ตอนที่ 124 ให้เธอได้รู้ถึงการชดใช้ในโทษฐานที่เธอหนีไป

ตอนที่ 124 ให้เธอได้รู้ถึงการชดใช้ในโทษฐานที่เธอหนีไป แต่นัชชาก็ไม่อาจรู้เลย ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเพื่ออกตามหาเธอ เขาทั้งกังวลและเป็นห่วงจนแทบจะจบชีวิตตนเอง ความหวาดกลัวจากเหตุการณ์ของชนุดม วันถัดมาเธอเดินทางออกจากเกาะกลางทะเลนั่น มุ่งไปยังเกาะที่อยู่ข้างๆ หากให้เทียบกับเกาะนี้ อีกเกาะหนึ่งถือว่าเป็นสถานที่ท่องเที่ยวอันโด่งดัง ไม่ค่อยมีความเป็นส่วนตัว ทุกวันมีผู้คนมาเยือนจำนวนมาก ตอนแรกเธอกลัวว่าจะวุ่นวายจึงไม่กล้ามา แต่ตอนนี้เธอกลับกลัวในที่ที่คนน้อยมากกว่า การมีอยู่ของชนุดมนั้นก็เหมือนมีแก๊สพิษลอยอยู่ในอากาศ ที่ไหนมีอากาศที่นั่นก็มีเขาอยู่ แม้ว่าจินต์จะดื่มหนักมาก แต่เขายังจำความได้อยู่บ้าง จึงตามใจเขาไป ทั้งสองจัดเก็บสัมภาระ นั่งเรือมุ่งหน้าไปยังอีกเกาะหนึ่ง ในเมื่อไม่มีโรงแรมให้เลือก จึงต้องอาศัยที่โรงแรมอันแสนหรูหราแห่งหนึ่ง เมื่อถึงเกาะที่หมายแล้ว สองคนก็เข้าพักที่โรงแรมอันหรูหรา จินต์รู้สึกเป็นกังวลมาก อดไม่ได้ที่จะถาม “นัชชา จู่ๆเธอหายตัวมาแบบนี้ เตชิตจะกระวนกระวายใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วหรือเปล่านะ?” เขาไม่ถามก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อถามขึ้นมาแล้วเสมือนไปสะกิดจิตใต้สำนึกของนัชชา เธอปิดตาลง กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมา “ไม่รู้สิ” ไม่รู้? จินต์ขมวดคิ้ว มองเธอทุกข์ใจ เดินไปข้างหน้าจับมือน้อยๆที่แสนเย็นเฉียบขึ้นมา “ตกลงระหว่างเธอกับเตชิต เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?” สิ่งที่ทนเก็บไว้มาหลายวัน ไม่มีใครสักคนให้พูดคุยด้วย ทั้งหัวสมองตอนนี้เต็มไปด้วยความคิดที่ฟุ้งซ่าน ไม่มีแนวโน้มไปทางที่ดีเลย ในเวลานี้ เธอไม่สามารถอดกลั้นได้อีกแล้ว โผกอดไหล่ของจินต์พลางระบายทุกอย่างออกมา “ว่าไงนะ?” เมื่อได้ยินเรื่องเตชิตกับปณิตาคบกัน จินต์ถึงกับช็อกจนอ้าปากค้างจนสามารถนำไข่ไก่ไปวางได้เลย “นี่เตชิตตาบอดหรือสมองไม่ปกติไปแล้วหรอ กับปณิตา……” จินต์ไม่อยากจะเชื่อ เงยหน้ามองดูแววตาที่แสนสิ้นหวังของนัชชา ช่างเจ็บใจจริงๆ พยายามที่จะบอกตัวเองให้ใจเย็นเข้าไว้ จะไม่หัวร้อน “หรือมีการเข้าใจผิดกันรึเปล่า?” นัชชายิ้มเจื่อน “หากจะเป็นแบบนั้น วันถัดมาเขาก็ควรมาอธิบายเหตุผลให้ฉันฟังสิ” “เขาไม่อธิบายอะไรเลยหรอ?” จินต์ยิ่งรู้สึกประหลาดใจ นัชชาไม่พูดอะไร ดูเหมือนเธอยอมรับ “ให้ตายเหอะ บ้าไปแล้ว เตชิตชอบปณิตา มีตาหามีแววไม่?!” จินต์บ่นพึมพำ ย้อนถามต่อ “แต่เธอแน่ใจจริงๆหรอว่าไม่มีการเข้าใจผิดเกิดขึ้นในเรื่องนี้?” นัชชาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไรดี เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ เธอก็ไม่ได้ติดต่อกับเตชิตเลยสักครั้ง แม้กระทั่งยกหูโทรศัพท์ก็ไม่มีเลย แต่ก็เพราะแบบนี้ ความหวังลึกๆในใจของเธอกำลังเปลี่ยนเป็นความหมดหวังอย่างช้าๆ จินต์เห็นเธอไม่พูดอะไร ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ย้อนคิดถึงเวลาที่เคยเจอเตชิต ยังคงมีความทรงจำบางอย่างที่จำได้ “นัชชา แม้ว่าฉันจะเคยเจอเตชิตเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายชั่วๆแบบดวิษนะ คงไม่ถึงกับต้องไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับปณิตาหรอก” สิ่งที่จินต์พูดมาทั้งหมดนี้ ทำไมนัชชาจึงคิดไม่ถึงอีกนะ เพียงแต่…… “ปณิตารับโทรศัพท์ของเขา ถ้าเพียงแค่เรื่องนี้ ฉันยังพอรับได้ แต่เขาส่งรูปคู่สองคนนอนเปลือยกันบนเตียง แถมเขาไม่อธิบายอะไรทั้งนั้น” นัชชาเงยหน้าถาม “จินต์ๆ เธอจะให้ฉันคิดยังไงล่ะ ฉันจะคิดอะไรได้อีก?” จินต์นอกจากถอนหายใจก็ยังถอนหายใจ นั่นสิ เรื่องนี้แม้ว่าเธออยากที่จะเลือกเชื่อใจเตชิต หรือจะเชื่อจุดยืนตัวเอง แต่ถึงแม้จะเป็นข้อแก้ตัวก็ยังเชื่อไม่ได้เลย ปลอบเขาดีไหม? เหมือนเธอจะไม่ต้องการ การปลอบแบบนี้จะยิ่งทำให้เธอยิ่งปวดใจ “ช่วงนี้เธอก็ผ่อนคลายหน่อย รอให้หัวใจเธอกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เรื่องนี้ค่อยกลับไปว่ากัน” จินต์ได้แต่โน้มนาวใจเธอแบบนี้ แม้ว่าคำพูดจะดูเรียบง่ายเฉยเมยก็ตาม คนที่ผูกปมขึ้นมา ก็ต้องเรียนรู้ที่จะแก้ปมด้วยตัวเอง ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเตชิต …… เวลา 19.30 น. ณ ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดในโรงแรมpeninsulaบนเกาะเมืองH พวกคนที่ใส่ชุดเหมือนผู้รักษาความปลอดภัยยืนอยู่ตรงหน้าที่ควบคุมวงจรปิด กำลังตรวจเช็คเวลาและภาพในกล้องวงจรปิด ในห้องนั้นมีกลิ่นบุหรี่อันคละคลุ้งโชยมาเข้าจมูก กลิ่นทั้งหมดนี้มาจากชายคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานนั่น “ขออภัยครับท่าน วันนี้ตอนเก้าโมงเช้า ลูกค้าได้ทำการเช็คเอ้าท์ไปแล้วครับ และตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในบริเวณโรงแรมแล้วครับ” “นี่เป็นภาพกล้องวงจรปิดบริเวณประตูหลักของโรงแรมครับ จะเห็นได้ว่าช่วงเวลา 9.10 น.คุณผู้หญิงทั้งสองท่าน ได้นั่งรถออกไปจากโรงแรมครับ” เสียงของผู้จัดการโรงแรมยังคงก้องอยู่ในหู เตชิตนั่งบนเก้าอี้ค่อยๆปิดตาลง จิตใจของเขาตอนนี้ย่ำแย่สุดๆ เปิดตาขึ้นมากระทบกับอากาศทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด สูบบุหรี่มากเกินไป ทุกครั้งที่สูดเข้าไปรู้สึกแสบไปหมด ช่างสะเทือนใจเหลือเกิน แต่มันก็กระตุ้นให้เขาลุกขึ้นกัดฟันกลับมามีกำลังอีกครั้ง คุณมาถึง แต่เธอกลับไปแล้ว ราวกับมีสัมผัสพิเศษ คลาดกับเขาเพียงแค่ไม่ถึงสิบชั่วโมงเท่านั้น