ตอนที่126ความรักของพวกเขาเป็นเพียงธุรกิจเท่านั้น

ตอนที่126ความรักของพวกเขาเป็นเพียงธุรกิจเท่านั้น พูดจบประโยคนี้น้ำตาของนัชชาไหลรินออกมาจากดวงตาอย่างควบคุมไม่ได้หยดแล้วหยดเล่าไม่นานตรงอกของเสื้อเชิ้ตก็เปียกชุ่มไปหมด อุณหภูมิอันเร่าร้อนราวกับจุดไฟเผาเบ้าตาของเตชิตแดงเล็กน้อย“คิดถึงผมไหม?” ไม่คิดถึงได้ไงล่ะ ในใจของนัชชาผุดคำตอบขึ้นมาทันทีเพียงแต่เธอพูดออกมาไม่ได้ไม่สิควรจะพูดว่าเธอไม่มีทางที่จะพูดออกมา เธอก็อยากให้อภัยเขาเขาอุตส่าห์เดินทางมาจากที่ไกลแสนไกลจนมาเจอเธอที่นี่ลำบากขนาดนี้แล้วให้อภัยเขาเถอะ แต่เมื่อเธอหวนนึกถึงรูปที่ปณิตาส่งมาให้เธอและเสียงแหลมๆของเธอเธอทำไม่ได้! ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว คิดถึงตอนนี้เธอถอนตัวออกมาจากอ้อมกอดของผู้ที่ทำให้เธออาลัยอาวรณ์ตลอดเวลา เงยหน้าขึ้นมองตาเขาอย่างจดจ่อความว่างเปล่าในใจของนัชชาถูกเผยออกมาในที่สุดเธอปริปากพูดทำลายบรรยากาศที่ดูเหมือนสงบ“เตชิตคุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?” แววตาเขาดูลึกซึ้งเขาไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกออกมาให้ใครเห็นได้ง่ายๆแต่ตอนนี้เขาปกปิดมันไม่ไหวสายตาอันเฉียบคมของเขา“หมายความว่ายังไง?” หมายความว่ายังไง คำพูดสี่พยางค์นี้ลอยเข้าไปในหูของเธอความประชดประชันเสียดสีนี้ทำลายความหวังสุดท้ายที่เธอมีอยู่ เวลานี้เขายังจะกล้าถามคำถามแบบนี้อีกหรอ?เขามีสิทธิ์อะไรมีดียังไงที่จะมาถามเธอแบบนี้? หน้าของนัชชาชาไปหมดบรรยากาศความอบอุ่นเมื่อสักครู่หายไปในพริบตา“ในเมื่อไม่มีอะไรจะพูดแล้วคุณมาที่นี่ทำไม?” ฝ่ายชายจ้องตาของเธอไม่กระพริบน้ำเสียงทั้งสองดูนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยการข่มขู่อยู่ภายใน“พาเธอกลับไป” “ฉันไม่กลับไปกับคุณ”นัชชาตอบกลับแบบไม่คิดก่อนที่จะพูดอย่างชัดเจนออกไปเธอไม่อยากไปกับเขาอย่างไม่มีสติ จะว่าเธอหยิ่งหรือยังไงก็ช่างเธอก็เป็นแบบนี้ในเรื่องความสัมพันธ์เธอไม่เคยยอมให้อะไรมาทำให้คลุมเครือ ทว่าคำพูดนี้เมื่อเข้าหูเตชิตกลับกลายเป็นการปฏิเสธอย่างเด็ดขาดสุดโต่งความเป็นห่วงและความกังวลทั้งหมดที่เขามีพ่ายแพ้ให้กับคำพูดปฏิเสอย่างไม่คิดของเธอ ใจที่หนักแน่นแข็งแกร่งกลับถูกคำพูดหนึ่งประโยคทิ่มแทงจนเจ็บปวดนึกถึงคำพูดของตรัณก่อนที่เขาจะขึ้นมาเขาไม่อยากที่จะใจร้อนใส่เธอใจร้อนขึ้นมาเธอคงเจอไม่ดีแน่ เอามือออกจากกางเกงสแลคพร้อมหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งกล่องคาบไว้หนึ่งมวลที่ริมฝีปากพลางจุดไฟท่าทางดูเป็นธรรมชาติทำมันซ้ำๆไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่หนในช่วงหลายวันมานี้ ควันสีขาวโพยพุ่งขึ้นมาแทรกกลางระหว่างเขาสองคนสีหน้าฝ่ายชายค่อนข้างสับสนนัชชาก้มหน้าลงสายตาของเธอมองเห็นรองเท้าหนังสีดำที่สะอาดแวววับ มีเสียงดังเกิดขึ้นคางของเธอเจ็บปวดขึ้นมาฝ่ายชายใช้มือบีบคางของเธอขึ้นบังคับให้เธอเงยหน้ามองสายตาอันดุดันของเขาก่อนที่จะปริปากพูดเขาอดไม่ได้ที่จะไอออกมาสองครั้งเหมือนกับไม่ค่อยสบาย“ไม่ไปกับฉันแล้วเธอจะไปไหนหื้ม?” นัชชาเพียงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดตรงที่เขาบีบเธออยู่ยกมือขึ้นมาป้องฝ่ามือของฝ่ายชายแต่เธอยังยืนกรานไม่ยอมยกโทษให้น้ำเสียงดูไม่เป็นตัวเองพูดออกมาด้วยเสียงที่สูงกว่าปกติ“ไม่ว่าจะไปที่ไหนฉันไม่มีทางกลับไปกับคุณแน่นอน!” เขาไม่อธิบายเรื่องของปณิตาเลยสักคำทำไมเธอจึงต้องกลับไปกับเขาด้วย? อารมณ์โกรธเป็นฟืนไฟของเขาในตอนนี้มันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี! เตชิตรู้สึกว่าสติที่เหลืออยู่สุดท้ายพังไปกับคำพูดประโยคสุดท้ายของเธอไม่ว่าจะไปไหนก็จะไม่ไปกับเขา? ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ แต่ปีกกล้าขาแข็งแล้วยังไงล่ะเขาเป็นคนสร้างปีกคู่นั้นขึ้นมาเขาก็สามารถตัดปีกนั้นด้วยสองมือของเขาเองได้ นัชชารู้สึกบรรยกาศรอบตัวเธอเย็นยะเยือกขึ้นมาอย่างรวดเร็วรังสีความเย็นชาและความโกรธถูกปล่อยมาจากชายที่ยืนหันข้างตรงนั้นเธอรู้สึกเหมือนโดนแช่แข็งหัวใจของเธอก็เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ เขาเข้าไปใกล้ริมปีฝากของเธออย่างฉับไวมือของเขายังบีบคางของเธอไว้ไม่สนว่าเธอจะดิ้นรนต่อสู้เพียงใดใช้แรงทั้งหมดที่มีเอาชนะเธอค่อยๆเชิดคางเธอขึ้นอีกริมฝีปากบางๆกระทบกับมุมปากของเธอ“ไม่ไปกับผมมันก็ต้องมีเหตุผลสิทำไมล่ะคิดว่าชนะคดีแล้วไม่อยากคบกับผมต่อแล้วหรือไง?” นัชชาเบิกตากว้างเธอถูกทำร้ายด้วยคำพูดอันโหดร้ายและดูถูกกลัวจนสั่นไปหมดทั้งกายน้ำตาคลออยู่ในเบ้าตากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่จะไหลออกมาแต่เธอกลับฝืนพยายามกลั้นมันไหวโกรธและผิดหวังจนถึงขีดสุดจนหัวเราะออกมา“ในสายตาของเธอฉันเป็นคนแบบนั้นหรอ?” หลังฟ้องร้องคดี…… การหายไปของเธอเขาไม่รู้ว่าเหตุผลคืออะไรจริงๆหรอ? หรือในสายตาของเขาเรื่องสัมพันธ์ซับซ้อนระหว่างเขากับปณิตาไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบายอะไร? นัชชาไม่รู้ไม่รู้อะไรจริงๆตอนที่เปิดประตูเจอหน้าเขาเธอหวาดกลัวตื่นตระหนกสับสนแต่ก็มีความดีใจและตื้นตันบทสนทนาเมื่อครู่ทำให้เธอรู้สึกผิดขึ้นมาราวกับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นคนที่เธอไม่เคยรู้อะไรในตัวเขาเลย เตชิตจ้องมองแววตาของเธอที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและความโกรธความรู้สึกที่น่าอึดอัดนั้นทำให้เขาเจ็บปวดลึกไปถึงกระดูก“ถ้าไม่ใช่เธอก็อธิบายมาดีๆสิ” อธิบายให้เขาฟังทำไมหนีจากเขาไปทำไมไม่บอกเขาสักคำทำให้เขาหาเธอไม่เจอ นัชชาฟังแล้วกลับหัวเราะมากขึ้นเธอหัวเราะพลางส่ายหัวพลางอ่อนแอจนทำให้เขาต้องหันกลับมองอีกครั้ง“เตชิต….