ตอนที่ 122 ความชั่วร้ายบนท้องทะเล

ตอนที่ 122 ความชั่วร้ายบนท้องทะเล เมื่อได้ยินเสียงนั้น สิ่งที่ชายผู้นั้นกำลังทำอยู่หยุดชะงักลงทันที เขาปล่อยนัชชาออกจากอ้อมกอดของเขา แต่ไม่ได้ปล่อยมือ และยังจับไหล่เธอแน่นขึ้นไปอีก พร้อมหันหลังกลับมาดูว่าใครช่างกล้ามาขัดจังหวะเขา สิ่งที่คิดไม่ถึงนั้น เขาเห็นชนุดมท่าทางไม่สบอารมณ์ ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขาบนดาดฟ้าเรือ คนของเขา? ทั้งคืนที่ผ่านมานี้ ชนุดมให้ผู้หญิงคนนี้ดื่มตลอด แถมยังดูเหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ เขาจึงคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแค่เครื่องมือหรือของเล่นของชนุดม แต่ทำไมตอนนี้ถึง…….. เป็นครั้งแรกที่นัชชาเกิดความรู้สึกร้อนรนทนไม่ไหวที่จะอยากเจอชนุดม หากจะให้เทียบกับผู้ชายคนอื่น แม้ว่าชนุดมไม่ได้ดีสักเท่าไหร่ แต่เธอสัมผัสได้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่อาจจะบีบบังคับเธอได้ “ฉันบอกให้นายปล่อยเธอไป ได้ยินไหม?” ค่ำคืนอันแสดมืดหม่น เรือสำราญที่กำลังแล่น จอดลงบนทะเลพอดี คืนนี้ถือว่าลมไม่แรงมากนัก อากาศเหมาะกับการออกทะเลเลยทีเดียว แต่ตอนนี้เมื่อเผชิญกับสายตาอันน่ากลัวของชนุดม ผู้ชายคนนั้นรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ดูเหมือนเขาจะโดนขู่จนหัวหด เขากำลังจะปล่อยนัชชาออกจากตัว แต่ยังไม่ทันได้ปล่อยมือ จู่ๆไหล่ของเขาก็เจ็บปวดขึ้นมาอย่างทรมาน จมูกของของเขาได้กลิ่นเหมือนของไหม้เกรียมขึ้นมาโดยพลัน “โอ๊ย!” ชายคนนั้นร้องโอดครวญขึ้นมา เจ็บจนล้มฟลุบลงไปกับพื้นในพริบตาเดียว มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บประคองไหล่ที่มีเลือดไหลออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ นัชชาพยายามฝืนตัวให้เองให้ยืนตรงขึ้นมา สายตาของเธอกำลังจ้องมองผู้ชายที่ล้มลงไป เธอมองเห็นกระสุนที่เจาะทะลุร่างของเขา แม้ว่าเสียงจะสงบลงแล้ว แต่เธอยังได้ยินเสียง “ปั้ง!” เธอยังสัมผัสได้ถึงอานุภาพของกระสุนที่ทะลุผ่านแรงลมมาเมื่อครู่นี้ อีกนิดเดียวเท่านั้น เธอเกือบจะโดนไปด้วยแล้ว “แกนี่มันบังอาจ ช่างกล้าจริงๆ” มือปืนคนนั้น ยืนนิ่ง ตามด้วยกดเตรียมกระสุนครั้งที่สองอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเป้าที่ยิงนั้นไม่ใช่คน แต่เป็นแค่เป้าธรรมดาเท่านั้น “ยังแตะต้องเธอตรงไหนอีก?” “ไม่มีแล้ว คุณชนุดม ไม่มีแล้วจริงๆครับ!” ชายที่มีท่าทางกร่างเอาแต่ใจเมื่อครู่ กลับเหลือแต่ความหวาดกลัวจนไม่เหลือสิ้นดี “ผมผิดไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นคนของคุณ ไม่อย่างั้น