บทที่ 42 ฉันไม่ได้ชื่อสวัสดี2

บทที่ 42 ฉันไม่ได้ชื่อสวัสดี2 “เอาล่ะ ไม่ใช่เธอหรอกที่อยากจะไปหาเขา เป็นฉันเองที่อยากจะพาเธอไป ดีมั้ย？ไปบอกแม่เธอก่อน แล้วฉันจะพาเธอไปหาเขา หลังจากนั้นค่อยพาเธอกลับมาส่งดีมั้ย？” บุริศร์อมยิ้ม แต่กานต์ตกตะลึงเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ดี เขาก็พูดอย่างเฉยเมยว่า “นี่เพราะคุณข้อร้องให้ผมไปหรอกนะ” “ใช่แล้ว เป็นฉันที่ขอร้องให้เธอไปเอง” เห็นอารมณ์ของกานต์แบบนี้แล้ว บุริศร์ก็อดประหลาดใจไม่ได้ กานต์ผลักประตูห้องพักผู้ป่วยและตรงไปยังด้านหน้าเตียงของนรมน “คุณแม่ ผมขอออกไปข้างนอกหน่อยได้มั้ยฮะ？” “ไปไหน？อยากจะกลับแล้วหรอลูก？ให้ป้าทิพย์พาลูกกลับได้นะ” ที่จริงนรมนก็ไม่อยากให้กานต์มาโรงพยาบาล โรงพยาบาลไม่ใช่สถานที่ที่ดีเท่าไหร่ แต่กานต์ส่ายหัวแล้วพูดว่า “เพื่อนร่วมฉันเรียนของผมป่วย ผมอยากไปเยี่ยมเขา ติดรถของคุณบุริศร์ไปได้พอดี คุณแม่วางใจได้ ผมกลับมาเองได้ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงผม” “คุณวางใจได้ ผมจะพาเขาไปส่งอย่างปลอดภัย” ไม่รู้ว่าบุริศร์เข้ามาตอนไหน อยู่ๆ ก็พูดขึ้นมา “ไม่ได้！ กานต์ต้องไปที่อื่นฉันไปส่งน่ะดีแล้ว ไม่ต้องรบกวนประธานบุริศร์หรอกค่ะ" ทิพย์ปฏิเสธทันทีพลางดึงกานต์มาไว้ข้างหลังหล่อน ท่าทางแบบนั้นช่างเหมือนแม่ไก่กำลังปกป้องลูกไก่เลย นรมนขมวดคิ้วแล้วพูดเบาๆว่า “ทิพย์ ปล่อยให้กานต์ไปเถอะ ฉันเชื่อว่าประธานบุริศร์คงไม่ปล่อยให้ลูกของฉันเกิดเรื่องหรอก ใช่มั้ยคะ？” “ใช่ครับ” บุริศร์คิดไม่ถึงว่านรมนจะอนุญาต ดูจากที่เธอกันไม่ให้เขาเข้าไปแล้ว จะปล่อยให้เขารู้จักกับกานต์ได้ยังไง？ ทิพย์ก็สงสัยเช่นเดียวกัน แต่ไม่อยากถามบุริศร์ต่อหน้า ทำได้เพียงมองบุริศร์พากานต์ออกไปจากห้องพักผู้ป่วย “นรมน เธอคิดยังไงน่ะ？เธอไม่กลัวว่าบุริศร์จะพบตัวตนที่แท้จริงของกานต์หรอ？ถึงเวลานั้นถ้าเธอหรือเขาต้องแย่งลูกกัน จะทำยังไง？” นรมนหรี่ตาลง แล้วพูดเบาๆว่า ： “ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันเป็นหนี้กานต์และกมลอย่างมาก แม้ว่าฉันอยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับพวกเขา แต่ฉันก็รู้ดีว่าสิ่งที่ฉันพอจะให้พวกเขาได้ตลอดมามีเพียงสิ่งที่พวกเขาขาด หลังจากกลับมาคราวนี้ ฉันอาจจะต้องจากไปอีก ตลอดชีวิตของกานต์ไม่มีโอกาสเจอบุริศร์เลย ใช้โอกาสนี้ปล่อยให้พวกเขาพ่อลูกได้รู้จักกันสักหน่อยเถอะ” “เธอบ้าไปแล้วหรอ？หรือว่าเธอยังลืมบุริศร์ไม่ลง การกลับมาของเธอคราวนี้เพื่อกลับมาคืนดีกับเขาหรอ？” ทิพย์มองไปที่นรมนอย่างเกรี้ยวกราด ใจของนรมนรู้สึกปวดร้าว “คืนดีหรอ？ถ้าเขาตกหลุมรักฉันก็คงดี เธอคิดว่าหน้าตาของคนแปลกหน้าอย่างฉันในตอนนี้ มีตรงไหนที่ยังเหมือนกับในปีเดียวกันนั้นล่ะ？ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี ถ้าเขาตกหลุมรักฉันจริงๆ นี่ก็คือสิ่งที่ฉันต้องการ” “นรมน สุดท้ายแล้วเธออยากจะทำอะไร？ ถูกเขาทำให้เจ็บมาครั้งนึงแล้วยังไม่พอหรอ ต้องถูกเขาทำให้เจ็บปวดเป็นครั้งที่สองใช่มั้ย？