บทที่ 47 ฉันไม่มีความเข้าใจผิดอื่นใดเกี่ยวกับคุณ

บทที่ 47 ฉันไม่มีความเข้าใจผิดอื่นใดเกี่ยวกับคุณ “คุณผู้หญิงตระกูลธนาศักดิ์ธนครับ ประธานบุริศร์ถามผมเกี่ยวกับผลการตรวจความเป็นพ่อเด็กแล้ว ผมควรจะตอบยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีครับ？” ตอนที่คุณหมอนัทธ์โทรมานั้น นรมนกำลังคุยกับทิพย์อยู่ เมื่อฟังสิ่งที่คุณหมอนัทธ์ถามแล้ว สายตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมานิดหน่อย “ผลการตรวจสอบออกมาแล้วหรอ？” “ผลออกพรุ่งนี้ครับ” “งั้นก็บอกความจริงบุริศร์ไปเถอะ” นรมนพูดออกมาง่ายๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทำให้คุณหมอนัทธ์แปลกใจเล็กน้อย “คุณผู้หญิงตระกูลธนาศักดิ์ธนต้องการให้ประธานบุริศร์ทราบตัวตนของคุณชายหรอครับ？” “อื้ม！ทำตามที่ฉันบอกก็พอ” “ได้ครับ！” คุณหมอนัทธ์วางสายโทรศัพท์ ทิพย์ตกใจจนอ้าปากค้าง ไม่ทันที่เธอจะถาม เดชาก็โทรศัพท์เข้ามา “คุณผู้หญิงตระกูลธนาศักดิ์ธนครับ เรื่องที่ประธานบุริศร์ให้ผมเปรียบเทียบเส้นผมของคุณกับเส้นผมเมื่อสมัยก่อนของคุณ ตอนนี้เขาเร่งให้ผมจัดการมัน ผมควรทำยังไงดีครับ？” มือของนรมนค้างไปสักครู่หนึ่ง เธอไม่คิดว่าการดำเนินการของบุริศร์จะรวดเร็วถึงขนาดนี้ โชคดีที่เดชาคือคนของเธอ “แค่บอกเขาไปก็พอค่ะ ครั้งนี้ฉันกลับมาก็เพื่อให้เขารู้อยู่แล้ว แต่ฉันก็ไม่อาจเริ่มดำเนินการด้วยตัวเองได้ จำเป็นต้องให้ บุริศร์มาหาฉัน ดังนั้น ให้ข้อมูลที่เป็นจริงกับเขาไปก็แล้วกันค่ะ ขอบคุณค่ะ เดชา” ท่าทางที่นรมนมีต่อเดชาเห็นได้ชัดว่าเธอเคารพเขาอย่างมาก แต่เดชาอมยิ้มพร้อมกับพูดว่า “คุณผู้หญิงตระกูลธนาศักดิ์ธนเกรงใจไปแล้วครับ ในปีเดียวกันนั้นถ้าไม่ได้คุณผู้หญิงฯ ช่วยลูกชายผมไว้ ไม่งั้นตอนนี้ผมคงเป็นคนวัยกลางคนที่เสียลูกชายไปแล้ว ผมรู้การทำแบบนี้ต้องขอโทษประธานบุริศร์ หลังจากเหตุการณ์นี้ ผมต้องทดแทนความเมตตาในปีนั้นคืนให้คุณผู้หญิงฯ แล้วลาออกจากตระกูลโตเล็ก พาภริยาและลูกอพยพไปอยู่ต่างประเทศ หวังเพียงแค่ว่า หลังจากนี้ ทุกเรื่องของคุณผู้หญิงฯ เป็นไปอย่างราบรื่นและเป็นที่น่าพอใจ” “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆ เดชา” “คุณผู้หญิงตระกูลธนาศักดิ์ธนครับ ให้ผมพูดสักประโยคเถอะครับ ประธานบุริศร์ไม่ใช่คนที่ไร้หัวใจอย่างที่คุณคิดหรอกครับ ห้าปีที่ผ่านมา เขาเป็นยังไง ผมดูออกอย่างชัดเจน เขาและคุณเขมิกาต่างก็ไร้มลทิน บางเรื่องอาจจะเป็นเรื่องที่คุณผู้หญิงฯ เข้าใจประธานบุริศร์ผิดไป ไม่ว่าคุณอยากจะทำอะไร ผมก็หวังให้คุณไม่ต้องทำในสิ่งที่จะทำให้คุณเสียใจกับมันในภายหลังนะครับ” เดชาพูดออกมาเบาๆ นรมนฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “เดชา เรื่องระหว่างฉันกับเขาฉันรู้ดีที่สุดค่ะ คุณวางแผนเรื่องการย้ายถิ่นฐานแล้วหรอคะ？ ต้องการให้ฉันช่วยอะไรมั้ยคะ？” “ไม่ครับ ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว ลาก่อนครับ คุณผู้หญิงฯ” “ลาก่อนค่ะ！” นรมนวางสายโทรศัพท์ ในใจรู้สึกถึงความสูญเสียไม่น้อย เดชาทำงานเป็นหมอประจำตระกูลในตระกูลโตเล็กมาตลอดชีวิต ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เขาอาจจะอยู่ที่ตระกูลโตเล็กไปจนเกษียณก็ได้ แต่มีบางเรื่องที่เธอต้องทำจริงๆ หลังจากปิดโทรศัพท์ นรมนดูหนักใจอย่างเห็นได้ชัด ทิพย์หยุดพูดมานานแล้ว ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว “เธอจะบอกฉันได้รึยัง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น？