已经是第一章了
ตอนที่137คลุมเครือไม่ชัดเจน
ตอนที่137คลุมเครือไม่ชัดเจน
จากวิลล่าถึงเขตเหนือถึงจะพยายามขับเร็วแค่ไหนแต่ก็ใช้เวลาไปชั่วโมงครึ่ง
วิลล่าเขตเหนือตั้งอยู่พื้นที่คนรวยที่กว้างขวางมีเพียงบ้านเก้าหลังแต่ละบ้านแบ่งออกเป็นสามส่วนส่วนที่หนึ่งเป็นชั้นห้องธรรมดาชั้นสองเป็นห้องในรูปแบบโบราณชั้นที่สามเป็นห้องหลักโถงใหญ่
บ้านทุกหลังมีมีลานกว้างทั้งหน้าและหลังบ้านมีสระว่ายน้ำส่วนตัวเรียบหรู
ตอนนั้นที่เตชิตซื้อวิลล่านี้ก็เพื่อคำนึงถึงสุขภาพร่างกายของจินต์เป็นหลักมันเป็นบ้านที่หรูหราที่สำคัญคือที่นี่อากาศดีปลอดโปร่ง
มีคนรวยมากมายจะมาพักรักษาตัวที่นี่ตอนนั้นมีคนมากมายอยากได้บ้านที่นี่มีเงินมามายก็ไม่สามารถต่อคิวซื้อได้
รถขับมาถึงหน้าบ้านประตูหน้าบ้านเปิดอัตโนมัติจอดรถเสร็จมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาต้อนรับ“คุณเตครับ”
เขาชื่อปวีณอายุ32ปีหุ่นปานกลางสูงประมาณ175ผิวค่อนข้างคล่ำผมสั่นตาไม่โตริมฝีปากบางมีท่าทางแข็งแรง
เมื่อก่อนเขาเคยชนะการแข่งขันยูโดมากมายหลังจากนั้นโดนบริษัทหลอกให้เซ็นสัญญาณไม่ใช่แค่ไม่ได้เงินรางวัลแล้วยังต้องทำงานให้บริษัทฟรีๆโดยที่ไม่ได้อะไรตอบแทนเลย
เตชิตพยักหน้ารับเขาเดินตรงเข้าไปในบ้านเห็นมุมหน้าต่างที่ไม่ถูกที่ถูกทาง
ทั้งหมดหันไปทางแดดมันไม่เหมาะกับสภาพร่างกายของจินต์
“ได้ออกแบบแก้ไปรึยัง”
ปวีณยื่นแบบให้เขาดู“ออกแล้วครับนี่ครับ”
เตชิตรับมาดูเขาชี้ในแบบให้แก้เพิ่ม“ห้องนอนห้องหนังสือและห้องเล็กชั้นสามทั้งหมดนี่ไม่เอาหน้าต่างหามาปิดตายให้หมด”
“ครับ”ปวีณส่งข้อความไปให้นักออกแบบแก้
เตชิตเดดินดูรอบบ้านข้างบนข้างล่างรวมถึงสวนบอกให้เขาแก้ในส่วนที่ไม่โอเคและขอให้ทุกอย่างเสร็จภายในพรุ่งนี้
สั่งงานทุกอย่างเสร็จก็ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าปวีณมองดูผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วพูดขึ้น“อาการของคุณจินต์ในที่สุดก็คงที่แล้วดีใจด้วยนะครับ”
เตชิตยกมุมปากเล็กน้อยแต่ไม่ได้อยากยิ้มเขายกมือไปตบไหล่ปวีณ“ฝากด้วย”
ปวีณทำงานกับเขามานานรู้สึกและเห็นอารมณ์ความรู้สึกของเขามามากแต่ตอนนี้ปวีณรู้สึกไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ค่อยดีใจ
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเตชิตหวังเพียงอยากให้จินต์อาการดีขึ้นและกลับประเทศมาแต่ทำไมตอนนี้กลับมีสีหน้าแบบนั้น
......................
เตชิตขับรถกลับถึงบ้านก็ตีสองแล้ว
จอดรถเสร็จเขาอยากสูบบุหรี่แต่พอนึกถึงคำพูดของเธอมือที่ยื่นออกไปก็เก็บเข้ามาอย่างง่ายดาย
เธอไม่อยากให้สูบเขาไม่สูบก็ได้
ก้าวลงจากรถห้องเงียบเขาเปลี่ยนรองเท้าเดินตรงกลับไปที่ห้องนอนไฟที่ทางเดินยังเปิดอยู่เขารีบจนไม่ได้ปิดไฟเปิดประตูผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงยังหลับอยู่
เขาโล่งใจเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวรู้สึกเหนียวตัวหยิบชุดนอนิกมาเดินไปอาบน้ำที่ห้องรับรองแขกกลัวว่าจะทำเธอตื่น
สิบนาทีต่อมาเขาเปลี่ยนชุดนอนเดินออกมาผมยังไม่แห้งหันหลังก็เห็นผู้หญิงนั่งอยู่บนเตียง
เขาชะงักเท้ามองดูผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียงเตชิตตกใจ
เหมือนกับโดนจับที่หนีภรรยาเที่ยว
นัชชาที่นอนอยู่เธอฝันถึงเรื่องที่เจอกับชนุดมเธอตกใจตื่นเธอยื่นมือไปจับผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆแต่ไม่เจอ
เธอกำลังจะลงไปหาแต่ประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก
เธอโล่งใจแต่ก็มองไปเห็นผมที่ยังเปียกชุ่มของเขา
“คุณไปไหนมา”สัมผัสที่หกของผู้หญิงเธอถามขึ้นทำให้เตชิตตกใจ
เขาปิดประตูลงตอบแบบนิ่งๆไม่ให้มีพิรุธ“ไปอาบน้ำที่ห้องรับแขกมา”
“อาบน้ำหรอ”นัชชากระพริบตาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้“เมื่อกี้คุณเพิ่งอาบไปไม่ใช่หรอ”
“อืมในห้องมันร้อนมีเหงื่อออกก็เลยไปอาบอีกรอบ”เขารีบเดินเข้ามาใกล้เตียงยืนมองเธอที่อยู่บนเตียง“ตื่นมาทำไม”
นัชชายกมือขยี้ตา“ฉันฝันร้าย”
เห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยดีเตชิตนั่งลงบนเตียงดึงเธอเข้ามากอดไว้“ไมเป็นไรฉันอยู่นี่แล้ว”
นัชชากอดเขาคืนเธอรู้สึกว่ากลิ่นกายของผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนคนที่นอนตื่นกลางดึกในแววตาไม่มีความง่วง
แต่เธอไม่ได้ถามออกไปนับตั้งแต่ที่เกิดเรื่องเข้าใจผิดเมื่อครั้งก่อนเธอเริ่มเชื่อใจเขามากขึ้นในเมื่อเลือกแล้วความเชื่อใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
เตชิตกลัวว่าเธอจะสงสัยเพราะไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนเขาก็ไม่มีความมั่นใจที่จะตอบเขาไม่ใช่คนที่โกหกเก่งยิ่งงไปกว่านั้นเธอคนนี้เป็นผู้หญิงที่เขารักมาก
และแล้วนัชชาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อมันยิ่งทำให้เขาไม่สบายใจเขาปิดบังโกหกเธอทั้งๆที่เธอเลือกที่จะเชื่อใจเขา
น้ำที่ปลายผมหยดลงบนมือนัชชาเธอผลักเขาออกยกมือจับผมเขา“ไปเป่าผมให้แห้งไปถ้านอนแบบเปียกๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นมาปวดหัว”
เตชิตนั่งอยู่กับที่จ้องมองเธอด้วยสายตาหลงใหลทำให้นัชชาเขินแปลกๆ“มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
“นัชเธอจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไปใช่มั้ย”เขาถามขึ้นโดยเรียกชื่อเล่นของเธอ
นัชชางงกับการกระทำของเขาเธอเป็นกังวล“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย”
“เปล่า”เขาตอบและก็เขาต้องการคำตอบจากเธอ“ตอบฉันด้วย”
“ใช่”นัชชาตอบแบบไม่ลังเลแต่ในใจก็ยังคงกังวลอยู่เธอยกมือจับหน้าหล่อเหลาของเขา“ทำไมอยู่ๆถึงถามขึ้นมาล่ะ”
เขาไม่ได้ตอบเธอแต่ดึงเธอเข้ามากอดมือค่อนข้างหนักแต่ก็กลัวเธอจะตกใจเขารู้สึกตัวตึงๆเครียดๆ
ในห้องเงียบสนิทเขาปล่อยนัชชาออกเดินเข้าไปเป่าผมในห้องน้ำ
เสียงเครื่องเป่าผมดังเห็นเหงาเขาผ่านประตูกระจกนัชชารู้สึกหายง่วงไปมาก
วันนี้เตชิตแปลกมากเธอลอกให้ตัวเองอย่าคิดมากอย่าคิดมากแต่ในหัวเธอก็ยังคงไม่ฟังเธอสั่งเขาเป็นอะไรกันแน่
已经是最新一章了
加载中
