已经是第一章了
ตอนที่130ความเข้าใจผิดถูกคลี่คลาย
ตอนที่130ความเข้าใจผิดถูกคลี่คลาย
นัชชาเหลือบตามองขึ้นอดที่จะส่ายหน้าไม่ได้น้ำเสียงสะอึกสะอื้น“ฉันไม่รู้…..”
ผู้ชายคนนี้ไม่กล่าวถึงเลยสักคำแม้แต่คำอธิบายเมื่อสักครู่เขาก็ไม่ได้พูดถึงคนที่ดูหยิ่งผยองอย่างเขาเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อเธอขนาดนี้เขาเลือกที่จะปิดบังเธอเพราะไม่อยากให้เธอทุกข์ใจ
“คุณนัชชาครับนอกจากคุณแล้วผมไม่เคยเห็นคุณเตชิตปฏิบัติกับเพศตรงข้ามคนไหนขนาดนี้มาก่อนเลยหากจะพูดถึงคุณเตชิตแล้วไม่มีอะไรร้ายแรงไปกว่าการที่คุณหายจากเขาไปอีกแล้วครับ”ตรัณทำงานให้กับเตชิตมาตั้งหลายปีเขาเข้าใจเตชิตอย่างลึกซึ้ง
ก่อนหน้าที่นัชชาจะเข้ามาในชีวิตเขาเขารักการทำงานมากที่สุดแต่ตอนนี้เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้วไม่ว่าการประชุมจะสำคัญยิ่งใหญ่ขนาดไหนเขาบอกยกเลิกคือยกเลิกเพื่อที่จะหาเธอให้เจอได้เร็วขึ้น
ตรัณมองดูรู้สึกยิ่งปวดใจ
“ท่านเตชิตไม่รู้จะแสดงความรู้สึกออกมายังไงคุณนัชชาครับหวังว่าคุณจะเข้าใจเขานะครับที่ผมพูดมาทั้งหมดคุณอย่า….”
“ไม่หรอกจ้ะ”นัชชาพูดขัดเขาเบาๆพลางถอนหายใจ“ขอบคุณนะที่บอกฉันถ้าเธอไม่พูดฉันคงจะโทษเขาไปเรื่อยๆ”
การพูดคุยระหว่างเขาสองคนเสมือนขาดบางสิ่งบางอย่างไปเขาเป็นคนแสดงออกไม่เก่งและนัชชาก็เป็นคนอ่อนไหวง่าย
“คืนวันนั้นเป็นเพียงอุบติเหตุแต่ถึงยังไงท่านเตชิตก็ไม่มีทางทำอะไรกับคุณปณิตาแน่นอนผมตามหาเธอเจอแล้วถึงเวลานั้นคุณสามารถถามเขาต่อหน้าได้เลย”ตรัณยังคงกลัวเธอเข้าใจผิดจึงรีบอธิบายต่อ
ตอนนี้นัชชาไม่มีใจคิดโทษเขาอีกแล้วเพียงคิดอยากรีบกลับไปที่ห้องผู้ป่วยดูว่าไข้เขาลดแล้วหรือยัง
หลังจากที่ทั้งสองพูดคุยกันอย่างลึกซึ้งตรัณปล่อยพื้นที่ให้นัชชาได้อยู่กับเขาตามลำพัง
ในห้องผู้ป่วยทุกอย่างดูเงียบสงัดมีเพียงเสียงเครื่องทำไอความชื้นเบาๆชายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้หน้าตาซีดเซียวริมฝีปากแห้งกร้านเพราะขาดน้ำคุณหมอบอกว่าเขายังดื่มน้ำไม่ได้ทำได้เพียงให้กลูโคสแทนไปก่อน
เพราะปอดอักเสบทำให้เขาหายใจค่อนข้างลำบากแม้แต่นอนเฉยๆอยู่บนเตียงแต่ละลมหายใจของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
นัชชายืนมองดูอยู่ข้างเตียงยิ่งมองยิ่งแข็งใจไม่ไหวดูเหมือนว่าช่วงนี้สภาพร่างกายเขาไม่สู้ดีเท่าไหร่นักเป็นไข้ครั้งที่แล้วเพิ่งจะหายได้ไม่นานครั้งนี้กลับเป็นหนักขึ้นมากกว่าเดิม
แสงไฟที่อยู่บนหัวเขาสาดส่องลงมาตรงใบหน้าขนาดเวลานอนคิ้วของเขายังขมวดเข้าด้วยกันเล็กน้อยนัชชาคิดว่าคงเป็นเพราะแสงไฟจึงหันตัวจะไปปิดแต่จู่ๆมือของเธอก็ถูกจับเอาไว้
“อย่าไปไหน”
เสียงอันแหบแห้งดังมาจากด้านหลังเธอตกใจจนนิ่งไปหันศรีษะมามองตาของฝ่ายชายปิดสนิทไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่มือที่ถูกเจาะน้ำเกลืออยู่จับเธอไว้แน่น
นัชชาตกใจมากกลัวว่าเข็มจะหลุดออกรีบเอามือของเขากลับไปวางบนเตียงกำลังคิดจะดึงมืออกมามือที่กำลังกุมทั้งห้านิ้วของเธอไว้กลับกำแน่นกว่าเดิม“อย่าไปไหน…..”
