ตอนที่ 120 ลักพาตัว！โดนบังคับ！เรือสำราญ！

ตอนที่ 120 ลักพาตัว！โดนบังคับ！เรือสำราญ！ นัชชา ถอยหลังไปครึ่งก้าว ดึงจินต์ที่เมาไม่ได้สติมาไว้ข้างหลังตน จ้องมองระวังคนพวกนั้น “ฉันไม่รู้จักชนุดมที่พวกคุณตามหาอยู่” แต่หากว่าชายคนนั้นดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของเธอเลยและเขาก็พูดว่า "ขอโทษนะครับ คุณนัชชา กรุณาให้ความร่วมมือกับพวกผมเถอะ" นัชชาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพยายามทำให้ตัวเองสงบลง "ฉันบอกว่าฉันไม่รู้จักชนุดมที่พวกคุณตามหาอยู่ พวกคุณไม่มีสิทธิ์มาล้อมพวกฉันแบบนี้ กรุณาหลีกทางให้ฉันด้วย" "คุณนัชชา ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือเราจำเป็นต้องบังคับให้คุณมากับพวกผมแล้ว" คนพวกนั้นพูดพลาง ก้าวไปข้างหน้า ใบหน้าของนัชชาเคร่งเครียด ดวงตายังคงจองมองอยู่ที่ผู้ชายพวกนั้น พูดกันดีๆไม่ได้ใช่ไหม? จินต์อยู่ข้างหลังนัชชาเหมือนจะรู้สึกถึงสถานการณ์แปลกๆ เขากระซิบถามนัชชาว่า "นัชชา เกิดอะไรขึ้นหรอ?" "ไม่มีอะไรหรอก" นัชชามองจินต์ และถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง ยังเดินเองไหวไหม?" "ฉันยังไหว!" นัชชาพยักหน้าและพูดด้วยเสียงเบาที่มีเพียงคนสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน ดวงตายังคงจ้องมองชายพวกนั้น "พอฉันร้อง แล้วเธอก็วิ่งหนีตามฉันมานะ" จินต์รู้สึกหัวชาไปหมด เธอรู้แค่ว่านัชชาพูดอะไรก็ฟังอย่างนั้น "ได้สิ" นัชชามองชายทั้งสามที่อยู่ตรงหน้า เงียบไปสองสามวินาที เธอกระชากมือของจินต์ "วิ่ง!" หันกลับ ก้าว หายใจหอบ ตอนแรกรู้สึกว่าลมพัดเบา ๆ ที่ใบหน้า แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนลมที่พัดผ่านคมเหมือนใบมีด ทั้งสองพยายามวิ่งไปที่ถนนใหญ่ แต่เพราะเหนื่อยหายใจหอบจนรู้สึดว่าปอดจะไหม้ ความไวในการวิ่งก็ช้าลง จนได้ยินเสียงฝีเท้าพวกที่ไล่ตามมาข้างหลังใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที ... นัชชาใช้กำลังทั้งหมดที่มีวิ่งหนี แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้ วิ่งไปไม่ถึง 100 เมตรก็ถูกพวกนั้นคว้าแขนของเธอไว้! "คุณนัชชา" เสียงของชายคนนั้นยังคงดูราบเรียบ เหมือนว่าเขาไม่ได้วิ่งตามมาเลย นัชชารู้ว่าไม่สามารถหนีพ้น เธอหันหลัง เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของชายคนนั้น ยังไม่ทันได้อ้าปากพูด ทันใดนั้นมีบางสิ่งบินข้ามมาชนแขนของชายคนนั้น "ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ" เสียงของคนๆนั้นดังขึ้นจากด้านหลัง ช่างเป็นเสียงที่คุ้นหูเหลือเกิน เมื่อได้ยิน ชายพวกนั้นก็ก้าวถอยหลังไปกี่ก้าว พร้อมโค้งคำนับเล็กน้อยอย่างให้เกียรติ "คุณชนุดม!" ชนุดมเดินออกมาจากความมืด ทุกก้าวของเขาดูเหมือนว่าเดินอยู่บนยอดหัวใจของคน เขาค่อย ๆ เดินเข้ามา และในที่สุดก็หยุดอยู่ตรงหน้านัชชา มองข้อมือที่แดงก่ำของเธอ ด้วยดวงตาที่เยือกเย็น "ใครบอกให้ทำกับเธอแบบนี้" "ขอประทานโทษครับ คุณชนุดม!" ชนุดม ไม่ได้แยแสกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากนัก พร้อมโบกมือ ชายผู้นั้นก็ถอยกลับไปที่ด้านข้าง จินต์มองตาปริบๆ มองดูอย่างงงๆกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า นี่มันหมายความว่าอะไร? ชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ตรงหน้าช่วยพวกเธอจากกลุ่มชายที่ไล่ตามพวกเธอ แล้วหยุดพวกเธอไว้ที่นี่ ทนไม่ได้! จินต์ยังคงเมาอยู่แต่ก็ก้าวไปข้างหน้าชนุดม และเอื้อมมือจะไปผลักชนุดม ยังไม่ทันได้แตะตัวเขาก็ถูกบอร์ดี้การ์ดจับข้อมือไว้ ชายผู้นั้นบีบข้อมือจินต์อย่างแรง จนเธอด่าออกมา"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้พวกนี้นี่!ฉันเจ็บนะ ได้ยินไหม?!" นัชชาเห็นจินต์ร้องเจ็บ ก็เป็นห่วงมาก รีบพูดกับชนุดม "บอกให้พวกนั้นปล่อยเธอไป ... " ชนุดมแหล่ดูด้านข้างด้วยสายตาเย็นชา "แล้วจะทำไมหล่ะ？" "คุณไม่ได้ยินว่าเธอร้องเจ็บหรือไง!" "ก็มันเกี่ยวอะไรกับผมหล่ะ?" เขาไม่ได้มีความสงสารเลยสักนิด ทำเป็นไม่สนใจ นัชชาได้ยินอย่างนั้นรู้สึกโมโหจริงๆ แต่ไม่กล้าขัดขืนแต่อย่างใด ได้แต่สะกดไฟโมหะในใจ เธอพยายามพูดอย่างใจเย็น "บอกให้คนของคุณปล่อยเธอไป ชนุดมเลิกคิ้ว "ได้สิ ถ้าอย่างนั้นคุณไปกับผม." นัชชาขมวดคิ้ว เม้มริมฝีปาก ก่อนจะหาข้อแก้ตัว "เพื่อนฉันกำลังเมา ฉันไม่สามารถทิ้งเขาได้ ... " “งั้นก็ไปด้วยกัน。” "... " นัชชาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และหายใจออกมาอย่างช้า ๆ คิดในใจว่าช่วงนี้ไม่ค่อยราบรื่นเลย มีแต่เรื่องเกิดขึ้นไม่ขาดสาย ตอนนี้ชายชื่อ ชนุดม เป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดในขณะนี้ ไป เธอก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ไม่ไป ก็ดูเหมือนว่าจะขัดขืนไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะเห็นความลังเลและกังวลภายในใจของเธอ ชายคนนั้นกล่าวว่า "คุณมั่นใจได้ ฉันจะไม่ทำอะไรกับคุณเลย" ในสายตาของนัชชาคำพูดของเขา ไม่ได้มีความน่าเชื่อถือเลยสักนิด ลังเลอยู่สักพัก มองดูจินต์ที่หน้าเหย่ด้วยความเจ็บปวด ในที่สุดเธอก็ถามออกมา "ยังไงฉันก็ต้องไปใช่ไหม" “อืม” "ได้ฉันจะไปกับคุณ" นัชชาพูดเสร็จก็ชี้นิ้วไปที่จินต์ "แต่เราต้องไปส่งเพื่อนของฉันกลับไปที่โรงแรมก่อน" พูดจบ ชนุดมกลับหัวเราะ "ดูไม่ออก นี่เธอเป็นห่วงเพื่อนขนาดนี้เลยหรอ ทำไม กลัวว่าผมจะทำอะไรกับเพื่อนของคุณ คุณวางใจเถอะ ผมไม่สนใจเธอสักนิด ส่วนคุณ ... " พูดไป เขาก็กวาดสายตาไปที่นัชชา ดวงตาเป็นประกายของเขาที่จ้องมองเธอทำให้นัชชาตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก ชนุดมไม่ได้สนใจต่อท่าทีของเธอ และดูเหมือนว่ายังไม่พอใจ เอื้อมมือไปตบไหล่ของเธอ "ไปเถอะ？" นัชชาปัดมือของเขาออก ใบหน้าอันสงบนิ่งของเธอเกือบจะแสดงไม่รอด "ก็ไปสิ" กลุ่มชายพวกนั้นเดินไปที่รถคันสีดำสองคันที่อยู่ข้างถนน นัชชามองดูจินต์ขณะที่ถูกชายพวกนั้นพาเข้าไปนั่งในรถปากานี่ยาว ในขณะที่เธอกำลังจะโค้งตัวเข้าไปในรถตามจินต์ ชนุดมก็หยุดไว้ "คุณไปกับผม" พอหันดู เป็นรถหรูของมายบัค ในใจของเธอรู้ดีว่า เธอไม่มีโอกาสที่จะปฏิเสธ ได้แต่เดินตามเขาขึ้นไปนั่งตรงข้างคนขับ เธอรู้สึกประหม่า ขณะคาดเข็มขัดนิรภัยมือของเธอสั่นเทิ้ม จนใส่ผิดใส่ถูก เมื่อรถเริ่มออก เหยียบคันเร่งเพียงแค่ยี่สิบนาที รถก็มาถึงโรงแรมที่ทั้งสองพักอยู่ จินต์ถูกปล่อยตัว นัชชาโกหกจินต์จนทำให้เธอเข้าไปในโรงแรม มองดูเงาของจินต์ลับหายไปที่ประตูโรงแรม หัวใจของนัชชาเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ และดังขึ้นๆ ต่อไปฉันจะต้องเจออะไรอีกก็ยังไม่รู้เลย เมื่อรู้ว่าไม่มีทางหลบหนีพ้น นัชชาไม่ขัดขืนแต่อย่างใด ขึ้นไปนั่งบนรถ ตลอดทางที่ผ่านมา ตลอดทางก็กล้าๆกลัวๆ รถขับเลี้ยวไปเลี้ยวมา ในที่สุดรถก็จอดอยู่หน้าร้านกาแฟที่ไม่ได้โด่ดเด่นอะไรเลย ร้านกาแฟ？ เป็นไปได้หรอ ที่กลางคืนดึกดื่นปานนี้เขาล็อกตัวเธอไว้ เพื่อให้เธอมาดื่มกาแฟกับเขา? เห็นได้ชัดว่านัชชาไม่คิดอย่างไร้เดียงสาแบบนั้น เธอชะโงกหัวมองร้านกาแฟ ฝ่ามือของเธอเหงื่อออกเต็มไปหมด ในใจของเธอก็เกิดกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ชนุดมไม่ได้พูดอะไร ปลดเข็มขัดนิรภัยออก ลงจากรถ นิชชาเดินตามเขาไปอย่างติดๆ มีบอดี้การ์ดสองคนเดินตามมาอยู่ด้านหลัง เดินถึงประตูร้านกาแฟ ยังไม่ทันได้พลักประตูๆก็เปิดออก เธอเดินตามเขาไป ด้านในร้านแสงสลัว มีเพียงโคมไฟติดผนังเพียงไม่กี่ดวงเท่านั้น ที่พอจะทำให้เห็นทางเดิน เดิมข้ามระเบียงไป เดินลงบันไดไปอีกสองชั้น และในที่สุดก็มาถึงจุดสิ้นสุด เมื่อประตูเปิดออก และนัชชาก็ต้องตกตะลึงอยู่กับที่ ภาพที่ปรากฏต่อหน้านั้น ... นี่มันเรือสำราญนี่!