ตอนที่125ในที่สุดก็หาเธอจนเจอ

ตอนที่125ในที่สุดก็หาเธอจนเจอ ตรัณเห็นถึงสายตาอันเยือกเย็นของเขาทั้งใจของเขาสั่นไปหมดลังเลอยู่พักใหญ่ตัดสินใจรวบรวมความกล้าที่มีอยู่อันน้อยนิดพูดด้วยความระมัดระวัง“ท่านเตชิตครับที่คุณนัชชาทำแบบนี้อาจจะมีเหตุผลของเธอก็เป็นได้นะครับท่านอย่าเพิ่งโมโหไปควรฟังเธอดูก่อน” คำพูดที่อ้อมค้อมของเขาภายในมีความหมายที่เขาอยากจะสื่อออกมาหวังว่าเตชิตจะฟังเข้าใจผู้ชายที่แสดงออกไม่เก่งนักไม่รู้จะพูดยังไงดีเค้าหยุดเดินครู่หนึ่งพยักหน้าเล็กน้อยและเดินเข้าลิฟต์ไปแบบไม่พูดไม่จา เลขบนบัตรห้องคือ1603พวกเธออยู่ที่ชั้น16 ประตูลิฟต์ปิดลงมองดูตัวเลขบนหน้าจอที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นใจของเขาเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเสียงดังแล้วดังอีก“ติ๊ง”เสียงนั้นกระแทกเข้าไปในหูทำให้เขารู้สึกหมดเรี่ยวแรงแทบทรุดลงไปกองกับพื้น ความรู้สึกแบบนี้นับว่าเป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นกับเขาหลายวันติดมาแล้วที่ความรู้สึกนี้มันอึดอัดอยู่ในใจเขาอีกไม่นานทั้งหมดจะถูกปลดปล่อยแต่ก็ทำให้เขารู้สึกร้อนรนใจเช่นกัน “ติ๊งต่อง”ลิฟต์มาถึงชั้นจุดหมาย ชายผู้นี้ย่างก้าวยาวออกไปจากลิฟต์เดินไปตามป้ายบอกทางในที่สุดก็หาห้อง1603เจอ ประตูที่กั้นไว้อยู่มองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นแต่เขาราวกับมองเห็นคนที่อยู่ภายในห้องสายตาแพรวพราวจ้องมองมาที่เขา 4วัน3คืนกับเวลานับไม่ถ้วนที่เขาค้นหาอย่างไม่หยุดยั้งจากเมืองJถึงเมืองHข้ามผ่านระยะทางอันแสนไกลข้ามผ่าน2ฤดูกาลในที่สุดก็เจอเธอจนได้ สายตาของเตชิตร้อนรนลุกเป็นไฟขอบตาบวมเปล่งใบหน้าอันเคร่งขรึมของเขาในที่สุดเผยถึงอารมณ์บางอย่างออกมาแต่ไม่นานนักมันก็หายไป สูดหายใจเข้าลึกยกมือเคาะประตู“ก๊อกๆๆ”ด้านในไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ 1วินาที2วินาที5วินาที…… “สวัสดีค่ะไม่ทราบว่ามาหาใครคะ?”เสียงที่ฟังดูคุ้นเคยที่สุดเปล่งออกมาจากบานประตูที่กั้นไว้เล็กแหลมนุ่มนวลแม้ว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเธอก็สามารถจินตนาการได้ถึงท่าทางการพูดของเธอ จริงนะ…อยู่ตรงหน้าแค่นี้เอง เตชิตพิงอยู่ข้างประตูเพื่อหลบให้ห่างจากตาแมวไม่ให้คนในห้องเห็นได้เขากำลังหวาดกลัวกลัวว่าหลังจากเธอรู้ว่าเป็นตนจะหลบหายไป ภายในห้องเมื่อไม่ได้รับคำตอบอะไรนัชชาขมวดคิ้วถามอีกครั้ง“สวัสดีค่ะคุณมาหาใครคะ?” นอกประตูยังคงเงียบสงัดมีแต่เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอีกครั้งจินต์เห็นเธอยืนนิ่งจึงเดินเข้าไปถาม“ใครหรอ?” “ไม่รู้สิเขาไม่พูด” “ห้ะ?”