ตอนที่129เขาตามหาคุณมาตลอด

ตอนที่129เขาตามหาคุณมาตลอด ฝ่ายชายเสียงแหบเขาหักโหมร่างกายติดกันหลายวันประกอบกับอารมณ์ขึ้นลงแปรปรวนตลอดเวลาทำให้เขาดูไม่มีแรงแต่เขากลับฝืนเพื่อคนรักของเขาเพื่ออธิบายให้เธอได้เข้าใจ มีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ตอนที่ได้ฟังจินต์เผยความจริงออกมาแบบไม่ทันตั้งตัวเขาเสียใจมากนึกถึงสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดเมื่อครู่เขาแทบจะไม่มีแรงไปสู้หน้าเธออีกแล้ว ขนตาของนัชชากระพริบขึ้นลงสะอึกสะอื้นฟังจนใจเขาแทบแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ “คืนวันนั้นฉันอยู่ในงานเลี้ยงจริงหลังจากวางสายโทรศัพท์และกลับห้องทุกอย่างก็สิ้นสุดแต่ผมก็คิดไม่ถึงเลยว่าปณิตาจะวางแผนบงการเรื่องทั้งหมดถึงตอนนี้ผมคิดว่าเธอน่าจะวางยาผมจากนั้นก็ฉวยโอกาสรับโทรศัพท์ของคุณและส่งภาพถ่ายให้คุณ”เสียงเขาฟังดูจริงจังและตั้งใจเสียงพูดอันอ่อนหวานดังขึ้นมา“แต่ผมยืนยันได้นะว่าระหว่างผมกับเธอไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆผมกำลังให้ตรัณไปตรวจสอบคลิปวงจรปิดที่โรงแรมและคุณก็สามารถถามปณิตาต่อหน้าได้เช่นกัน” นัชชาถอนหายใจออกในที่สุดก็ปริปากพูดออกมา“ฉันไม่อยากถาม” เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเธอไม่รู้ว่าอะไรคือถูกคือผิดเธอเกลียดปณิตาและตำหนิเตชิตที่ไม่ไว้ใจเธอแต่เมื่อกลับมาคิดดูอีกครั้งตัวเธอเองเชื่อเขาหมดใจเลยงั้นหรอ? ในใจลึกๆของเธอยังคงเชื่อว่าเขาไม่มีทางนอกใจไปคบชู้แต่เมื่อได้รับรูปภาพนั้นเธอกลับควบคุมความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำอธิบายจากเขาแต่ก็ไม่แน่ใจว่าเขาสำนึกหรือไม่ เมื่อได้ยินบทสรุปแบบนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดีจะเสียใจหรือดีใจดี เหมือนจะอ่านใจของเธอได้รอยขมวดคิ้วของเตชิตย่นจนเห็นได้ชัด“ถ้าผมรู้ว่าเรื่องเป็นแบบนี้ผมต้องอธิบายให้คุณฟังแน่นอน” นัชชายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทั่วใบหน้าพร้อมเสียงร้องไห้ฟูมฟายสะอึกสะอื้น“ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นเห็นพวกเธออยู่ด้วยกันทำให้ฉันแทบเป็นบ้าฉันกลัวว่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีตจะกลับมาซ้ำรอยต่อหน้าฉันอีกครั้งฉันไม่ดีเองสำหรับฉันแล้วคุณสำคัญกว่าดวิษมากสิ่งที่ปณิตาทำไปทั้งหมดคือฝันร้ายของฉันฉันกลัวจริงๆ……” ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะหนีและหายออกไปเลือกที่จะไม่เผชิญหน้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่หลังจากที่ออกมาจากเมืองJเธอกลับพบว่าเธอเองลืมไม่ได้จริงๆเมื่อปิดตาก็นึกถึงเขาและเมื่อเปิดตาก็ยังคงเห็นเขาเห็นวิวสวยๆก็จะนึกถึงเขาเมื่อเจออันตรายคนที่แวบขึ้นมาในสมองเป็นคนแรกก็คือเขาเช่นกัน