ตอนที่ 119 ความบังเอิญเจอกันบนเกาะอย่างน่าประหลาดใจ

ตอนที่ 119 ความบังเอิญเจอกันบนเกาะอย่างน่าประหลาดใจ เตชิตหาเธอเกือบทุกซอกทุกมุมในเมือง J ทว่านัชชาก็ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวกับใครเขาเลย หลังจากที่เธอลงเครื่องจากสายการบินที่เธอนั่งมา เธอก็ลากกระเป๋าขึ้นรถเปิดประทุนของจินต์เพื่อเดินทางไปยังโรงแรมริมทะเลสุดหรูที่สุดของเมือง H ตัวเธอเองไม่ได้มีเงินมากนัก แต่ว่าทำงานกับเตนัทมานานพอควร ยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง เอาออกมาใช้บ้างนิดๆหน่อยๆคงไม่มีปัญหาอะไร เธอเสียใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก เลยต้องเอาเงินมาใช้เพื่อเติมเต็มให้กับตัวเอง ล็อบบี้ของโรงแรมสวยสง่าและมีสไตล์มาก ทั้งคู่ต้องการห้องชุดสวีทหนึ่งห้องที่ติดกันที่สามารถมองเห็นวิวทะเลได้ “จินต์ เธอใช้บัตรประจำตัวประชาชนของเธอเปิดห้องเถอะนะ” นัชชาไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูดในช่วงเวลาเช็คอินโรงแรม จินต์ไม่ได้คิดอะไรกลับโบกมือไปมา “ไม่เป็นไรเราก็พักอยู่กันแค่สองคนจะใช้ของใครก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละ” ในใจนัชชารู้สึกละอายใจนิดๆ คือไม่ได้บอกความจริงที่ว่าเธอไม่อยากให้เตชิตหาตัวเธอเจอ เอาเข้าจริงเธอก็ยังไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะรีบร้อนตามหาตัวเธอหรือป่าว ตัวเธอเองแค่อยากพักสงบสติอารมณ์บ้างและอยากจะกำจัดอารมณ์ที่เป็นอยู่แบบนี้ออกไป กว่าจะเช็คอินเสร็จเวลาก็บ่ายแล้ว เมืองHนั้นถือว่าอยู่ในพื้นที่เขตร้อนชื้น อากาศดีมาก อากาศเหมือนมีแต่ฤดูใบไม้ผลิทั้งสี่ฤดู ทั้งคู่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกระโปรงยาวเพื่อไปนั่งทานร้านอาหารริมทะเลที่กำลังดังมากในตอนนี้ ยังไม่ทันได้ถึงประตูร้านอาหารก็มีเสียงเพลงที่มีนักร้องกำลังร้องเพลงแว่วดังออกมาจากร้านแต่ไกล ยามค่ำ ลมทะเลพัดมาเป็นระลอก มันคลอเคลียใบหน้าและร่างกาย แต่ทว่าก็ไม่สามารถพัดความโศกเศร้าที่อยู่ในใจของนัชชาออกไปได้ จินต์เลือกที่นั่งที่เห็นท้องฟ้าด้านนอกร้าน โต๊ะข้างๆโดยส่วนมากเป็นคนต่างชาติ บรรยากาศครื้นเครงเสียงหัวเราะพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน อาหารส่วนใหญ่คืออาหารทะเล จินต์สั่งกุ้งมังกรตัวใหญ่และอาหารพวกสลัดต่างๆ นัชชารู้สึกว่าจินต์นั่งเก้าอี้ไม่ติด ชี้ไปทางกองไฟว่า “พนักงานบอกว่าเดี๋ยวมีระบำรอบกองไฟ ไปเต้นกันไหม?” นัชชาหลบตา “ฉันไม่ได้อยากเต้น มาดื่มกันดีกว่า” จินต์ตกตะลึง “กินเหล้าหรอ?” “เธอแน่ใจนะ?” ครั้งที่แล้วที่เธอสองคนไปดื่มที่ร้านคาราโอเกะ ดื่มจนแม่ยังไม่คิดว่านี่คือลูกของตัวเอง พอคิดถึงเรื่องนี้ก็อดนึกถึงอีกคนไม่ได้ ธนัท เป็นครั้งแรกเลยที่ถูกผู้ชายคนหนึ่งเกลียดชัง “โอเค เราต่างมีปัญหาหัวใจไม่มีความสุขทั้งคู่ กินเหล้าเยอะหน่อยก็คงไม่เป็นไร” จินต์ยิ้มจนตาหยีเรียกพนักงานให้เอา ค็อกเทลมาเพิ่มอีกหลายแก้วและยังมีแชมเปญตามมาอีกหนึ่งขวด “พระเจ้าที่อยู่ไกลแสนไกลบนฟ้าพวกท่านจะมายุ่งก็ยุ่งไม่ได้” เป็นหนึ่งมื้อที่รสชาติอาหารถูกปาก ไม่ไกลจากพวกเธอนักสามารถมองเห็นเกลียวคลื่นทะเลยามค่ำคืน รอบตัวมีเสียงครื้นเครงสนุกสนานตลอดเวลา หลังจากดื่มเหล้าเข้าไปมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่องในใจก็เบาลงบ้าง “เคร้ง” เสียงแก้วชนแก้วดังกังวานขึ้น นัชชาเงยหัวยกแก้วดื่มหมดแก้ว น้ำสีทองอ่อนๆหายเข้าไปในปากก็แล้วหายไปเลย สมองของเธอมีอาการมึนหน่อยๆ ความคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อย “นี่จินต์ ทำไมผู้ชายมีของดีอยู่กับตัวแล้วยังอยากจะไปอยากได้ของคนอื่นอีก?” “เอิ้ก~” จินต์เรอเสียงดังจนผู้ชายคนต่างชาติหล่อหน้าตาดีหันตัวกลับมามอง เธอชี้นิ้วขึ้นพลางพูดออกมาว่า “เพราะว่าพวกเขา--เลว” “….” นัชชาที่กำลังเศร้าโศกเสียใจถึงกับสะดุดกับสิ่งที่จินต์พูดออกมา “เอาจริงนะ ตอนนี้ฉันไม่คิดที่จะเชื่อผู้ชายคนไหนอีกแล้ว” “ทำไมล่ะ? เพราะผู้ชายทุเรศอย่างดวิษนะหรอ?” จินต์ถึงส่ายหัว แล้วก็เปล่งเสียงออกมา “มันไม่คุ้ม” นัชชาไม่ได้ตอบออกมา เธอรู้ว่ามันไม่คุ้ม ไม่คุ้มมาก แต่มันเหมือนกลับมาโดนทำให้เสียใจอีกครั้ง ถูกหลอกลวง หัวใจของเธอก็มีเลือดมีเนื้อ มันเหมือนหัวใจมีบาดแผลไปทั่ว เอาจริงเธอก็ไม่อยากสัมผัสความรู้สึกแบบเดิมนี้อีกครั้ง เธอรับไม่ไหวแล้ว มันรับไม่ไหวจริงๆ หลังจากดื่มเหล้าไปหลายแก้ว ใบหน้าของทั้งคู่แดงกล่ำไม่ใช่ไม่สวย แต่ทว่ามันยิ่งขับผิวขาวให้ขาวขึ้นกว่าเดิม นัชชาใส่กระโปรงเรียบยาวสีน้ำเงินเข้มสีสดชายกระโปรงยาวจนถึงข้อเท้า ยามเมื่อลมทะเลพัดชายกระโปรงปลิวไสวพัดไปตามสายลมที่พัดมา สวยดั่งอย่างกับนางฟ้าบนสรวงสวรรค์ จินต์พยายามที่จะลากเธอไปเต้นให้ได้ นัชชาดื่มน้ำหนักไปหน่อยปฏิเสธก็ไม่ได้เลยเดินไปเต้นด้วย คนจับมือกันล้อมรอบกองไฟจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว เต็มแน่นขนัดทั้งรอบ จินต์กำลังหาที่ยืนนัชชาก็เดินตามไป แต่ว่าคนเยอะมากทำให้ทั้งคู่เดินหลุดมือกันเว้นระยะห่างกันอยู่หลายช่วงตัว “จินต์ จินต์....” นัชชาตะโกนเรียก แต่ทว่าเสียงรอบตัวเธออึกทึกครึกโครมมาก จินต์ก็เต้นอย่างเมามัน ไม่ได้ยินเสียงที่นัชชาตะโกนเรียกเลยสักนิด ในช่วงที่เธอกำลังจะเดินไปหาจินต์ มือซ้ายของเธอถูกมืออุ่นๆอีกมือจับไว้ เธอตกใจจนตัวแข็ง ได้แต่คิดว่าคงมีคนจับมือผิดแน่ๆเลยคิดจะดึงมือออกมา มันน่าเบื่อตรงที่ยิ่งดึงออกมือที่จับเธอไว้ยิ่งกำแน่นขึ้น นัชชาเงยหน้าลืมตาขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ รีบหันหลังกลับไปเพื่อจะไปด่าเขาแต่ทว่ากลับชนเข้ากับตาดำสนิทคู่นั้น "คุณนี่น่า!" หลังจากที่ได้เห็นใบหน้าชัดเจน นัชชาดิ้นรนหนักขึ้น เธอเกือบจะสร่างเมาในทันที "คุณสะกดรอยตามฉันมาหรอ?!" ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในเมืองJ แล้วคราวนี้เธอไม่เชื่ออย่างแน่นอนว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ! ชนุดมมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆที่อยู่ข้างหน้าเขา เห็นได้ชัดว่าเธอดื่มเหล้ามา ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธอพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย เสื้อคอวี กระโปรงยาว สีน้ำเงินและผิวขาว ผมที่ดำขลับสลวยของเธอพลิ้วไปตามสายลม มันไม่ได้สะดุดตาอะไรนัก แต่ท่ามกลางฝูงชน เขาเห็นเธอในทันที เมื่อได้ยินคำถามน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเธอ ชายผู้นี้ก็ยิ้มเยาะ "มันเป็นความบังเอิญจริงๆ" เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะพบเธอที่นี่ เพียงเห็นเธอยืนอยู่ ก็เลยเดินเข้ามาจับมือของเธอ ส่วนเหตุผลที่จับมือเธอเขาก็ไม่ชัดเจนเหมือนกัน รู้แค่ว่าอยากจะอยู่ใกล้ๆเธอ "อย่าพูดไร้สาระเลย!" นัชชาไม่เชื่อเลยสักนิด "เมือง H ใหญ่มากขนาดนี้ มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่เราจะพบกันในที่เดียวกัน ในเวลาเดียวกันสองครั้งติดต่อกัน"？ ชนุดมยักไหล่ " มันไม่น่าเชื่อจริงๆนั่นหล่ะ แต่นี่คือความจริง แล้วอีกอย่างทำไมผมต้องสะกดรอยตามคุณด้วย?" "นี่คุณ!" นัชชาถูกเขาพูดแบบนั้น ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ คิดแค่อยากจะสลัดเขาออกไป สีหน้าของเธอเคร่งขรึมขึ้น "ไม่ว่าคุณจะคิดยังไง ตั้งแต่นี้อย่าตามฉันมาอีกนะ แล้วก็ไม่ต้องมาทักฉันด้วย " ชนุดมหัวเราะ "คุณนัชชาคุณเคยช่วยชีวิตของผม ผมจะแกล้งไม่รู้จักได้อย่างไร" นัชชาอารมณ์เสีย บวกกับเพิ่งดื่มเหล้าเข้าไปมาก อดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่เขา "ถ้าฉันรู้ว่าช่วยคุณแล้วคุณจะมายุ่งย่ามกับฉัน ฉันก็คงไม่ช่วยคุณหรอก!" รอยยิ้มในแววตาของชายผู้นั้นจางหายไปในทันที ดวงตาเรียวเล็กของเขากลับเป็นเยือกเย็นเหมือนเดิม ทำให้คนที่มองเห็นเย็นชาไปหมด“หึม” เขาหัวเราะเบา ๆ พร้อมปล่อยฝ่ามือจากมือของเธอทันที "เสียดายนะ ที่ในโลกนี้ไม่มีคำว่าถ้า....." นัชชาดึงมือกลับอย่างทันควัน มองเขาอย่างระแวดระวัง และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่จินต์กำลังเต้นอย่างเมามัน เธอก็ถูกนัชชาเดินลากออกมา เดินไปเธอก็บ่นไป "เฮ้ๆๆๆ ฉันยังเต้นกับผู้ชายหล่อล่ำไม่เสร็จนะ!" "ไม่ต้องเต้นแล้ว มัวแต่เต้นอยู่นี่เดี๋ยวก็กลับไม่ถึงโรงแรมกันพอดี ... " พูดยังไม่ทันจบ ด้านหน้าก็ปรากฏชายใส่สูทสีดำสามคน ร่างกายล่ำสัน ท่าทีน่ายำเกรง ดูแล้วไม่น่ามาดีเท่าไหร่ โดยเฉพาะสิ่งสีดำที่เหมือนหูฟังที่ติดอยู่ที่หูของพวกเขา ดูแล้วก็ไม่น่าจะมาดีจริงๆ ฝีเท้าของนัชชาเริ่มลุกลน เริ่มสับสนเล็กน้อย อยากจะเดินอ้อมคนพวกนั้นไป แต่กลับโดนกักตัวไว้ "ขอประทานโทษนะครับคุณนัชชา คุณชนุดมเชิญคุณให้ไปพบเขา"