ตอนที่132จินต์กำลังจะกลับมา

ตอนที่132จินต์กำลังจะกลับมา สามวันต่อมาเตชิตออกจากโรงพยาบาล ตอนแรกหมอแนะนำให้นอนหนึ่งอาทิตย์เพื่อดูอาการแต่เขาไม่ยอมอยากรีบไปทำงานต่อให้เสร็จพอปรัณทราบเรื่องก็รีบนำทีมแพทย์เข้ามาตรวจทุกอย่างในร่างกายไม่พบอาการร้ายแรงอะไรเลยอนุญาตให้กลับบ้านได้ วันออกโรงพยาบาลวันนั้นหัวหน้าออกมาส่งเขาประเด็นคือเตชิตเป็นแขกคนสำคัญและอีกประเด็นคือปรัณหมอที่เก่งที่สุดใครไม่อยากสนิทบ้าง พวกเขาบินเที่ยวบินกลางคืนเวลาไม่ได้กระชันชิดมากทั้งสามกลับไปพักที่โรงแรมไม่ใช่โรงแรมที่จองกับจินต์แต่เป็นโรงแรมอีกแห่งหนึ่งเตชิตตั้งใจเตือนบอกอย่าลืมจองห้องเผื่อจินต์ ตอนเย็นปรัณมาหาเตชิตเหมือนมีเรื่องจะคุยด้วยนัชชาเห็นว่าพวกเขาน่าจะคุยกันยาวเธอเป็นห่วงจินต์เพราะพวกเธอมาด้วยกันจะทิ้งให้เธออยู่คนเดียวก็คงทำไม่ถูก นัชชาเคาะประตูเมื่อได้รับอนุญาตแล้วเธอก็เดินเข้ามาเตชิตนั่งอยู่บนโซฟาที่มีปรัณนั่งอยู่ตรงหน้าสีหน้าตึงเครียดกันทั้งสองคน นัชชาเดินเข้ามากำลังจะเปิดปากพูดสายตาก็เหลือบไปเห็นบุหรี่ที่อยู่บนโต๊ะ“คุณสูบบุหรี่อีกแล้วหรอ” ตอนเธอเคาะประตูเขาตกใจมากไม่ทันได้เข้าไปทิ้งในห้องน้ำ ปรัณมองดูด้วยสายตาสนุกเห็นเขาถูกคนคอยจู้จี้ นัชชาไม่ได้ต่อว่าเขาต่อหน้าเพื่อนเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วต่อว่าเบาๆ“หมอบอกว่าห้ามสูบปอดบวมคุณยังไม่หายสนิท” เตชิตจับมือน้อยๆของเธอไว้ดึงมาจูบลงหลังมือของเธอ“เข้ามามีเรื่องอะไร” นัชชาดึงมือกลับเบาๆ“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องคุณห้ามสูบอีกนะ” เขายกยิ้มเห็นสายตาของปรัณในใจรู้สึกแปลกแต่ก็ไม่ได้โกรธที่ถูกเธอจู้จี้กลับรู้สึกดีใจมากกว่า“ฉันรู้แล้วเอาที่เธอว่า” “ถ้าเย็นนี้ไม่มีแพลนอะไรฉันอยากออกไปข้างนอกไปเดินเล่นกับจินต์” เขาพยักหน้าอนุญาต“ได้อย่าไปไกลเดี๋ยวฉันส่งคนไปตามดูแล” “ไม่ต้อง”นัชชาไม่ชอบให้ใครคอยตาม“พวกเราไปกันเองได้ฉันอึดอัดที่มีคนคอยตาม” “ให้พวกเขาคอยตามอยู่ห่างๆ” นัชชาอยากจะพูดต่อปรัณพูดขัดขึ้น“เธอก็ทำตามเขาเถอะห่างกันไปหลายวันวันนี้เขาหาเธอเจอเขาคงอยากเก็บเธอใส่กระเป๋าเดินถึงไหนก็เอาออกมาดูเธอสำคัญกับเขามากก็ทำตามเพื่อให้เขาสบายใจ” ในคำพูดนี้มีความเล่นๆกับความตั้งใจปะปนอยู่นัชชาหน้าแดงเธอก็รู้สึกถึงมันได้หลังจากที่พวกเขาคืนดีกันเขาก็เห็นความสำคัญของเธอมากขึ้นถึงแม้มันจะมาในรูปแบบคอยตามดูอย่างใกล้ชิดไม่ให้คลาดสายตาเป็นความหวานอีกรูปแบบหนึ่งเธอไม่ได้รู้สึกอึดอัด นัชชาตอบตกลง“งั้นก็ได้” “กลับมาเช้าหน่อยถ้ามีอะไรโทรหาฉันได้ตลอด”พูดจบเขาก็ก้มลงไปจูบมือเธอ นัชชาหันไปมองหน้าปรัณเธอดึงมือกลับอย่างอายๆ“ฉันไปละ” กำลังจะหันหลังเขาออกแรงดึงมือเล็กน้อยเธอก็กลับมาอยู่ตรงหน้าเขาเขาเงยหน้ายกคิ้วมองเธอ“จูบหน่อย” “…………….”นัชชาหน้าแดงถ้าอยู่ตามลำพังคงไม่มีปัญหาแต่นี่อยู่ต่อหน้าคนอื่นเธอไม่สามารถเฉยๆได้“คุณอย่ามาล้อเล่นหมอปรัณอยู่........” “เห้ยอย่าๆๆๆฉันไม่มองสัญญาว่าจะไม่มองทำเหมือนฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้”พูดเสร็จเขาก็หันหลังกลับ นัชชาสบตากับสายตามุ่งมั่นของเขารู้ว่ายังไงเขาคงไม่ยอมง่ายๆเธอก้มลงไปจูบเขาแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว“พอใจรึยัง” นัยน์ตาเขายกยิ้ม“นี่เรียกว่าจูบแล้วหรอ” นัชชามองเขา“ทำไมจะไม่ใช่” “ไม่ได้เรื่อง.............”พูดจบไม่ทันที่จะให้เธอตั้งสติเขาก็ดึงเธอเข้ามาจูบ เขาสอดลิ้นเข้าไปอย่างรวดเร็วเธอหลบเขาตามเพียงแค่รึ่งนาทีสั้นๆทำเธอหายใจไม่ทัน แต่ไม่นานเขาก็ผละออกเขาไม่เหมือนเธอเขานิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปีศาจร้ายในคราบมนุษย์ คำนี้เหมาะกับเขามาก อะไรคือความแตกต่างราวฟ้ากับเหวระหว่างใส่เสื้อผ้ากับแก้ผ้านัชชาเพิ่งเข้าใจมัน เธอดึงมือกลับ“ฉันไปแล้วจริงๆ” “อืมไปเถอะ” เสียงประตูปิดลงปรัณจับท้ายทอยตัวเองแล้วนั่งหันกลับมา“จูบนานขนาดนี้คอฉันแทบแข็ง” เตชิตมองแรงเขาไม่ได้พูดอะไร หลังจากนัชชาออกไปบรรยากาศในห้องกลับมาตึงเครียดเหมือนเดิม“แกจะเอายังไงเรื่องจินต์แกจะไปหาเธอหรือให้เธอกลับมา” เตชิตไม่ได้พูดอะไรไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆเพียงแค่จ้องมองนิ่งๆเหมือนกำลังใช้ความคิด ปรัณพูดต่อ“ทางจอร์จแจ้งเรื่องมาแล้วผลตรวจไม่มีปัญหาอะไรถ้าแกมีอะไรก็ตัดสินใจเร็วๆมันยังทันที่จะเปลี่ยน............” “ไม่ต้อง”เตชิตขัดขึ้น“ไม่ว่ายังไงสักวันเธอก็ต้องกลับมาวันนี้ห้ามไว้ได้พรุ่งนี้ก็ใช่ว่าจะห้ามไว้ได้อีกยิ่งไปกว่านั้นนี่เป็นความต้องการของเธอฉันทำอะไรที่ผิดต่อเธอไม่ได้ถ้าคนในครอบครัวเธอที่อยู่บนฟ้ารู้ก็คงจะไม่สบายใจ” ได้ยินเขาพูดแบบนี้ปรัณถอดหายใจ“เพราะแกกดดันตัวเองขนาดนี้แกทำไม่ดีกับเธอตรงไหนถ้าไม่ได้เป็นเพราะแกดูจากอาการของเธอก็รู้คงไม่มีทางอยู่ได้มาจนถึงทุกวันนี้หรอก” หลายปีที่ผ่านมาค่ารักษาพยาบาลที่แพงมหาศาลความกังวลมากมายทำให้เตชิตเสียเวลาในชีวิตไปเยอะมากจินต์เหมือนกับหินก้อนใหญ่ที่คอยทับถมเขาอยู่ ถ้าคนนอกมองเขาไม่ได้ทำผิดต่อเธอสิ่งที่เขาทำมันเกินบุญคุณที่พวกครอบครัวเธอเคยช่วยเหลือเขาไปมาก แต่เขากลับไม่สนใจเห็นถึงแค่บุญคุณที่ติดค้างพวกเขาไม่ว่าใครจะพูดยังไงเขาก็คงไม่รับฟัง เขาเป็นคนที่เห็นถึงความสำคัญของความรู้สึกของคนอื่นๆไม่มีทางที่จะปรับแก้ไม่สามารถเปลี่ยนมันได้และเขาไม่มีทางทำทิ้งจินต์ไม่สนใจเธอฆ่าเขามันคงจะง่ายกว่า แต่.............. “งั้นแกจะทำยังไงต่อถ้าเกิดจินต์กลับมานัชชาก็คงจะรู้สึกและสักวันก็คงจะจับได้”เพราะไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถปิดมิดได้ วันสองวันก็คงปิดได้แต่ถ้าเป็นระยะยาวล่ะ ก็คงจะมีวันที่ถกเปิดเผยถ้าถึงวันนั้นจริงๆไม่ว่าจะพูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์ ความรู้สึกระหว่างเขากับจินต์มันพิเศษเกินกว่าจะอธายได้ เตชิตรู้ว่าปรัณกังวลเรื่องอะไรอยู่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ“คอยปิดบังไปก่อน”