คนอย่างผมเนี่ยนะ จะกล้าทำอะไรแบบนี้!” “ไม่รู้งั้นหรอ?” ได้ยินคำตอบแบบนี้ ชนุดมหัวเราะขึ้นมา ราวกับได้ยินคำตอบที่เป็นมุขตลก แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นความตลกนั้นก็หายไป เขายกปืนขึ้นมา เล็งปากกระบอกไปที่ศรีษะของชายผู้นั้น! นัชชาเห็นดังนั้นแล้วไม่นิ่งนอนใจ รีบคิดหาวิธี ขณะที่เขากำลังจะกดเหนี่ยวไกปืน มีบางอย่างเข้าไปขวางอยู่ตรงหน้าเขา “อย่ายิง!” เธอกางแขนทั้งสองออก ทำท่าทีปกป้องชายคนนั้น ชนุดมอึ้ง เบิกดวงตากว้าง นิ้วชี้ที่กำลังจะใช้แรงกด ถูกปล่อยออกทันที เหงื่ออกไปทั้งตัว “ออกไป!” ด้านหลังเขา ชายคนนั้นเหมือนกำลังหาผู้พิทักษ์เขา คุกเข่าลงบนพื้น กอดขาของนัชชาไว้ “ขอร้องล่ะ ช่วยผมด้วย ผมยังไม่อยากตาย เขาต้องฆ่าผมแน่ เขาจะฆ่า…….” นัชชาหันมาถลึงตาใส่เขา “เอามือสกปรกของแกออกไป!” ชายผู้นั้นรีบชักมือกลับไป น้ำตาเขาแทบจะไหลรินออกมา ใบหน้าของเธอซีดเซียวหันไปมองชนุดม ตะโกนด้วยเสียงอันสั่นคลอ “อย่ายิง!” ชนุดมไม่แม้แต่จะวางมือที่ถือปืนอยู่ลง ลมทะเลพัดไปมา ไม่มีเสียงอื่นใด นัชชาไม่กล้าหันไปมองสายตาอาฆาตของเขา เธอค่อยๆปิดตาลง น้ำเสียงติดๆขัดๆ “ขอร้องล่ะ” ชั่วพริบตาเดียว ทุกสิ่งบนเรือดูเหมือนถูกหยุดนิ่งไว้ ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าของนัชชาหายไปหมดแล้ว เธอปิดตาจินตนการถึงความเจ็บปวดทรมานของกระสุนปืนที่เจาะผ่านทรวงอกทะลุไปที่ท้อง แต่แท้จริงแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ไม่กี่วินาทีต่อมา มีบางคนมาจับข้อมือของเธอไว้ ร่างของเธอถูกพลังมหาศาลลากเดินไปข้างหน้า เมื่อลืมตาขึ้นมา ก็มองเห็นแผ่นหลังอันกว้างใหญ่ของชนุดม เธอถอนหายใจเบาๆ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันใดนั้น ความหวาดระแวงและสะพรึงกลัวหายไปในพริบตา มองไปตรงทางบนดาดฟ้าข้างหน้าราวกับเป็นทางที่ไม่มีที่สิ้นสุด น้ำตาที่ไม่สามารถควบคุมได้หยดลงบนพื้น ชนุดมลากเธอมาที่รั้วกันท้ายสุดบนดาดฟ้า ก้าวไปอีกก้าวคือทะเลที่มีคลื่นขนาดใหญ่ซัดสาด นัชชาเริ่มมึนเล็กน้อย ฝืนตัวเองไม่ให้ใช้สายตามองอะไร “ห้ามไม่ให้ฉันฆ่ามัน?” เสียงผู้ชายอันดุดันพูดมาจากด้านบน “สนุกมากใช่ไหมที่โดนมันหยอกเย้าแทะโลม?” คำพูดประชดชันลอยเข้ามาในหู แต่นัชชากลับไม่รู้สึกโกรธเลยสักนิด เธอกลัวมาก กลัวว่าถ้าตนต่อปากต่อคำ จะทำให้ชนุดมโกรธจนเสียสติ จับเธอโยนลงทะเลอันเยือกเย็น กระโปรงยาวสีฟ้าพริ้วไหวตามแรงลม ด้านหลังเต็มไปด้วยความมืดหม่น ท้องฟ้าครึ้มจนมองเห็นเพียงกลุ่มเมฆลางๆ หญิงสาวก้มหน้าลง ไม่เปล่งเสียงใดๆ ชนุดมยกมือขึ้นมาจะเชิดคางของเธอขึ้น แต่กลับโดนของเหลวบางอย่างแทรกซึมลงบนมือ เขาขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด เชิดหน้าของเธอขึ้นมา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยของคราบน้ำตา หางตาของเธอยังมีหยดน้ำเป็นประกายไหลรินออกมา น้ำตาอุ่นๆไหลลงมาตามคางเล็กๆหยดลงบนฝ่ามือของเขา ค่อยๆไหลไปมา เธอร้องไห้ เหมือนสมองของเขาได้รับสัญญาณบางอย่าง เขารีบปล่อยมือเธอออก เป็นสิ่งแรกที่เขาคิดได้ นัชชาราวกับยกภูเขาออกจากอก ค่อยๆนั่งลงไป ร้องไห้โฮออกมา “หื่อๆๆๆ ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้…..” “ฉันช่วยคุณ แต่คุณกลับมาทรมานฉันแบบนี้ ทำไมกัน……” “เมื่อครู่คุณเกือบจะฆ่าฉันกับไอ้ผู้ชายนั่น ทำไมคุณถึงฆ่าคน………” เสียงพูดติดๆขัดๆเปล่องออกมาจากเธอ น้ำเสียงทั้งเล็กทั้งแหลม ฟังแล้วยิ่งทำให้ทรมานจิตใจยิ่งนัก ชนุดมยืนมองดูบางอย่างตรงข้างเท้า ขมวดคิ้วมากกว่าเดิม ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางร้อนใจไม่เป็นสุข หยิบบุหรี่ขึ้นมา และนึกขึ้นได้ว่า เพราะอาการบาดเจ็บของเขาทำให้หมอสั่งห้ามเขาสูบบุหรี่ ใจฉัน ช่างทรมานใจเหลือเกิน ถูกผู้หญิงร้องไห้ใส่แบบนี้ แต่ละคำที่พูดออกมา น้อยใจ โกรธ ไม่ยินยอม เสียใจ ฟังแล้วทำให้ใจเขาไม่สงบเลย ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ นัชชานั่งจนเป็นตะคริว เสียงร้องไห้เริ่มหยุด กลายเป็นเสียงสะอื้น ชนุดมพูดด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น “ผมจะส่งคุณกลับไป” นัชชากำลังเอามือขึ้นมาปาดน้ำตา เมื่อได้ยินเยี่ยงนั้น เธออึ้งไปสักพัก “ว่าไงนะ?” “ส่งเธอกลับไง” ชนุดมพูดซ้ำด้วยอารมณ์โมโห ราวกับวินาถีทัดไปเขาจะกลับคำพูด นัชชากัดริมฝีมาก ไม่รู้ว่าจะเชื่อดีหรือไม่ แต่ชนุดมก็ไม่ได้ให้เวลาเธอคิดอะไร หันหลังกลับและเดินต่อ เดินไปสักพักก็ไม่ได้ยินเสียงฝีก้าวตามมา จึงหยุดและหันกลับไปมอง ร่างเล็กๆบางๆยังอยู่ตรงที่เดิม “หลบอยู่ตรงนั้นทำไม ตามฉันมาสิ” นัชชาเพิ่งจะดึงสติกลับมาได้ ค่อยๆเดินตามเขาไปโดยรักษาระห่าง2-3เมตร เรื่องจริงที่ได้พิสูจน์แล้วว่า ครั้งนี้ชนุดมไม่ได้หลอกเธอ ไม่นานนัก เรือสำราญก็กลับมาจอดเทียบท่าอีกครั้ง ผู้ชายที่โดนทำร้ายได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน คราบเลือดบนดาดฟ้าก็หายไปแล้ว นัชชาไม่กล้ามองอะไรอีก รีบลงจากเรือ เดินออกมาทางร้านกาแฟมุ่งตรงไปยังประตูใหญ่ เจอแล้ว ชนุดมจับข้อมือเธอไว้แน่น เผชิญหน้ากับตาคู่นั้นที่ทั้งแดงทั้งบวม ทำให้สิ่งที่เตรียมจะพูดถูกกลืนหายไปอย่างรวดเร็ว ริมฝีปกค่อยๆเผยอออก ก้มหน้าลงมาทำให้หน้าม้าบดบังสีหน้าอารมณ์ของเธอไว้ เพียงได้ยินแค่ “ช่างเถอะ เธอไปได้แล้ว”