ตอนที่127เรื่องอื้อฉาวกับรูปหลุด

ตอนที่127เรื่องอื้อฉาวกับรูปหลุด นัชชารู้ว่าการกระทำของเขาบ่งบอกถึงอะไรรู้ว่าเขาจะทำอะไรเรื่องแบบนี้เขาเคยทำกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนจากตอนแรกที่ต่อต้านก็ค่อยๆเริ่มยอมรับจนกายและใจหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวแต่ตอนนี้เธอกลับกลัวจนตัวสั่นไปหมด……… เธอกรีดร้องจนเสียงหายขัดขืนสุดชีวิตแต่ชายคนที่คร่อมอยู่บนตัวเธอลุ่มหลงจนควบคุมไม่ได้แล้วริมฝีปากอันบางและเย็นไม่ได้บรรจงจูบเธอแต่กลับก้มลงดูดดื่มคอขาวๆของเธออย่างบ้าคลั่งและไร้เยื่อใยทิ้งไว้เพียงรอยแดงก่ำ อันที่จริงเขาเพียงแค่โมโหอยากจะลงโทษที่เธอเย็นชากับเขาแต่เมื่อได้กลิ่นหอมบนตัวเธอผสานกับความปรารถนาที่มีมาหลายวันในเวลาแค่ช่วงหนึ่งความต้องการจึงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วปฏิกิริยาในร่างกายเขาตอบสนองขึ้นมาเขาเริ่มที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้ กระโปรงที่นัชชาสวมใส่ถูกเขาฉีกออกอย่างดุดัน“แครก”ผ้าผืนแยกออกเป็นเศษเป็นชิ้นในพริบตาเดียวบนร่างของเธอคงเหลือไว้แค่กางเกงในบางๆเมื่อสัมผัสกับอากาศทำให้ขนลุกขึ้นมาโดยพลันเขาเหลือบไปเห็นการตอบสนองทางร่างกายของเธอแต่มันกลับทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่าย “เป็นอะไรไปแตะต้องตัวเธอแค่นี้เป็นทุกข์มากเลยหรือไง?” เสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายบนเรือนร่างเธอถูกเขาฉีกออกเช่นกันความรู้สึกอันอัปยศโอบล้อมเธอไปหมดนัชชาโกรธร้องตะโกนออกมา“ใช่!ฉันยอมตายดีกว่าให้นายมาแตะต้องตัวฉันสกปรก!” สกปรก? เมื่อได้ยินคำพูดอันกระดากหูเขาหยุดนิ่งไปสักพักแต่ไม่นานเขาก็ลงมือต่อเขาใช้กำลังมากขึ้นกระทำเธออย่างโหดเหี้ยมราวกับจะหักร่างของเธอออกเป็นชิ้นๆ“สกปรก?ดีรังเกียจฉันสกปรกเธอก็อย่าสะอาดไปเลยละกัน!” ลมหายใจอันรุ่มร้อนรดลงมาที่ซอกคอเขาไม่อ่อนโยนกับเธอเลยสักนิดนอกจากเธอจะถูกบีบบังคับขืนใจเธอก็ไม่เหลือลู่ทางใดให้รอดออกไปได้เลย เขาไม่ได้จูบเธอต่อแต่กลับพลิกร่างของเธอให้คว่ำลงราวกับเธอเป็นหุ่นกระบอกนอนอยู่บนเตียง ขาทั้งสองข้างของเธอถูกกางออกนัชชาร้องไห้ฟูมฟาย“เตชิตอย่าทำแบบนี้กับฉันฉันจะเกลียดเธอฉัน…อ๊าก!” ยังพูดไม่ทันจบประโยคเขายังคงไม่สนใจกับการขัดขืนของเธอกลับบุกเข้าไปอย่างเต็มที่คำพูดทุกคำจุกอยู่ที่มุมปากร่างของเธอขยับขึ้นลงอย่างไม่หยุดยั้งตามท่าทางของเขาก่อนหน้ารู้สึกว่าเตียงนี้ช่างกว้างใหญ่แต่เป็นเพราะเขากลับทำให้ดูเล็กขึ้นมาถนัดตาขอบเตียงดูสูงจากพื้นมากเธอกลัวว่าถ้าไม่ระวังอาจจะตกลงไปได้… ทั้งสองปิดปากเงียบบรรยกาศตอนนั้นมีเพียงแค่เสียงของจินต์ที่ตะโกนร้องเรียกอย่างไม่หยุดยั้ง “เตชิตนาออกมาเดี๋ยวนี้!