บทที่51 คุณก็รู้ไม่น้อยเลยนี่

บทที่51 คุณก็รู้ไม่น้อยเลยนี่ “แกทำอะไรของแก นี่ถือว่าเป็นการข่มขู่หม่ามี๊ของฉันใช่ไหม? ” กานต์เดินปรี่เข้าไปผลักบุริศร์ แต่บุริศร์กลับจับเค้าไว้ได้อยู่มัดด้วยมือเพียงข้างเดียว แววตาที่เยือกเย็นของบุริศร์นั้นทำให้กานต์เริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที จนเขาถึงกับสะดุ้ง นรมนรู้ว่าบุริศร์โดนยั่วโมโหเข้าแล้ว และการที่ทำให้เขาโมโหนั้นผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นมันไม่ใช่ว่าใครทุกคนจะทนไหวและยิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้กานต์ยังอยู่ในเงื้อมมือของเขา “บุริศร์ คุณต้องการจะคุยกับฉันไม่ใช่หรอคะ ฉันจะคุยกับคุณค่ะ แต่คุณปล่อยกานต์ก่อนนะคะเขายังเด็ก ทิพย์คุณพากานต์ออกไปซื้ออะไรกินก่อนไป ฉันจะอยู่คุยกับคุณบุริศร์ นรมนรีบลนกล่าว สีหน้าตึงเครียด คมทิพย์มองนรมนอย่างกังวลใจและพูดกับเธอว่า “คุณตัวคนเดียวไม่เป็นไรแน่นะคะ？” สีหน้าท่าทางของคมทิพย์นั้นราวกับว่าบุริศร์เป็นสัตว์ประหลาดร้ายยังไงยังงั้น มองบุริศร์ในใจก็ยิ่งไม่วางใจ “ถ้าหากฉันจะทำอะไรนรมนขึ้นมา เธอคิดว่าเธออยู่ด้วยจะสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้งั้นหรอ? คมทิพย์เธอเองก็รู้ดีอยู่นะว่าฉันเห็นแก่ใครและไว้หน้าใคร เธอถึงได้มีโอกาสมาอวดดีแบบนี้ต่อหน้าฉัน เธออย่าให้ฉันต้องลงมือกับเธอเลยนะ ฉันกลัวว่าเธอจะรับมือไม่ไหว” “คุณบุริศร์ผู้น่าเกรงขาม แล้วคุณจะทำอะไรฉันหรอคะ？” คมทิพย์เกลียดการทำตัวอยู่เหนือคนอื่นของบุริศร์เป็นที่สุด เธอยังอยากจะพูดอะไรต่อแต่กลับถูกนรมนจับแขนไว้และส่งสัญณาส่ายหัวให้เธอ เพื่อขอให้เธอหยุด “รีบพากานต์ออกไปซะ เรื่องของผู้ใหญ่ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นห่วง” ประโยคนี้เองที่ทำให้คมทิพย์สงบสติอารมณ์ลงได้ หันไปมองที่กานต์ เขากำลังขมวดคิ้วจ้องบุริศร์ตาเขมง ท่าทีเหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่ “กานต์จ๊ะพวกเราออกไปซื้อของกินให้หม่ามี๊กันก่อนดีกว่านะคะ” คมทิพย์เดินนำผ่านหน้ากานต์ไป ท่าทางการเคลื่อนไหวของบุริศร์ก็แผ่วลงไม่รุนแรงเหมือนก่อนหน้า กานต์ถลึงตาใส่บุริศร์คงเป็นเพราะรู้สึกว่าตัวเองตกใจกลัวสายตาของบุริศร์เมื่อครู่ทำให้ตัวเองดูด้อยโมโหสู้เขาไม่ได้ก็เลยตั้งใจยกเท้าไปเหยียบเท้าบุริศร์เข้าอย่างจัง เจ้าเด็กคนนี้แรงเยอะไม่ใช่เล่น บุริศร์รู้สึกว่าเท้าชาๆแต่กลับทนนิ่งไว้ ไม่แสดงท่าทีว่าเจ็บ นรมนและคมทิพย์ต่างพากันกระวนกระวายและรีบร้อนแทนกานต์ “รีบไปเถอะ ฉันหิวแล้ว” นรมนจำเป็นต้องเร่งให้คมทิพย์รีบพากานต์ออกไปจากที่นี่ คมทิพย์พากานต์ออกไปจากห้องพักผู้ป่วยอย่างเร่งรีบ นรมนโล่งใจ เมื่อพวกเขาเดินออกไป และบุริศร์เองก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน และเข้าใจนรมน “คุณกำลังปิดบังอะไรผมอยู่?” บุริศร์ดึงเก้าอี้มานั่งข้างๆนรมน แต่พอจ้องหน้านรมน ไม่ว่าจะมองยังไงก็กลับรู้สึกว่าไอ้รอยมือที่อยู่บนใบหน้าของนรมนนั้นมันชั่งขัดหนูขัดตาเขาซะเหลือเกิน และอยู่ๆบุริศร์ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป “คุณรอผมแปปนึง” นรมนคาดไม่ถึง และรู้สึกประหลาดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่นานนักบุริศร์ก็กลับเข้ามาพร้อมกับไข่ต้มและยา เขาปอกเปลือกไข่ต้มและนำผ้าบางๆมาห่อไข่ต้มไว้ หลังจากนั้นก็นำไปประคบที่ใบหน้าของนรมนอย่างอเบามือ แววตาของเขาดูอ่อนโยน และเต็มไปด้วยความผิดหวัง เสียใจ เจ็บปวดและเป็นห่วง นรมนคิดว่าตัวเองคงตาฝาดไป เขาจะมาเป็นห่วงและเจ็บปวดแทนเธอทำไมกัน? ต้องเป็นเพราะตัวเองตาฝาดแน่ๆ “คุณบุริศร์ ฉันทำเองก็ได้ค่ะ เมื่อครู่คุณบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับฉันไม่ใช่หรอคะ พูดตอนนี้เลยก็ได้ค่ะ” นรมนหวังจะแย่งไข่ในมือของบุริศร์มาประคบหน้าเอง แต่บุริศร์กลับเอาหลบอย่างทันควัน “ไม่ต้องขยับ นั่งพิงอยู่เฉยๆก็พอ” น้ำเสียงเขาก็ยังคงเกรี้ยวกราดเหมือนเดิม “คุณบุริศร์คุณจะทำอะไรของคุณ? ไถ่โทษให้แฟนคูณงั้นหรอค่ะ? หรือว่ากลัวว่าฉันจะไปหาเรื่องเธอ? หรือว่า……” “ผมเคยบอกไปแล้วว่าเขมิกาไม่ใช่แฟนผม” บุริศร์เน้นย้ำอีกครั้ง สีหน้าเริ่มตึงเครียดเล็กน้อย “งั้นก็แปลกมาเลยนะคะที่เธอมีทายาทให้กับตระกูลโตเล็กด้วย ไม่ใช่แฟนของคุณ ถ้าอย่างนั้นก็คงเป็นภรรยาคุณสินะคะ? งั้นฉันคงเสียมารยาทน่าดูเลย” นรมนพูดอย่างนิ่งเฉย มือของบุริศร์ถึงกับชะงักดวงตาคู่นั้นมองมาที่นรมน “คุณก็รู้ไม่น้อยเลยนี่” “แน่นอนอยู่แล้วค่ะ คุณเขมิกามาบอกฉันด้วยตัวเองเธอว่าเธอเป็น ของตระกูลเล็กโต เธอเป็นคนบอกให้ฉันอยู่ให้ห่างจากคุณและยิ่งไปกว่านั้นห้ามคิดอะไรที่ไม่ควรคิดกับคุณบุริศร์ ฉันจะต้องจำให้ขึ้นใจค่ะ ไม่งั้นรอยฝ่ามือบนใบหน้าของฉันก็จะเป็นบทเรียนสั่งสอน คุณว่าไหมล่ะคะ？” นรมนยิ้ม รอยยิ้มนั้นแน่นอนว่ามันไม่ได้ออกมาจากใจจริง บุริศร์ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เรื่องที่เขมิกาเธอมีทายาทให้กับตระกูลเล็กโตนั้นเป็นเรื่องจริง แต่เด็กไม่ใช่ลูกผม” “คุณหมายความว่า？” นรมน รู้สึกอึ้งเล็กน้อย เป็นเพราะคำตอบของบุริศร์นั้นเกินกว่าที่เธอคาดเดาไว้ จะเป็นไปได้อย่างไรที่ไม่ใช่ลูกของบุริศร์? ถ้าไม่ใช่ เขาทำไมต้องใส่ใจลูกของเขมิกาขนาดนั้น? และยิ่งไปกว่านั้นเพราะลูกของเธอจึงยกตำแหน่งภรรยาเอกให้เธออีก? บุริศร์ไม่อยากที่จะพูดอะไรมาก จึงพูดด้วยเสียงต่ำว่า“เรื่องนั้นมีโอกาสคราวหน้าผมจะอธิบายให้คุณฟังอย่างละเอียดอีกทีแต่เรื่องรอยฝ่ามือที่อยู่บนใบหน้าของคุณ ผมจะไม่ยอมให้คุณโดนตบฟรีๆแน่ คุณบอกผมมาเถอะ ว่าคุณจะให้ผมทำอย่างไรคุณถึงจะไม่ไปจากที่นี่？” นรมนมองบุริศร์ที่กำลังเปลี่ยนเรื่องพูด ในใจพลางคิดว่าตัวเองนั้นช่างโง่เหลือเกิน ทำไมยังคงเชื่อในสิ่งที่เขาพูดอยู่อีก? ตอนนั้นก็เป็นเพราะเชื่อเขามากเกินไปถึงทำให้ตัวเองเกือบจะเสียชีวิตในกองเพลิงนั้นแล้ว ยิ่งกว่านั้นยังเดือดร้อนไปถึงลูก มาวันนี้ แค่คำพูดเขาประโยคเดียวก็ทำให้เธอต้องรู้สึกหวั่นไหวอีกครั้ง