เตชิต….” เธอพูดชื่อเขาซ้ำไปมาเหมือนกำลังเรียกเขาและเหมือนกำลังบ่นพึมพำในไม่กี่วินาทีนั้นอารมณ์ปรับเปลี่ยนไปมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งสุดท้ายเขาฮึดสู้อย่างเกรี้ยวกราด“คุณจะให้ฉันอธิบายอะไร?ห้ะ?ฮ่าๆๆ…..คุณปล่อยฉันนะปล่อยฉัน!” เตชิตมองดูผู้หญิงตรงหน้าเดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวหัวเราะรอยคราบน้ำตาที่กำลังจะแห้งกลับถูกน้ำใสๆแทรกซึมอีกครั้งเธอทั้งดูเสียใจทั้งทุกข์ใจขนาดนั้นแต่คนที่หนีห่างออกไปคือเธอไม่ใช่เขา นัชชาดิ้นไม่หลุดทั้งตัวเธอเหมือนถูกต้องมนตร์ให้หยุดนิ่งก็เหมือนกับอารมณ์ของเธอในตอนนี้คิดที่จะหาวิธีเอาตัวรอดสุดชีวิตแต่กลับเหมือนแมลงวันไม่มีหัวทำยังไงก็หาทางออกไม่เจอ อารมณ์แย่ๆทุกอย่างในตอนนี้ขึ้นไปจนถึงขีดสุดเธอทนไม่ไหวอีกแล้วสติหายไปหมดตะโกนโห่ร้องออกมาแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น“คุณอยากรู้เหตุผลใช่ไหม?ได้ฉันจะบอกคุณให้เพราะในสายตาของฉันคุณก็ไม่ต่างอะไรกับดวิษทำให้ฉันรู้สึกไร้ประโยชน์น่าขยะแขยงทำให้ฉันไม่อยากจะเผชิญหน้า!คุณพูดถูกชนะคดีแล้วฉันก็จะจากไปคุณว่ายังไง?”ตอนที่เราคบกันคุณเป็นคนบอกเองให้ฉันช่วยว่าความชนะทั้งหมดนี้สำหรับคุณแล้วมันก็คือธุรกิจตอนนี้ฉันก็แค่ทำตามสัญญาที่ตกลงกันไว้พอใจแล้วยัง?!” ฝ่ายชายยืนนิ่งสีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกดวงตาทั้งสองข้างไร้ซึ่งแววตาอันสดใส เมื่อสักครู่ผู้หญิงที่เขารักใช้ปากเล็กๆที่มักจะยิ้มให้เสมอพูดจาใส่เขายกใหญ่เธอว่าเขาน่าขยะแขยงเอาเขาไปเปรียบเทียบกับสามีคนเก่าแบบไม่ละอายใจพูดว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเป็นเพียงธุรกิจเริ่มที่เขาจบที่เธอ ดูถูกกันยิ่งนัก สิ่งที่เขาพยายามมาทั้งหมดเป็นเพราะคำพูดของเธอทุกอย่างกลับกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าต่ำต้อย หัวใจเจ็บปวดปวดอะไรขนาดนี้เสมือนกับพูกฉีกขาดทีละนิดสิ่งที่ไม่อยากได้ยินที่สุดไม่อยากเจอที่สุดกลับเกิดขึ้นมาแบบนี้ “ธุรกิจ…..งั้นหรอ?”ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างว่องไวยิ้มเยาะและทุกอย่างก็หายไปภายในวินาทีเดียว แขนของเธอถูกเขาจับไว้เขาหันกลับมาไม่สนว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหนจนเกือบจะล้มลงหลายครั้งจับเธอลากไปที่เตียงอย่างไร้เยื่อไยจับเธอกดลงบนเตียง…. นัชชาตกใจมากมองฝ่ายชายที่ยืนอยู่ปลายเตียงใช้เข่าแยกขาทั้งสองของเธอออกหน้าตามีเลศนัยปลดกระดุมเสื้อออกตามด้วยเข็มขัดและสุดท้ายคือกางเกง…..