จินต์ยักคิ้วขึ้นลงท่าทางเกรี้ยวกราดไม่คิดพิจารณาใดๆยื่นมืออกมาเปิดประตู และในวินาทีนี่เองภายนอกประตูอันกว้างใหญ่ประตูที่เปิดออกด้วยความสงสัยเงาของคนรูปร่างสูงใหญ่ปรากฏอยู่ตรงประตู นัชชามองดูใบหน้าที่คุ้นเคยเธอยืนเหม่อลอยอยู่ตรงที่เดิมเสียงทั้งหมดถูกกลืนอยู่ในลำคอสายตาเหมือนถูกสะกดหยุดนิ่งนอกจากเขาแล้วรอบๆก็ดูเหมือนไม่มีใคร หัวใจเต้นถึงขีดสุดภายในวินาทีเดียวราวกับกำลังนั่งรถไฟเหาะที่ผ่านไปครู่เดียวก็ลงมาถึงจุดต่ำสุดเธอไม่รับรู้ถึงความรู้สึกอะไรทั้งนั้นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ตอนนั้นคือลมหายใจแสนเยือกเย็นหนาวเหน็บของฝ่ายชาย เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนเสื้อพับขึ้นมาถึงไหล่ขาเหยียดตรงทั้งสองข้างถูกสวมใส่ด้วยกางแกสแล็คที่พอดีตัวอกกว้างเอวคอดรูปร่างสูงไม่พูดอะไรทั้งนั้นเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นก็สะกดสายตาของเธอไว้หมดแล้ว สายตาของฝ่ายชายมองต่ำลงมาเขามองไปที่ใบหน้าเล็กซีดและดูเคร่งเครียดของเธอนัยน์ตาสีดำนั้นไม่หลงเหลือความรู้สึกเลยสักนิดแม้กระทั่งการเคลื่อนไหวสักเล็กน้อยก็ไม่มี แต่นัชชารู้ดีว่าเขาต้องโกรธมากแน่นอนเพราะเขามาหาเธอแล้วในโลกของผู้ชายคนนี้มีเพียงแค่ใส่ใจกับไม่ใส่ใจสองอย่างเท่านั้นถ้าเขาไม่ใส่ใจเขาคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้ ราวกับทุกลมหายใจถูกหยุดไว้นัชชาเหม่อจนไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆเวลาอันสั้นเพียงแค่10วินาทีกลับเหมือนเวลาผ่านไปหลายศตวรรษ ผู้ชายที่ปรากฏอยู่ในความฝันในจินตนาการนับครั้งไม่ถ้วนตอนนี้เขามายืนอยู่ตรงหน้าแล้วจริงๆเขามาอย่างสงบนิ่งคนที่คิดก่อนทำเสมอราวกับมั่นใจแน่แล้วว่าเธออยู่ที่นี่จึงไม่รีรอที่จะมุ่งตรงมาหา หลังจากที่ช็อคไปสักพักสิ่งที่นัชชาทำอย่างแรกคือปิดประตู！ เธอรีบปิดประตูกำลังจะออกแรงแต่กลับถูกบางคนห้ามไว้ ต่อให้เร็วแค่ไหนสุดท้ายก็เร็วไม่เท่าเขา! บริเวณชีพจรที่กำลังเต้นอยู่บนข้อมือถูกเขาจับไว้แรงหนักพอสมควรทำให้เธอรู้สึกเจ็บมากนัชชารู้สึกราวกับโดนเหยียบขนที่หางและขนก็หลุดร่วงลงทันทีเธอขัดขืนอย่างสุดชีวิตร้องตะโกนออกมา“ปล่อยฉัน!” ชายคนนั้นไม่ปล่อยกลับบีบแรงยิ่งขึ้นเสมือนว่าใช้วิธีนี้เพื่อให้ได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของเธออย่างแท้จริงไม่ใช่แค่เพ้อฝัน! จินต์มองดูท่าทีของทั้งสองเธอเห็นความเผด็จการของเตชิตเบ้าตาของนัชชาแดงไปหมดเขาไม่สนใจสิ่งอื่นทั้งนั้นใช้มือทั้งสองดึงมือของผู้ชายคนนั้นออกไป แต่ถึงแม้เธอจะใช้แรงสุดชีวิตก็ไม่เทียบเท่ากับครึ่งหนึ่งของชายผู้นั้นซ้ำยังถูกผลักไปที่ประตูอย่างไร้เยื่อใย “ปั้ง!”