已经是第一章了
ตอนที่138พาแฟนไปกินข้าว
ตอนที่138พาแฟนไปกินข้าว
วันรุ่งขึ้นนัชชากับเตชิตมาทำงานพร้อมกันเรื่องเล็กน้อยเมื่อคืนไม่ได้ทำให้ทั้งสองรู้สึกอะไรเธอได้กลับไปทำงานแล้วรู้สึกเกรงๆหลังจากขาดงานไปหลายวัน
เธอนั่งเงียบผิดปกติมาตลอดทางเขาดูออกว่าเธอกังวลเรื่องอะไร“ไม่ต้องเป็นห่วงนภันต์ลากับหัวหน้าเธอให้แล้วช่วงที่เธอไม่อยู่”
นัชชารู้ว่าเขาต้องจัดการเรื่องนี้ให้เธอแต่เธอก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีเพราะคนทั้งบริษัทรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเตชิตกับเธอไม่มีใครกล้าว่าหรือหาเรื่องอะไรเธอเป็นเพราะแบบนี้เธอถึงควรทำตัวดีๆ
เธอขาดงานไปหลายวันโดยที่ไม่แจ้งอะไรเลยนวียาจะมองว่าเธอเป็นคนยังไงล่ะทีนี้
นัชชาตื่นเต้นมาตลอดทางจนกระทั่งเดินลงจากรถเธอไม่ได้หันไปพูดอะไรต่อกับเตชิตตรงไปห้องทำงานของเธอ
เธอเดินเข้าไปถึงห้องทำงานสายตามากมายมองมาทางเธอนัชชายิ้มและกล่าวทักทาง“สวัสดีตอนเช้าทุกคน”
แก๋กระพริบตานึกว่าตัวเองตาฝาดโบกมือทักทายและช่วยไม่ให้เธอยื่นดื้ออยู่ที่เดิม“ในที่สุดแกก็มาช่วงนี้งานยุ่งมากมานี่เร็ว”
นัชชาเดินไปหย่อนก้นนั่งลงที่โต๊ะทำงานเธอรู้สึกล่งใจ
แก๋ยื่นหนาเข้ามา“กว่าแกจะมาโทรไม่ติดตัวก็หาไม่เจอฉันก็นึกว่าแกลาออกไปแล้ว”
“เปล่า”นัชชาพยายามทำตัวไม่ให้มีพิรุธ“ไม่ค่อยสบายก็เลยขอลาหยุดไป”
“ชิ”แก๋บอก“โกหกคนอื่นหรือฉันก็ช่างแกไม่ใช่คนที่จะอ่อนแอไม่สบายจนทิ้งงานหายไปหลายวันเกี่ยวข้องกับคุณเตใช่มั้ย”
นัชชาเถียงไม่ออก
แก๋ก็ได้เซ้าซี้ต่อยื่นเอกสารให้เธอ“สรุปการประชุมที่ผ่านมา”
“ขอบใจนะแก๋”นัชชาซาบซึ้งใจที่มีเพื่อนร่วมงานที่ดีขนาดนี้
แก๋สะบัดมือ“เกรงใจฉันทำไม”
ไม่ได้มาทำงานหลายวันมีงานมากมายที่ต้องทำเธอใช้เวลาทั้งเช้าในการทำงานพอเงยมองดูนาฬิกาก็หมดเวลาพักเที่ยงไปแล้วเธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเตชิตถึงชอบเลิกงานดึก
เธอเป็นแค่พนักงานธรรมดาเจ้าของบริษัทก็คงจะมีงานที่เยอะกว่า
นัชชายกมือบีบท้ายทอยตัวเองเธอก้มนานรู้สึกเมื่อย
โทรศัพท์ท่างอยู่บนโต๊ะสั่นเธอยกขึ้นมาดูเป็นข้อความจากเตชิต:กินอะไรรึยัง
นัชชายกยิ้มเธอพิมพ์ตอบเขาอย่างรวดเร็ว:ยังเลยมัวแต่เคลียงาน
หลังตอบกลับข้อความยังไม่ขึ้นว่าอ่านนวียาที่กลับจากพักเที่ยงมาเรียกเธอเข้าพบ“นัชชามาหาฉันหน่อย”
เธอวางโทรศัพท์ลงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเขา
ปิดประตูลงนวียาเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาชี้ไปที่นั่งที่อยู่ตรงข้าม“นั่งซิ”
“ไม่เป็นไรค่ะฉันยืนดีกว่า”นัชชาตอบกลับอย่างรวดเร็ว
นวียายิ้ม“ไม่เป็นไรนั่งเถอะฉันแค่อยากคุยกับเธอเฉยๆไม่ต้องรู้สึกเกรง”
นัชชายอมนั่งลงแต่โดยดี
“ได้ข่าวว่าเธอไม่ค่อยสบายตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย”นวียายื่นน้ำชาให้เธอ
นัชชาเกรงเธอไม่รู้จะตอบยังไง“ค่ะ.....”
เธอโกหกไม่เก่งเห็นการกระทำของเธอนวียาก็รับรู้ได้แต่ก็ไม่ได้จับผิดหรือพูดต่อว่าเธออะไร“ถ้าไม่ค่อยสบายช่วงนี้ฉันก็จะไม่ให้งานหนักกับเธอเธอก็เคลียงานที่ค้างไปก่อนเธอโอเคใช่มั้ย”
นัชชาก้มหน้ามอดูแก้วชาในมือเธอไม่ตอบกลับ
นวียาเรียกเธอ“นัชชา”
“หัวหน้าคะ”นัชชาเงยหน้าขึ้นเธอถอนหายใจ“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หายไปหลายวันไม่ใช่แค่เรื่องสุขภาพอย่างเดียวแต่มันยังมีปัญหาส่วนตัวเพราะเรื่อส่วนตัวทำให้ส่งผลกระทบกับเรื่องงานขอโทษจริงๆนะคะ”
เธอพูดคำว่าขอโทษสองครั้งติดรู้สึกผิดมาก
เธอไม่ได้เป็นแบบนี้ครั้งแรกเหมือนเธอดูถูกไม่ให้เกียติงานที่ทำอยู่
นวียาอึ้งนึกว่าเธอจะยอมพูดความจริงออกมาความไม่พอใจที่มีค่อยๆหายไปเพราะมันเป็นเรื่องดีที่เธอยอมรับ
“มนเมื่อเธอยอมรับผิดฉันไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีกถึงเธอจะตัวคนเดียวแต่ถ้าทำงานเราต้องทำกันเป็นทีมถ้าเธอไม่อยู่งานในส่วนของเธอต้องให้คนอื่นทำแทนในเมื่อให้คนต้องทำแทนเธอก็น่าจะบอกกล่าวไม่ใช่หายไปเฉยๆทุกคนควรได้รับการเคารพ”ถึงเธอจะรู้ว่านัชชาเป็นอะไรกับเตชิตแต่เธอก็ไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆต่อว่าตามสมควร
นัชชายอมรับผิด“ขอโทษค่ะวันหลังจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
นววียามองดูหน้าที่รู้สึกผิดของเธอ“โอเคฉันเชื่อเธอ”
พูดเสร็จบรรยากาศในห้องก็เริ่มผ่อนคลายสิ่งที่ควรติเธอก็ติไปแล้วนวียาพูดขึ้นอย่างยิ้มๆ“แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับสายธนัทโดยตรงเป็นเพราะเธอเลยนะ”
นัชชาส่ายหน้าอย่างเร็ว“คุณอย่าพูดแบบนั้นฉันรู้สึก..........”
ทั้งสองกำลังคุยกันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูแต่เห็นไม่ชัดว่าคือใครนวียาจัดท่าแล้วตอบกลับ“เชิญค่ะ”
ประตูถูกดันเปิดทั้งสองคนอึ้งโดยเฉพาะนัชชาเธอตกใจที่เห็นเตชิตเขาก้าวขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆเธอ
เขาใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนตัดกับสูทสีขาวเทาผูกไทที่เธอเป็นคนให้หล่อเหลา
นัชชากระพริบตาถี่ๆเธอยังคงอึ้งอยู่“คุณมาที่นี่ได้ไง”
เขายกคิ้วยื่นมือไปดึงเธอหันไปพูดกับนวียา“ตอนนี้เที่ยงสี่สิบเหลืออีกห้าสิบนาทีในหารพักฉันขอพาแฟนไปกินข้าวเดี๋ยวค่อยกลับมาคุยต่อโอเคนะครับ”
已经是最新一章了
加载中
