已经是第一章了
บทที่ 45 นายช่างยอดเยี่ยมจริงๆ
บทที่ 45 นายช่างยอดเยี่ยมจริงๆ
กิจจาไม่สนใจว่าสีหน้าของกานต์ตอนนั้นจะเป็นอย่างไร เขาดึงแขนของกานต์เอาไว้ทันที พูดอย่างคนเกเรออกมาว่า “ฉันไม่สน ฉันไม่สน นายมีความสามารถมากกว่าฉัน ฉันก็ต้องให้นายเป็นพี่ใหญ่สิ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายคือพี่ใหญ่ของฉันแล้ว”
กานต์ไม่เคยเจอคนเกเรแบบนี้มาก่อน
ตั้งแต่เล็กจนโต นอกจากกมลที่รู้จักกับเขาแล้ว เขายังไม่เคยปล่อยให้คนอื่นมาเกาะแกะอยู่ข้างๆตัวเขาแบบนี้เลย ตอนนี้ตัวของกิจจาแทบจะครึ่งนึงเกาะอยู่บนตัวของเขา ท่าทางยิ้มอย่างมีความสุขนั้นทำให้กานต์โกรธไม่ลง
“นายปล่อยได้แล้ว！เด็กผู้ชายสองคนดึงกันไปดึงกันมาเนี่ยไม่รู้จะพูดยังไงเลย！”
กานต์รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก
กิจจาคนนี้คือลูกชายของบุริศร์ คือคนที่มาแทนที่ของตัวเขาเองและกมลในตระกูลโตเล็ก เขาต้องเกลียดหมอนี่ไม่ใช่หรอไง？
แต่กิจจากอดกานต์แน่นเหมือนปลาหมึกเลย
“ไม่วางใจก็ไม่วางใจสิ！ นายไม่ตอบว่าจะเป็นพี่ใหญ่ของฉันรึเปล่า ฉันก็จะไม่ปล่อยมือหรอก！”
“กิจจา นายไม่ห่วงหน้าตัวเองรึไง? นายคือผู้สืบทอดของตระกูลโตเล็กนะ จะมาทำตัวเกเรแบบนี้ไม่ได้？”
“กานต์อยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา ถ้ารู้มาก่อนว่ากิจจาเป็นคนแบบนี้ เขาคงไม่มาหรอก
กิจจาหัวเราะฮิฮิแล้วพูดว่า “ผู้สืบทอดแล้วยังไงล่ะ？ผู้สืบทอดก็เป็นเด็กได้ ผู้สืบทอดก็มีพี่ชายได้ไม่ใช่หรอ ต่อไปของๆฉันก็คือของๆพี่ใหญ่ ของนายนั่นแหละ ถ้านายอยากได้ ทั้งตระกูลโตเล็กฉันก็จะเอาให้นาย ดีมั้ยล่ะ?”
“ไม่ดี! ตระกูลโตเล็กทั้งหมดล้วนไม่มีค่าสำหรับฉัน!”
กานต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าไม่ค่อยดี
แม้ว่ากิจจาจะเกเร แต่ก็ยังดูสีหน้าของคนอื่น เขาพบว่าถ้าเขาพูดเรื่องตระกูลโตเล็กอีกครั้ง สีหน้าของกานต์ก็จะยิ่งไม่ดี เขารีบตอบรับให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
“งั้นนายช่วยฉันออกแบบเกมส์ๆนึง เหมือนเกมส์ที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ที่โรงเรียนอนุบาลแบบนั้นเลย ฉันจะไม่เรียกนายว่าพี่ใหญ่ก็ได้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ นายเข้าไปยุ่งกับคอมพิวเตอร์ใช่มั้ยล่ะ？กานต์ นายช่างยอดเยี่ยมจริงๆ นายสามารถเล่นคอมพิวเตอร์ได้จริงๆ！”
การกล่าวชื่นชมอย่างมากของกิจจานั้นไม่ได้แสร้งทำ แม้ว่าเสียงแห่งความตื่นเต้นจะดังไปสักหน่อย
กานต์รีบเอามือเอื้อมไปปิดปากของเขา แม้จะรู้ว่าในห้องไม่มีคนอื่น แต่เขาก็ยังคงมองซ้ายมองขวา พูดอย่างระมัดระวังมากๆ ว่า “ถ้านายยังพูดไร้สาระอีก ฉันจะเลิกเป็นเพื่อนกับนาย！”
“ไม่พูดแล้ว!”
