บทที่ 56 เจ้าเด็กคนนี้ช่างเหลือเกินจริงๆ2

บทที่ 56 เจ้าเด็กคนนี้ช่างเหลือเกินจริงๆ2 เห็นเช่นนั้น บุริศร์ออกจากห้องพักผู้ป่วยไปอย่างเศร้าๆ ในขณะที่เขาเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย นรมนลืมตาขื้นมา แววตาเธอดูหม่นหมอง บุริศร์เปิดประตูออกมาพบว่า พฤกษ์ยืนรอตนอยู่ตรงทางเดิน “มีเรื่องอะไรงั้นหรอ？” พฤกษ์รีบก้าวออกมาพูดเสียงทุ้ม “คุณบุริศร์ครับ ผมไป ตรวจสอบมาแล้วครับว่าวันที่ข้อมูลบริษัทรั่วไหลวันนั้น เหมือนว่ากานต์จะเข้าไปที่บริษัทครับ อันนี้คือภาพจากกล้องวงจรปิดและก็มีคนเห็นเหมือนกับว่ามีเด็กคนนึงเข้าไปที่ห้องทำงานของคุณ ในส่วนที่ว่าใช่กานต์หรือเปล่านั้นพวกเขาไม่กล้ายืนยันแน่ชัดครับ” บุริศร์คิ้วขมวด ในแววตาเริ่มเป็นประกาย “กลับไปที่บ้านเล็กโตกับผม” “ครับ” พฤกษ์ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ตามบุริศร์กลับไปที่บ้านใหญ่เล็กโต กิจจากำลังเล่นเกมผ่านด่านอยู่ในห้อง เกมนี้กานต์เป็นคนคิด ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้โง่ขนาดนั้น แต่ว่าจนถึงตอนนี้เขาเล่นมาชั่วโมงนึงแล้ว แต่กลับยังไม่ผ่านด่าน。 “แย่จริงๆเลย！เป็นแบบนี้ไปได้ไง？” กิจจาอินมากไปหน่อย ถึงขั้นไม่รู้ตัวเลยว่า บุริศร์เข้ามา จนกระทั่งมีคนดึงโน๊ตบุ๊คไป เขาถึงเงยหน้าขึ้นมา “ใคร？ใจกล้ามายุ่งกับโน๊ตบุ๊คฉัน？” กิจจาเหงยหน้ามาอย่างฉุนเฉียวก็เห็นบุริศร์ยืนหน้านิ่งอยู่ “ป๊า？มาได้ยังไงครับ？” บุริศร์ไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด แต่ก็พลางยื่นโน๊ตบุ๊คให้กับพฤกษ์ “ลองเล่นดู ดูสิว่าคุณจะผ่านด่านไหม？” พฤกษ์คาดไม่ถึงและไม่เข้าใจว่าที่บุริศร์สั่งมานั้นมีจุดประสงค์อะไร แต่เขาก็รับโน๊ตบุ๊คนั้นมาและเริ่มเล่นเกม กิจจาเห็นว่าบุริศร์ไม่ได้ว่าอะไรจึงกระโดดลงมาจากเตียงคว้าเก้าอี้ไปนั่งข้าพฤกษ์ “ลุงพฤกษ์ ลุงต้องช่วยผมผ่านด่านนี้นะ ผมเล่นมาชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่ผ่านเลย ผมละเซ็ง” พฤกษ์หันไปยิ้มให้กิจจา แล้วก้มหน้าเริ่มเล่นเกม ครึ่งชั่วโมงผ่านไป พฤกษ์เริ่มขมวดคิ้วแล้วก็ยังคงขมวดคิ้วอยู่อย่างนั้น หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หน้าผากพฤกษ์เริ่มมีเหงื่อออก บุริศร์เห็นเช่นนั้นจึง หัวเราะแล้วพูดว่า “พฤกษ์ คุณควรที่จะไปฝึกมาใหม่นะ ตอนนี้แค่เกมที่เด็กน้อยทำขึ้นมาคุณก็เล่นยังไม่ผ่าน ยังจะกล้าพูดว่าตัวเองเป็นผู้ช่วยแห่งบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดอีกไหม？” หลังของพฤกษ์เปียกโชกแต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ “คุณบุริศร์เกมนี้ยังไงก็ไม่ใช่เกมที่เด็กคนหนึ่งจะสร้างได้แน่นอนครับ คุณไม่เห็นต้องทำกัฐผมถึงขนาดนี้เลยนี่หน่า” บุริศร์เอาโน๊ตบุ๊คที่อยู่ในมือโยนให้กิจจาแล้วพูดว่า “เล่นต่อสิ ดูสิว่าจะผ่านด่านได้เมื่อไหร่ ผ่านด่านตอนไหนบอกพ่อด้วยละกันนะ” “ปะป๊า