บทที่ 53 ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา

บทที่ 53 ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา “ปล่อยฉัน！ พวกแกปล่อยฉันนะ พฤกษ์ แกไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใครอะ พวกแกพาฉันมาที่นี่ทำไมกัน ฉันจะบอกไรพวกแกให้นะ รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะให้บุริศร์ไล่พวกแกออก แกได้ยินไหม?” เสียงของเขมิกาแหลมจนบาดแก้วหูนรมนและบุริศร์ต่างก็ได้ยินเสียงของเธอถึงแม้ว่าจะยังมาไม่ถึงห้องพักผู้ป่วยที่นรมนพักอยู่ ที่จริงแล้ว บุริศร์แค่อยากจะดูว่านรมนจะมีท่าทีอย่างไร 5ปีแล้ว！ คำอธิบายและคำขอโทษนี้ เขาช้าไป5ปี！ ไม่รู้ว่านรมนเธอจะยอมรับมันหรือไม่และก็ไม่รู้ว่านรมนจะให้อภัยในการตัดสินใจในครั้งนั้นของเขาหรือไม่ ถ้าเขารู้ว่าผลของการตัดสินใจของเขาในครั้งนั้นจะทำให้เขาและเธอมีเส้นแบ่งแยกอยู่ตรงกลาง เขายอมที่จะไม่ให้เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นน แต่ว่าเสียงของเขมิกาที่ร้องโวยวายอยู่ตอนนี้ได้ทำลายทุกอย่างลง เป็นเพราะเสียงของเขมิกาที่ร้องโหวกเหวกอยู่ทำให้นรมนตั้งสตกลับมาได้ อันตรายจริงๆ！ เมื่อครู่ อีกนิดเดียวก็เกือบจะพูดเรื่องราวในตอนนั้นออกมาจนหมดซะแล้ว ถึงขั้นยังอยากจะเค้นถามบุริศร์ด้วยซ้ำว่าทำไมพูดโกหกได้หน้าตายเช่นนี้ ดีที่เขมิกามาก่อน！ นรมนค่อยๆถอนหายใจในขณะเดียวกัน ทำพูดของเหล่านั้นของบุริศร์ทำให้เธอคิดหนัก ไม่ควรที่จะให้เขาเข้ามีผลต่ออารมณ์！ เธอก้มหน้ารีบเก็บและจัดการกับอารมณ์และสีหน้า แล้วพูดอย่างเย็นชา“คุณบุริศร์นี่คุณคิดจะให้คุณเขมิกามารับไอ้รอยฝ่ามือนี้คืนไปหรอคะ？ไม่ได้ให้เขามาจัดการฉันใช่ไหมคะ？คุณดูไฟอาฆาตนี้สิคะสามารถที่จะเผาผู้ช่วยพิเศษของคุณได้สบายๆเลยนะคะ ว่าไปฐานะของคุณเขมิกาในตระกูลโตเล็กนั้นไม่ได้ด้อยเลยนะคะ” สีหน้าบุริศร์เริ่มดูเปลี่ยนไป ตลอด5ปีที่ผ่านมานี้ เขมิกา เขมิกาหยิ่งผยองแค่ไหนไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่เป็นเพราะเธอมีกิจจาและกิจจาเองก็ยังอยู่ในช่วงที่ยังไม่สามารถห่างจากแม่ได้ เพราะงั้นที่ผ่านมาเขาจึงยอมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แต่มาถึงตอนนี้ เธอนับวันยิ่งไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร ไม่ควรทำอะไร แววตาของบุริศร์เปลี่ยนเป็นนิ่งไป ในขณะที่ทั้งกำลังพูดคุยอยู่นั้นพฤกษ์ก็พาเขมิกาเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย “คุณบุริศร์ครับ ผมพาคุณเขมิกามาแล้วครับ” เขมิกาถึงกับอึ้งจนนิ่งไป เธอมองไปยังบุริศร์ที่นั่งอยู่ข้างเตียงและกำลังประคบหน้าให้นรมนตอนแรกเธอเหมือนกับว่าร่างกายและสมองไม่มีการตอบสนองใดๆ “ริศร์คะคุณมาอยูาที่นี่ได้ยังไงกัน?