เธอรู้จักคุณหมอนัทธ์ที่อยู่ที่นี่จริงๆหรอ？แล้วเธอมีความสัมพันธ์ยังไงกับ เดชา？เธอจะปล่อยให้บุริศร์รู้ตัวตนของเธอกับกานต์หรอ？นรมน สุดท้ายแล้วเธอวางแผนจะทำอะไรกันแน่？” นรมนยิ้มพร้อมกับพูดว่า “คุณหมอนัทธ์คือคนของรเมศ เดิมทีตระกูลของรเมศเป็นคนส่งเสียให้เขาเรียนหมอจนจบ ดังนั้นเขาก็เลยให้ความเคารพฉัน ที่จริงเขาทำเพื่อตอบแทนความเมตตาตระกูลของรเมศ ก็คือการให้ความเคารพแก่รเมศนั่นแหละ สำหรับเรื่องที่ฉันต้องการจะทำอะไรกับบุริศร์ ถ้าเธอเชื่อใจฉันนะ ทิพย์ เธอก็ไม่ต้องเอามันใส่ใจหรอก เรื่องราวหลังจากนี้เธอแค่ดูอยู่เฉยๆก็พอ เธอวางใจเถอะ ฉันจะไม่โง่เอาความรู้สึกตัวเองมาเป็นเดิมพันกับทั้งชีวิตของฉันอีกแล้ว มีบางคนและบางเรื่องรอไม่ได้แล้ว” ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่ทิพย์ เห็นไม่ชัดถึงความร่าเริง แต่ทำให้คนเจ็บปวดอย่างไม่น่าเชื่อ “ไม่ว่าคุณอยากทำอะไร ก็ต้องปกป้องตัวเองให้ดีๆล่ะ นรมน ฉันทนความเจ็บปวดที่ต้องเสียเธอไปอีกครั้งไม่ได้แล้ว เธอเข้าใจใช่มั้ย？” “ฉันเข้าใจ เธอช่วยฉันเรื่องนึงได้มั้ย？” “ทำอะไรหรอ？” “ช่วยไปตระกูลโตเล็กรับกานต์กลับมาที เจ้าลูกคนนี้ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้เขาเข้ากันไม่ค่อยได้ ถ้าเขาทะเลาะกับบุริศร์ ก็จะไม่สามารถจัดการได้จริงๆ” คำพูดของนรมนทำให้ทิพย์คิ้วขมวดเล็กน้อย “ใช่แล้ว ช่วงนี้เขาแปลกๆ โอเค ฉันจะไปรับเขากลับมา เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาถูกบุริศร์ไอ้ผู้ชายไร้ค่าคนนั้นสร้างอิทธิพลแย่ๆให้ ลูกชายดีขนาดนี้ยังไม่พอสำหรับเขาอีก” ทิพย์เดินถอนหายใจออกไป นรมนหุบยิ้มไม่ลง ความสุขและความรักที่บริสุทธิ์ เรื่องพวกนี้ไม่อาจรักษาไว้ได้อีกแล้ว จู่ๆ เธอก็รู้สึกอ่อนแอลง นรมนจึงหยิบรูปถ่ายของกมลออกมาจากกระเป๋าสตางค์ มองไปบนรูปถ่าย ลูกสาวที่มีผิวขาวกระจ่างใสไม่มีสีอื่นใดเจือปนคนนั้น ดวงตาของนรมนก็เข้มแข็งขึ้นอีกครั้ง ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าลูกๆหรอก! เรื่องทั้งหมดนี่ต่างเป็นเรื่องที่บุริศร์ติดหนี้พวกเขา! นรมนหยิบรูปถ่ายเก็บเข้าที่ วางแผนจะพักสักหน่อย แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงเดินมาทางนี้ เธอไม่คิดว่าจะมีเพื่อนคนไหนมาเยี่ยมเธอ งั้นคนที่กำลังจะมาตอนนี้คือใครกันนะ? นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย ประตูห้องถูกเปิดออกในทันที น้ำหอมกลิ่นฉุนโชยเข้ามา ทำให้เธอปิดจมูกโดยไม่รู้ตัว “คุณเขมิกา？” นรมนมองเขมิกาที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย แต่เขมิกาไม่ได้มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มเข้ามา อยู่ๆ บุริศร์ก็ให้เธอไปซื้อยาบำรุง บอกว่าต้องการให้นรมนใช้บำรุงร่างกาย แล้วยังบอกอีกว่าถ้าเธอไปซื้อด้วยตัวเองจึงจะสามารถแสดงถึงความจริงใจของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดได้ คำพูดพวกนี้ทำไมยิ่งฟังช่างขัดหูยิ่งนัก เธออยู่ตระกูลโตเล็กมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมจู่ๆ เกิดอยากซื้ออาหารบำรุงร่างกายเพื่อให้นางจิ้กจอกคนนึงจริงๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ？