บทที่ 44 อำนาจที่จะไม่อ่อนข้อให้2

บทที่ 44 อำนาจที่จะไม่อ่อนข้อให้2 หลังจากวางสายโทรศัพท์ บุริศร์ก็พูดกับกานต์ว่า “คาดเข็มขัดนิรภัยซะ ฉันจะพาเธอไปหากิจจา” กานต์ไม่ได้พูดอะไรแต่ไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดนิรภัย ตลอดทาง ไม่ว่าบุริศร์จะพูดอะไรกับเขา กานต์ก็ไม่ตอบแถมยังหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเพลง ท่าทางไม่แยแสแบบนี้ทำให้บุริศร์สับสนเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรตอนไหนให้เด็กคนนี้ไม่พอใจ บรรยากาศกดดันอบอวลไปตลอดทาง เมื่อถึงบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก กานต์ลงจากรถเป็นคนแรก “ขอบคุณครับ ประธานบุริศร์” ท่าทางที่สุภาพนั้นไร้ที่ติ แต่ทำให้บุริศร์รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก “เธอเรียกฉันว่าคุณอาริสได้นะ” กานต์แค่ยิ้มๆ หลังจากนั้นก็เข้าไปบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กพร้อมกับบุริศร์ บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กใหญ่มาก แต่ก็เก่าไปหน่อย ดูแล้วเหมือนอาคารที่ล้าสมัย แต่การตกแต่งภายในนั้นชัดเจน ทุกๆที่แสดงให้เห็นถึงความหรูหราที่ไม่มากเกินไป กานต์ไม่พูดอะไรเลย ไปถึงห้องของกิจจาพร้อมกับบุริศร์ “คุณพ่อหรอ？” กิจจาเพิ่งตื่นนอนได้ไม่นาน คนรับใช้รอจนกระทั่งเขากินอาหารเสร็จ เมื่อเห็นบุริศร์กลับมาในตอนนั้น เขาก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย แต่ไหนแต่ไรในเวลางานบุริศร์จะกลับมาบ้านน้อยครั้งมาก กานต์โผล่ออกมาจากด้านหลังของบุริศร์ “โย่ 4 ขวบแล้วยังต้องให้คนรับใช้รอจนกินเสร็จ ช่างสมเป็นคุณชายจริงๆ” คำพูดของกานต์นำมาซึ่งการเยาะเย้ยเล็กน้อย แต่กิจจาดีใจจนกระโดดโลดเต้นออกมาทันที “ กานต์หรอ？นายมาทำไม？มาเยี่ยมฉันใช่มั้ย？” ความดีใจของกิจจานั้นเกินที่จะบรรยาย เขาผลักคนรับใช้ออกไปแล้ววิ่งลงจากเตียงด้วยเท้าเปล่า สวมกอดกานต์อย่างแนบแน่น ทั้งตะโกน ทั้งหัวเราะ กานต์ขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ผลักเขาออกไป กมลก็ชอบกอดเขาเช่นกัน แต่การกอดของน้องสาวของเขาต่างจากการกอดของกิจจาอย่างเห็นได้ชัด และรอยยิ้มที่จริงใจบนใบหน้าของกิจจาทำให้กานต์ไม่อาจใช้มือผลักเขาออกไป “อั๊ยหย่า นายอยากให้ฉันตายหรอไง รีบปล่อยเลยเร็วเข้า แล้วนี่นายไม่ได้เป็นไข้อยู่หรอ？ก่อนลงมาจากเตียงยังไม่ใส่รองเท้าอีก ยังคิดจะอยู่บ้านอีกสองสามวันโดยไม่ต้องไปโรงเรียนใช่มั้ย？” คิ้วของกานต์ขมวดเข้าหากัน พอกิจจาได้ยินแบบนั้น ก็รีบปล่อยกานต์ทันทีแต่ยังไม่ปล่อยมือจากเขา ยิ้มพลางพูดว่า “นายมาหาฉันจะไม่ดีได้ยังไง？ พ่อฉันเป็นคนพานายมาหรอ？