เสียงดังสนั่นจมูกของจินต์เกือบชนกับประตูบานนั้น จินต์มองดูประตูที่ถูกปิดแน่นยืนงงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นใช้มือทุบอย่างบ้าคลั่งครั้งแล้วครั้งเล่า“นายเตชิตออกมาเดี๋ยวนี้นะ!ฉันไม่ยอมให้นายรังแกนัชชาเด็ดขาด!แน่จริงก็มาพูดกันต่อหน้าพวกเราสิกล้ารึเปล่า!?” เตชิตฟังจินต์โวยวายจนรู้สึกอึดอัดไปหมดคนที่อยู่ตรงหน้าก็ไม่ยอมประณีประนอมค่อยๆก้มตัวลงไปแบกคนตรงหน้าขึ้นบ่าก้าวเท้ายาวเข้าไปในห้องนอนล็อคประตูโดยพลัน เลือดย้อนลงสมองนัชชาจนหน้าแดงไปหมดตอนที่เขาวางตัวเธอลงเธอเตรียมวิ่งไปด้านข้างเพิ่งจะก้าวออกไปได้หนึ่งก้าวก็ถูกกระชากกลับมา สายตาของเตชิตยังคงไม่ได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอราวกับมีชนวนไฟสองดวงกำลังแผดเผาเธออยู่ท่าทางโกรธแค้นเหมือนจะจับเธอแยกออกเป็นชิ้นๆ แต่เขาก็ไม่ได้ทำเช่นนั้นกลับนำแขนยาวๆยื่นออกมากอดเธอไว้ในอ้อมอก แรงของแขนทั้งสองข้างของเขาค่อนข้างหนักกำลังของเขามากมายมหาศาลราวกับจะบีบกระดูกให้แหลกเป็นผง นัชชาถูกบีบจนต้องเงยหน้าขึ้นขยับร่างกายไม่ได้ถูกเขากอดรัดแน่นอย่างโหดร้ายขณะเดียวกันกลิ่นที่คุ้นเคยถูกเธอโอบล้อมไว้แรงที่ขัดขืนเมื่อครู่ค่อยๆคลายลงเธอได้กลิ่นบุหรี่ที่แรงจนแทบจะรับไม่ไหว “4วัน3คืนนัชชาทำไมต้องทิ้งผมไป?”เขาเสียงแหบจนพูดแทบจะไม่เป็นคำสิ่งที่ทำให้นัชชาปวดใจยิ่งไปกว่านั้นคือในน้ำเสียงที่เขาเปล่งออกมาเป็นเสียงที่สั่นคลอนแบบไม่อาจควบคุมได้ เขา….ร้องไห้หรอ? มองไม่เห็นใบหน้าของฝ่ายชายแต่สามารถรับรู้ได้ถึงความสั่นเทาของคนสูงใหญ่ นัชชาปิดตาสนิทพยายามฝืนตัวเองไม่ให้คิดอะไรฟุ้งซ่านแต่เธอทนไม่ไหวทนไม่ไหวจริงๆ เธอปวดใจมากเพียงแค่ไม่กี่วันเขากลับผอมลงเยอะมากหนวดเคราไม่ได้โกนเกลี้ยงเกลานัยน์ตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดเธอเห็นทุกอย่างแล้วแต่ตัวเธอเองก็เสียใจมากเช่นกันและมีหลายๆเรื่องที่อยากจะถามหาความชัดเจนจากเขา…. นัชชาบังคับตัวเองให้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดหันออกจากไหล่“นายปล่อยฉันก่อน” เขาไม่พูดอะไรกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม นัชชาแทบจะหายไม่ออกอันที่จริงเธออยากจะเข้มแข็งมากกว่านี้แต่เธอยังจะพูดประโยคนี้ซ้ำอีกครั้งอย่างสะอึกสะอื้น“นายปล่อยฉันนะ….” สั้นๆสี่พยางค์เสมือนใช้พลังทั้งหมดที่เธอมี “นายปล่อยฉันนะ”อันที่จริงฉันไม่ได้หวังให้เธอปล่อยฉันเลยสักนิด