง การประชุมสิ้นสุดลง กลุ่มผู้บริหารแต่งตัวในชุดสูทเดินอย่างเร่งรีบออกมาจากห้องประชุม ในเหล่ากลุ่มคนที่ถูกห้อมล้อมตรงกลางคือเตชิต มีคนสองสามคนกำลังพูดคุยกัน ทันใดนั้นตรัณเดินอย่างเร่งรีบชูโทรศัพท์ขึ้นเดินมาหาเขา "ท่านประทานครับ ทางเราติดต่อกับคุณนัชชาไม่ได้เลยครับ ... "