ฉันจะบอกนายให้ถ้านายขืนทำอะไรนัชชาฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่!” “นัชชาเธอไม่เป็นไรใช่ไหม?เธอโอเครึเปล่าเธอพูดกับฉันสิ…..” “ช่วยด้วยค่ะโรงแรมใหญ่โตขนาดนี้ไม่มีใครดูแลหรือยังไง?!” เสียงที่อยู่นอกประตูดังเข้ามาอย่างขาดๆหายๆทุกคำพูดฟังดูอึดอัดใจชายคนนี้ยังคงหมกมุ่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ปรานีกับเธอเลยสักนิดราวกับเป็นเพียงแค่ระบายอารมณ์ออกมา เธอแข็งใจไม่ปริปากพูดเตชิตจงใจทรมานเธอมุ่งตรงไปที่จุดอ่อนไหวที่สุดของร่างกายจู่โจมเข้าอย่างจัง การต่อต้านภายในจิตใจกับการตอบสนองทางกายกำลังทรมานนัชชาเธอรู้สึกละอายใจที่ตัวเองโดนเขาปลุกปั่นเช่นนี้น้ำตาไหลลงมาบนหมอนไม่หยุดเปียกชุ่มไปทั่ว “รังเกียจฉัน?ไม่อยากให้ฉันแตะต้อง?”เสียงของเขาเหมือนยมทูตที่มาจากนรก“ยังรู้สึกอยู่นี่” นัชชากัดปากตัวเองสุดแรงฟันอันขาวสะอาดของเธอกระทบกับริมฝีปากช้ำเป็นรอยเลือดเธอค่อยๆหลับตาลงรู้สึกว่าตัวเองดูไร้ค่าสุดที่จะทนได้ ก่อนหน้านี้ดวิษทำให้เธอเสียใจมากแต่อย่างน้อยเธอก็ยังต้านทานไหวแต่กับเตชิตเธอออกแรงพยายามทำเพื่อเขาทั้งหมดสุดท้ายกับถูกขืนใจอยู่บนเตียงเล็กๆนี้ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก สรุปแล้วเธอทำอะไรผิดไปงั้นหรือพระเจ้าจะลงโทษเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้รึ? นัชชาไม่เข้าใจเธอแค่เจ็บปวดมากเจ็บกายและยิ่งเจ็บใจทุกลมหายใจคือความทรมานอันแสนสาหัส หลังจากเขาพูดจบนัชชาก็ไม่พูดอะไรอีกเลยเหมือนตุ๊กตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกอ่อนแอหมดเรี่ยวแรงนอนอยู่ตรงนั้นอยากทำอะไรก็ทำไป ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ภายนอกห้องที่จินต์ร้องตะโกนจนเสียงหายในที่สุดผู้ชายที่อยู่ในห้องก็หยุดทุกการกระทำ แผ่นหลังขาวผ่องของเธอยังมีหยดเหงื่ออันเร่าร้อนของเขาแต่ร่างกายของเธอกลับรู้สึกหนาวเย็นไปถึงกระดูก “แกร๊ก”เสียงใส่เข็มขัดเขาเสร็จกิจแล้วแต่ยังคงทำตัวไร้เยื่อใยกับเธอแม้คำพูดสักคำยังไม่ปริปากพูด มุมปากของนัชชาปรากฏเป็นรอยช้ำร่างกายที่เจ็บปวดทรมานถูกห่อด้วยผ้าห่ม เธอหยิบเสื้อคลุมยาวและเสื้อกันแดดแขนยาวออกมาจากตู้เสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำทำความสะอาดชะล้างจากนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้านอกจากรอยแดงบริเวณคอที่โดนคนใจร้ายทิ้งร่องรอยไว้ส่วนอื่นถูกกปกคลุมอย่างมิดชิด เธอไม่พูดอะไรสักคำเปิดประตูและเดินออกไป เตชิตไม่ห้ามชั้นล่างล้วนเป็นคนของเขาต่อให้เธอมีปีกก็หนีไปไหนไม่พ้นจากโรงแรมแห่งนี้ จินต์กำลังวางมือลงมาประตูถูกนัชชาเปิดออกจากข้างในจิตใจเธอรุกร้อนเป็นไฟ“เธอไม่เป็นอะไร….” ตั้งใจจะถามเธอว่าเป็นอะไรไหมพูดยังไม่ทันจบจินต์เหลือบมองไปเห็นรอยช้ำแดงๆม่วงๆที่คอเธอจากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีกเลย “เธอ……..” นัชชามองไปยังสายตาอันตกใจของจินต์อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกตอนนี้เธอรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกโกรธเกลียดจนไม่รู้จะไปหลบซ่อนตัวที่ไหนไม่ให้ใครเห็นได้ “ฝีมือเตชิตหรอ?”หลังจากจินต์ถามเธอก็รับรู้คำตอบได้ด้วยใจในห้องก็มีกันอยู่แค่สองคนไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครไปได้? ไม่รอให้นัชชาตอบอะไรเธอรีบตรงดิ่งเข้าไปในห้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟยืนอยู่ตรงหน้าเตชิตบรรยกาศภายในห้องยังอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความคลุมเครือเรื่องระหว่างทั้งสองปรากฏความจริงออกมาแล้ว เธอโกรธจนจะอกแตกตายยกมือขึ้นมาจะตบหน้าชายคนนั้นแต่โชคช่างไม่เข้าข้างกลับถูกเขากันไว้ได้ สายตาของเตชิตแทบจะถลนออกมา“ออกไป!” โดยปกติจินต์จะไม่พูดมากไปกว่านี้แน่แต่เมื่อเธอนึกถึงร่องรอยบนคอของนัชชาเธอก็อดพูดออกมาไม่ได้“เตชิตนายนี่มันขืนใจผู้หญิงยังเป็นผู้ชายอยู่อีกไหม!” “ออกไปเดี๋ยวนี้!” “ฉันไม่ออกไป!”จินต์ก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าวมองดูกระโปรงที่ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆเทียบกับเสื้อเชิ้ตที่เรียบร้อยเป็นระเบียบของฝ่ายชายเธอกัดฟันพูด“นายเตชิตมีสิทธิ์อะไรมารังแกเพื่อนฉันแบบนี้?!” อันที่จริงเตชิตไม่อยากจะอธิบายยิ่งไม่อยากจะพูดเรื่องนี้กับคนนอกแต่เมื่อได้ยินเพื่อนที่สนิทที่สุดของนัชชาพูดออกมาแบบนี้เขาทนไม่ไหวพูดด้วยน้ำเสียงดุดันแต่ซ่อนเร้นด้วยความอ่อนแอ“คนที่หนีหายไปไม่ใช่ฉันแต่เป็นเธอ” จินต์ได้ฟังดังนั้นราวกับฟังเรื่องตลก“นายคบชู้มั่วโลกีย์ยังจะมาว่าคนอื่นหนีไปจากนาย?”คนชั่วอย่างนายคงรู้สึกว่าขาดผู้หญิงบนโลกนี้แล้วจะอยู่ไม่ได้ใช่ไหม?!” ฝ่ายชายกำลังติดกระดุมเสื้อตรงปลายนิ้วต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดประโยคนี้เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน “คบชู้?” จินต์หัวเราะแห้งๆ“อย่ามาแกล้งทำเสแสร้ง!ปณิตาทั้งโทรศัพท์หานัชชาทั้งส่งรูปภาพโป๊เปลือยของนายกับเธอนายยังจะมาเล่นแง่อะไรฉันอีกหรอ!” ปณิตา? โทรศัพท์? ภาพโป๊เปลือย? คำพูดเหล่านี้วนเวียนอยู่ตรงหน้าเตชิตในหัวของเขาสับสนไปหมดหลังจากนั้นไม่นานเขากระชากคอเสื้อของจินต์ขึ้นมาจนตัวของจินต์ลอยขึ้นจากพื้น“พูดให้มันชัดเจนหน่อยตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”