ใจของนัชชาเหมือนถูกกำหมัดต่อยเข้าไปอย่างเต็มแรงเธอรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งหัวใจแท้จริงแล้ว…..เขาก็รู้สึกเป็นกังวลไม่ปลอดภัยเช่นกันงั้นหรอ?
เธอก้มตัวลงมาหัวของเธอพิงมือของเขาไว้น้ำเสียงนุ่มนวลปลอบเขา“ฉันจะไม่ไปไหนรอให้คุณตื่นฉันค่อยไป”
เธอพูดแล้วพูดอีกอดทนพูดคุยอยู่ข้างกายเขาตลอดการปลอบประโลมแบบนี้เหมือนว่าจะเห็นผลขึ้นมาโดยพลันมือใหญ่ๆที่ใช้แรงจับไว้แน่นค่อยๆคลายลงเส้นเลือดก็ไม่ได้ตึงเกร็งอีกแล้ว
นัชชาถอนหายใจออกใช้แขนอีกข้างลากเก้าอี้มาอย่างลำบากนั่งลงอยู่ข้างๆจับมือเขาไว้
เวลาค่อยๆผ่านไปหลายวันที่ไม่ค่อยได้พักผ่อนทำให้เธออ่อนเพลียแทบทนไม่ไหวไม่นานนักเธอโน้มตัวลงไปฟุบนอนข้างเตียงอีกฝั่งผล็อยหลับไป
จินต์รีบตามมาที่โรงพยาบาลหลังทราบข่าว20นาทีเธอรีบวิ่งมาที่ห้องหลังจากถามหมายเลขห้องจากฝ่ายเวชระเบียนตรัณกันเธอไว้ไม่อยู่เพราะเธอเป็นเพื่อนของคุณนัชชาเขาจึงไม่กล้าทำอะไรมากนัก
เขาวิ่งมาถึงประตูห้องอย่างรวดเร็วจินต์กำลังจับลูกบิดประตูเพื่อเปิดออกสายตาเขามองผ่านไปยังช่องกระจกหน้าประตู
กำลังจะใช้แรงเปิดประตูออกกลับต้องหยุดชะงักตรัณวิ่งมาถึงพอดี“คุณจินต์ครับคุณอย่า….”
จินต์ยกมือขึ้นมาขัดจังหวะแต่ไม่ได้หันหน้ากลับมาสายตาของเธอจ้องไปที่เงาของหญิงชายที่นอนใกล้ชิดกันอยู่บนเตียงคนไข้เตชิตก็ตามไปดูเช่นกันทั้งสองตกตะลึงไปชั่วขณะ
ในห้องคนไข้ร่างเล็กๆของผู้หญิงฟุบนอนอยู่ที่ด้านข้างของเตียงหัวของเธอพิงอยู่บนแขนของฝ่ายชายทั้งสองหลับลึกมากแต่มือที่จับกันไว้กลับไม่ปล่อยออกจากกันเลยนอกหน้าต่างมืดราวกับหมึกสีดำแต่บรรยกาศภายในห้องกลับอบอุ่นย่างบอกไม่ถูก
ตรัณถอนหายใจออกมามองไปที่จินต์“คุณจินต์ครับคุณเตชิตหาคุณนัชชาอยู่นานมากกว่าความเข้าใจผิดทุกอย่างจะคลี่คลายมาถึงตอนนี้ขอเวลาให้พวกเขาได้อยู่กันตามลำพังสักหน่อยนะครับ”
“เข้าใจผิด?”ในที่สุดจินต์หันกลับมาชี้ไปที่ผู้ชายที่อยู่ในประตู“เขาไปขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนอื่นคือการเข้าใจผิดงั้นหรอ?”
