บทที่ 50 เขมิกาไม่ใช่ผู้หญิงของผม2

บทที่ 50 เขมิกาไม่ใช่ผู้หญิงของผม2 บุริศร์รู้สึกเจ็บที่อุ้งมือ แต่เขาไม่กล้าเคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้า กลัวไปทำให้กานต์เจ็บ นรมนมองตอนนี้แล้วคิ้วก็ขมวดเล็กน้อย พูดกับทิพย์ที่ตกตะลึงอยู่อีกด้านนึงว่า “ไปพากานต์ออกมา เขาไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ” “ไม่ใช่จริงหรอ？” เห็นได้ชัดว่าทิพย์ไม่เชื่อ เวลาที่เธอออกไปนรมนก็ยังโอเคดีอยู่เลย กลับมาครั้งนี้ก็เป็นแบบนี้แล้ว และบุริศร์ก็มาถึงก่อนพวกเขา ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครได้ล่ะ? นรมนรู้ข้อสันนิษฐานของทิพย์ จึงพูดเบาๆว่า “ไม่ใช่เขา แต่เป็นเขมิกา มีของที่เขมิกาเอามาให้ยังอยู่เลย” ทิพย์มองไปเห็นยาบำรุงที่วางอยู่บนโต๊ะ มีบางอย่างที่ยังไม่ได้ปรุง อันไหนดิบก็โยนทิ้งตรงนี้ทันทีเลย “เขมิกา? นั่นไม่ใช่คนของบุริศร์หรอกหรอ? กานต์ กัดให้แรงๆ ฆ่าเขาเลย！” ทิพย์พูดพร้อมกับถอนหายใจ เมื่อกานต์ได้ยินแม่พูดว่าไม่ใช่บุริศร์ก็ตั้งใจจะปล่อยปาก แต่พอได้ยินทิพย์พูดอย่างนี้ จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองช่างเหมือนหมาที่ทิพย์เลี้ยงเอาไว้อะไรขนาดนั้น? เขาปล่อยบุริศร์แล้ว มองเห็นวงรอยฟันที่หลังมือของเขา และยังนำมาซึ่งรอยเลือด หันหัวกลับไปอีกด้านหนึ่งทันทีพลางพูดว่า “อย่าคิดว่าไม่ใช่คุณแล้วผมจะขอโทษ คุณและผู้หญิงของคุณใครทำผลลัพธ์ก็เหมือนกัน” “เขมิกา ไม่ใช่ผู้หญิงของผม！” บุริศร์พูดอย่างเย็นชา แต่น้ำเสียงทั้งก้องกังวานและมีพลัง นรมนและทิพย์ตกตะลึงทันที คำอธิบายนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่สถานการณ์ที่พวกเขาเป็นอยู่ตอนนี้ อีกทั้งระหว่างเขมิกาและบุริศร์ก็มีลูกเกิดขึ้นมาแล้ว จะไม่ใช่ผู้หญิงของเขาได้ยังไงกัน？ ไอ้คนขี้โกหกนี่！ นรมนโบกมือไปมาไปทางกานต์ “กานต์มานี่” “คุณแม่ เป็นยังไงบ้างครับ? เจ็บมั้ยครับ？ ผมให้หมอสั่งก้อนน้ำแข็งมาให้ลดความเจ็บสักหน่อยดีมั้ยครับ?” กานต์อยู่ต่อหน้านรมน จากสิงโตน้อยที่กำลังโกรธก็กลายมาเป็นหมาบ้านตัวน้อยๆ ที่แสนเชื่องในทันที ทิพย์ผู้มีท่าทางอบอุ่นหวังจะสวมกอดและปลอบประโลมหนูน้อยคนนี้ นรมนลูบหัวลูกชายของเธอแล้วพูดว่า “แม่ไม่เป็นไร คงจะบวมหน่อย ไปกับคุณป้าทิพย์ซื้อของกินมาให้แม่หน่อย แม่หิวแล้ว” “แต่คุณแม่ ถ้าผมไปแล้วมีคนมาแกล้งคุณแม่อีกจะทำไงล่ะครับ？” ตาของกานต์จ้องไม่เป็นมิตรไปทางบุริศร์ “ฉันสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้แม่ของเธอบาดเจ็บตรงไหนอีก” บุริศร์รีบพูดทันที แต่กานต์ไม่ปลื้มใจเอาซะเลย “ไม่เอาน่า เวลาคุณแม่กับพ่อเลี้ยงอยู่ด้วยกัน เขาล้วนกุมมือของคุณแม่อย่างรักใคร่ กลัวแม่จะไปชนเข้าที่ไหน แต่ว่าหลังจากมาที่เมืองชลธี คุณแม่อยู่ที่โรงงานของคุณก็เกิดอุบัติเหตุ แล้วยังมีผู้หญิงของคุณมาตบตีคุณแม่อีก ตอนนี้คุณพูดออกมาแบบนี้ใครจะเชื่อกันล่ะ？” คำพูดของกานต์ทำให้บุริศร์ไม่มีอะไรพูดตอบออกมา ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าคำพูดของเจ้าหนูน้อยคนนี้คารมคมคายดีมาก “สถานการณ์นี้ผมจะจัดการเอง คุณวางใจเถอะ ผมต้องหาคำอธิบายมาให้คุณได้แน่” บุริศร์มองไปทางนรมน เขาได้ยินกานต์พูดขึ้นมาถึงเวลาที่รเมศดูแลนรมนดีขนาดไหน ใจของเขาก็อดที่จะอิจฉาไม่ได้ แต่นรมนพูดอย่างไม่สนใจว่า “ขอบคุณในความใจดีของประธานบุริศร์ค่ะ ฉันอาจจะไม่เข้ากับเมืองชลธี กับเมืองชลธีจริงๆ หรืออาจะเพราะเพศของฉันทำให้แฟนสาวของคุณเขมิกาเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง แต่ประธานบุริศร์ ฉันไม่ได้ถูกบังคับให้ต้องทนกับข้อสันนิษฐานของแฟนสาวของคุณ ดังนั้นนี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ พอดีฉันขาเจ็บจึงไปทำงานไม่ได้ ฉันโทรศัพท์หารเมศแล้ว ยังคงหวังให้ประธานบุริศร์ช่วยฉันจองตั๋วเครื่องบิน ฉันอยากกลับอเมริกาเพื่อพัฒนาตัวเอง” ฟังแล้วนรมนต้องไป ดวงตาของบุริศร์ก็ดึงดูดขึ้นมาทันที “คุณต้องจากไปหรอ?” “ใช่ เพื่อไม่ให้คุณเขมิกาเข้าใจผิด ฉันก็พักผ่อนได้ไม่เต็มที่ นี่คือทางที่ดีที่สุดแล้ว” “คุณไม่ต้องไปหรอก!คนที่ต้องไปคือเธอต่างหาก！” บุริศร์พูดทันที เขาไม่อยากให้นรมนจากไป! แต่นรมนยิ้มพลางพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องทำเพื่อฉันซึ่งเป็นคนต่างชาติคนหนึ่งขนาดนี้ จะทำให้ระหว่างคุณและคุณเขมิกาเกิดเรื่องไม่มีความสุข แต่เดิมฉันก็ไม่ใช่คนเมืองชลธีอยู่แล้ว กลับอเมริกาก็ไม่เป็นไรหนิ รอให้แผลที่ขาของฉันหายดีก่อน ถ้าประธานบุริศร์ยังมีงานอะไร ฉันก็ยังสามารถกลับมาได้” “เย้！ต้องกลับไปหาพ่อเลี้ยงแล้วหรอ？คุณแม่ ผมคิดถึงพ่อเลี้ยงแล้ว พวกเราจะไปกันเมื่อไหร่ครับ?” กานต์ดีใจขึ้นมาทันที ท่าทางดีใจนั้นกระตุ้นบุริศร์อยู่ลึกๆ “ผมไม่พร้อม!” “คุณไม่พร้อมหรอบุริศร์? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? คุณเอาอะไรมาบอกว่าไม่พร้อม?” ทิพย์ทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เธอออกไปข้างนอกแป็ปนึง ปล่อยให้เขมิกาทำร้ายนรมนแล้ว ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เท้าและขาของนรมนก็คงไม่หาย เธอจะไม่ถูกเขมิกาทำให้ทรมานหรอ? แต่บุริศร์พูดอย่างเอาแต่ใจว่า “เรื่องของเขมิกาผมจะจัดการเอง แต่คุณห้ามไป! รเมศทางนั้น เดี๋ยวผมโทรไปคุยกับเขาให้ชัดเจนเอง” “ประธานบุริศร์ ฉันคิดว่าฉัน........” นรมนยังไม่ทันพูดจบ บุริศร์ก็เดินมาข้างหน้าทันที บรรยากาศแห่งอำนาจปกคลุมขึ้นมาทันที “คุณคิดอะไร นรมน？ยังมีเรื่องที่ผมคิดว่าพวกเราจำเป็นต้องพูดคุยกันส่วนตัว” ดวงตาของเขาไม่ค่อยเป็นมิตร แล้วยังนำมาซึ่งการคุกคามและป่าเถื่อนเล็กน้อย นรมนไม่ค่อยพบเห็นท่าทางแบบนี้ของเขา เธอสั่นมาสักพักนึงแล้ว