บทที่ 54 ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา2

บทที่ 54 ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา2 ความเจ็บปวดที่รุนแรงนั้นทำให้เขมิกาถึงกลับเกือบสลบไปแต่ติดตรงที่ข้างกายของเธอยังมีการ์ดอีก2คนล็อคเธออยู่ซ้ายขวา ทำให้เธอไม่สามารถกระดิกไปไหนได้เลย นรมนมองไปยังพฤกษ์ที่กำลังจัดการกับเขมิกาซ้ำไปซ้ำมา ในใจเธอไม่มีความรู้สึกดีที่ได้แก้แค้นเลยแม้แต่น้อย แต่ทว่าได้เห็นเขมิกาเสียใจ ได้เห็นว่าบุริศร์เป็นคนลงมือจัดการกับเขมิกาเช่นนี้ ในใจกลับรู้สึกสะเทือนใจ “คุณบุริศร์คะ แบบนี้ไม่ดีมั๊งคะ แบบนี้คุณเขมิกากลับมาจัดการฉันล่ะจะทำไง ฉันเป็นแค่คนป่วยขาเจ็บฉันกลัวจริงๆนะคะ” นรมนเอนตัวไปทางบุริศร์โดยไม่รู้ตัว แต่ในสายตาของคนอื่นนั้นมองว่าเป็นการต้องการให้คนอื่นปกป้อง แต่บุริศร์รู้ว่าเธอตั้งใจ กลิ่นหอมละมุนของเธอฟุ้งผ่านเข้าไปในจมูกของเขา มันช่างใกล้เคียงกับกลิ่นในความทรงจำครั้งเก่าเหลือเกินถึงแม้ว่าจะมีกลิ่นยามาบดบังกลบเกลื่อน แต่ทว่าเรื่องแบบนี้มันจำฝังไปในกระดูกแล้วนั้น จะให้ลืมไปง่ายๆได้อย่างไร？ แววตาของบุริศร์เปลี่ยนไป ดูอ่อนโยนขึ้นมากอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่หรอก ผมจะกักบริเวณเธอ จนกว่าคุณจะหายดีผมจะไม่ให้เธอออกจากคฤหาสน์เมื่อแต่ก้าวเดียว คุณวางใจได้ มีผมอยู่ไม่มีใครจะมาทำร้ายคุณได้แน่นอน” น้ำเสียงของบุริศร์เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน แววตาแฝงด้วยความห่วงใย เขมิกาโดนพฤกษ์ตบจนไม่สามารถจะอ้าปากพูดอะไรได้ แต่เธอกลับถูกเหตุการณ์ที่ดำเนินอยู่เบื้องหน้าทำให้รู้สึกเจ็บปวดจนดวงตาของเธอคู่นั้นแดงก่ำ ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา！ เธอพึ่งเข้ามายังเมืองชลธี แต่กลับทำให้บุริศร์ให้ความสำคัญกับเธอได้ขนาดนี้ ถึงขั้นยอมลงโทษตัวเองเพื่อเธอ ตกลงเธอเป็นใครมาจากไหนกันแน่ ？ เขมิการู้สึกชาไปทั้งหน้า เธอจ้องนรมนด้วยความอาฆาตแค้น แค้นจนต้องสามารถใช้สายตาฉีกนรมนให้เป็นชิ้นๆ！ นรมนเผลอไปสบสายตากับสายตาอาฆาตของเขมิกาเข้า เธอยิ้มรอยยิ้มเธอนั้นมีความสะใจและเยาะเย้ยแฝงอยู่ แต่ก็ยังมีสิ่งที่เขมิกามองไม่ออกแอบแฝงแยู่ด้วยเช่นกัน อยู่ๆเขมิการู้สึกว่านรมน เธอคนนี้น่ากลัวมาก นรมนมุ่งเน้นมาที่เธองั้นหรอ？ จะเป็นไปได้อย่างไร？ ก่อนหน้านี้เธอกับนรมนก็ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนนี่？ เธอเป็นใครกันแน่？ ในหัวของเขมิกาก็คิดไปต่างๆนานามากมาย แต่ไม่ว่าจะคิดยังไง เธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ใบหน้าที่แปลกตาและไม่คุ้นเคยเลยนั้น เธอนึกไม่ออกจริงๆ เขมิกามองไปยัง บุริศร์ผู้ที่เธอตามตื้อมา5ปีแต่กลับไม่เคยมีใจให้เธอเลยแต่ตอนนี้เขากลับยิ้มอ่อนโยนขนาดนั้นให้กับนรมน และถึงขั้นออกตัวแทนนรมนจัดการกับรอยตบบนใบหน้าของเธอ เขมิการู้สึกอิจฉานรมนจนแทบจะบ้า！ “บุริศร์คะ เธอไม่ใช่คนดีค่ะ!คุณอย่าถูกเธอหลอกเข้านะคะ！” เขมิกาพยายามที่จะแสดงออกสิ่งที่เธออยากจะบอกแต่ว่าแรงมือของพฤกษ์นั้นหนักจนทำให้ปากของเธอชาดิก เวลาพูดให้ความรู้สึกเหมือนปากรั่ว เวลาพูดแล้วทำให้คนฟังได้ไม่ชัดเจน บุริศร์ขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชา“อุดปากเธอไว้ อย่าให้เธอพูดออกมาทำให้คุณแคทเธอรีกลัว” “ครับ！” พฤกษ์รีบทำตามคำสั่งทันที เขมิกาหมดหวัง เธอร้องเอะอะโวยวายส่ายหน้า แต่เธอก็หนีไม่พ้นเงื้อมือของพฤกษ์ การโดน10ทีนั้นมันทำให้เขมิการู้สึกเหมือนว่าตัวเองใกล้จะตายแล้วยังไงอย่างงั้น พฤกษ์ยืนอีกฝั่งและพูดเสียงต่ำ“คุณบุริศร์ครับ เรียบร้อยแล้วครับ” นรมนตั้งใจใกล้ชิดกับบุริศร์เพื่อที่จะยั่วเขมิกาและบุริศร์เองก็ไม่ได้อะไร แถมยังโอบไหล่เธอไว้แน่นด้วยมือข้างเดียว ถึงตอนนี้นรมนอยากที่จะดิ้นออกมาจากอ้อมแขนของบุริศร์ แต่มันคงไม่ใช่เรื่องง่าย เธอมองไปยังเบื้องใต้แววตาที่แสดงถึงความจงใจของบุริศร์ ทำให้เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย “คุณบุริศร์ คุณปล่อยฉันสิคะ” น้ำเสียงของนรมนมีความออดอ้อนปะปนอยู่เล็กน้อย ถึงแม้ว่าหน้าตาจะไม่เหมือนกันแต่ท่าทางสีหน้าในการอ้อนช่างเหมือนกันอย่างกับแกะ ถึงขั้นราวกับว่าย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อน กลับไปในตอนที่หมดทั้งใจมีแต่นรมน ไม่ว่าจะหันไปทางไหนยังไงก็มีแต่นรมน “ไม่ปล่อย ชาตินี้ยังไงก็ไม่ปล่อย” บุริศร์เผลอพูดออกมาจนทำให้คนในห้องต่างพากันตกใจงง นรมนถือโอกาสนี้ผลักบุริศร์ออกไป และสร้างระยะห่างระหว่างเธอเองกับบุริศร์เธอพลางยิ้มและพูดว่า“คุณบุริศร์คะ คุณทำแบบนีเดี๋ยวคุณเขมิกาเธอจะเข้าใจผิดเอานะคะ พอถึงเวลานั้นฉันอาจจะซวยได้นะคะ” สายตาของเธอกวาดไปยังเขมิกา ตอนนี้หน้าของเขมิกาบวมอย่างกับหมู ฝีมือของพฤกษ์แน่นอนจริงๆ ตอนนี้เขมิกาเกลียดนรมนจนแทบจะลุกขึ้นไปฉีกเธอให้เป็นชิ้นๆแต่ช่วยไม่ได้ที่ที่ร่างกายตอนนี้ของเธอกระดิกไปไหนไม่ไหวจึงทำได้แค่ใช้สายตาจ้องนรมนอย่างเคียดแค้น “ดูสิคะ คุณบุริศร์ ฉันตกใจหมดเลยสายตาของคุณเขมิกานั้นน่ากลัวมากจริงๆนะคะ” นรมนรีบสะดุ้งขึ้นมาทีนึง ประหนึ่งว่าเธอตกใจกลัวจริงๆ บุริศร์กวาดสายตาไปทันที ทำเอาเขมิกาตกใจจนต้องรีบก้มหน้าเอามือคลำรอยแผลบนใบหน้า เธอเจ็บจนกัดฟันร้องไห้ “นับจากนี้ไป เอาเขมิกาไปกักตัวไว้ที่บ้านพักรับรองนะและนำเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดออกให้หมด นอกจากนี้จัดการส่งคนไปคอยดูแลคุ้มกันเขมิกา24ขั่วโมง อย่าให้เธอมีอันตรายอย่างเด็ดเพราะยังไงซะเธอก็เป็นแม่ของกิจจา ขาของคุณแคทเธอรีหายแล้วเมื่อไหร่ถึงจะปล่อยตัวเธอได้ เรื่องนี้พฤกษ์นาบต้องจัดการให้เรียบร้อยนะ” คำพูดของบุริศร์ทำให้เขมิกาแทบบ้า ไม่！ อย่ากักบริเวณเธอเลย！ อย่าตัดขาดเธอจากโลกภายนอกและโอกาสในการติดต่อกับภายนอกเลย！ เธอต้องบ้าตายแน่ๆ！ “บุริศร์ ไม่นะ! คุณอย่าทำกับฉันแบบนี้เลย！ฉันผิดไปแล้ว ฉันยอมก้มหัวขอโทษแคทเธอรี ขอร้องละคุณอย่ากักตัวฉันเลยนะ！กิจจายังต้องการฉัน！” เขมิกาดิ้นรนที่จะแสดงในสิ่งที่เธอคิดอยู่ออกมาให้ชัดเจนแต่ปากของเธอกลับไม่ทำตามสักเท่าไหร่ เธอคิดที่จะคุกเข้าให้นรมนแต่ติดอยู่ตรงที่การ์ด2คนนั้น เธอไม่สามารถจะขยับเขยื้อนไปไหนได้เลย！ ตั้งแต่5ปีก่อนที่เธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเล็กโตนี้ เธอไม่เคยโดนเหยียดหยามขนาดนี้มาก่อนเลยแต่มาวันนี้กลับโดนแคทเธอรีผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าจัดการเข้าให้แล้ว！ เธอไม่ยอมง่ายๆหรอก！ เขมิกาจ้องมองนรมนอย่างจงเกลียดจงชัง เธอเกลียดจนแทบจะใช้สายตานั้นฉีกนรมนออกเป็นชิ้นๆ นรมนกลับแสยะปากยิ้มออกมาและเปลี่ยนอารมณ์ในทันที พูดแสงแผ่วว่า“คุณบุริศร์คะ คุณลงโทษเธอแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรอคะ ยังไงซะเธอก็เป็นแม่ของทายาทตระกูลเล็กโตนะคะ ถ้าเกิดลูกไม่ได้เจอแม่ ก็ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรบ้างนะคะ” บุริศร์ถึงกับชะงักไป เขากลับลืมกิจจาไปซะสนิท และเขมิกาเมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงรีบร้องไห้โฮขอร้องให้บุริศร์ปล่อยเธอ แต่คำพูดของบุริศร์กลับทำให้เขมิกาถึงกับอึ้งไป