เธอพากานต์กลับมาเพื่อให้เขารู้จักกับบรรพบุรุษของเขาหรอ？” ทิพย์รู้สึกเหมือนเห็นตัวเองผ่านนรมน เธอรู้ซึ้งได้ถึงความเจ็บปวดและความกลัวในความฝันยามค่ำคืนของนรมนเป็นอย่างดี แต่เธอแค่ไม่เข้าใจว่า เป็นไปได้หรอที่นรมนจะสามารถให้อภัยผู้ชายที่สร้างความเจ็บปวดแสนสาหัสขนาดนั้นให้เธอได้？ หรือว่าเป็นเพราะลูกกันนะ？ แต่ไอ้ผู้ชายเฮงซวยอย่างบุริศร์จะทำเพื่อลูกเหมือนที่เธอคิดมั้ยล่ะ？ “นรมน สุดท้ายแล้วเธอวางแผนไว้ยังไง เธอบอกฉันหน่อยได้มั้ย？” ท่าทางเป็นห่วงของทิพย์ทำให้นรมนรู้สึกอบอุ่น เธอยิ้มพลางเอามือไปกุมมือของทิพย์ แต่ไปกระตุ้นความทะนงตนของทิพย์ “ไม่ว่าเวลาไหนๆ เธอก็ยังยิ้มได้หรอ？เธอคิดจริงๆ หรอว่าบุริศร์ดูไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร？แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของเธอจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าเธอเปลี่ยนโฉมหน้า เปลี่ยนตัวตน แล้วมิตรภาพระหว่างเธอกับฉันจะเปลี่ยนไปสักหน่อย เขาก็ไม่ได้ตาบอด ทำไมถึงจะเดาไม่ออก ครั้งหนึ่งที่เขายืนยันว่าเธอคือภรรยาของเขาในปีเดียวกันนั้น เขาปฏิบัติกับเธอยังไงล่ะ แล้วยังมีเรื่องกานต์ถ้าเขารู้ว่ากานต์คือลูกของเขา เธอคิดหรอว่าเขาจะปล่อยให้กานต์อยู่กับเธอต่อไป？นรมน เธอเพียง.....” “เอาล่ะ ฉันรู้ว่าเธอหวังดี และก็รู้ว่าเธอเป็นห่วง เดิมทีฉันกลับมาก็ไม่ได้วางแผนที่จะปกปิดตัวตนของฉันหรอก เพียงแค่ตอนที่เขายืนยันตัวตนของฉันเมื่อคราวก่อน ฉันหวังใช้ความสงสัยนั่นเพียงพอที่จะทำให้เขาตกหลุมรักฉันบ้าง มันไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะรู้ว่ากานต์เป็นลูกของเขาหรือไม่ ฉันมีวิธีที่จะทำให้กานต์ออกมาให้พ้นจากสายตาของเขาได้ ทิพย์ ฉันไม่ใช่นรมนคนเดิมกับในปีนั้นแล้ว เธอวางใจเถอะ ฉันกลับมาครั้งนี้ สิ่งที่ต้องการคือหัวใจของบุริศร์ และของของเขาอีกอย่างหนึ่ง เมื่อได้มาแล้วฉันจะพากานต์ไป การปล่อยให้กานต์กลับมาอยู่ข้างๆเขาช่วงนึงก็เป็นการชดเชยให้กานต์รูปแบบหนึ่ง ตาของนรมนหรี่ลงจนปิดสนิท ภายในมีความรู้สึกมากมายหลบซ่อนอยู่ ทำให้ทิพย์มองเห็นไม่ชัด “เธอยังอยากได้หัวใจของบุริศร์อยู่อีกหรอ？ นรมน เธอบ้าไปแล้วใช่มั้ย？ห้าปีก่อนเธอยังไม่อาจได้ใจของเขามาครอบครอง แล้วอีกห้าปีต่อมาเธอคิดว่าเธอจะทำได้หรอ？ ทิพย์ไม่เข้าใจนรมนจริงๆ นรมนมองไปที่ก้อนเมฆที่ลอยอยู่นอกหน้าต่าง แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ห้าปีก่อนฉันมันโง่ ทั้งใจทั้งวิญญาณต่างทุ่มเทเพื่อให้ได้ความรักของเขา แต่เดี๋ยวนี้ฉันรู้แล้วว่ามารยาแบบไหนที่จะทำให้เขารักฉันได้ นอกจากนี้ มีความสงสัยมากขนาดนั้นไว้เป็นกันชน เชื่อใจฉันเถอะว่าฉันทำได้ ฉันไม่รู้ว่ามีสิ่งอื่นที่ต้องการมากไปกว่าสิ่งที่ต้องการในตอนนี้แล้วมั้ย ถ้าคุณเป็นเพื่อนของฉัน แค่สนับสนุนฉันแค่นั้นก็พอแล้วล่ะ” “เธอทำให้ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับเธอแล้วจริงๆ？ดูๆไปแล้วเธอเพิ่งกลับมาก็สร้างรอยแผลซะแล้ว” ทิพย์พูดอย่างเจ็บปวด แต่ก็ไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้อีก นรมนรู้ดีว่าแม้ว่าเธอจะยังคงไม่มั่นใจ แต่เธอก็เห็นด้วยกับการตัดสินใจของตัวเอง ความรู้สึกนี้ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถมอบให้หรือครอบครองได้