ให้ผมเล่นหรอ？” “ครั้งนี้ผ่านแน่นอน” บุริศร์พูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องไป พฤกษ์เองก็ไม่กล้าที่จอยู่ต่อ จึงเดินตามบุริศร์เข้าไปที่ห้องทำงาน บุริศร์หยิบวิดีโอที่ก็อปปี้มายื่นให้พฤกษ์ดู “ดูซะ แค่เด็กคนเดียวเล่นเอาซะพวกเราหัวหมุนเลย” พฤกษ์ด้วยความสงสัยจึงรีบเปิดดูวิดีโอ เมื่อเขาได้เห็นเนื้อหาในวิดีโอเขาถึงกับอึ้งไปเลย ปากของเขาอ้าค้างจนยัดไข่ไก่ได้ทั้งใบ เขาตกใจขนาดนี้ทำให้บุริศร์ดีใจมากและรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมาทันที ถ้าหากว่ากานต์เป็นลูกชายของเขาจริงๆล่ะ เขาก็ควรจะฉลองใช่ไหมล่ะ？ เจ้าเด็กนั่น จริงๆเลย！ พฤกษ์ตกใจอยู่ครู่นึง จึงตั้งสติกลับมาได้ “นี่ นี่คือกานต์เป็นคนทำ？” “ถ้างั้นคุณคิดว่าข้อมูลลับของบริษัทที่หายไปไม่เกี่ยวอะไรกับเขางั้นหรอ？” บุริศร์รินไวน์ใส่แก้วให้กับพฤกษ์และตัวเองคนละแก้ว เขาแกว่งแก้วไวน์พลางหัวเราะและพูดว่า“ครั้งแรกผมขายหน้าต่อสาธารณชน เป็นเพราะเจ้าเด็กคนนั้น ฉี่รดผมทในห้องน้ำที่สนามบิน ตอนนั้นผมก็สงสัยอยู่แล้วว่าต้องเป็นเขาเพราะนอกจากเขากับผมแล้วไม่มีคนอื่นเลย ส่วนเรื่องที่ว่าวิดีโอนั้นถูกอัพลงอินเตอร์เน็ตได้อย่างไร？รอบที่สองที่บริษัทถูกพวกแฮกเกฮร์คุกคามปั่นป่วน ตอนที่เราตรวจสอบอยู่นั้นเขาได้เปลี่ยนที่อยู่ IP เป็นที่บ้านเก่าตระกูลเล็กโต จากทั้งสองเหตุการณ์นี้แสดงให้เห็นว่าฝั่งตรงข้ามค่อนที่จะคุ้นเคยกับตระกูลเล็กโตอยู่พอสมควร ในครั้งที่สามนี้ที่ข้อมูลบริษัทรั่วออกไปนั้น ปรากฏว่าพบกานต์ก็อยู่ในห้องทำงานของผมและหลังจากนั้นผมก็ส่งคนสะกดรอยตามไปที่โรงเรียนอนุบาล แต่กลับพบว่ามีแค่กิจจาคนเดียวที่อยู่ในห้องคอม และกิจจาเองก็ไม่ยอมบอกว่าก่อนหน้านี้มีใครเข้ามาใช้ห้องคอมบ้าง ผมสืบแล้วสืบอีกที่โรงเรียนอนุบาลกิจจาเองก็ไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหนนอกจากกานต์ สรุปว่าทั้งหมดนี้มันเป็นแค่ความบังเอิญหรอ？ถ้าแค่บังเอิญจริง งั้นคุณก็บอกผมมาว่าไอ้เกมที่แม้แต่คุณเองยังเล่นไม่ผ่านเกมนี้ล่ะ จะอธิบายยังไง？” พฤกษ์ถึงกับอึ้งและทึ่ง จนอ้าปากค้างไปเลยย “แต่ว่าเขายังเป็นแค่เด็กที่อายุ4ขวบกว่าเองนะ！” “ใช่ครับเขาแค่4ขวบกว่าเอง ถ้าโตกว่านี้อีกนิด แต่ถ้าหากบอกว่าเขาเป็นลูกชายผม เรื่องนี้ก็เป็นไปได้” บุริศร์ยิ้มแป้นอย่างภาคภูมิใจ แต่กลับทำให้พฤกษ์ตกใจตาค้าง จนตาแทบจะหลุดออกมา “คุณบุริศร์ครับคุณพูดอะไรนะครับ？ลูกชายของคุณ？คุณหมายถึงว่ากานต์เป็นลูกคุณ？จะเป็นไปได้ไง？” บุริศร์ยิ้มแป้น “ผมเองก็อยากรู้ว่าความเป็นไปได้นั้นจะมีสักกี่เปอร์เซ็นต์ ดีที่ผลจะออกมาพรุ่งนี้แล้ว” “พรุ่งนี้？” พฤกษ์ตอนนี้กลายเป็นนกแก้ว ไปแล้ว สมองไม่สามารถทำงานได้ตามปกติอีกแล้ว เขารู้ว่าบุริศร์ให้เขาไปสืบเรื่องของกานต์และแคทเธอรี และก็ยังรู้อีกว่าบุริศร์กำลังทำเรื่องตรวจดีเอ็นเออยู่ แต่ว่าเจ้าเด็กนั่นอยู่ๆก็จะกลายมาเป็นลูกของบุริศร์ได้ยังไงกัน?