ควรจะพูดว่ารู้ใจกันหรือเราสื่อสารทางจิตกันได้นะ? ฝ่ายชายยืนจ้องมองหญิงสาวร่างเล็กที่ปรากฏอยู่ในจอ ริมฝีปากบางๆที่ดูเซ็กซี่ช่างยั่วยวนใจความผูกพันที่อยู่ในจิตใต้สำนึกของเขาค่อยๆบังเกิดเป็นความคับแค้นในใจ! กี่วันมานี้เป็นห่วงเธอแค่ไหน กังวลว่าเธอจะเจอกับคนไม่ดี แต่มันกลับเปล่าประโยชน์ เธอไปเที่ยวกับเพื่อน อีกทั้งใส่กระโปรงที่พริ้วสวย และ ไม่เห็นว่าเธอจะทุกข์ใจเลยสักนิด หลบหน้า? เขาอยากจะรู้นัก ถ้าเธอเก่งจริง จะหลบซ่อนไปถึงไหนกัน! หลังจากเช็คภาพจากกล้องวงจรปิด ตรัณขอความเห็นจากเขา “ท่านครับ เราจะทำอย่างไรกันต่อครับ” ฝ่ายชายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตามหา ถ้าเธอยังอยู่ในเมืองHก็หนีไปไหนไม่รอด ใช้วิธีที่เร็วที่สุดสืบหาข้อมูลการเข้าพักของจินต์พวกเราไปกันเดี๋ยวนี้” ตรัณตกใจกลัวในน้ำเสียงของเขา ขณะที่เขาออกคำสั่ง รัศมีความเป็นซีอีโอแผ่ซ่านไปทั่ว ในใจคิดทำเพื่อคุณนัชชาพลางปาดเหงื่อ ท่านเตชิตดีกับคุณนัชชามาโดยตลอด แต่ก็เพราะความดีนี่แหละทำให้ผู้ชายคนนี้ถูกกดดันจนเป็นแบบนี้ แค่คิดถึงฉากที่หาคุณนัชชาเจอ ใจของตรัณรู้สึกกังวลใจแปลกๆ หวังว่าทั้งสองจะไม่เกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้นอีก หากจะให้ขยายความขึ้นอีก ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ที่ทำร้ายความรู้สึกของทั้งสองฝ่ายแบบนี้อีกเลย หลังจากนั้น15นาที ข้อความจากสถานีตำรวจเมืองH คือที่อยู่ของโรงแรมที่จินต์พักอยู่ตอนนี้ ในข้อความนั้นมีไปจนถึงหมายเลขห้องที่เธอพักอยู่ หลังจากได้รับข่าว เตชิตไม่แม้แต่จะหยุดคิด รีบเดินไปที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิด ท่าทางเยือกเย็นดุร้ายของเขา ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แม้จะเอ่ยปากพูดสักคำยังไม่กล้า เพิ่งเดินออกจากประตูใหญ่ของโรงแรม ลมทะเลอันแสนอบอุ่นพัดเข้ามาปะทะหน้าเขา แต่ใจของเขาไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านเท่าไหร่ จะพูดว่าเขาโหดเหี้ยม หรือ วิตกจริตก็ดี แต่จะทำอย่างไรก็ได้ให้เขาได้หาสาวน้อยที่สมควรตายคนนั้นให้เจอ เขาจะต้องให้เธอได้รับรู้ถึงโทษฐานที่หลบหนีเขาไป จะต้องชดใช้! ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง รถเบนท์ลีย์คันสีดำจอดอยู่ที่ด้านนอกของโรงแรมบนเกาะอีกแห่งหนึ่ง …… ชายหนุ่มรับจอดรถกำลังเตรียมที่จะรับกุญแจ ชายขายาวไม่แม้แต่จะหยุด เดินตรงไปที่เลาจน์ ไม่พูดจาสักคำ ไม่แสดงสีหน้าอารมณ์อะไรทั้งนั้น ด้านหลังเขาตามมาด้วยตำรวจที่โชว์เอกสารสำคัญทางราชการไว้ตลอดเวลา เมื่อได้รับแล้วเปิดออก สแกนขึ้นลิฟต์ ผู้ติดตามด้านหลังจะเดินตามเขา แต่กลับถูกเตชิตกันไว้ นัยน์ตาสีดำทั้งสองของชายผู้นี้แทบจะไม่เหลือร่องรอยของแววตา “ไม่ต้องตามแล้ว ผมขึ้นไปเอง”