ตรัณไม่รู้จะทำยังไงจึงต้องเล่าเรื่องราวทั้งหมดซ้ำอีกหนึ่งรอบดูเขาเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้างเขาพูดขึ้นอีก“คุณวางใจเถอะถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลจริงๆคุณนัชชาคงไม่ให้อภัยท่านเตชิตเร็วขนาดนี้หรอกครับ”
คำพูดนี้ทำให้จินต์เชื่อขึ้นมาทันทีนัชชาละเอียดอ่อนกับเรื่องความรักมากเขาไม่ยอมให้มีอะไรคาใจและไม่มีทางปิดหูปิดตายอมอะไรง่ายๆแน่แต่ดูท่าทางพวกเขาในตอนนี้ดูเหมือนทุกอย่างึลี่คลายเรียบร้อยดีแล้ว
นึกถึงช่วงไม่กี่วันมานี้เธอเหม่อลอยดูไม่ปกติเอาซะเลยจินต์ไม่พูดอะไรขึ้นมาอีกโบกมือไปมาและจากไป
……
นัชชาตื่นขึ้นมาอีกครั้งมันคือเช้าของวันที่สองแล้ว
ลืมตาขึ้นมาสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขาไม่ใช่ภาพของเตียงคนไข้แต่เป็นหมอนสูงนุ่มสบายกับไอความอุ่นจากอกของเขา
……
มองดูใบหน้าเคร่งขรึมที่ซูมเข้าใกล้ตรงหน้าเธอคิดอยู่สักพักจนนึกเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดข้นเมื่อวานขึ้นมาได้แต่……เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วหลับไปตอนนี้มาอยู่บนเตียงได้ยังไงนะ?
ทั้งสองแนบชิดไม่ห่างกันเธอกระพริบตาขนตาเผลอไปสัมผัสโดนหน้าอกของฝ่ายชายทำให้เขารู้สึกจักจี้ขึ้นมา
เตชิตตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วหนึ่งครั้งแม้ว่าไข้จะลดลงแล้วแต่เขายังมีอาการปอดอักเสบอยู่มองไปเห็นเธอฟุบนอนอยู่อีกฝั่งอย่างไม่ค่อยสบายจึงอุ้มเธอมานอนบนเตียง
เตียงไม่ได้ดูกว้างใหญ่นักเขาโอบกอดเธอไว้จนฟ้าสว่าง
ตาทั้งสี่จดจ้องเข้าหากันไอแดดอันอบอุ่นสาดส่องเข้ามาในห้องผู้ป่วยทั้งสองจ้องมองกันราวกับมีหมอกบางๆกั้นอยู่ช่างเป็นภาพที่งดงามราวกับในโลกนิยาย
“ตื่นแล้วหรอ”สุดท้ายก็เป็นเขาที่ปลุกทุกอย่างขึ้นจากความเงียบกอดมือเธอไว้แน่นกว่าเดิม
นัชชาเอาหน้าเข้าไปซุกในอ้อมอกของเขาพูดด้วยเสียงเบาๆ“อื้ม”
“เมื่อคืนเห็นคุณนอนไม่ค่อยสบายก็เลยอุ้มคุณขึ้นมา”ฝ่ายชายอธิบายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากลัวว่าเธอจะขัดขืนขึ้นมาอีกเขานิ่งไปสักพักอดไม่ได้ที่จะปริปากถาม“สิ่งที่คสรอธิบายให้คุณเข้าใจผมก็พูดไปหมดแล้วยังโกรธอีกหรอ?”
ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเมื่อได้ยินคำพูดนี้ใบหน้าของนัชชาร้อนผ่าวขึ้นมาเขากระแอมออกมาไม่ค่อยมีแรง“โกรธ”
“โอเค”ฝ่ายชายตอบอย่างมั่นใจ“วันนี้ให้คุณถามปณิตาด้วยตัวเองจะฆ่าจะตีรันฟันแทงแล้วแต่คุณจะจัดการเลยจนกว่าคุณจะพอใจ”
นัชชาฟังคำพูดที่ดูเข้าข้างตัวเองของเขาพลั้งปากพูดออกมาน้ำเสียงฟังดูแกล้งโมโห“ทำแบบนี้แล้วคิดว่าจะหายงั้นหรือ?”
“ยังมีอะไรที่เธออยากทำก็บอกมาได้เลย”
เขาถามเธอแบบนี้นัชชากลับไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดีคิดไปคิดมาแหงนหน้ามองดูคางอันเซ็กซี่ของเขาพูดออกมาด้วยความรู้สึกจากใจ“ฉันหวังให้คุณรีบหายไวๆ”
已经是最新一章了
加载中
