บทที่ 297 กลิ่นอายความอันตรายของนิสัยป่าเถื่อน2

บทที่ 297 กลิ่นอายความอันตรายของนิสัยป่าเถื่อน2 เมื่อซินเหยาเห็นสีหน้าที่สบายใจของเขา ก็ตบไหล่ของเขายิ้มแล้วพูดว่า “โลกมนุษย์มันอันตรายเกินไป เจ้ารีบกลับไปดาวอังคารเถอะ” โอหยางซิงเฉินพูดว่า “บางทีข้าอาจจะไม่เคยมีประสบการณ์อะไรเลยในโลกมนุษย์ ก็เลยดูอ่อนต่อโลกจนน่าขำ เจ้าต้องคิดว่าข้าโง่