ตอนที่140ฉันกลับมาแล้วจะไม่จากไปไหนอีก

ตอนที่140ฉันกลับมาแล้วจะไม่จากไปไหนอีก ทางอเมริกาตั้งแต่ที่จินต์รู้ว่าอาการของตัวเองดีขึ้นเธอก็ให้ความร่วมมืออย่างดีเธอต้องตรวจเช็คทั้งร่างอีกครั้งนี่เป็นสิ่งที่เธอกลัวและรู้สึกทรมานที่สุดแต่รอบนี้เธอกลับรู้สึกเจ็บและตื่นเต้นดีใจ ผลตรวจที่ออกมาไม่ได้ทำให้ตัวเธอผิดหวังร่างกายเธอปกติไม่ต้องคอยรักษาอยู่แต่ในห้องเล็กๆเธอสามารถออกไปข้างนอกได้เพียงแค่ต้องกินยาให้ตรงเวลา จอร์จส่งผลตรวจให้เธอมองดูผู้หญิงที่ดีใจจนน้ำตาไหลเขาพูดปลอบเธอ“ดีใจด้วยนะจินต์” นี่เป็นที่ไม่ค่อยมีคนเรียกเธอถึงจะพูดไม่ค่อยชัดแต่ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่น ตลอดหลายปีที่ผ่านมานอกจากเตชิตก็ไม่ค่อยมีคนเรียกชื่อจีนของเธอ “ขอบคุณนะจอร์จฉันรอวันนี้มานานแล้ว.............” ในที่สุดเธอก็ได้กลับไปอยู่เคียงข้างเตชิตได้กลับไปเอาทุกอย่างที่มันควรจะเป็นของเธอตั้งแต่แรกคืนมา จินต์ไม่รอเวลาที่เหมาะสมหลังจากที่ผลตรวจออกมาเธอก็จองตั๋วที่เร็วที่สุดกลับประเทศ พอถึงมันก็ประมาณเที่ยงคืนแล้วเธอใส่เสื้อยาวสีดำกับเสื้อสีแดงข้างในเหมือนฉลองที่ได้กลับมาเหยียบแผ่นดินบ้านเกิด เธอสวมหมวกสีดำปิดครึ่งหน้าเห็นเพียงปากและคางสวยๆของเธอ กลับมาครั้งนี้จินต์เอามาเพียงกระเป๋าใบเดียวข้างในไม่ได้ใส่ชุดหรือเครื่องประดับใส่เพียงของขวัญวันเกิดที่เตชิตให้และของที่พ่อแม่ให้ไว้ก่อนตาย สำหรับเธอตลอดเวลาห้าปีที่อยู่นิวซีแลนด์เธอไม่ชอบของทุกชิ้นที่เกี่ยวข้องกับที่นั่นเธอไม่เอาอะไรกลับมาเลยทิ้งทุกอย่างไว้ที่นั่นเพราะเธอกลับมารอบนี้ก็ไม่คิดที่จะกลับไปที่นั่นอีก ออกมาจากสนามบินผู้ช่วยพูดเตือนให้เธอเดินมาทางนี้“คุณจินต์เชิญทางนี้ครับ” จินต์หายใจเข้ายืนอยู่หน้าประตูรถปวีนลงมาเปิดประตูให้เธอในรถสะอาดเรียบร้อยในเวลาเดียวกันก็ไม่เห็นเหงาของคนที่เธออยากเจอ เธอยืนอยู่กับที่ผิดหวัง เขาไม่มาจริงๆด้วย ปวีนใส่เสื้อสูทตัวเดียวรู้สึกได้ว่าอากาศข้างนอกหนาว“คุณจินต์ขึ้นรถก่อนครับข้างนอกอากาศหนาว” เตชิตสั่งไว้ว่าเธอยังไม่หายดีห้ามให้เธอเป็นหวัดหรือโดนอะไรที่มันมีผลต่อร่างกาย จินต์ก้าวขึ้นไปนั่งอยู่หลังคนขับประตูถูกปิดลงมองดูผู้คนและแสงไฟจากในกระจก ห้าปีที่เธอไม่ได้กลับมาเหยียบที่นี่เลย จินต์หลับตาลง ห้าปีนานขนาดไหน นานพอที่เตชิตกลายเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคมและทำให้เธอที่จบแพท์กลายเป็นคนไข้ที่ไม่สบาย ห้าปี2628000นาทีทั้งยาวนานและสั้นเศษหนึ่งส่วนสิบหกในชีวิตตอนไปเธออายุ25แต่ตอนกลับมาอีกทีเธอก็30แล้วเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ จินต์ไม่โทษใครใครใช้ให้เธอเป็นโรคนี้เธอโทษฟ้าโทษสวรรค์นับครั้งไม่ถ้วนแต่ก็มี่ประโยชน์ เธอเป็นผู้ที่ถูกเลือกทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับ แต่เตชิตเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอไม่ยอมแพ้เป็นทุกอย่างที่เหลืออยู่ของเธอตอนนี้ รถถูกขับมาทางเขตเหนือในรถเงียบสนิทเขาไม่ได้เปิดแผ่นกลั้นกลัวว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นคอยหันหลังสังเกตดูอาการของผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างหลัง มองไปมองมาก็เห็นความผิดหวังในแววตาเธอ ปวีนพูดปลอบเธอ“คุณเตรอคุณอยู่ที่บ้านมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการเขาไม่วางใจให้คนอื่นทำเลยทำให้ไม่ได้มารับคุณด้วยตัวเขาเอง” เขาคิดว่าที่เธอยิ้มเพราะเตชิตไม่ได้มารับเธอแต่ที่เธอเศร้าไม่ได้มีเพียงแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว แต่หลังจากที่ได้ยินแบบนี้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาเธอยกยิ้มเล็กน้อย“ฉันกลับมากะทันหันเขาคงจะยุ่งกับเรื่องนี้มาก” ปวีนเห็นเธอยิ้มเขาใจสันรีบละสายตาจากเธอ“คุณเตแคร์คุณมาก” จินต์พยักหน้ารับ“ใช่เพราะเราเป็นคู่กิ่งทองใบหยก” ใช้เวลาไปชั่วโมงครึ่งกว่าจะถึงบ้านที่เขตเหนือหลังจากรถจอดเธอไม่รอให้ปวีนลงมาเปิดประตูให้เธอเธอรีบเปิดประตูลงไปอย่างรวดเร็ว เมื่อวานเขตเหนือมีหิมะตกบนพื้นมีน้ำแข็งเกาะแต่จินต์เหมือนไม่รับรู้ถึงความหนาวเย็นนี้มองดูผู้ชายี่ยืนอยู่หน้าประตู เขายืนคุยกับผู้ช่วยมือล้วงไปในกระเป๋าเสื้อกันหนาวผมที่ถูกลมผัดทำให้ยุ่งแต่สายตาคู่นั้นคมกว่าลมที่พัดอยู่ เขาหันมามองเจอเธอเขาชะงักค้างไปเล็กน้อยแต่ไม่นานก็เดินเข้ามาทางเธอ เขาขายาวเดินพียงไม่กี่ก้าวก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เตชิตมองดูผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอมีผมสั้นตรงสวมหมวกไว้หน้าของเธอตอกผอมเล็กปากซีดมีสีลิปแดงๆผสมอยู่แต่สีหน้าของเธอดีขึ้นกว่าเก่ามาก เตชิตมองดูเธอไม่สามารถปรับตัวได้ทันไม่เจอกันห้าปีเขามีความรู้สึกเหมือนห่างเหิน “เตฉันกลับมาแล้ว”จินต์พูดยิ้มๆตาเธอเริ่มแดงมันเป็นคำพูดที่เธอพูดในความฝันไม่รู้กี่ร้อยรอบในที่สุดวันนี้เธอก็ได้พูดคำนี้ต่อหน้าเขาไม่มีใครรู้ว่าเธอรอวันนี้มานานแค่ไหน เตชิตยกมือไปปัดผมให้เธอสัมผัสโดนผิวที่เยือกเย็นของเธอเขารู้สึกปวดใจ“กลับมาก็ดีแล้ว” พูดจบเขากำลังจะดึงมือกลับเธอก็ยกมือจับมือเขาไว้สบตาเข้ากับเธอ“ฉันกลับมาอยู่กับคุณแล้วจะไมไปไหนอีกเรากลับมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวันเหมือนเดิมนะ” มือที่ถูกจับกุมเขาชะงักขยับตัวไม่ได้สายตาคู่นั้นของเขาเริ่มเปลี่ยนไป จินต์รู้ดีที่เขานิ่งเงียบไปมันหมายความว่ายังไงหัวใจดวงนั้นของเธอเริ่มหนาวเย็นรอยยิ้มค่อยๆจางหายไป“เต”