บทที่ 41 ฉันไม่ได้ชื่อสวัสดี

บทที่ 41 ฉันไม่ได้ชื่อสวัสดี “ฉันไม่ได้ยินว่าเคยมีใครพูดถึงเด็กที่ชื่อกานต์คนนี้มาก่อนเลยค่ะ เป็นคุณชายของตระกูลไหนกันนะ？” เขมิกาถามอย่างระมัดระวัง บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดเบาๆ ว่า “ช่างเถอะ รอให้กิจจาไปถามเพื่อนร่วมฉันเรียนของเขาวันหลังเถอะ คุณต้องดูแลเขาให้ดี ครั้งนี้ แคทเธอรี นักวางแผนโครงการ เกิดอุบัติเหตุ ,บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดของพวกเราถูกผลักให้ไปอยู่ท่ามกลางจุดสนใจ ผมต้องไปโรงพยาบาลเพื่อจัดการสักหน่อย” พูดจบ บุริศร์ก็ลุกขึ้นและจากไป แต่เขมิกาดึงแขนเขาไว้ “บุริศร์ บริษัทมีคนตั้งมากมายสามารถไปจัดการได้ อีกทั้ง แคทเธอรี นักวางแผนโครงการ เธอก็เป็นผู้หญิง มันไม่ค่อยสะดวกหรอก ถ้าคุณซึ่งเป็นผู้ชายจะไปดูแลเธอ เอาแบบนี้ดีมั้ยคะ ให้ฉันจะไปดูแลเธอแทนคุณ？แล้วฉันเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ระหว่างฉันกับเธอมันก็จะไม่แปลก ใช่มั้ยล่ะ？” ตาเขมิกาเป็นประกาย แต่บุริศร์พูดเบาๆว่า “ไม่ต้องหรอก แม้คุณจะเป็นผู้หญิง แต่ระหว่างคุณกับแคทเธอรีมีเรื่องกันนิดหน่อย ทั้งเมืองชลธีต่างก็รู้กันหมดแล้วว่า ไม่ว่าคุณจะไปดูแลเธอก็ดี หรือไม่ไปก็ดี บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดของพวกเราก็อาจจะต้องถึงจุดจบแล้วจริงๆ คุณแค่อยู่บ้านดูแลกิจจาให้ดีๆก็พอแล้วล่ะ” “แต่ว่า......” “เอาล่ะ เอาอย่างนี้แหละ กิจจาคือทายาทของตระกูลโตเล็ก คุณดูแลเค้าให้ดีๆ น่ะถูกแล้ว” บุริศร์ขัดจังหวะการพูดของเขมิกา，ลุกขึ้นแล้วก็ออกไป เขมิกามองตามแผ่นหลังเขา รู้สึกว้าวุ่นไม่น้อย ทำอย่างไรดี？ บุริศร์ออกมาจากบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กแล้ว，ไปที่บริษัทมาแล้วหนึ่งรอบพบว่าแผนกรักษาความปลอดภัยกำลังซ่อมแซมระบบรักษาความปลอดภัยหลังจากถูกบุกรุก จู่ๆก็ปวดหัวขึ้นมา สุดท้ายแล้วปัญหาอยู่ที่ตรงไหนกันนะ？ ทำไมช่วงนี้ปัญหาถึงได้เยอะขนาดนี้นะ？ หรือว่านรมนมีส่วนเกี่ยวข้อง？ เวลาเขากลับมาถึงที่ห้องพักผู้ป่วย นรมนก็ยังหลับอยู่ พยาบาลพิเศษก็พูดว่าเธอพักอยู่จึงไม่ได้ระมัดระวังมากนัก บุริศร์ไล่พยาบาลพิเศษออกไปและเข้ามาดูแลด้วยตัวเอง หลังจากที่กานต์ไปที่โรงเรียนอนุบาลแล้ว มองไปทางที่นั่งของกิจจาโดยบังเอิญ เมื่อไหร่ที่เขาเห็นว่าที่นั่งของกิจจาว่างอยู่ ความกังวลก็จะเคลื่อนผ่านดวงตาของเขา “รู้มั้ยว่าทำไมวันนี้กิจจาถึงไม่มา？” เขาถามทองเอก เพื่อนร่วมฉันที่นั่งข้างๆ ทองเอกพูดเบาๆว่า “ได้ยินมาว่าเมื่อวานกิจจาถูกแม่ของเขาตี เป็นไข้ทั้งคืนเลย วันนี้คนของตระกูลโตเล็กมาลาหยุดให้ บอกว่าเขายังไม่ได้สติเลย” จู่ๆ มือของกานต์ก็ประสานเข้าด้วยกัน กิจจาป่วยหรอ？ เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันที ตลอดทั้งวันกานต์เอาแต่ใจลอย ในใจนึกถึงท่าทางใจดีและฉลาดของเขาไม่หยุด จริงๆ แล้วนอกจากเรื่องที่เขาเป็นลูกชายของบุริศร์แล้ว ก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นที่ไม่ชอบไม่ใช่หรอ？ กานต์รู้สึกสับสนตลอดจนกระทั่งเวลาเลิกเรียน มาถึงโรงพยาบาลแล้วพร้อมกับทิพย์ ทันทีที่เห็นบุริศร์ กานต์ผงะเล็กน้อย เล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด “เป็นอะไรไปหรอ？” ทิพย์รับรู้ได้ถึงความผิดปกติของกานต์ว่ารู้สึกสับสนไม่น้อย “คุณป้าทิพย์ครับ ช่วยมาดูแลคุณแม่ให้ผมก่อนนะครับ ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณบุริศร์สักหน่อย” คำพูดของกานต์ทำให้ทิพย์รู้สึกปั่นป่วน “เด็กน้อยอย่างเธอ มีอะไรต้องคุยกับคุณบุริศร์กันล่ะ？กานต์ ฉันบอกเธอแล้วว่า อย่าหลงกลผู้ชายคนนี้ เขาเป็นต้นเหตุให้แม่ของเธอต้องนอนที่เตียงคนไข้ตอนนี้นะ” “ผมเข้าใจครับ คุณป้าทิพย์” กานต์หลบตา ทิพย์เข้าใจว่ากานต์เป็นคนเอาใจใส่ หลังจากที่เธอเข้ามาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ประธานบุริศร์ คุณควรเลิกงานได้แล้วค่ะ？ตอนนี้ให้ฉันมาดูแลแคทเธอรีเถอะค่ะ” นรมนยังคงแสร้งหลับ เพราะไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรเมื่อต้องเผชิญหน้ากับบุริศร์ ผู้ชายคนนี้ช่างไม่เหมือนบุริศร์ที่เธอเคยรู้จักเมื่อก่อนเอาซะเลย ทิ้งบริษัทมาโดยไม่บอกกล่าว ทำเหมือนที่นี่เป็นบ้านไปแล้ว เมื่อเธอได้ยินเสียงของทิพย์แล้วจึงรีบลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว “ทิพย์ เธอมาแล้วหรอ？ กานต์ล่ะ？” “กานต์อยู่ข้างนอก อีกเดี๋ยวก็เข้ามาแล้วล่ะ” ทิพย์ยิ้มพลางเดินไปหานรมน บุริศร์เจอนรมนแต่ถูกกันไม่ให้เข้ามา ไม่มีทางเลือกทำได้แค่ต้องออกไปจากห้องพักผู้ป่วย แต่ได้พบเข้ากับกานต์โดยบังเอิญที่ประตูทางเข้า “สวัสดีครับ” กานต์เรียกให้บุริศร์หยุดก่อน บุริศร์คิ้วขมวดเล็กน้อย “เธอเรียกฉันหรอ？” “อื้ม” “ฉันไม่ได้ชื่อสวัสดี ฉันชื่อบุริศร์ เธอเรียกฉันว่าคุณอาริสก็ได้หรือจะเรียกฉันว่าประธานบุริศร์ก็ได้” บุริศร์ไม่พอใจกับท่าทางและการเรียกของกานต์เลย แต่เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับสถานการณ์ระหว่างเขากับเจ้าหนูคนนี้ให้ผ่อนคลายขึ้นได้ยังไง แม้ว่ากิจจาจะเรียกเขาว่าพ่อ แต่ตั้งแต่เล็กจนโตภายใต้การอบรมสั่งสอนของเขมิกากิจจาจึงเอาแต่คิดว่าต้องเคารพเขา ยิ่งไปกว่านั้นในบางทียังรักษาระยะห่างกับเขาด้วย ดังนั้นเขาจึงแทบจะไม่รู้เลยจริงๆว่าจะต้องเข้ากับเด็กยังไง กานต์ขมวดคิ้วนิดหน่อย ท่าทางแบบนั้นช่างเหมือนกันกับบุริศร์เสียจริงๆ “ได้ยินว่ากิจจาป่วยหรอครับ อาการหนักมั้ย？ กานต์ถามอย่างอึดอัดใจ บุริศร์เห็นท่าทางของเขาแบบนี้แล้ว ก็ยิ้มออกมาทันที “เธออยากไปเยี่ยมเขามั้ยล่ะ?” “ผมยังไม่ได้คิดเลย คนทิ่มแบบนั้นมีอะไรน่าดู ผมก็แค่ถามดูเฉยๆ” กานต์หันหน้าไปอย่างภาคภูมิใจ แต่มือเล็กๆนั้นกลับกุมชายเสื้อเอาไว้ แสดงให้เห็นถึงความกังวล บุริศร์คิดว่าท่าทางแบบนี้ของกานต์ช่างเหมือนกับเด็กเล็กๆ คนนึง เงอะงะแต่ก็น่ารัก