บทที่ 48 ฉันไม่มีความเข้าใจผิดอื่นใดเกี่ยวกับคุณ2

บทที่ 48 ฉันไม่มีความเข้าใจผิดอื่นใดเกี่ยวกับคุณ2 มองดูนรมนที่นอนราบบนเตียงคนป่วยตอนนี้ ขาขวาพันด้วยผ้าพันแผล เธอก็รู้สึกเกลียดจะแย่ ทำไงถึงจะไม่ระเบิดใส่เธอได้นะ？ นรมนไม่เห็นความโกรธเกรี้ยวและความไม่เต็มใจถูกลบออกไปจากดวงตาของเขมิกาเลยสักนิด ดูแล้วอุบัติเหตุครั้งนี้เธอคงมีส่วนเกี่ยวข้อง？ “คุณเขมิกามาได้ยังไงคะ？” นรมนยิ้มจอมปลอมขึ้นมา แต่อย่างไรก็ดี เขมิกาพูดเสียงพึมพำด้วยท่าทางเยือกเย็นว่า “ อย่าเอากลอุบายของนางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์มาใช้กับฉันนะ ฉันไม่หลงกลหรอก！แคทเธอรี ฉันขอเตือนเธอ ออกไปให้ห่างจากบุริศร์และบ้านของพวกเรา ฉันรู้ว่าเธอเป็นนักวางแผนที่ถูกส่งมาจากประเทศอเมริกา ตอนนี้บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดยังจำเป็นต้องมีเธอ แต่ถ้าเธอกล้าเอางานมาอ้างเพื่อยั่วยวนบุริศร์ละก็ เธอก็ทำผิดครั้งใหญ่แล้วล่ะ ตระกูลโตเล็กยังมีฉันอยู่ เธออย่าคิดที่จะเอากลอุบายอะไรออกมาใช้！” “ฉันไม่เข้าใจค่ะ ที่คุณเขมิกาพูดหมายถึงอะไรคะ？” รอยยิ้มนรมนหายไปแล้ว พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขมิกาเอาของในมือวางลงบนโต๊ะข้างๆห้อง “เห็นมั้ย？ของเหล่านี้คือสิ่งที่บุริศร์ให้ฉันไปซื้อมาให้เธอ แล้วยังบอกอีกว่าให้เธอไว้บำรุงร่างกาย แคทเธอรี กลอุบายที่เธอใช้ดึงดูดความสนใจครั้งนี้ไม่เลวเลย รู้ว่าผู้ชายในเมืองใหญ่จะสงสารและอ่อนไหวให้กับความรักของผู้หญิง เลยแกล้งทำเป็นน่าสงสารอย่างงั้นหรอ？แต่ฉันจะบอกเธอให้เอาบุญนะ ฉัน เขมิกาก็ไม่ใช่คนที่ใจดีซะด้วย ให้ฉันไปซื้อยาบำรุงให้เธอด้วยตัวเอง เธอนี่กล้ามากนะ เธอไม่กลัวจะได้กินยาพิษงั้นหรอ？” “คุณเขมิกา นี่เป็นการข่มขู่นะคะ！ ไม่รู้ว่าประธานบุริศร์รู้หรือไม่ว่าคุณเขมิกามีนิสัยแบบนี้” “แคทเธอรี ฉันขอเตือนเธอว่าอย่าเอาบุริศร์มากดดันฉัน ฉันให้กำเนิดทายาทของตระกูลโตเล็กหนึ่งคน แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ไม่ว่าฉันทำอะไร บุริศร์ก็ต้องทำเป็นตาบอดมองไม่เห็น เธอคิดว่าเธอซึ่งเป็นแค่นักวางแผนมีอะไรดีงั้นหรอ ภริยาคนก่อนของบุริศร์ก็ถูกฉันไล่ไปแล้ว เธอคิดว่าเธอมีความสามารถยิ่งใหญ่มาจากไหนงั้นหรอ？” เขมิกามองอย่างเย้ยหยันไปที่นรมน แต่คำพูดที่พูดออกมาทำให้มือของนรมนกำแน่นโดยไม่รู้ตัว “คุณพูดอะไรน่ะ？ภริยาคนก่อนของประธานบุริศร์ไม่ได้เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุเพลิงไหม้หรอคะ？เรื่องนี้คุณมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยหรอคะ？ คำพูดของนรมนทำให้เขมิกาตกใจไม่น้อย เขมิกาพูดเสียงพึมพำด้วยท่าทางเยือกเย็นอีกว่า “เธอถูกไฟครอกตายจริงๆ แต่บุริศร์ไม่ชอบเธอ ไม่คิดว่าเธอคือภริยา แม้แต่ตอนที่เธอท้องก็ยังไล่เธอออกนอกประเทศแต่ทั้งหมดก็ล้วนเป็นเพราะฉัน เพราะฉันกลัวว่าถ้าเธอจะรู้ว่าฉันท้องแล้วจะวางยาพิษฉัน บุริศร์จึงตัดสินใจส่งเธอออกไป ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เต็มใจที่จะอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไปคบชู้ แล้วยังทำให้เกิดเพลิงไหม้ครอกตัวเองตายอีก ก็มีแค่ตัวเธอเท่านั้นแหละที่ต้องถูกตำหนิ บุริศร์คิดกับฉันยังไง เธอก็น่าจะดูออกไม่ใช่หรอ？ กับภริยาคนแรกของเขาฉันก็สามารถทำให้เขาเกลียดหล่อนได้ ไม่ต้องเอามาเทียบกับนักวางแผนตัวเล็กๆ อย่างเธอเลย อย่าคิดว่าตัวเธอสวยมากจากไหนก็จะแต่งงานเข้ามาในตระกูลที่ร่ำรวยและมีอำนาจได้ ฉันแนะนำให้เธอกลับไปที่ๆ เธอจากมาดีกว่า มิฉะนั้น ฉันก็ไม่รู้นะว่าเธอจะมีชีวิตกลับไปอเมริกาได้อยู่หรือเปล่า” พูดจบ เขมิกาก็หันหลังเดินไป แต่นิ้วมือของนรมนได้จิกไปที่ฝ่ามือของเธอแล้ว แม้ว่าจะรู้มาตลอดว่าเขมิกาเป็นรากฐานความขัดแย้งระหว่างเธอกับบุริศร์ แต่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าหลังการแต่งงานของเธอ เขมิกายังมีผลกระทบต่อเธอและบุริศร์ ตั้งแต่คำพูดที่ไม่น่าฟังของเขมิกาหลุดออกมาว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุครั้งนี้ แม้จะไม่มีหลักฐาน แต่นรมนก็โกรธจนเจ็บหน้าอก ความละอายและความประสบการณ์อันขมขื่นเมื่อห้าปีก่อน เธอจะทวงมันกลับคืนมาทั้งต้นทั้งดอก！ เธอกลับมาครั้งนี้ยังไม่ได้เริ่มลงมือกับเขมิกา แต่เธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ตั้งแต่ที่เธอจะมีความกระตือรือร้นที่จะต่อสู้ด้วยตัวเอง เธอก็จะทำให้เป้าหมายของเธอบรรลุผล นรมนยิ้มอย่างเยือกเย็น จากนั้นเอามือข้างนึงตบหน้าตัวเอง ความแรงนั้นทำให้หน้าของเธอบวมขึ้นมาทันที เธอรู้สึกเจ็บปาก แต่ก็ยังยืนกรานจะโทรศัพท์ไปหาบุริศร์ “ประธานบุริศร์ ถ้าคุณเห็นว่าฉันขัดหูขัดตาจริงๆ ก็ช่วยบอกฉันสักคำนะคะ ช่วยฉันจองตั๋วเครื่องบินกลับอเมริกาก็พอ ไม่จำเป็นต้องให้เขมิกา แฟนสาวของคุณ มาสร้างความอับอายให้ฉัน มาตบตีดุด่าว่าฉันเสียๆหายๆ ประธานบุริศร์ที่เคารพ ฉันไม่มีความเข้าใจผิดอื่นใดอีก ขอแค่ให้ประธานบุริศร์ช่วยไปดูแลแฟนสาวของคุณให้ดี ถ้าประธานบุริศร์ดูแลไม่ได้ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะให้บทเรียนกับเธอแทนคุณ” พูดจบ นรมนก็วางสายโทรศัพท์ ทั้งหมดของบุริศร์ล้วนแล้วแต่โง่เขลา นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย？ แต่ความตระหนักรู้อันฉับไวของเขาก็บอกว่าเขมิกาอาจจะทำอะไรบางอย่างไปแล้ว บุริศร์หยิบโทรศัพท์โทรหาเขมิกาทันที “เธออยู่ที่ไหน？” “บุริศร์ ฉันกำลังกลับไป ฉันจำได้ว่าคุณเคยบอกว่าคุณชอบดื่มน้ำซุปปลาของฉันที่สุดใช่มั้ยคะ? ฉันไปซื้อปลามาตัวนึง ตอนบ่ายจะทำให้คุณ พอดีเลยกิจจาก็ชอบ บ้านพวกเราทั้งสามคนมาทานให้อร่อยกันเถอะ” เขมิกาพูดอย่างดีใจ ดวงตาของบุริศร์เยือกเย็น น้ำเสียงลดต่ำลงเล็กน้อย “เธอเพิ่งไปโรงพยาบาลมาหรอ？” รอยยิ้มของเขมิกาแข็งทันที “ฉันหรอ ฉันก็ไปเยี่ยมคุณแคทเธอรีมาไงคะ เธอเกิดอุบัติเหตุใหญ่ขนาดนั้น ยังไงซะฉันก็ควรไปเยี่ยมเธอไม่ใช่หรอคะ?” “เธอไปที่นั่นแค่ไปเยี่ยมจริงๆน่ะหรอ？” น้ำเสียงของบุริศร์เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง แม้ว่าสายโทรศัพท์จะอยู่ไกลกัน แต่เขมิกาก็ยังรู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อย “แน่ แน่นอนสิคะ ฉันยังต้องทำอะไรอีกล่ะ?” “เขมิกา เธอพูดกับฉันช่างน่าฟังซะจริงนะ ถ้าฉันรู้ว่าเธอไปทำอะไรแคทเธอรีล่ะก็ เธออย่าหาว่าฉันว่าไม่สนใจมิตรภาพที่ผ่านมาหลายปีมานี้ละกัน ตอนนี้เธอรีบกลับมาเลย ไม่มีคำสั่งของฉันไม่ว่าที่ไหนเธอก็ห้ามไป！” บุริศร์พูดจบก็วางสายโทรศัพท์ คว้าเสื้อโค๊ท มุ่งหน้าเดินไปข้างนอก แต่พบกับกานต์ซึ่งกำลังออกมาจากห้องของกิจจาตรงระเบียงทางเดินโดยบังเอิญ