ตอนที่133ตั้งใจปกปิด

ตอนที่133ตั้งใจปกปิด “แกจะปิดยังไง”ปรัณปวดหัว“นี่มันไม่ใช่อย่างอื่นคนทั้งคนนะเว้ยแกจะเอาไปซ้อนที่ไหนมันคงจะค่อนข้างยาก” เตชิตพูดต่อ“ทางจอร์จฉันจะคอยถามให้แน่ใจอีกรอบถ้าเกิดไม่มีอะไรร้ายแรงฉันจะไม่ห้ามถ้าจินต์อยากกลับมาที่เขตเหนือมีบ้านหลังหนึ่งเหมาะแก่การพักรักษาตัวฉันก็คงจะให้คนคอยดูแลเธอ” “เขตเหนือหรอ”ปรัณคิดสักพักวิลล่าที่เขาอยู่เขตใต้มันคนละทิศทางกับเขตเหนือถ้าเป็นแบบนี้ก็คงจะห้ามไม่ให้เกิดเรื่องที่ไม่ควรเกิดง่ายๆ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเมืองที่เจริญมีคนมากมายพื้นที่กว้างขวางแต่คนที่อยู่เมืองเดียวกันมันคงจะเป็นไปไม่ได้ที่นัชชากับจินต์จะไม่มีทางเจอกันเลย เขาอดถามไม่ได้“เออใช่แล้วจินต์รู้เรื่องนัชชามั้ย” “คงยังไม่รู้แต่ข่าวของฉันกับนัชชาเต็มเลยสักวันเธอก็คงจะรู้” “แล้วเธอจะคอย........นัชชามั้ย” “ฉันจะอธิบายกับเธอเอง”เรื่องนี้เตชิตตัดสันใจที่จะบอกอยู่แล้ว ปรัณอึ้งแต่เขาก็ดีใจ“ในที่สุดแกก็ตัดสินใจเผชิญหน้าได้แล้วความรู้สึกจินต์ที่มีต่อแกมันไม่ธรรมดาถ้าแกไม่สามารถให้ในสิ่งที่เธอต้องการได้แกก็ต้องตัดมันให้ขาดยิ่งเร็วยิ่งดี” เขาเอื้อมมือไปหยิบแก้วชาที่มีควันร้อนลอยออกมามือเย็นสัมผัสได้ถึงความร้อนที่มาจากแก้ว ตัดขาดหรอ เขาก็อยากแต่กลัวเขาใจแข่งไม่พอแล้วมันจะกลับกลายเป็นทำร้ายหัวใจของผู้หญิงที่เขารัก ......................... คืนนั้นนัชชากับเตชิตกลับไปพักที่เดิมเขาซื้อตั๋วนั่งชั้นหนึ่งที่นั่งกว้างมากมากพอที่จะยืดขาออกได้มองดูวิวนอกหน้าต่างเธอรู้สึกว่ามันเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง กลับมาง่ายๆแบบนี้ นัชชามองดูวิวเพลินมือที่วางอยู่หน้าตักถูกคนจับขึ้นแล้วมีเสียงพูดข้างๆหู“คิดอะไรอยู่” นัชชาหันกลับมามองเขาสายตาที่ตึงเครียดตอนนี้กลับจ้องมองเธออยู่ เธอยกยิ้ม“เปล่าแค่รู้สึกเศร้าๆ” เขามองดูแววตาของเธอเหมือนต้องการจ้องให้เธอทะลุเนิ่นนานเขาเอื้อมมือไปห่มผ้าให้เธอ“ไม่ต้องคิดมากพักผ่อนเถอะ” ผ้าห่มยังมีไออุ่นๆของเขาเธอรู้สึกอุ่นใจ เขาหรี่ไฟที่อยู่บนหัวให้มืดลงนัชชาเริ่มมีความรู้สึกง่วงเธอสะบัดเอาความคิดในหัวออกหลับตาลงไม่นานเธอก็หลับไป บินมาตลอดทางพอเครื่องจอดลูกค้าชั้นหนึ่งได้เดินลงก่อนพอประตูเปิดลมที่พัดเช้ามาทำให้นัชชารู้สึกหนาวแล้วจาม “ฮัดเช้ย”เธอยกมือกอดตัวเองร่างกายห่อตัวอัตโนมัติ ทันใดนั้นมีเสื้อกันหนาววางอยู่บนไหล่ของเธอเธอเงยหน้ามองเขาก็ถอดเสื้อตังเองออกมาคุ้มให้เธอแล้วเขาเหลือเพียงเสื้อยืดบางๆตัวเดียว เขาไม่สบายอยู่นัชชากำลังจะถอดเสื้อคืนเขา“คุณ..........” เตชิตไม่เงยหน้ามองเขายื่นมือไปรับเสื้อมาจากตรัณเป็นเสื้อขนสีดำเล็กมากดูก็รู้ว่าไม่ใช่เสื้อของเขา นัชชาเห็นมือของเขาโผล่ออกมา“คุณใส่ตัวนี้เดี๋ยวฉันใส่ตัวนั้นเอง” “ไม่เป็นไร”เขาไม่สนใจก้าวเดินต่อ พอสิ้นปีอากาศค่อนข้างหนาวมีควันออกปากแต่เขากลับเดินเหมือนไม่รู้สึกหนาว นัชชากังวล“เราเปลี่ยนกันนะคุณยังไม่...........” เขาหยุดเดินเธอก็หยุดพูดโดยอัตโนมัติ เตชิตเริ่มปวดหัวกับเสียงพูดของเธอแต่เห็นใขหน้าเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขาก็โมโหไม่ออกถอนหายใจ“ฉันไม่อยากให้เธอใส่เสื้อของผู้ชายคนอื่นเพราะฉะนั้นเชื่อฟังแล้วใส่ของฉันไปเงียบๆเข้าใจมั้ย” พูดจบเขาก็ยกมือมาขยี้หัวเธอทำให้ผมเธอยุ่ง นัชชาสะบัดมือเขาออกกำลังจะเปิดปากพูดแต่เขาไม่ให้โอกาสเธอเขาหันหลังเดินต่อ “เห้ยคุณ..........”เธอยืนอึ้งอยู่ที่เดิมเขายิ่งเดินยิ่งไกล ตรัณที่อยู่ข้าหลังแอบยิ้ม“คุณนัชรีบเดินไปขึ้นรถเถอะครับอากาศหนาว” นัชชาพยักหน้าตอบเธอดึงหมวกมาใส่และตั้งใจปิดหน้าแดงๆของเธอ ในใจรู้สึกดีมาก พอขึ้นรถแอร์ร้อนในรถทำให้คนรู้สึกอุ่นขึ้นมากนัชชาถอดเสื้อกันหาวออกใส่เพียงเสื้อเล็กๆตัวเดียวทำให้คนตาร้อนลุกเป็นไฟ เขาละสายตาออกจากเธอหันไปบอกคนขับรถ“แวะไปบริษัทก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน” นัชชาชงัก“คุณจะไปบริษัทหรอ” “อืมไม่อยู่หลายวันมีงานมากมายยังไม่ได้ทำ”เขาตอบแต่ไม่ได้มองหน้าเธอเขาจ้องที่โทรศัพท์เหมือนจัดการกับเอกสารบางอย่าง แต่มีแค่เตชิตที่รู้ว่ามันไม่มีเอกสารอะไรที่หน้าจอทั้งนั้นเพียงแค่เขาไม่สามารถสบตากับเธอได้ นัชชาแค่เป็นห่วง“คุณยังไม่หายดีเลยจะกลับไปทำงานต่อจะเป็นอะไรหรอ” “ไม่เป็นไรหรอกใช้เวลาไม่นานทำแปปเดียวเดี๋ยวก็กลับแล้ว”พูดจบโทรศัพท์ก็แสดงมีสายเข้าตั้งแต่ลงจากเครื่องเขายังไม่ได้เปิดเสียงเห็นชื่อที่แสดงตรงหน้าจอเขากดวางทันทีอย่างไม่ลังเล และเขาก็เปิดโหมดเครื่องบินแล้วเก็บมันใส่กระเป๋า นัชชาไม่ได้สังเกตเห็นเธอเปิดกระเป๋าหาเม็ดฟู่แล้วยื่นให้เขา“อย่าเพิ่งดื่มกาแฟถ้าคุณอยากดื่มให้ดื่มอันนี้แทน” เตชิตรับมาในซองยังมีความอุ่นจากมือเธอความอ่อนโยนนนี้กลับทำให้เขารู้สึกผิดต่อเธอ เขาละสายตาไม่กล้าสบตาเธอกลัวว่าเธอจะเห็นความรู้สึกในแววตาของเขาปรัณอาจจะพูดถูกการที่จะปิดบังเธอมันไม่ใช่เรื่องง่ายเขาเตรียมใจกับเรื่องนี้ไว้แล้ว ............................... รถถูกจอดอยู่หน้าประตูเตนัทเตชิตก้มจูบเธอก่อนที่จะเดินลงจากรถเขาสวมเสื้อกันหนาวสีดำนัชชามองดูเขาเดินเข้าไปในบริษัทมองดูจนเขาหายเข้าไปในความมืด คนขับรถมองดูจากกระจกหลัง“คุณนัชเราไปกันเลยมั้ยครับ” นัชชาดึงติกลับรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆพอนึกถึงสายตาเหนื่อยล้าและตั้งใจหลบสายตาเธอเธอสะบัดหัวไม่ให้ตัวเองคิดมากอย่าเข้าใจเขาผิด เธอถอนหายใจ“ไปเถอะ”