ตอนที่ 118 ต่อให้พลิกสุดขอบล่าฟ้าเขียวก็ต้องหาเธอให้เจอ

ตอนที่ 118 ต่อให้พลิกสุดขอบล่าฟ้าเขียวก็ต้องหาเธอให้เจอ สายตาอันแหลมคมของเขาเบิกโตกว่าเดิมอยู่พักหนึ่ง ดูแล้วช่างสง่าเสียจริง เมื่อสักครู่ท่านประธานนิพิฑ โทรศัพท์เข้ามาบอกว่าวันนี้คุณนัชชาไม่ได้มาทำงาน โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้...ตรัณที่ยังพูดรายงานไม่จบก็ถูกเตชิตดึงโทรศัพท์ออกไปจากมือแล้ว เขาที่ทั้งรับโทรศัพท์ ทั้งเดินตรงรี่เข้าไปยังห้องทำงาน “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” “น่าจะเป็นผมถามคุณมากกว่านะ วันนี้นัชชาไม่มาทำงาน ตอนแรกนึกว่ามาทำงานสาย ถึงเวลานี้ไม่มาถือว่าผิดปกติแล้วปกติเธอไม่ใช่คนแบบนี้นะ คุณลองโทรไปถามหน่อยสิ” ธนัทนึกว่าเขาสองคนทะเลาะกัน งอนกันไปงอนกันมาไม่ได้คิดว่าจะมีปัญหาหนักขนาดนี้ ในหัวสมองของเตชิตนึกขึ้นมาได้ เมื่อเช้าตอนเขาโทรหานัชชาก็โทรไม่ติด “รู้แล้ว” เขาพูดเสียงตะคอกแล้วก็รีบวางโทรศัพท์ทันที เตชิตรีบเปิดระบบระบุตำแหน่งของตัวเองทันที เพื่อให้ทราบถึงตำแหน่งที่อยู่ของโทรศัพท์ของนัชชา ซึ่งมันระบุว่าเธออยู่ที่ไวโรจน์วิลล่า หลังจากรู้ที่อยู่ของนัชชาแล้วสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปแย่กว่าเดิม ถ้าเธออยู่บ้านไม่มีทางไม่รับโทรศัพท์แน่นอน สิ่งที่อาจจะเป็นไปได้คือ เธอไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกไปด้วย พวกเขาไม่ได้ทะเลาะกัน ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรที่ไม่มีความสุข อยู่ดีๆทำไม”หายตัว”ไปเฉยๆนะ?” หรือว่าเขาไม่อยู่บ้านสองสามมานี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ในสมองกำลังเกิดความสงสัย การคาดเดาทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่จะคิดได้ เตชิตรู้สึกเหมือนการลิ้มรสของอาการหมดแรงเป็นครั้งแรก หลังจากการประชุมและมอบหมายงานเสร็จสิ้นแล้วเขารีบจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวบินที่เร็วที่สุดกลับเมืองJทันที หลังจากลงเครื่องเขารับรู้ถึงสภาพอากาศที่หนาวเย็น เมืองJ หนาวกว่า เมืองQเจ็ดถึงแปดองศา เตชิตรีบใส่เสื้อโค้ทและออกช่องทางเดินVIP และขึ้นรถออกไป ตรัณเห็นผู้ชายที่ทำงานหนักติดกันสองถึงสามวันไม่ได้หยุดพักเลย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นว่า “ท่านประธานครับ พักสายตาบนรถสักพักนะครับ” ตัวตรัณเองเป็นคนที่ตำแหน่งไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก ตัวเขาเองได้ยินตรัณพูดขึ้นก็แทบไม่ได้คิดที่จะพักเลยสักนิด รถเริ่มสตาร์ท แสงสลัวจากหลังคารถนั้นได้ส่องลงมา พอดีกับใบหน้าของเขา บนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขากลับทำให้คนเกิดความเหงาเมื่อเห็นมัน บรรยากาศยิ่งอึดอัดเข้าไปอีก นัชชากับเตชิตก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน ตรัณรู้เรื่องทุกอย่างเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้เธอหายไป แม้แต่ตัวเขาเองยังเหงื่อตกเลย “ท่านประธานครับ ให้เพื่อนท่านที่เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่สถานีตำรวจช่วยหาคุณนัชชาไหมครับ” เขาถอนหายใจพลางกระพริบตาอย่างเหนื่อยล้า “ยังไม่ต้อง กลับบ้านก่อน” นิ้วชี้อันเรียวยาวที่วางอยู่ด้านหลังบนพนักเก้าอี้ขยับเบาๆ เขาหวังว่ากลับบ้านไปจะเจอใบหน้าที่เขาคิดถึงตลอดทั้งวัน …… รถยนต์ขับออกจากสนามบินถึงไวโรจน์วิลล่าใช้เวลาเดินทางเกือบถึงหนึ่งชั่วโมง รถยนต์ขับเข้าบ้านยังไม่ทันที่คนขับจะลงจากรถ เขาก็รีบเดินออกจากรถไปโดยไม่รอคนขับรถเปิดให้ด้วยซ้ำ เตชิตรีบเร่งเดินเข้าวิลล่า ตรัณและคนขับรถไม่ได้เดินตามไปอย่างรู้งาน ห้านาทีผ่านไปเขาเดินออกมาสีหน้าเคร่งเครียด ตรัณยิ่งหนักใจหนักกว่าเดิมรู้เลยว่าคุณนัชชาไม่ได้อยู่บ้าน ตรัณเงยหน้ามองสายตาที่เย็นเฉียบของเขา แต่เขากลับยิ้ม ยิ้มที่ทำให้คนหวาดกลัว “นัชชาไม่อยู่” คำแค่ไม่กี่คำแต่มันเหมือนกับว่าเขาใช้พลังงานของตัวเขาทั้งหมดที่มีอยู่พูดมันออกมา เขาไม่ใช่คนอ่อนแออะไร แต่เรื่องของนัชชาทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ตรัณรู้สึกไม่สบายใจและก็เป็นห่วง เขาพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อหาเพื่อนช่วยตามหาคุณนัชชา ยังไม่ได้กดโทรออกเลยเขากลับได้ยินเสียง “ปึง” ดังใกล้ตัวเขา เตชิตทุบฝ่ามือลงบนรถ แค่ได้ยินเสียงยังรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด ตรัณรีบเข้าไปประคองมือของเตชิต “ท่านประธาน!” เตชิตหายใจแรง ใจเต้นไม่หยุด เขาเห็นสีท้องฟ้าคล้ายจะดำมืดลงเรื่อยๆ ในใจคิดร้อยแปดวิธีแต่ที่ชัดเจนที่สุดคือต้องหานัชชาให้เจอโดยเร็ว “รีบให้คุณนรชัยหาตัวนัชชาโดยเร็ว” “ครับ” ตลอดการเดินทาง คนขับขับรถโดยไม่มีการหยุดพักจนถึงสถานีตำรวจของเมือง J คุณนรชัยผู้กำกับการสถานีตำรวจเมือง J เป็นคนออกมาต้อนรับด้วยตนเอง เขาหยิบข้อมูลบัตรประตำตัวประชาชนของเธอที่เพิ่งได้มาอย่างสดๆร้อนๆให้กับคุณนรชัย ช่วงบ่ายของวันนี้ มีชื่อจริงของเธอระบุการจองตั๋วเที่ยวบินที่เดินทางไปมายังเมืองH เตชิตมองนาฬิกาข้อมือ คำนวนเวลาสักพัก คิดว่าตอนนี้นี้เธอน่าจะมาถึงแล้ว “ข้อมูลที่พักล่ะ” “ไม่สามารถตรวจสอบการเข้าพักโรงแรมได้ อาจจะเป็นเพราะคุณนัชชาพักอยู่กับคนอื่น หรือว่าใช้ชื่อปลอมในการจองห้องพัก” หลังจากรู้เรื่องราว เขาเริ่มมีอาการปวดหัวอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะรู้จักวิธีการต่างๆในการหาคน แต่ที่สำคัญที่สุดคือต้องมีชื่อลงบันทึกการจองไว้ถึงจะหาคนได้เจอ ไม่งั้นก็เหมือนกำลังงมเข็มในมหาสมุทรในเมือง H เตชิตหายใจติดขัดอาการเหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว เขาจุดบุหรี่ที่อยู่ริมฝีปาก ใบหน้าของเขาแสดงถึงความหวาดกลัว ซึ่งมันน่ากลัวขนาดที่คุณนรชัยที่นั่งอยู่ข้างๆไม่กล้าจะเอ่ยปากขึ้นมาสักคำ นัชชาหายตัวไปโดยไม่มีสาเหตุ เพราะเหตุนี้เองเขาถึงได้หวาดกลัวจนร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเธอได้ที่ไหน ภายในห้องทำงานของตำรวจไม่มีตำรวจสักนายที่จะกล้าเปล่งเสียงพูดออกมา ไม่กล้าทำให้อาการโกรธอยากฆ่าคนของเขารุนแรงไปมากกว่าเดิม “ท่านประธานเตชิตครับ เอาแบบนี้ดีไหม ท่านกลับไปรอที่บ้านก่อน พวกผมจะดำเนินการตรวจสอบให้ หากมีข้อมูลใดๆพวกผมจะรีบแจ้งท่านทันที ให้พวกผมรีบออกไปทำงานยังดีซะกว่าที่พวกผมอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร” คุณนรชัย ยิ้มและพูดถึงข้อเท็จจริง ที่ไม่สามารถทนกับบรรยากาศอันน่าอึดอัดแบบนี้ในห้องทำงานได้ เตชิตเคาะขี้บุหรี่ครึ่งมวนลงในที่เขี่ยบุหรี่เสียงดัง “ฟุบๆ”อย่างเบาๆ ทุกคนมองสิ่งที่เขาทำมันทำให้เกิดความรู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง เขายืนขึ้นนิ่งสงบอย่างสง่างาม แล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องทำงานเลย ตรัณกำชับคุณนรชัยผู้กำกับการสถานีตำรวจ “รบกวนท่านผู้กำกับด้วยนะครับ หากมีข่าวคราวอะไรรบกวนแจ้งพวกเราด้วยครับ” “ไม่เป็นไรครับ ยินดีครับ” หลังจากออกจากสถานีตำรวจ เตชิตก็ขับรถกลับไวโรจน์วิลล่าทันที หากตัววิลลาหลังใหญ่นี้ไม่ได้เปิดไฟ มองไกลๆจากภายนอกแล้วช่างกลมกลืนกับความมืดในช่วงกลางคืนแยกไม่ออกเลยทีเดียว เขาเปิดประตูเดินออกไปจากตัวรถไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวประตูบ้านแล้ว นิ้วกดเปิดประตูบ้าน ทว่ามีแต่ความมืดมิดที่มาต้อนรับเขาแทน นัชชาจากเขาไปเร็วมาก เร็วจนเขายังไม่ทันได้เตรียมตัวอะไร ขนาดแม้จะเดินเข้าบ้านมันยังทำให้รู้สึกลำบากใจได้ขนาดนี้ เขาใช้เวลาอยู่นานในการทำใจ ในที่สุดเขาก็เดินเข้าไป ปิดประตูบ้านแล้วเปิดไฟ ห้องรับแขกสว่างจ้าไปทั่ว แต่กลับเหมือนขาดความอบอุ่นของใครสักคน เขาเม้มริมฝีปาก เดินก้มหน้าแล้วเปลี่ยนรองเท้าขึ้นห้องนอนชั้นสองทันที เสื้อผ้าก็หายไปหลายชุด กระเป๋าก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ เอกสารสำคัญพร้อมทั้งกระเป๋าเดินทางเธอก็เอาไปด้วย เธอต้องคิดวางแผนไว้ล่วงหน้าที่จะย้ายออกจากที่นี่แน่ๆ เมื่อเขาเดินเข้าห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัวสีชมพูของหล่อยยังแขวนไว้ที่ตะขอแขวนผ้า เขาเดินเข้าไปใกล้ผ้าเช็ดตัวยังได้กลิ่นตัวที่ยังหอมสะอาดของเธออยู่เลย เตชิตยังคงคิดถึงกลิ่นของเธอ อารมณ์ที่ถูกเก็บกดไว้ในร่างกายอยู่และกลิ่นที่คุ้นเคยพาเขาคิดถึงเธอ ดวงตาโตอันดุร้ายของเขากลับมีตาแดงกล่ำที่ซ่อนความเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัดเจน เขาดึงผ้าเช็ดตัวนั้นออกมาไว้ในมืออย่างแรง ทำเหมือนกับว่าเขาดึงเธอที่หายไปกลับมาหาเขา ตั้งแต่ตอนไหนกันนะที่อยากจะทิ้งเขาไป? หลังจากจดทะเบียนหย่าเสร็จ เธอได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็ทิ้งเขาไปโดยไม่สนใจใยดีเขาอะไรอย่างนั้นหรอ? เตชิตยิ้มเยาะเบาๆ ความอบอุ่นในสายตาเขาเริ่มลดลง มันเต็มไปด้วยความเยือกเย็นสะทกสะท้านจนน่าตกตะลึง นิ้วที่เย็นเฉียบบีบจนมีเสียง “กร๊อบ กร๊อบ”ดังออกมา เขามองกระจกมองเหมือนว่าเขาจะได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยใบหน้านั้นทะลุออกมา เขามั่นใจและก็ยังยืดหยัดที่จะเชื่อในสิ่งเหล่านั้นอยู่ เขาคิดว่าจะไม่เสียอะไรที่มันใกล้จะกลายเป็นความจริงไป อารมณ์ความรู้สึกทุกอย่างในตอนนี้ หมดแรง วิตกกังวล กลัว ซึ่งมันเป็นครั้งแรกที่เขาเหมือนจะจมน้ำตายในอารมณ์อันเลวร้ายแบบนี้