กิจจารีบเอามือปิดปากตัวเอง ทำสายตาน่าสงสารมองไปที่กานต์
ทันใดนั้นกานต์รู้สึกว่าเขาเริ่มใจอ่อนแล้ว
“ก้นยังเจ็บอยู่รึเปล่า？”
“เจ็บ！”
กิจจาร้องอย่างเจ็บปวดออกมาทันที
“นายไม่รู้หรอก คุณแม่ของฉันน่ะไร้ความปราณี พูดอะไรเกี่ยวกับฉันก็ทำให้บริษัทของพ่อสูญเสียอะไรต่ออะไรเป็นร้อยๆล้าน ถือไม้เรียวหนาขนาดนั้น ทำเอาก้นของฉันบวมไปหมด”
กิจจาพูดไปพลางลูบก้นตัวเองไปพลาง ท่าทางเดินโขยกไปเขยกมา
ใจของกานต์รู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง
“นายไม่เกลียดฉันใช่มั้ย? ฉันทำให้ตระกูลโตเล็กสูญเสียเงินไปเยอะขนาดนั้น”
“สิ่งที่ตระกูลโตเล็กมีก็คือเงิน แค่ร้อยล้านเองไม่เท่าไหร่หรอก ถ้าเพียงแค่นายชอบ นายจะเอาตระกูลโตเล็กไป ฉันก็ไม่มีความเห็นอะไรหรอก นายไม่รู้หรอก ตั้งแต่เล็กจนโต คุณแม่ของฉันพูดกรอกหูฉันเสมอว่า ฉันเป็นทายาทของตระกูลโตเล็ก ฉันต้องเรียนหนังสือให้ดี ฉันต้องทำอย่างนั้นทำอย่างนี้ เอาจริงฉันไม่ชอบเอาซะเลย ฉันคิดว่าแค่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็พอแล้ว แต่แม่ของฉันไม่ยอม พออยู่ต่อหน้าคุณพ่อก็ดีขึ้นนิดหน่อย แต่คุณพ่อไม่อยู่แล้ว คุณแม่ก็บังคับให้ฉันเรียนนั่นนี่ แล้วยังให้ฉันปรากฏตัวต่อหน้าพ่ออีกให้เขาชมฉันก็พอแล้ว ฉันเหนื่อยจะแย่ ถ้าตระกูลโตเล็กไม่มีอยู่แล้วละก็ อาจจะทำให้ทายาทอย่างฉันคนนี้ไม่ต้องเรียนสิ่งนั่นนี่เยอะขนาดนั้น”
ทั้งตัวของกิจจานอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง มองไปที่เพดาน พูดอย่างเฉื่อยชาว่า “กานต์ นายรู้มั้ย？ฉันโตมาขนาดนี้ ตลอดมายังไม่เคยได้ออกไปเล่นสนามเด็กเล่นเลย นายไม่รู้หรอกว่าฉันอิจฉาเด็กในครอบครัวธรรมดาๆ มากแค่ไหน พวกเขาอยากทำอะไรก็ได้ทำ ส่วนฉันชอบทำอะไรก็ทำตามใจตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่รู้ความ เส้นทางชีวิตของฉันต้องให้แม่เป็นคนกำหนด แม้แต่อนาคตของฉันล้วนถูกกำหนดไว้หมดแล้ว ฉันชอบอะไร อยากทำอะไร แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมีใครถามฉันมาก่อน สำหรับฉันแล้วตระกูลโตเล็กนี้เหมือนกรงที่ตลอดชีวิตก็ไม่อาจหนีออกไปได้
กานต์ขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้ง
เขารู้สึกขึ้นมาในทันทีว่าเขาไม่ใช่คนที่น่าสงสารที่สุดแล้ว
แปลกจังเลย！
ทำไมอยู่ๆ ก็เกิดเห็นใจและใจอ่อนกับกิจจานิดหน่อยล่ะ？
กานต์รีบเปลี่ยนความคิด แต่ก็ไม่มีวิธีไหนขจัดความรู้สึกในใจพวกนี้ออกไปได้
“โอเค ฉันจะช่วยนายออกแบบเกมส์ๆนึง นายอยู่บ้านจะได้ไม่เบื่อ ถือว่าเป็นรางวัลที่นายรักษาความลับให้ฉัน แต่นายต้องไม่บอกคนอื่นในสิ่งที่ฉันทำล่ะ บอกใครไม่ได้ทั้งนั้น”
“ไม่มีปัญหา！”
กิจจากระโดดโลดเต้นพร้อมกับถูก้นไปมา บาดแผลบนก้น เจ็บจนเขาต้องตะโกนร้องออกมา
บุริศร์ที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียง จึงรีบเดินมา กำลังจะเอามือเปิดประตู ก็ได้ยินกานต์พูดเบาๆ ว่า “นายลดสียงลงหน่อย ฉันบอกนายแล้ว ถ้านายแผดเสียงดังอย่างนี้อีก ฉันจะไม่ออกแบบเกมส์ให้นายแล้ว”
“ไม่พูดแล้วๆ! นายรีบออกแบบเกมส์ให้ฉันเถอะ ฉันแทบจะทนรอไม่ไหวแล้ว นายไม่รู้หรอก คนในบ้านชอบซื้อของเล่นทั่วๆไปพวกนั้นมาให้ฉันเสมอเลย โคตรน่าเบื่อเสียเลย！”
กิจจาบ่นพึมพำ แต่ทั้งหน้าเต็มไปด้วยความสุข
已经是最新一章了
加载中