ขอบคุณครับพ่อ” การที่กิจจาพูดขอบคุณทำให้บุริศร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในความทรงจำ กิจจาค่อนข้างเป็นเด็กขี้อาย แม้ว่าบางครั้งกับเขาดูเป็นเด็กที่ถูกตามใจ แต่ว่าท่าทางดีใจขนาดนี้เขาไม่ค่อยจะได้พบเจอท่าไหร่นัก การได้พบกับกานต์ในตอนนี้ช่างเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้น เห็นได้ชัดเลยว่าเขาชอบกานต์จากใจจริง “พวกเธอค่อยๆคุยกันไปนะ ฉันจะไปบอกแม่บ้านให้ทำของว่างให้พวกเธอ สักครู่หนึ่งกานต์ก็จะต้องกลับแล้วนะ กิจจา อย่าเสียงดังเกินไปล่ะ” บุริศร์พูดเสร็จไม่กี่ประโยคก็ออกไป หลังจากที่เขาออกไป กิจจาก็สั่งให้คนรับใช้ออกไปเช่นกัน รีบปิดประตู พูดกระซิบว่า “ไม่ว่าอะไรฉันก็จะไม่พูดหรอก ฉันจะไม่หักหลังนาย” เห็นท่าทางของกิจจาในเวลานั้น กานต์รู้สึกลำบากใจไม่น้อย เขารีบเปลี่ยนสีหน้าและพูดว่า “รีบขึ้นมาบนเตียงนอนพักเถอะ ฉันซื้อของเล่นมาให้นายชิ้นนึงด้วยนะ นายลองดูว่าชอบรึเปล่า？” กานต์หยิบหุ่นยนต์ส่งให้กิจจา ตั้งแต่เล็กจนโตกิจจายังไม่มีของเล่นแบบไหนที่เขายังไม่เคยเห็น แต่ว่านี่คือครั้งแรกที่ได้รับของจากเพื่อนร่วมฉันเรียน และก็ยังเป็นเพื่อนร่วมฉันเรียนที่เขาชอบมากที่สุดอีกด้วย ช่างเป็นเวลาแห่งความสุขจริงๆ “ให้ฉันหรอ？ เยี่ยมไปเลย” เขาแกว่งมันเล่นไปมา เห็นท่าทางที่คุ้นเคยของกิจจาแล้ว กานต์ก็รู้ได้ว่าเขามีของเล่นแบบนี้ไม่เคยขาดมือ เขาพูดเบาๆ ว่า “ไว้ฉันจะออกแบบของเล่นแบบอื่นละเอามาให้นายวันหลัง นายเล่นอันนี้ไปก่อนละกัน” “นายออกแบบหรอ？นายออกแบบของเล่นได้หรอ？” กิจจาทำหน้าชื่นชม “อื้ม แต่นายต้องไม่ไปบอกคนอื่นนะ ไม่งั้นฉันไม่ออกแบบให้นายแน่” “ไม่บอกไม่บอก ต่อให้ตีฉันให้ตายฉันก็ไม่บอกหรอก กานต์ พวกเราเป็นพี่น้องกัน นายให้ฉันรักษาความลับไว้ ฉันก็จะไม่ขายนายแน่นอน แม้แต่แม่ของฉันฉันก็จะไม่บอกเหมือนกัน นายดูดิ ก้นของฉันบวมเปล่งไปหมดเลย” กิจจาถอดกางเกงออกอย่างน่าเวทนา ก้นที่บวมแดงนั้นทำให้ตาของกานต์หรี่ลงเล็กน้อย มือน้อยๆเผลอไปแตะโดยไม่รู้ตัว “แม่นายตีหรอ？” “อื้ม เจ็บมากเลยล่ะ” ความคับข้องใจของกิจจาพรั่งพรูออกมา ตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แต่เขาก็อดกลั้นเอาไว้ แล้วยิ้มออกมาพร้อมกับพูดว่า “ฉันยอดเยี่ยมไปเลยใช่มั้ยล่ะ？ฉันคนนี้มีชื่อว่าอะไรกันล่ะ？ไม่ว่าอะไรก็จะไม่อ่อนข้อให้” “อำนาจที่จะไม่อ่อนข้อให้” กานต์พูดเสริม “ใช่ใช่ใช่！อำนาจที่จะไม่อ่อนข้อให้ ฉันเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว แบบนี้ถึงจะเหมาะเป็นพี่น้องกับนายใช่มั้ย？ กานต์ นายให้ฉันเป็นพี่น้องกับนายได้รึเปล่า？” กิจจามองกานต์ด้วยตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา จู่ ๆ กานต์ก็พูดไม่ออกขึ้นมากะทันหัน แรกเริ่มเดิมทีเขาตั้งใจจะเกลียดกิจจา เข้าหาเขาเพียงเพื่อใช้ประโยชน์จากเขาเท่านั้น แต่ตอนนี้ทำไมในใจของเขาถึงรู้สึกแย่ขนาดนี้กันนะ？ “ นายรีบใส่กางเกงเข้าเถอะ ถ้าคนอื่นมาเห็นนายถอดกางเกงต่อหน้าฉัน คงไม่รู้จะพูดยังไงเลย？” กานต์รีบเปลี่ยนเรื่องคุย ตาของกิจจาฉายแววแห่งความผิดหวังออกมาเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มและพูดออกมาว่า “ได้เลย พี่ใหญ่ให้ผมทำอะไรผมก็จะทำ” “ใครเป็นพี่ใหญ่ของนาย？นายโตกว่าฉันไม่ใช่หรอ？” คิ้วของกานต์ขมวดขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมกิจจาคนนี้ช่างเป็นคนที่ชอบทำให้คนอื่นเกลียดเหมือนบุริศร์ไม่มีผิดเลยนะ？แต่เขายังคงยืนกรานที่จะไม่เอาเท้าออกไป เกิดอะไรขึ้นกันนะ？