ผู้ชายคนนี้แทรกซึมเข้าไปในอยู่ชีวิตเธอโดยไม่ทันตั้งตัวกลายเป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิต “ฉันรู้ฉันเข้าใจทั้งหมด”เตชิตฟังเธอพูดด้วยเสียงที่สั่นคลอพลางพูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกราวกับมีมีดปักลงกลางอก“ขอโทษผมไม่ดีเองผมผิดไปแล้ว” ชายผู้หยิ่งยโสขอโทษเธอไม่หยุดเพื่อที่จะได้เข้าใกล้เธอยอมคุกเข่าลงตรงหน้า“ที่รักไม่ร้องแล้วนะคนดี” น้ำตาของเธอเปรียบเหมือนอาวุธทำลายล้างทำให้เขาไม่อาจจะละเลยได้ความหยิ่งผยองของเขาหมดลงทันที เตชิตทนไม่ไหวกางแขนออกโอบไหล่เธอดึงเข้ามาสวมกอดไว้ในอ้อมอกคางค้ำอยู่บนหน้าผากของเธอใจของเขายังดุดันและเต้นแรงมากแต่ท่าทีเขากลับดูอ่อนโยนระมัดระวังกลัวว่าจะทำให้เธอกลัวขึ้นมา นัชชายังไม่อยากสนใจเขาเธอยังไม่ลืมการกระทำอันโหดร้ายเมื่อครู่ยื่นมือออกมาผลักอกเขาออกผลักอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จเธอใช้แรงเพิ่มขึ้นใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักไปอีกครั้งในที่สดเขาก็ล้มลงไปกองบนพื้น มองดูผู้ชายที่นอนขดอยู่บนพื้นนัชชาตกใจกลัวอยู่นานกว่าจะดึงสติกลับมาอีกครั้งขนตาเธอยังมีคราบน้ำตาอยู่แต่จะร้องไห้กลับร้องไม่ออก “เต…เตชิต?”ลองเรียกเขาดูแต่เขากลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย นัชชาตกใจขวัญเสียมือเธอจับหน้าเขาไว้นั่งคุกเข่าลงข้างๆเธอเอื้อมมือวางลงบนหน้าผากของฝ่ายชายร้อนจี๋จนเธอหวาดกลัว“เตชิตคุณเป็นอะไรตื่นสิอย่าทำให้ฉันกลัว!” จากนั้นไม่ว่าเธอจะเรียกยังไงเขาก็ไม่ลืมตาขึ้นอีกเลย นัชชาเพิ่งสังเกตเห็นว่าไม่ใช่แค่สีหน้าเขาที่ดูไม่ดีเอาซะเลยแต่ขอบตาเขาก็ยังมีรอยดำกว้างเช่นกันแก้มก็แดงเป็นเลือดฝาดเมื่อครู่ตอนคุยกับเธอเสียงของเขาก็แหบผิดปกติ หรือว่าเขาไม่สบาย? นัชชาหยิบมือถือที่เตชิตพกตลอดเวลาออกมาเปิดหน้าจอขึ้นมาแต่กลับล็อครหัสเธอลองใส่รหัสอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จสุดท้ายเธอคิดถึงรหัสที่รู้สึกว่าตัวเองเพ้อฝันที่สุดเธอกดใส่ตัวเลขที่เป็นวันเกิดของตัวเอง “แกร๊ก” หน้าจอถูกปลดล็อคแล้วเธอนิ่งไปครู่หนึ่งน้ำตาของเธอไหลรินลงมาอีกครั้ง“ฮือๆๆๆบ้าที่สุด….” นัชชาร้องไห้พลางหาเบอร์ของตรัณต่อสายติดแล้วเพียงไม่กี่วินาทีก็มีคนรับสาย“ท่านเตชิตครับ” “เลขาตรัณฉันเองนะฉันกับเตชิตอยู่บนดาดฟ้าของโรงแรมเขาไข้ขึ้นสูงตอนนี้สลบไปแล้วนายรีบส่งคนขึ้นมาด่วนเลยนะ….” …… หลังจากนั้น30นาทีเตชิตถูกส่งไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ฉีดยาลดไข้ทำการตรวจทั้งหมดอย่างละเอียดนอกจากจะมีไข้ขึ้นสูงถึง40องศาแล้วยังมีโรคปอดอักเสบเฉียบพลันตามมาอีกด้วย ปอดอักเสบ เมื่อได้ทราบผลตรวจนัชชารู้สึกไม่สบายใจ“เขาจะไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะคุณหมอ” “ไม่เป็นไรครับแค่สูบบุรี่ให้น้อยลงงดอาหารบางอย่างฉีดยาไม่กี่วันก็หายแล้วครับ” สีหน้านัชชาดีขึ้นพยักหน้าหงึกๆ“ขอบคุณค่ะ” “ยินดีครับ” หลังจากตรัณเดินออกไปส่งหมอเขาก็กลับมาที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้งมองดูสีหน้าอันซีดเซียวของผู้ชายที่นอนหลับอยู่บนเตียงเขาไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่หันไปพูดคุยกับนัชชาที่อยู่ข้างๆ“คุณนัชชาพอจะมีเวลาไหมครับผมมีบางอย่างอยากคุยกับคุณตามลำพัง” นัชชางงเล็กน้อยพยักหน้าตาและเดินออกจากห้องไป ที่ทางเดินหนีไฟของโรงพยาบาลตรัณมองดูผู้หญิงที่ยืนหันข้างอยู่รูปร่างเล็กท่าทางอ่อนช้อยสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลและอ่อนโยนแต่เมื่อได้ยินคำบอกเล่าจากปากของท่านเตชิตเบากลับรู้สึกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งมาก “เลขาตรัณมีอะไรก็พูดมาตรงๆได้เลยนะไม่ต้องคิดมาก”นัชชารู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเตชิตกับเขาไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานจนถึงเรื่องส่วนตัวมันมากกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมงานแล้ว ตรัณยิ้ม“อันที่จริงก็ไม่มีอะไรมากมายครับผมแค่อยากจะเล่าให้คุณนัชชาฟังว่าสองสามวันมานี้คุณเตชิตเจออะไรมาบ้าง” นัชชามองไปที่เขาไม่พูดอะไรฟังเขาพูดต่ออย่างเงียบๆ “วันแรกที่คุณนัชชาหายไปท่านเตชิตเริ่มออกตามหาคุณเมื่อพบว่าคุณอยู่ที่เมืองHเขาวานให้คนรู้จักในเมืองHช่วยตามหากลางวันจัดการงานที่บริษัทบุหรี่แทบจะไม่ห่างมือเขาเลยเขาดูซึมเศร้าและมีอีกครั้งที่ผมนำอาหารไปส่งที่ออฟฟิศคุณเตชิตในนั้นมีเมนูโปรดของคุณนัชชาคุณเตชิตมองดูอยู่นานมากตะเกียบไม่กระดิกเลยสักนิด”ตรัณพูดถึงตอนนี้หยุดไปครู่หนึ่งราวกับเพิ่งนึกเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้นมาได้อีกรีบพูดต่อ“หลังจากนั้นสองวันในที่สุดก็หาที่อยู่ของคุณในเมืองHจนเจอยกเลิกการประชุมไปนับไม่ถ้วนคุณเตชิตจึงรีบตามมาหาคุณแต่กลับมารู้ว่าคุณเปลี่ยนโรงแรมพวกเราโน้มน้าวให้เขาพักผ่อนก่อนค่อยมาที่นี่แต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมรีบเร่งมาหาคุณอาการปอดอักเสบของเขาคงเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอเหนื่อยหักโหมและสูบบุหรี่มากเกินไป” นัชชาฟังแล้วตาของเธอเริ่มแดงขึ้นมายกมือขึ้นมาป้องปากไว้กลัวน้ำตาจะไหลออกมาอีก “คุณนัชชาครับผมในฐานะลูกน้องอาจจะดูไมเหมาะสมที่จะพูดเรื่องแบบนี้ล่วงเกินเรื่องส่วนตัวของเจ้านายแต่ผมอยากให้คุณเข้าใจถึงความรู้สึกของคุณเตชิตที่มีให้คุณจริงๆครับ”ตรัณเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว“ถ้าผมพูดอะไรมากเกินไปหวังว่าคุณจะไม่ถือสานะครับ” “ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เขาตามหาฉันมาตลอดงั้นหรือ?”นัชชาถามอย่างเด็ดเดี่ยว ตรัณพยักหน้าลงอย่างไม่ลังเลน้ำเสียงหนักแน่น“ใช่ครับท่านเตชิตไม่หยุดพักเลยสักนิดครับ”