และยังคุณแคทเธอรีอีกหน้าไปโดนอะไรมาหรอคะ?” เขมิกาสีหน้าดูงงกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น นรมนแสยะยิ้มพูด“คุณเขมิกาคะ，คุณนี่ก็แสดงเก่งเหมือนกันนะคะที่หน้าฉันมันไม่ใช่ผลงานของคุณหรอกหรอคะ?” “เธอเพ้อเจ้ออะไรของเธอ？ฉันไปตบเธอตอนไหน？แคทเธอรีเธอใส่ร้ายฉัน！” เขมิการู้ตัวว่าตัวเองหลงกลเข้าแล้ว เธอดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากเงื้อมมือของการ์ดแต่ก็ไม่สำเร็จ “ริศร์คะ คุณอย่าฟังที่เธอพูดนะคะ！ฉันไม่ได้ตบเธอนะคะ！ฉันเปล่า！” “แล้วอาหารเสริมพวกนี้ล่ะไม่ใช่คุณซื้อมา？ไม่ใช่คุณที่วางไว้หรอกหรอ?” บุริศร์พลางชี้อพวกอาหารเสริมและของบำรุงต่างๆที่วางไว้ แล้วพูดออกมาอย่างเยือกเย็น สีหน้าของเขมิกายิ่งดูแย่เข้าไปอีก “ฉันซื้อมาค่ะ ฉันยอมรับว่าอารมณ์ไม่ดีแล้วมา อาละวาดที่นี่แต่ฉันไม่ได้ตบเธอจริงๆนะ ริศร์คะคุณต้องเชื่อฉันนะคะ！” เขมิกายังคงดิ้นรนต่อไปแต่กลับได้ยินบุริศร์พูดขึ้นมา ว่า“ คุณแคทเธอรีเธอเป็นแขกพิเศษที่มาจากอเมริกา เธอเข้ามาในบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดของเราก็ถูกคุณดูถูกและตบตีซ้ำๆซากๆแบบนี้ เขมิกา ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ใช่คนของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดก็ตาม แต่อย่างน้อยคุณก็เป็นคนของตระกูลเล็กโต ถ้าวันนี้ผมไม่สามารถที่จะอบรมสั่งสอนคุณได้และไม่จัดการเรื่องนี้ให้คุณแคทเธอรีเขา ตระกูลเล็กโตของเราจะมีหน้าอยู่ในเมืองชลธีนี้ต่อได้ยังไงกัน?” “ริศร์คะ ไม่ใช่ฉันจริงๆนะคะ！ ฉันเปล่านะคะ！” “ผมไม่สนว่าคุณทำหรือว่าไม่ได้ทำแต่วันนี้คุณมาที่นี่แล้วคุณแคทเธอรีก็ได้รับบาดเจ็บ เพราะฉะนั้นก็ถือว่าเป็นความผิดของคุณ คุณตบคุณแคทเธอรี1ทีและผมรับปากเธอแล้วว่าจะให้คุณชดใช้10เท่าเรื่องนี้ถึงจบไปได้ด้วยดี ผมก็หวังแค่ว่าคุณจะคิดอะไรได้จากเหตุการณ์นี้นะ อย่าลืมว่าตอนนี้กิจจามีฐานะเป็นทายาทของตระกูล ฉันจะไม่ยอมให้เธอสร้างผลกระทบในเชิงลบให้กลับลูก พฤกษ์จัดการ ตบแรงๆนะ！ให้เหมือนอย่างบนหน้าของคุณแคทแบบนั้น อย่าได้เห็นใจเธอเด็ดขาด！” น้ำเสียงของบุริศร์ไม่มีความออนโยนแม้แต่น้อย เขมิกาถึงกับทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้น ร้องโวยวายลั่น “ริศร์คะ ทั้งหมดนี้มันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้สร้างขึ้นมาเองนะคะ เธอต้องตบตัวเองแน่ๆแล้วก็โยนความผิดทั้งหมดมาให้ฉันน่ะ！” “เพี๊ยะ”ดังขึ้นมา เขมอิกางพึ่พูดจบ ฝ่ามือของพฤกษ์ก็ได้ฟาดออกไปเป็นที่เรียบร้อยแรงตบนั้นทำให้เขมิกาถึงกับหน้าหัน “พฤกษ์ ไอ้บ้านี่!นี่แกกล้าตบฉันจริงๆงั้นหรอ？แกควรรู้ไว้นะ ว่าฉันเป็นแม่ของกิจจาทายาทของตระกูลเล็กโต! แกกล้าตบฉันงั้นหรอ อร๊าย！” เขมิกายังไม่ทันพูดจบ ฝ่ามือของพฤกษ์ก็ได้ฟาดออกไปเป็นครั้งที่สอง